Καλημέρα;
Τι καλημέρα; Τώρα καλημέρα; Μα ακόμα κοιμόσαστε ρε παιδιά; Άντε, άντε, στο πόδι! Ρίξτε λίγο νεράκι στην βιτρίνα σας, να φύγει η γλίτσα του ύπνου, ένα καφεδάκι στο πόδι και γραμμή για το εκλογικό σας κέντρο!
Να μην σας κρατάω λοιπόν. Α, μιά στιγμή ακόμα, γιατί πρέπει να σας πω δυό λόγια για το όνειρο που είδα χθες βράδυ, μη το ξεχάσω.
Μυστήριο, μουντό, γκρίζο όνειρο. Ένα από αυτά τα συνηθισμένα της εποχής της κοινωνικής καταστολής, της εποχής της παγκόσμιας ρεβάνς της ακρίδας του καπιταλιστικού συστήματος. Ούτε πινελιά πράσινου, ούτε υποψία γαλάζιου, ένα τοπίο ορφανό από κίτρινο και πεντάρφανο από κόκκινο.
Και ξαφνικά εκεί μέσα στην απόγνωση, ναι δεν θα το πιστέψετε! Ξαφνικά, που λέτε, ακούγεται ένα θρόϊσμα, έτσι όπως κάνουν τα φύλλα των δέντρων στο πρωϊνό αεράκι, έτσι όπως κάνει η Ελπίδα όταν σκάει μυτούλα στον ορίζοντα, γυρίζω το κεφάλι μου να δω, και τι να δω;
Ένα δέντρο, ένα κατακόκκινο δέντρο εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μου από το τίποτα! Όχι μόνο στην Αθήνα, μεσ΄το κέντρο, αλλά σε όλη τη χώρα! Εκεί ξύπνησα. Αν και θα ήθελα να συνεχίσω να ονειρεύομαι.
Αλλά να μην σας κρατάω. Καφεδάκι λοιπόν και βουρ για το εκλογικό σας κέντρο! Άντε μήπως και αρχίσουμε να βλέπουμε τέτοια όνειρα και στο ξύπνιο μας....