Γαλλία: Πείρα από την πολύμηνη απεργία των εργατών στην «Πεζό - Σιτροέν»

 

 

Από τις κινητοποιήσεις των εργατών

 

Εκλεισαν αισίως 15 βδομάδες απεργίας οι εργάτες της PSA «Πεζό - Σιτροέν» στο Ολνέ, στα βορειοανατολικά λαϊκά προάστια του Παρισιού. Ηταν καλοκαίρι του 2011, όταν τα συνδικάτα του εργοστασίου αποκάλυψαν έγγραφο της εργοδοσίας που μιλούσε για κλείσιμο του εργοστασίου. Ενα χρόνο μετά, τον Ιούλη του 2012, η «Πεζό - Σιτροέν» ανακοίνωσε κι επίσημα το σχέδιο αναδιάρθρωσης του ομίλου, που προβλέπει κλείσιμο του εργοστασίου του Ολνέ το 2014 και κατάργηση 11.200 συνολικά θέσεων εργασίας (η ίδια η εταιρεία ανέβασε πρόσφατα αυτό το νούμερο σε 11.200 από 8.000) από το Ολνέ αλλά και από το εργοστάσιο στη Ρεν.

Από το 2011 ακόμα, αλλά ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι του 2012, οι εργάτες του Ολνέ ξεκίνησαν κινητοποιήσεις ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου. Συγκεκριμένα, το περασμένο φθινόπωρο ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για τους όρους των «αποχωρήσεων». Οι εργάτες ζητούν εδώ και μήνες γραπτές εγγυήσεις ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι όσοι χάσουν τη δουλειά τους με σύμβαση αορίστου χρόνου και στο ίδιο πόστο (για όσους μετατίθονταν σε άλλο εργοστάσιο του ομίλου). Επίσης, σύνταξη στα 55 για όσους είναι άνω των 50 ετών καθώς και 130.000 ευρώ ως αποζημίωση απόλυσης. Προϋποθέσεις που δεν πληρούν οι προτάσεις της εργοδοσίας, όπως τονίζουν. Στις αρχές Γενάρη, διαπίστωσαν ότι η εργοδοσία ήθελε να τους «αποκοιμίσει» με τις διαπραγματεύσεις κι έτσι από τις 16 Γενάρη ξεκίνησαν απεργία.

Τρομοκρατία και απειλές από την εργοδοσία

Η εργοδοσία δεν άργησε να πάρει πρόσθετα μέτρα. Μόλις στις 21 Γενάρη προχώρησε σε «λοκ-άουτ» για μια βδομάδα, δηλαδή μπλόκαρε την είσοδο στο εργοστάσιο, με πρόφαση τις έντονες χιονοπτώσεις στην περιοχή του Παρισιού και δήθεν τεχνικά προβλήματα στις μηχανές. Οι εργάτες καταδίκασαν αυτόν τον ελιγμό, αλλά δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν την απεργία τους μόλις ξανάνοιξε το εργοστάσιο, μπλοκάροντας την παραγωγή. Η εργοδοσία τούς περίμενε με μπράβους και μεγαλοστελέχη της «Πεζό - Σιτροέν» που έκαναν περιπολίες στο χώρο δουλειάς με σκοπό να τους τρομοκρατήσουν.

Γρήγορα ήρθαν και οι πρώτες εκδικητικές απολύσεις 4 πρωτοπόρων εργατών, ενώ η εργοδοσία φόρτωσε άλλους 5 εργάτες με μηνύσεις, οι οποίες στοχεύουν την απόλυσή τους. Παράλληλα, η «Πεζό - Σιτροέν» έκανε προσπάθεια να φέρει απεργοσπάστες από άλλα εργοστάσια του ομίλου, αλλά βρήκε «τοίχο». Τελικά, με τη βοήθεια των ξεπουλημένων συνδικάτων (ιδιαίτερα του εργοδοτικού επιχειρησιακού συνδικάτου της «Πεζό - Σιτροέν») μετακίνησε εργάτες που δεν απεργούσαν και τάχα δέχονταν απειλές από τους απεργούς σε άλλο εργοστάσιο, αυξάνοντας την εκεί ημερήσια παραγωγή, με σκοπό τόσο να τους απομακρύνει όσο και να ασκήσει πίεση στους απεργούς. Ο διευθύνων σύμβουλος της PSA «Πεζό - Σιτροέν», Βαρέν, είχε μάλιστα αφήσει να πλανάται η απειλή παρέμβασης των δυνάμεων καταστολής για να σπάσει η απεργία. Πρόσφατα, η διεύθυνση απείλησε τους εργάτες ότι θα κλείσει το εργοστάσιο νωρίτερα από το προβλεπόμενο λόγω της απεργίας.

Χρειάζεται να επισημανθεί επίσης ότι στο Ολνέ δρουν δυνάμεις πολλών ξεχωριστών συνδικάτων που ελέγχονται από διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις! Τα περισσότερα από αυτά όχι απλά δεν στηρίζουν την απεργία αλλά την πολεμούν με γνωστές μεθόδους όπως με το να λένε ότι οι «μη απεργοί υφίστανται ψυχολογική πίεση», ότι «υπάρχει ένα κλίμα βίας μέσα στο εργοστάσιο» κ.λπ. Το εργοστάσιο στο Ολνέ συνολικά (εργάτες και άλλοι διοικητικοί) έχει 3.000 άτομα προσωπικό -οι απεργοί προέρχονται κύρια από τους εργάτες στα τμήματα της παραγωγής.

«Οι εργάτες κλείνουν τα εργοστάσια» αλά γαλλικά

Γύρω στις αρχές Φλεβάρη, κορυφώθηκε και η επίθεση από τα «παπαγαλάκια» των μονοπωλίων στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό είναι το πρωτοσέλιδο της «Λε Φιγκαρό» την 1η Φλεβάρη που μιλούσε για «πυρομανείς της βιομηχανίας», κατηγορώντας σωματεία, μεταξύ των οποίων και αυτό της «Πεζό - Σιτροέν», ότι αυτά και οι αγωνιζόμενοι εργάτες είναι υπεύθυνοι για το κλείσιμο των εργοστασίων!

Η ταξική αλληλεγγύη όπλο των εργατών

Από τα μέσα Φλεβάρη κι ύστερα, η εργοδοσία φαίνεται ότι άλλαξε τακτική και έδωσε «γραμμή» να μη μιλάει κανείς για την απεργία, με προφανή στόχο να απομονώσει τους απεργούς. Καταλαβαίνοντας τι επιδιώκουν τα αφεντικά τους, οι εργάτες αποφάσισαν να πολλαπλασιάσουν τις κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις τους, προκειμένου να κάνουν γνωστό τον αγώνα τους και να πιέσουν περαιτέρω την εργοδοσία και την κυβέρνηση, αξιοποιώντας διάφορες μορφές: δυναμικές παρεμβάσεις όπως αυτές στην έδρα του ΜΕΝΤΕΦ (ένωση βιομηχάνων), της ένωσης των βιομηχάνων μετάλλου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξορμήσεις σε σταθμούς λαϊκών προαστίων, επιχείρηση «ανοιχτά διόδια», καμπάνια και δράσεις για οικονομική ενίσχυση του αγώνα τους. Ακόμα, επισκέψεις έκαναν σε άλλα εργοστάσια του ομίλου αλλά και άλλων αυτοκινητοβιομηχανιών για να μιλήσουν με τους εργάτες εκεί κ.ά.

Ενα πρωτόγνωρο κύμα ταξικής αλληλεγγύης ξεσηκώθηκε σε όλη τη χώρα για τους εργάτες του Ολνέ, αλληλεγγύης από εργατόκοσμο. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον πρώτο μήνα της απεργίας, συγκέντρωσαν 300.000 ευρώ στο απεργιακό τους ταμείο, άλλα τόσα το δεύτερο, ενώ τον τρίτο έφτασαν τα 200.000 ευρώ! Παράλληλα, έλαβαν δεκάδες ψηφίσματα αλληλεγγύης και στήριξης του αγώνα τους από άλλους εργαζόμενους! Στο πλευρό τους βρέθηκε σταθερά η ΚΟ Γαλλίας του ΚΚΕ και πολλοί Ελληνες μετανάστες.

Ορισμένα ζητήματα που αναδεικνύονται

Είναι φανερό ότι η κακή κατάσταση του εργατικού κινήματος στη Γαλλία και ιδιαίτερα ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών δυσκολεύει τον αγώνα των εργατών της «Πεζό - Σιτροέν». Ο οπορτουνισμός βρίσκει βεβαίως έδαφος στην κάμψη της απαιτητικότητας λόγω της οξυμένης ανεργίας, της έντασης της εκμετάλλευσης. Ηδη οι άνεργοι στη Γαλλία ανέρχονται στους 3,2 εκατομμύρια, ενώ μόνο την τελευταία χρονιά οι ζητούντες εργασία που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα έχουν αυξηθεί κατά 11,5% και η ανεργία στους νέους κατά 9,8%. Από το 2009 έχουν κλείσει στη Γαλλία 1.087 εργοστάσια, καταργώντας έτσι 122.000 θέσεις εργασίας. Μόνο το 2012 έκλεισαν 266 εργοστάσια. Ενώ πλέον με ορμητικούς ρυθμούς εξαπλώνονται οι υπεργολαβίες στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες.

Την ίδια στιγμή όμως, τα συμβιβασμένα συνδικάτα στη «Ρενό» υπέγραφαν στην πλειοψηφία τους τη «συμφωνία ανταγωνιστικότητας» που ήθελε η εργοδοσία! Ακόμα, σε δύο άλλες επιχειρήσεις που απειλούνται με κλείσιμο, τη «Γκουντγίαρ» και τον όμιλο «Φραλίμπ» (βγάζει το τσάι Λίπτον), τα συνδικάτα συζητούσαν σχέδιο, για να γίνουν οι εργάτες ... μέτοχοι, συντάσσοντας μάλιστα και επιχειρηματικό πλάνο για να ξαναστηθεί η εταιρεία σε «συνεταιριστική» βάση... Γνωστά, βεβαίως, είναι τέτοια εγχειρήματα που καταλήγουν πάντοτε σε τραγωδία για τους εργάτες.

Φαίνονται πιο καθαρά όλα όσα λείπουν...

Στην όλη κατάσταση, είναι μεγάλη η ευθύνη των οπορτουνιστών, του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ , εκπροσώπων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά και άλλων οπορτουνιστικών ομάδων. Καλλιεργούν αυταπάτες στους εργάτες π.χ. ζητώντας την «απαγόρευση των απολύσεων» με νόμο, ενώ μιλούν συνέχεια για τους «μετόχους» που πλουτίζουν σε βάρος των εργατών. Κρύβουν όμως ότι πίσω από τις «συμφωνίες ανταγωνιστικότητας» και τα «σχέδια αναδιάρθρωσης» κρύβεται η στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ - και όχι κάποιων «κακών» και φιλάργυρων μετόχων - για να είναι ανταγωνιστικοί και να έχουν φθηνούς εργάτες. Οι απολύσεις είναι γέννημα του καπιταλισμού, αποτέλεσμα της στρατηγικής, που η κυβέρνηση Ολάντ στηρίζει 100% - άρα, δεν μπορεί και δε γίνεται να τις απαγορεύσει, όπως και καμία κυβέρνηση όσο «αριστερή» και «αγωνιστική» κι αν δηλώνει στο έδαφος του σημερινού συστήματος δεν μπορεί να αναγκάσει τους βιομήχανους να μην απολύουν. Είναι φανερή η προσπάθεια των οπορτουνιστών να στρώσουν το έδαφος, για να στηρίξουν οι εργάτες το δικό τους «εγχείρημα» της «αριστερής κυβέρνησης» που ο Μελανσόν μοστράρεται ήδη για ...πρωθυπουργός.

Ακόμα κι αν οι εργάτες του Ολνέ δεν καταφέρουν τελικά να αποτρέψουν την εφαρμογή του σχεδίου αναδιάρθρωσης, η πείρα από αυτή τη μεγάλη μάχη είναι όπλο στα χέρια τους. Είναι όπλο γιατί τέτοιοι αγώνες αναδεικνύουν πιο φανερά, κάνουν ακόμα πιο χτυπητή την έλλειψη ενός ΚΚ με επαναστατική στρατηγική, την έλλειψη ενός ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα όπως η Γαλλία

Σήμερα, η εργατική τάξη, μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, που ζουν από τον ιδρώτα της, που είναι άχρηστοι στην παραγωγή, στην κοινωνία. Μπορεί να χτίσει τη δική της εξουσία και να μην ανέχεται τη ζωή - «κόλαση» που της ετοιμάζουν.

Ανθίκος ΜΠΕΛΑΣ