Μεγάλα λόγια και ... παχιά !

Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής σχετικά με την υπόθεση «Novartis», πέρα από τους υψηλούς τόνους και την πολιτική αντιπαράθεση, εξελίχθηκε σε διαγκωνισμό ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για το ποιος υπηρετεί με μεγαλύτερη συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική και στο χώρο της Υγείας.

Από τη μια, ο «νοικοκύρης» πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που «μάζεψαν τις σπατάλες», οι προκάτοχοι και επίδοξοι διάδοχοι στη διακυβέρνηση, που απαρίθμησαν τα δικά τους «κατορθώματα» στον τομέα της Υγείας, πρώην υπουργοί και στελέχη παλιότερων κυβερνήσεων, που θεωρούν «τίτλο τιμής» τις περικοπές στον τομέα της Υγείας...

Κι από την άλλη, ο λαός που ζει στο πετσί του την τραγική κατάσταση στην Υγεία, που δυσκολεύεται να βρει φάρμακα και θεραπεία σε νοσοκομείο, που κόβει θεραπείες επειδή δεν έχει λεφτά και παίζει τη ζωή του «κορόνα - γράμματα», σε ένα ιδιωτικοποιημένο και εμπορευματοποιημένο σύστημα, που συνθλίβει τις σύγχρονες ανάγκες.

Ομως, για ποια πράγματα πανηγυρίζουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων;
Για το γεγονός ότι η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης από το κράτος, που έγινε στο πλαίσιο της «δημοσιονομικής προσαρμογής», φόρτωσε ακόμη περισσότερο το κόστος του φαρμάκου στις πλάτες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των λαϊκών οικογενειών.

Τα στοιχεία που παρουσίασε το ΚΚΕ προχτές στη Βουλή είναι αποκαλυπτικά:
Φέτος, η ονομαστική φαρμακευτική δαπάνη από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία έχει περιοριστεί στα 1,945 δισ. ευρώ, με τη μέση τιμολογιακή μείωση των σκευασμάτων από το 2010 να φτάνει το 63,2%.
Παρ' όλα αυτά, η μείωση της μέσης αξίας ανά πωλούμενο τεμάχιο σε λιανικές τιμές είναι μόνο 16,44%!

Ολα τα μέτρα που πήραν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα από το 9% της μεσοσταθμικής συμμετοχής των ασθενών στα φάρμακα το 2009, να έχει εκτιναχθεί περίπου στο 35% το 2017. Συγκριτικά μεταξύ 2009 και 2016, το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία (κρατική δαπάνη) πληρώνουν κατά 57,7% λιγότερα, ενώ οι ασφαλισμένοι πληρώνουν συμμετοχή κατά 43,1% περισσότερα!

Αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνουν για τα λαϊκά στρώματα οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου με την πολιτική τους και στον τομέα της Υγείας. Ας δούμε, όμως, και κάτι ακόμα: Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο πρόεδρος της ΝΔ, μαζί και άλλοι πρώην υπουργοί και υφυπουργοί Υγείας, είπαν ότι βοήθησαν στο να νοικοκυρευτεί η κατάσταση στον τομέα της Υγείας, να περιοριστούν οι σπατάλες και οι «αθέμιτες πρακτικές» των φαρμακευτικών εταιρειών.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί ο λαός δεν είδε κανένα όφελος απ' αυτό το νοικοκύρεμα; Αν περιορίστηκαν η σπατάλη και η ρεμούλα και αν μπήκε τάξη στα οικονομικά της Υγείας, τότε γιατί δεν αναβαθμίστηκαν οι υπηρεσίες στους ασθενείς, γιατί δεν μειώθηκε - καταργήθηκε η συμμετοχή στα φάρμακα, γιατί δεν έγινε καθολική η πρόσβαση των ασθενών σε όλες τις αναγκαίες θεραπείες; Γιατί τα νοσοκομεία έχουν τεράστιες ελλείψεις; Γιατί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο;

Η αλήθεια είναι ότι οι προσαρμογές και οι περικοπές στο χώρο της Υγείας έγιναν σε βάρος του λαού, όπως και όλα τα μέτρα που πάρθηκαν στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Και ότι τα κέρδη του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστα με τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.

Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι στο έδαφος του καπιταλισμού, όπου το Φάρμακο και η Υγεία είναι κερδοφόρο εμπόρευμα για τους μονοπωλιακούς ομίλους, θα συνεχίσουν να αναφύονται μικρότερα ή μεγαλύτερα σκάνδαλα, όπως και η διαπλοκή του κρατικού μηχανισμού με τις πολυεθνικές. Αυτόν το φαύλο κύκλο μόνο ο λαός μπορεί και πρέπει να τον σπάσει. Με οργάνωση στους τόπους δουλειάς και πάλη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, χωρίς περικοπές και πλαφόν, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ο αγώνας αυτός είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, ώστε με άλλη οργάνωση της παραγωγής, κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής φαρμακοβιομηχανίας και όλων των μέσων παραγωγής και κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, να φύγει οριστικά από τη μέση η πηγή του κακού, που δεν είναι άλλη από το καπιταλιστικό κέρδος.