«Σημαδιακή μέρα βρήκαν, οι αλήτες», (της είπε)

-Ακους ρε Μαιρη; την ρωτησε

Σημερα Πέμπτη 14 Φλεβάρη ληγουν οι κλαδικες και συλλογικες συμβάσεις, γραφει ο 902. Καταλληλοτερη μερα δεν θα μπορουσαν να ειχαν διαλεξει τα καθηκια, μουρμουρησε..Και ξερεις, δεν θα σταματησουν εκει, το επομενο τους βημα θα ειναι να προσπαθησουν να επιβάλλουν τις ατομικές συμβάσεις..Μου τα λεγε κι ο Μητσος, στη δουλεια. 

Καταλαβαινε πολυ καλα, μερα με τη μερα οτι κατι επρεπε να κανει. Δεν μπορουσε να μεινει αλλο. 

Θα πηγαινε καπου στο Βορρα, εκει του ειπαν καποιοι συναδελφοι οτι χρειαζοντουσαν μηχανικους. Παντου χρειαζονταν μηχανικους, εκτος, ισως, απο τη χωρα του, απο τοτε που καποιοι αποφασισαν οτι η ...«αναπτυξη» δεν γινεται πια με τον τροπο που ξεραμε και καταλαβαιναμε! 

Δεν ηταν μονο οτι κρατος και εργοδοτης τον κοροιδευαν εναλλαξ, αλλα αυτο που τον εκανε εξω φρενων ηταν οτι δεν μπορουσε να κανει κατι ν αντεπιτεθει, πηγαινε σε διαδηλωσεις, αλλα πολλες φορες ενιωθε σαν να τον ειχαν στριμωξει σε μια γωνια και τον χτυπουσαν αλυπητα. 

Αυτοι παντα εβγαιναν λαδι, σαν...κυριοι, παντα ηταν...αθωοι, ποτε δεν υπηρχαν κυρωσεις γι αυτους και αυτο τον απελπιζε αφανταστα. Αν εκεινος, ομως, ξεχνουσε να πληρωσει το καθε χαρατσι που του επεβαλε το αθλιο αυτο κρατος με τη ....δικαιολογια της κρισης, τοτε ερχοντουσαν τα ραβασακια βροχη, τοσα πολλα μαζι που τον εκαναν να μενει ξαγρυπνος!

Το αφεντικο του, πρωην συναδελφος με βλεψεις για..ψηλα, του ειχε πει οτι μπορουσε να μεινει, αν ηθελε, αλλα ηδη οι περισσοτεροι υπαλληλοι ηταν απληρωτοι εδω και μηνες και τιποτα δεν εδειχνε οτι θα πληρωνοντουσαν.

Ειχε γυναικα και παιδι και τους υπεραγαπουσε, παρ ολο που δεν τους το ελεγε με λογια, (δεν ηταν καλος σ αυτο!), μονο φροντιζε οσο δουλευε και πληρωνοταν να ερχεται παντα με σακουλες γεματες τροφιμα και παντα εφερνε ενα γλυκο για το παιδι, που ειχε αρχισει το νηπιο, και δεν καταλαβαινε ακομη τι θα πει να εχεις σπουδασει και να φτασεις να παρακαλας για ενα μεροκαματο.  

Την..αναπτυξη τους μεσα.

Κουβαλουσε κιβωτια σε μια αποθηκη εδω και κανα μηνα και δεν ειχε πει τιποτα στη γυναικα του για να μη στεναχωριεται, πιστευε ομως οτι θα το ειχε καταλαβει απο μονη της. Δεν ελεγε τιποτα η Μαιρη, ειχε χασει τη δουλεια της πριν ενα χρονο και ειχε απελπιστει οτι θα βρισκε κατι αλλο, ομως προσπαθουσε να δειχνει οτι ολα θα περασουν, οτι ειναι ενα κακο ονειρο.

 -Δεν αντεχω αλλο να διαβαζω εφημεριδες και ν ακουω ειδησεις, ειπε η Μαιρη. Δεν ειναι τoσο τα χρηματα που μας λειπουν, του ειπε. Ειναι κατι μεγαλυτερο. Ειναι η ζωη που μας εκλεψαν, μας την οφειλουν και πες μου τι πρεπει να κανουμε για να τη παρουμε πισω!