Το πρώτο μάθημα από τον Φίλιππο Συρίγο!

(Του Χριστόφορου Κάσδαγλη)

 

Η πιο μεγάλη στιγμή στην καριέρα του μεγάλου δημοσιογράφου, που χάσαμε αυτές τις μέρες, δεν είναι για μένα ούτε ο τελικός του Ευρωμπάσκετ, το 1987, ούτε οι σπουδαίες αποκαλύψεις του για το ντόπινγκ, για τη διαφθορά στον ελληνικό αθλητισμό ή για το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

1981, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης Μπάσκετ, ΠΑΟ-ΤΣΣΚΑ στον «Τάφο του Ινδού». Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κερδίσει με διαφορά τριών ή περισσότερων πόντων για να έχει ελπίδες πρόκρισης, αλλά έχει απομείνει μόλις ένα δευτερόλεπτο για τη λήξη και προηγείται μόλις με δύο πόντος, ενώ η μπάλα επιπλέον βρίσκεται στα χέρια της ΤΣΣΚΑ. Όλα μοιάζουν χαμένα. Και όμως, σ’ αυτό το ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο οι παίκτες του Παναθηναϊκού η μπάλα αναπηδάει αργά και βασανιστικά στη στεφάνη, οι παίκτες του Παναθηναϊκού προλαβαίνουν να κερδίσουν ένα περιπετειώδες ριμπάουντ, να επαναφέρουν την μπάλα από την πλαϊνή γραμμή, να κερδίσουν φάουλ και εντέλει να νικήσουν με διαφορά τεσσάρων πόντων.

Στο μικρόφωνο της κρατικής τηλεόρασης είναι ο Φίλιππος Συρίγος και ο Θόδωρος Κοτσώνης. Την κρίσιμη στιγμή, κατά τη διάρκεια εκείνου του «αιώνιου δευτερολέπτου», όπως έμεινε στην ιστορία, ο Συρίγος παίρνει το παιχνίδι επάνω του και λέει ευθέως, χωρίς να μασάει τα λόγια του, ότι η σοβιετική ομάδα αδικήθηκε από τη διαιτησία δεδομένου ότι ο χρόνος του παιχνιδιού είχε προ πολλού λήξει.

Ήταν κάτι αδιανόητο μέχρι τότε για τις τηλεοπτικές αθλητικές μεταδόσεις. Σε αγώνα, και μάλιστα κρίσιμο, ελληνικής ομάδας με ξένη, ο εκφωνητής τολμά να πει ευθέως ότι η ελληνική ομάδα ευνοήθηκε από τη διαιτησία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα η δημόσια συζήτηση για το τόλμημα του Συρίγου άναψε (κι εκείνοι που πήραν το μέρος του ήταν μάλλον λίγοι). Από τότε όμως τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ πια τα ίδια. Οι εκφωνητές είχαν κατοχυρώσει πλέον το αναφαίρετο δικαίωμα να πουν αυτό που είδαν με τα μάτια τους, και όχι αυτό που δήθεν συνέφερε την Ελλάδα. Ασχέτως αν δεν έκαναν όλοι χρήση αυτής της τεράστιας δυνατότητας…

Ειδικά για μένα, ήταν ένα μεγάλο μάθημα δημοσιογραφίας πολύ πριν αποφασίσω να γίνω δημοσιογράφος, κι ακόμα ένα μάθημα δημοκρατίας – πολιτισμού εντέλει.

Πηγη