Β δ έ λ λ ε ς!

(Aναδημοσίευση απο varometro-plan9)

Συναυλία. Ένα δάσος από σηκωμένα χέρια αντί να χειροκροτούν και να ακολουθούν τον ρυθμό, παραμένουν ακίνητα κρατώντας τηλέφωνα και κάμερες. Οι αναπτήρες που λαμπίριζαν στο σκοτάδι κάποτε αντικαταστάθηκαν από τις οθόνες των συσκευών βιντεοσκόπησης.

Στην ίδια συναυλία. Οι θεατές αντί να παρακολουθούν την σκηνή και τους καλλιτέχνες προτιμούν να κοιτάνε τις μεγάλες οθόνες που τα τελευταία χρόνια συνηθίζεται να υπάρχουν στον χώρο. Και δεν μιλάω για τους θεατές που βρίσκονται μακριά και για τους οποίους προφανώς έχουν νόημα οι οθόνες, αλλά για αυτούς που βρίσκονται μπροστά στην σκηνή! Δέκα μέτρα είναι από τον καλλιτέχνη ο άλλος και αντί να τον παρακολουθεί κατ' ευθείαν προτιμάει να κοιτάει την οθόνη.

Σχολική γιορτή. Σχεδόν όλοι οι γονείς και ο μπαμπάς και η μαμά ταυτόχρονα, αντί να παρακολουθούν τα παιδιά τους, τα καταγράφουν αδιάλειπτα με κινητά και κάμερες. Η απορία προφανής στα μάτια των παιδιών. "Τι κάνουν όλοι αυτοί;"

Ερασιτεχνικό βίντεο από έκρηξη βόμβας στην Συρία. Ο περαστικός αντί να τρέξει να βοηθήσει τους τραυματίες που σφαδάζουν, αντί να βάλει τα χέρια του στην πληγή να σταματήσει το αίμα που κυλάει την άσφαλτο, βιντεοσκοπεί με περισσή ψυχραιμία.

Όταν βιντεοσκοπείς δεν είσαι παρών. Οι άνθρωποι αντί να ζουν τις στιγμές προτιμάνε πλέον να τις βλέπουν κονσέρβα. Η ανάγκη τους να προβάλουν ένα βίντεο στο διαδίκτυο είναι μεγαλύτερη από το να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο.

Το κατοχικό σύνδρομο της γενιάς μου. Από 'κει που εμείς έχουμε, μέσω των γονιών μας, λίγες, ή και καθόλου, οπτικές καταγραφές από το παρελθόν, φτάσαμε στο άλλο άκρο. Σαν χωριάτες μπροστά στην έκρηξη της τεχνολογίας, αντί να μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας τις στιγμές μεταβληθήκαμε σε παπαράτσι που έχουν κολλήσει σαν βδέλλες πάνω τους. Βδέλλες που προτιμούν την εικόνα του αίματος που ρέει από το να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο. Βάλαμε ανάμεσα από εμάς και το παρόν, ανάμεσα από εμάς και την ανθρωπιά, τις οθόνες. Μετατρέψαμε την εικόνα σε δυνάστη μας. 

Περαστικά μας.