Αστικές εκλογές και ΚΚ

Οι βουλευτικές εκλογές, όπως και οι εκλογές για την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, για το Ευρωκοινοβούλιο, είναι μια πολιτική μάχη ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα.

Τυπικά διεξάγονται σε συνθήκες ελευθερίας !

Τυπικά, γιατί ουσιαστικά, διεξάγονται σύμφωνα με τους όρους και τη δύναμη της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Σύμφωνα με την «ελευθερία» που επιτρέπει η εκμεταλλεύτρια τάξη προς την αστική τάξη, που πρέπει να σημειώσουμε ότι έχει ζωή μόλις ενάμιση αιώνα !
Τα καλπονοθευτικά συστήματα, τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης, το ρουσφέτι και οι εκβιασμοί, είναι μερικοί μόνο όροι, που διεξάγονται οι εκλογές.

Στην ουσία, με την πείρα τόσων αιώνων εξουσίας της η αστική τάξη, καταφέρνει και ελέγχει έτσι τα πράγματα, ώστε οι βουλευτικές εκλογές να είναι μια πολιτική μάχη με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα ως προς το συσχετισμό για την εξουσία ανάμεσα στις δύο τάξεις.

Όποτε χρειάζεται, δεν διστάζει να «θυσιάσει» κάποια από τα κόμματα – παιδιά της, να δημιουργήσει άλλα, να βάλει ακόμα να … φιλιώσουν μέχρι χθες «άσπονδοι» πολιτικοί εχθροί !

Στο κάτω κάτω, αν η αστική τάξη δει ότι με τις εκλογές υπάρχει περίπτωση να έχουμε δυνατή έως και κυρίαρχη εκπροσώπηση της εργατικής τάξης (π.χ. Ιταλία, Γαλλία, πιο παλιά στη Γερμανία, στη Χιλή κ.α.), τότε μετέρχεται τα μεγάλα … μέσα. Πραξικοπήματα, δυναμικές αντιδράσεις, ξένες επεμβάσεις, δολοφονίες, κλπ.
Φυσικά, διαχρονικά, σε όλον τον κόσμο,  η αστική τάξη, έχει ένα ακόμα «όπλο» στην φαρέτρα της.
Τα οπορτουνιστικά και σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα !
Κυρίως τα οπορτουνιστικά, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο, στην πρώην ΕΣΣΔ, στην Κίνα, πρόσφατα στην Ελλάδα με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ !

Η συνεχιζόμενη παγκόσμια κυριαρχία της αστικής τάξης, οφείλει πολλά, αν όχι τα πάντα, στον οπορτουνισμό !  

Και εδώ, μπαίνει το βασικό ερώτημα: Τι κάνει η Εργατική Τάξη ; Πως μπορεί να αντιδράσει ; Πως τελικά μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση ; Να εκδιώξει την αστική τάξη και να αναλάβει αυτή την εξουσία (την πολιτική και την οικονομική) ;

Το κόμμα της εργατικής τάξης, επί παραδείγματι το ΚΚΕ στην Ελλάδα, δεν υποτιμά την αξιοποίηση αυτής της πολιτικής μάχης (σ.σ.: των αστικών εκλογών) που αντικειμενικά οδηγεί στη σύνθεση αστικών οργάνων, π.χ. του Εθνικού ή Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην εκλογή δημάρχων και στη σύνθεση των Δημοτικών ή Περιφερειακών Συμβουλίων. 

Αξιοποιεί τη συμμετοχή των αντιπροσώπων του σε αυτά τα όργανα, για να αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους, να ασκεί πίεση προς όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Αξιοποιεί και την προεκλογική δράση και τη βουλευτική δύναμή του για πιο άμεση πρόσβαση σε μεγάλους χώρους δουλειάς, για πλατιά προβολή των θέσεών του, για την ενθάρρυνση των μισθωτών, του βιομηχανικού προλεταριάτου να οργανωθεί, ν' αναπτύξει ταξικούς αγώνες.

Ταυτόχρονα, π.χ. το ΚΚΕ, γνωρίζει και αποκαλύπτει τα «όρια» αυτής της συμμετοχής. Αυτά τα θεσμικά όργανα, λιγότερο ή περισσότερο, δεν είναι τα κύρια που συγκεντρώνουν το σύνολο της αστικής εξουσίας: απόφασης, εκτέλεσης, καταναγκασμού στην εφαρμογή.

Από τον ίδιο το χαρακτήρα τους, τις νομοθετημένες λειτουργίες τους, η «δικαιοδοσία» τους μπορεί ν' ανασταλεί, αν η σύνθεση και η δράση τους έρθει σε αμφισβήτηση με το χαρακτήρα τους ως θεσμών εξασφάλισης των συμφερόντων, της εξουσίας του κεφαλαίου.(...)

Αναφέραμε πριν πότε επιλέγει η αστική τάξη τέτοια χρήση του Συντάγματός «της».

Το Εθνικό Κοινοβούλιο - φυσικά και στην Ελλάδα - εμφανίζεται στη συνείδηση λαϊκών δυνάμεων ως πιο «αντιπροσωπευτικό» όργανο, που ανάλογα με την ποσοστιαία αντιπροσώπευση ταξικά διαφορετικών δυνάμεων ή κομμάτων, μπορεί να διαμορφώνει μια συνισταμένη συγκερασμού διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.

Με πιο απλά λόγια, να βρουν λύση και δικαίωση, εργατικά προβλήματα και δικαιώματα.

Αυτή είναι η μεγάλη απάτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Μέσα από την χειραγώγηση των συνειδήσεων, την δήθεν ελευθερία να μπορούν να στέλνουν στα δήθεν «κέντρα λήψης των αποφάσεων» οι εργάτες δικούς τους αντιπροσώπους, την ακατάσχετη υποσχεολογία, την διασπορά αυταπατών κλπ., μπορεί τόσα χρόνια τώρα και η συντριπτική πλειοψηφία του Εθνικού Κοινοβουλίου υπηρετεί απαρέγκλιτα τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Σήμερα, στην χώρα μας,  τα κινήματα των εργατών και των ανέργων, των νέων και των γυναικών, των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων δεν είναι ακόμα μαζικά, συγκροτημένα ταξικά, με σαφή αντιμονοπωλιακή προοπτική και πάλη, με απόφαση για εγκατάλειψη παλιών και νέων οργανώσεων, στις οποίες κυριαρχεί ο συντεχνιασμός και που η ηγεσία της είναι τα τσιράκια των καπιταλιστών.

Εξακολουθεί να είναι ζητούμενο η ανασύνταξη και του λαϊκού κινήματος στην κατεύθυνση της συντονισμένης πάλης με το εργατικό κίνημα για την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, συμπόρευση με το εργατικό κίνημα για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Στην Ελλάδα σήμερα, οι μηχανισμοί της αστικής τάξης μπορούν και επιβάλλονται στην εργατική τάξη, παρόλο που η τελευταία τουλάχιστον αριθμητικά είναι πολυπληθέστερη.

Αυτή η αντιφατικότητα της παρούσας κατάστασης, από την άποψη του συσχετισμού δυνάμεων, όπως ήταν αναμενόμενο, καταγράφηκε και στα αποτελέσματα των πρόσφατων κοινοβουλευτικών εκλογών.