''Ας απειθαρχήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις ντιρεκτίβες της ΕΕ, για τα κονδύλια..Μπορεί;…''

Του Γερασιμου Χολεβα 

με αρχικο τιτλο: ''Τέρμα τα δάκρυα για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη''

Ας αφήσουμε στην άκρη την υποκρισία και τα δάκρυα διαφόρων που δεν θα έκλαιγαν ποτέ, αν το θέμα δεν «πουλούσε». Αυτοί ας μείνουν στο παζάρι τους, μακριά από τις ανησυχίες και τα όνειρα που είχε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Αυτοί ας περιμένουν να «χειριστούν», με τα ίδια δάκρυα πολλών χρήσεων, το επόμενο θύμα μιας νέας τραγωδίας.

Πολλοί «ειδικοί» εμφανίστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, για να φωνάξουν για την αδικία. Πολλοί απ’ αυτούς τους «ειδικούς» δεν είχαν και δεν έχουν να πούνε κουβέντα, για άλλους αδικημένους που έχασαν τη ζωή τους, τα τελευταία χρόνια. Αδικημένους και αδικοχαμένους που σίγουρα θα είχαν να μοιραστούν πολλά με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Εύλογο το ερώτημα: Γιατί τέτοια ανάγκη διαχωρισμού της θέσης μας από τους «κοινωνικούς αναλυτές» ευκαιρίας; Απαραίτητη ανάγκη, διότι δεν θέλουμε να γράψουμε ως ειδήμονες. Έχουμε υποστεί το ίδιο σοκ, όπως οι περισσότεροι, για την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Έχουμε υποστεί το ίδιο σοκ με τις λεπτομέρειες της ιστορίας του, αλλά – ας μας επιτραπεί η διευκρίνηση- δεν θεωρούμε ότι είναι μια προσωπική ιστορία. Υπάρχουν αιτίες και αυτές είναι κοινωνικές.

Η σχολή του Βαγγέλη Γιακουμάκη, οι σχολές που σπουδάζουν οι φοιτητές είναι μικρογραφίες της μεγάλης κοινωνίας μας. Έχουν, προφανώς, τα δικά τους χαρακτηριστικά και τις δικές τους ιδιαιτερότητες.

Ερωτήματα χωρίς «παρεξηγήσεις»

Ποιοι είναι, όμως, οι «νταήδες» και πώς λειτουργούσαν μέσα στη σχολή του Βαγγέλη Γιακουμάκη; Τι τους οδήγησε σε αυτή τη βαρβαρότητα; Γιατί θέλησαν να εκφράσουν μια (ψευδο) κυριαρχία; Είναι προσωπικές συμπεριφορές ή κοινωνικές;

Γνωρίζουμε πως, ήδη, έχουν αρχίσει οι «παρεξηγήσεις», με τις  παραπάνω ερωτήσεις. Τονίζουμε πως θεωρούμε προφανές ότι οι ένοχοι, για την ιστορία και το τέλος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, πρέπει να τιμωρηθούν. Από εκεί και πέρα; Από εκεί και πέρα τι; Θα καλυφθούν όλα μέχρι μια επόμενη ιστορία;

Ξέρουμε ότι θα προκαλέσουμε κάποιους «ευαίσθητους», λέγοντας πως οι ηθικοί αυτουργοί, για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη βρίσκονται μέσα στην κοινωνία και δεν είναι μόνο αυτοί που, με φασιστικές συμπεριφορές, τον οδήγησαν στην απομόνωση. Ποια κοινωνία και ποιες δομές διαμόρφωσαν τέτοιες συμπεριφορές; Ποια πολιτική πρακτική έμαθε τους βουλευτές να σηκώνουν ένα τηλέφωνο και να καλύπτουν το παιδί του ψηφοφόρου, του «κολλητού», του υποστηρικτή;…

Οι νόμοι της ζούγκλας και της σιωπής

 Φταίμε όλοι; Έχουμε συλλογική ευθύνη ως κοινωνία και τελικά η ευθύνη κάπου χάνεται, στο χάος; Όχι. Η κοινωνία έχει κράτος, έχει δομές, έχει οργάνωση. Το κράτος, οι δομές και η οργάνωση δεν κατασκευάστηκαν από εξωγήινους. Από ανθρώπους κατασκευάστηκαν που έδρασαν και δρουν με βάση μια ιδεολογία που κυριαρχεί, με προεκτάσεις αντιλήψεων που είναι συγκεκριμένες. Το δίκιο του ισχυρού, της ομάδας των ισχυρών, όπως και αν αυτές εκφράζονται, είναι νόμος στην κοινωνία που ζούμε. Είναι ο ίδιος και με τον νόμο στη ζούγκλα…

Μαζί με αυτόν τον άγραφο νόμο της ζούγκλας υπάρχει κι ένας άλλος  – επίσης άγραφος- νόμος: Ο νόμος της σιωπής: «Κοίτα τη δουλειά σου», «μην μπλέκεις», «σχολίασε το παιδί του γείτονα, αλλά μην ασχολείσαι παραπάνω, αφού δεν είναι το δικό σου παιδί». Κι ας «φωνάζει» η ανθρώπινη ηθική σου υπόσταση με αυτά που βλέπεις… Αυτοί οι δύο νόμοι λειτούργησαν καλά στην Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων.

Και ποια ήταν η λύση θα πει κάποιος; Η καταγγελία σε ένα τηλέφωνο από άγνωστο αριθμό; Εμείς λέμε όχι. Όχι γιατί τέτοιου είδους μικροσυστήματα (όπως και το μεγάλο σύστημα) είναι τόσο καλά θωρακισμένα, που στην καλύτερη των περιπτώσεων η τηλεφωνική κλήση θα έμπαινε στο συρτάρι με τις εκκρεμότητες. Σε αντίθεση με την άλλη κλήση, αυτή που ελήφθη, όπως λέγεται, από πολιτικά πρόσωπα… Άλλο να «να φωνάξεις», «να μιλήσεις», να σταματήσεις με (πολλά μέσα) αυτό που γίνεται και άλλο να αρχίσεις έναν μηχανισμό καταγγελιών, ανώδυνο, που μπορεί να οδηγήσει και σε έναν πόλεμο ρουφιανιάς μεταξύ ομάδων. Ποια ομάδα θα κερδίσει άραγε;..

 

Τα μπερδέψαμε;..

 Χρειάζεται «να φωνάξεις», «να μιλήσεις» με τη στάση σου, να πιστέψεις πως μια συλλογική αντίδραση θα έσωζε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μια συλλογική αντίδραση θα έσωζε τον γιο του μετανάστη στο σχολείο, τον μετανάστη στην Αμυγδαλέζα, τον άνεργο που είναι έτοιμος να πηδήξει από το παράθυρο, γιατί  τον πνίγει η απόγνωση… Τα μπερδέψαμε; Εμείς λέμε όχι.

«Οι νταήδες» στη Γαλακτοκομική Σχολή θα μεγαλώσουν και δεν θα είναι η «ομάδα των Κρητικών». Μεγάλωσαν, ήδη, και απολαμβάνουν το «νταηλίκι», όπως απολαμβάνουν το «νταηλίκι» στα τάγματα της Χρυσής Αυγής κάτι παιδάκια που έξω από τα τάγματα δεν υπάρχουν… Εξαφανίζονται.

Αυτά τα παιδάκια ήταν κάποτε παιδιά. Δεν θα κάνουμε, όμως, το ψυχογράφημα των μελών ομάδων που λειτουργούν σαν συμμορίες, βαφτίζοντας τις πράξεις τους όπως επιθυμούν. Δεν θα μπούμε, καν, στη διαδικασία να ψάξουμε σε κάθε περίπτωση τι κρύβεται από πίσω. Αυτό χρειάζεται να γίνει, αλλά δεν είναι δική μας δουλειά.

Για την ενδοσχολική βία

Το πρόβλημα είναι κοινωνικό και η απάντηση δεν είναι να αρχίσει πάλι το γνωστό παραμύθι: «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Πριν λίγα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν αρχίσει εκστρατείες ενάντια στην ενδοσχολική βία. Τα φαινόμενα ήταν υπαρκτά αλλά οι «καμπάνιες» κενές περιεχομένου. Λάθος. Δεν ήταν κενές περιεχομένου. Είχαν στρεβλό περιεχόμενο, με (κακο)μεταφρασμένα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν περιμέναμε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του, μέσα από μια διαφορετική αντίληψη για το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό που σίγουρα, όμως, δεν βοηθούσε ήταν η ενοχοποίηση κάθε συμπεριφοράς που δεν συμβάδιζε με τα  τετριμμένα. Το πράγμα είχε φτάσει σε «αστεία» σημεία, αφού πιο πολύ δινόταν βάρος σε συμπεριφορές που είναι αναπόφευκτες σε μια σχολική κοινωνία, παρά στην ουσία.

Άλλες φορές, δε, υπήρχε στοχοποίηση μαθητικών αγώνων. Η ενδοσχολική βία «μπερδευόταν» και «μπερδεύεται» με το αυτονόητο δικαίωμα των μαθητών ή των φοιτητών να διεκδικήσουν να απαντήσουν στη βία που τους ασκείται, από το ίδιο το κράτος. Τη βία των αιθουσών χωρίς θέρμανση, τη βία των σχολείων χωρίς υποδομές, τη βία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που η «αγορά» έχει αντικαταστήσει τις λειψές, με βάση τους νόμους, κρατικές υποχρεώσεις.

Τα μπλέξαμε πιο πολύ; Εμείς λέμε όχι. Στα σχολεία της χώρας υπάρχει η εικόνα της κοινωνίας: Φτώχεια μέχρι και πείνα. Η κοινωνική ανέχεια, η οποία έχει ταξικά χαρακτηριστικά, εντείνει συμπεριφορές τυφλής εκτόνωσης. Κάπως έτσι «ανδρώθηκε» και η Χρυσή Αυγή στα σχολεία. Κάπως έτσι «ανδρώθηκαν» φασίζουσες συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία.

Δρόμος υπάρχει…

Η απάντηση υπάρχει και βρίσκεται πέρα από τα – απαραίτητα- μέτρα στα σχολεία. Μέτρα, όμως, που δεν θα χρειάζονται παιδονόμο, αλλά θα έχουν ουσία. Ενδεχομένως οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχολόγοι σε σχολεία θα βοηθήσουν. Τα περί έλλειψης κονδυλίων, ειδικά στο θέμα της Παιδείας και της Υγείας, δεν χωράνε. Ας απειθαρχήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις ντιρεκτίβες της ΕΕ, για τα κονδύλια… Μπορεί;…

Είπαμε, όμως, πως η απάντηση βρίσκεται πέρα από τα – απαραίτητα – μέτρα στα σχολεία. Συλλογικά, μέσα από τα μαθητικά συμβούλια, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους συλλόγους γονέων, τις ενώσεις δασκάλων και των καθηγητών να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα στον πυρήνα τους. Δεν είναι αόριστο αυτό. Χρειάζονται, όμως, κάποιες προϋποθέσεις: Συμμετοχή και άρνηση της σιωπής και του νόμου της ζούγκλας. Κάτι που δεν έγινε στη Γαλακτοκομική Σχολή…