 |
| (Johanna Isaksson, Πηγη: Αrbetaren) |
(Της Johanna Isaksson)
«Είμαστε η χαμένη γενιά», είπε ένας από τους μαθητές μου, όταν μιλουσαμε
για τους λογους που η μισή τάξη καθονται χλωμοι και με αδειο βλεμμα το πρωί
μετά από άλλη μια νύχτα χωρίς ύπνο. Αργοπορημενοι και στο μαθημα, επίσης.
Απογοητευμένη και εκνευρισμενη όπως ημουν εφ οσον αλλο ένα πρωί δεν ξεκινησα oπως επρεπε απλα αναρωτήθηκα γιατί δεν κοιμούνται τη νύχτα.
Τι ηλίθια
ερώτηση! Το συνειδητοποίησα αμέσως. Ή ηταν και σχετικό για να το συζητήσουμε.
Αλλά έπεσα στην ίδια παγίδα, όπως η υπόλοιπη κοινωνία: Μέσω του εκνευρισμενου
τόνου της φωνης μου, έριξα το φταίξιμο για
ένα κοινωνικό πρόβλημα σε όσους έτυχε να κάθονται μπροστά μου στην αιθουσα,
εκείνη τη στιγμή.
Πρόκειται για ενα καταστροφικα μεγάλο πρόβλημα το γεγονός ότι τόσοι πολλοί νέοι σήμερα αισθάνονται τόσο άσχημα και ότι για παραδειγμα η αϋπνία εξαπλώνεται σαν επιδημία σε ολο και νεαροτερες ηλικιες. Συναντώ κάθε μέρα, αυτούς τους "χαμενους", τους γεννημενους τη δεκαετια του 90, που ολοι μιλουν γι αυτους. Πολλοί από αυτούς έχουν, για διάφορους λόγους, παρατησει το γυμνάσιο, ήταν άνεργοι μερικα χρόνια και στη συνέχεια συνειδητοποιησαν ότι πρέπει να υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον.
Αλλά δεν νιώθουν καλά. Δεν ξέρω πόσοι απ τους σπουδαστες που έχω εχουν διάφορες διαγνώσεις, που λενε οτι δεν ξυπνουν το πρωί, λόγω άγχους, ή μιλουν σχετικά με την κατάθλιψη που περασαν ηδη από την ηλικία των 15 ετών. Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι δύσκολο να συνεχισει κανεις το σχολείο και ίσως ακόμα πιο δύσκολο να ασχοληθεί με το γεγονός ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας για τους νέους σήμερα είναι επισφαλεις σε τηλεφωνικά κέντρα και σε εστιατόρια χάμπουργκερ.
Λυπαμαι τοσο όταν ακούω τις ιστορίες τους. Σίγουρα, υπήρχαν πολλοί γύρω μου που αισθάνονταν άσχημα όταν ήμασταν στα είκοσί μας, αλλά- αυτό είναι κάτι που έχει περασει. Και κάτι που είναι πολύ λάθος ειναι όταν οι νέοι δεν έχουν όνειρα. Κανω αυτή την ερώτηση μερικές φορές και αναμένω απαντήσεις σχετικά με επαναστάσεις, ταξίδια σ ολο τον κοσμο, ή μυθιστορήματα.
Η απάντηση: «Ελπίζω να μπορεσω να πάρω ένα διαμέρισμα και να εχω μια δουλειά." Τοτε θέλω να κλάψω. Και μου ερχεται να πάω στο Rosenbad στη Βουλη και να κανω φασαρια. Θα επρεπε να είναι εντελώς αυτονοητο να μπορει να πάρει κανεις ένα σπίτι και να εχει μια σωστη και ουσιαστική απασχόληση! Τα ονειρα θα πρέπει να εχουν να κανουν με μεγάλες προσδοκίες στη ζωή. Οχι με βασικες ανθρώπινες αναγκες!
Είναι ένα σημάδι μιας σοβαρής κοινωνικής ασθενειας, όταν οι νέοι σταματουν να ονειρευoνται την ελευθερία και αντί γι αυτο ανησυχούν για την έλλειψη στέγης και το άδειο ψυγείο. "Δεν είναι δικό σας λάθος", συνηθως τους λέω. Ακούγεται σαν κατι απολυτως αυτονόητο, αλλά συνηθως ριχνεται το φταίξιμο σε αυτους που πληττονται σκληροτερα. Μια αστική ατομικιστική λογική που πρέπει να συνθλιβει κάθε φορα που εμφανιζεται. Δεν μπορούμε να αρχίσουμε να εξομαλύνουμε τις αδυναμίες μιας κοινωνίας πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος που οι νέοι ειναι σημερα.
''Δεν ειστε χαμενοι. Είναι η κοινωνία που ειναι χαμενη!''
Πρόκειται για ενα καταστροφικα μεγάλο πρόβλημα το γεγονός ότι τόσοι πολλοί νέοι σήμερα αισθάνονται τόσο άσχημα και ότι για παραδειγμα η αϋπνία εξαπλώνεται σαν επιδημία σε ολο και νεαροτερες ηλικιες. Συναντώ κάθε μέρα, αυτούς τους "χαμενους", τους γεννημενους τη δεκαετια του 90, που ολοι μιλουν γι αυτους. Πολλοί από αυτούς έχουν, για διάφορους λόγους, παρατησει το γυμνάσιο, ήταν άνεργοι μερικα χρόνια και στη συνέχεια συνειδητοποιησαν ότι πρέπει να υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον.
Αλλά δεν νιώθουν καλά. Δεν ξέρω πόσοι απ τους σπουδαστες που έχω εχουν διάφορες διαγνώσεις, που λενε οτι δεν ξυπνουν το πρωί, λόγω άγχους, ή μιλουν σχετικά με την κατάθλιψη που περασαν ηδη από την ηλικία των 15 ετών. Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι δύσκολο να συνεχισει κανεις το σχολείο και ίσως ακόμα πιο δύσκολο να ασχοληθεί με το γεγονός ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας για τους νέους σήμερα είναι επισφαλεις σε τηλεφωνικά κέντρα και σε εστιατόρια χάμπουργκερ.
Λυπαμαι τοσο όταν ακούω τις ιστορίες τους. Σίγουρα, υπήρχαν πολλοί γύρω μου που αισθάνονταν άσχημα όταν ήμασταν στα είκοσί μας, αλλά- αυτό είναι κάτι που έχει περασει. Και κάτι που είναι πολύ λάθος ειναι όταν οι νέοι δεν έχουν όνειρα. Κανω αυτή την ερώτηση μερικές φορές και αναμένω απαντήσεις σχετικά με επαναστάσεις, ταξίδια σ ολο τον κοσμο, ή μυθιστορήματα.
Η απάντηση: «Ελπίζω να μπορεσω να πάρω ένα διαμέρισμα και να εχω μια δουλειά." Τοτε θέλω να κλάψω. Και μου ερχεται να πάω στο Rosenbad στη Βουλη και να κανω φασαρια. Θα επρεπε να είναι εντελώς αυτονοητο να μπορει να πάρει κανεις ένα σπίτι και να εχει μια σωστη και ουσιαστική απασχόληση! Τα ονειρα θα πρέπει να εχουν να κανουν με μεγάλες προσδοκίες στη ζωή. Οχι με βασικες ανθρώπινες αναγκες!
Είναι ένα σημάδι μιας σοβαρής κοινωνικής ασθενειας, όταν οι νέοι σταματουν να ονειρευoνται την ελευθερία και αντί γι αυτο ανησυχούν για την έλλειψη στέγης και το άδειο ψυγείο. "Δεν είναι δικό σας λάθος", συνηθως τους λέω. Ακούγεται σαν κατι απολυτως αυτονόητο, αλλά συνηθως ριχνεται το φταίξιμο σε αυτους που πληττονται σκληροτερα. Μια αστική ατομικιστική λογική που πρέπει να συνθλιβει κάθε φορα που εμφανιζεται. Δεν μπορούμε να αρχίσουμε να εξομαλύνουμε τις αδυναμίες μιας κοινωνίας πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος που οι νέοι ειναι σημερα.
''Δεν ειστε χαμενοι. Είναι η κοινωνία που ειναι χαμενη!''
Η Johanna Isaksson διδασκει
σε γυμνασιο ενηλικων (folkhögskola) και αρθρογραφει στο Sista Ordet
Μτφ απο Αrbetaren
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα
Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.