«Παιδί μου, έχεις δει ευτυχισμένο άνθρωπο;»...

-- «Παιδί μου, έχεις δει ποτέ ευτυχισμένο άνθρωπο;»

-- «Οχι»

-- «Ε, τότε κοίτα εμένα»!

Ο διάλογος είναι από εκείνες τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, και διεξάγεται ανάμεσα στον «ευτυχισμένο» Βασίλη Αυλωνίτη και στον απορημένο και δύσπιστο Νίκο Ρίζο. Δύσπιστο, αφού ο καημένος ούτε είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε πώς είναι ένας «ευτυχισμένος άνθρωπος»...

Αν και σεις έχετε την ίδια απορία, αν και σεις δυσπιστείτε, αν ψάχνετε και δεν βρίσκετε «πώς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», δε χρειάζεται να περιμένετε πότε θα μεταδοθεί η ταινία για να απολαύσετε τη φιγούρα του Αυλωνίτη.

 

Υπάρχει πιο «βιωματικός» τρόπος για να ανακαλύψετε την «ευτυχία»: Να πάτε στο λιμάνι. Στον Πειραιά. Και συγκεκριμένα να πάτε στις εγκαταστάσεις της κινεζικής «Cosco».

Αυτό έκανε χτες ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και του έκανε καλό. Ο λόγος είναι απλός: Επισκεπτόμενος την «Cosco» ο κ. Παπούλιας είχε την ευκαιρία να δει - και μάλιστα πολλούς μαζεμένους - ευτυχισμένους ανθρώπους! Για την ακρίβεια είδε «ευτυχισμένους εργαζόμενους»!

Το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του ο κ. Παπούλιας:

«Ηταν μια θαυμάσια επίσκεψη», τόνισε. «Εζησα ακριβώς την αποδοτικότητα της ελληνοκινεζικής συνεργασίας», πρόσθεσε. Και στη συνέχεια εξήγησε:

«Το κλίμα είναι καλό. Οι 1.000 περίπου εργαζόμενοι διαβιούν κάτω από καλές συνθήκες εργασίας, είναι ικανοποιημένοι και το παράδειγμα αυτής της επενδυτικής συνεργασίας νομίζω ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο...».

Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η «ικανοποίηση» που διέγνωσε στα πρόσωπα των εργαζομένων στην «Cosco» ο κ. Παπούλιας, προφανώς και αποτελεί προέκταση του κινέζικου εργασιακού μοντέλου, των «καλών συνθηκών εργασίας», που ιδίοις όμμασι διαπίστωσε ότι επικρατούν στο λιμάνι.

 

Είναι το ίδιο εκείνο μοντέλο μέσω του οποίου οι κυβερνώντες φιλοδοξούν να κάνουν «ευτυχισμένους» και «ικανοποιημένους» όλους τους Ελληνες, τώρα που - και μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα - όλη η Ελλάδα προσφέρεται για κινεζικού τύπου «επενδύσεις».

Οι εργασιακές σχέσεις που θα επικρατούν σε αυτές τις κινέζικες «επενδύσεις» (τις οποίες ευχήθηκε και προσμένει ο κ. Παπούλιας), φυσικά και θα είναι αντίστοιχες εκείνων που επικρατούν στην «Cosco», αφού - διαπιστωμένα πλέον - αυτές είναι οι εργασιακές σχέσεις (της «Cosco») που φέρνουν «ικανοποίηση» και «ευτυχία» στους εργαζόμενους (και στους ανθρώπους, γενικά)...

Επειδή, όμως, καμιά φορά ακόμα και η ευτυχία, ειδικά όταν έρχεται απότομα, έχει παρατηρηθεί ότι είναι πιθανό να προκαλέσει μέχρι και αποπληξία (σσ: είναι αυτή η συναισθηματική αλλαγή από το κρύο στο ζεστό που ενίοτε δεν αντέχεται), χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε ποιο είναι το ακριβές εργασιακό μοντέλο που επικρατεί στην «Cosco», το οποίο - όπως ο πελαργός σε άλλες περιπτώσεις - φέρνει την «ικανοποίηση».

 

Μόλις το περασμένο Σάββατο, υπήρξε αποκαλυπτικότατο και αναλυτικότατο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που το περιέγραφε με σαφήνεια. Μετρήστε, λοιπόν, μερικούς χαρακτηριστικούς λόγους «ευτυχίας» και «ικανοποίησης»:

1) Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, που παραδόθηκε στην «Cosco» υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...

2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα...

3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...

4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...

5) Σύμφωνα με τη σύμβαση ανάμεσα στον εργαζόμενο και στην εταιρεία «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».

6) Σύμφωνα με τη σύμβαση «κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ.)» ΔΕΝ πληρώνεται, αφού η απλήρωτη αυτή αμοιβή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο συμφωνημένο μηνιάτικο των 660 ευρώ και ότι πληρώθηκε (!)...

7) Οι υπερωρίες επίσης δεν πληρώνονται αφού σύμφωνα με τη σύμβαση «η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης (...) λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας» (!)...

Επειδή, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της:

Για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα:

Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα, «...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικώνκαι πληροφοριώνσε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...

Λογικό:

Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη»

που αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να τις κάνουν και βούκινο.

Τόση «ικανοποίηση» και τέτοια «ευτυχία», καλό (σσ: καλό, εννοείται, για εκείνους που τις προκαλούν) είναι να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ωστε να μπορούν μετά πρόεδροι, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.

του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ