19ο Συνέδριο

 

 Μεγάλωσε…κλεισμένα σαράντα σε λίγες μέρες…σαν χθές οι αγωνίες ενός πιτσιρικά που κλαίγοντας από τα νεύρα του, έλεγε στον πατέρα του ότι κάτι δεν πάει καλά με την καθοδήγηση. Κομμουνιστής πετσί εκείνος, με τόνους ξύλο στην πλάτη του από δεξιούς και «κεντρώους» καρνάβαλους στα χρόνια τα δύσκολα, του έλεγε «να διαβάζεις αγόρι μου τους Κλασσικούς, την ιστορία του Κόμματος και θα την βγάλεις την άκρη μόνος σου». Την βρήκε την άκρη. Πάλεψε με πρόσωπα αγαπημένα, που μέχρι τότε δίπλα δίπλα στην περιφρούρηση μπράτσο μπράτσο, χέρι χέρι, γροθιά σηκωμένη δίνανε τον αγώνα. Ο κολλητός , την έκανε για «απέναντι» μαζί με σχεδόν όλη την παρέα. Πέρασε την λαίλαπα του γκρεμίσματος όλης της οργάνωσής του και την πρώτη εκείνη προσπάθεια να ξανασταθεί η Νεολαία στα πόδια της, με δειλά, αποφασιστικά βήματα…ένα ένα…αργά σταθερά στέρεα…Με την Κόκκινη σημαία πάντα στο χέρι και την γροθιά σφιχτή,ψηλά, περήφανα.

   13^ο Συνέδριο…Έγινε έξαλλος όταν κάποιοι χαρούμενοι (λίγο καιρό μόλις μετά), σαν τα ποντίκια εγκατέλειπαν το πλοίο, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης. Θύμωσε με την προσπάθεια κάποιων (αρκετών) να σβήσουν σύμβολα, ιδέες, όνομα στα πλαίσια ενός γιαλατζί εκσυγχρονισμού. Την σ.Αλέκα δεν την ήξερε, αλλά ο κυρ Μήτσος ήταν ενθουσιασμένος και τον θυμάται να μονολογεί «ευτυχώς ξεκαθάρισε η ήρα από το στάρι». Βλέπεις ο κυρ Μήτσος ποτέ δεν μπόρεσε να καταπιεί κάποια στελέχη που άκαπνα από αγώνες, το έπαιζαν υπερεπαναστάτες και άξιοι συνεχιστές του αντάρτικου. Ο κολλητός μετά από το πέρασμα αστραπή από το ΝΑΡ,βρήκε το «λιμάνι» του στον Συνασπισμό μαζί με μερικούς ακόμα που το ΝΑΡ τους βγήκε πιο «αριστερό» από όσο περίμεναν. (Ακόμα και τώρα ο κολλητός ακούει την τρελή καζούρα για συμμετοχές σε «συλλαλητήρια» και ευτυχώς, κατεβάζει το κεφάλι).

  14^ο-18^ο Συνέδριο…τα πιο πολλά που θυμάται δεν είναι μόνο τα των Συνεδρίων όσο τα ενδιάμεσα…εκείνον το μικρό κύκλο από μερικούς (όχι πάνω από πενήντα) ΚΝίτες να χορεύει στο πρώτο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο και να μουρμουρίζει πεισμωμένα «θα δώ κουφάλες καλύτερες μέρες»…Μάαστριχ, «συλλαλητήρια», βίβλους λευκές πράσινες πουά και ότι σκατόχρωμα πάσαραν οι ευρωλιγούριδες, ένα στρατιωτικό φωτιά (σε δυσμενή φυσικά μετάθεση), έναν κοντό να το παίζει ναπολέων μπροστά σε ένα ATM  και να πανηγυρίζει μαζί με όλο τον θίασο (πλην Λακεδαιμονίων)  για τα χρυσά κουτάλια και για απάνεμα λιμάνια. Μάχιμος της εργατικής τάξης πλέον, στο σωματείο του μέσα σε όλους τους αγώνες. Στη δουλειά του πρώτος σε όλες τις «κόντρες» με την εργοδοσία, δίπλα σε κάθε συνάδερφο… Γιουγκοσλαβικό και πορείες μέσα στις νύχτες για να εμποδίσει μαζί με τους συντρόφους το πέρασμα των δολοφόνων από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης…ακόμα γελάει όταν θυμάται σε πλήρη διάταξη τη νατοική φάλαγγα να κάνει εισβολή στη λαχαναγορά και οι εργαζόμενοι να κοιτάνε σαν χαμένοι…ΠΑΜΕ,ξανά απεργίες, ξύλο με τους μπράβους των εργοδοτών στις πύλες των εργοστασίων… Σε όλα αυτά τα χρόνια οι «καυγάδες» με τον κολλητό σε ημερήσια διάταξη… «Ρε αδερφέ» να του λέει «πως στο κόρακα ταιριάζεις την ευρωπαική συμμορία με το καλό του Λαού»; «κολλημένε σταλινικέ» να του απαντάει εκείνος και να λύνουν τις διαφορές με ένα κρασί…Πέρασαν χρόνια όταν στο ίδιο χώρο που είχε γίνει το 1^ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο, ο μικρός εκείνος κύκλος των ΚΝιτών που χόρευαν δεν ήταν από πεντήντα άτομα ,αλλά από χιλιάδες νέες και νέους από όλη την Ελλάδα και δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του και ας τον κοιτούσαν με περιέργεια τα συντροφάκια...μεγάλωνε κι αυτός κι έβαζε σταθμούς τα συνέδρια (βίτσιο κι αυτό)…

   Ο κολλητός εδώ και λίγο καιρό (για την ακρίβεια μετά τις εκλογές του Μαίου) του ζήτησε το βιβλιαράκι με το Πρόγραμμα του Κόμματος να το ξαναδιαβάσει… «βαρέθηκα τις τούμπες ρε αδερφέ» του είπε «δεν έχω πλέον δικαιολογίες για τις αυταπάτες μου. Σοσιαλισμοί με ανθρώπινο πρόσωπο, άλλο μείγμα ανάπτυξης, άλλος αέρας φυσάει στην Ευρώπη, βαρέθηκα σου λέω. Μεγαλώσαμε πια, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μην είμαστε εκεί που η ζωή και η τάξη μας,  προστάζει». Και να τώρα πάλι δίπλα δίπλα…αυτή τη φορά και με τα μικρά στο χέρι, με μια σημαία πιο μεγάλη από το μπόι τους, χαρούμενα δίπλα στους πατεράδες τους, φίλοι αχώριστοι ήδη…και λίγο πίσω ο κυρ Μήτσος περήφανος για τον δρόμο που τους έδειξε…όχι με συμβουλές και λόγια…απλά τραβώντας τον δρόμο του και εκείνοι πατώντας στα βήματά του…με ζικ ζακ, με πισωγυρίσματα, με αλύγιστη πάντα την θέληση καλύτερη,δίκαιη ζωή. Για καλύτερη,δίκαιη Κοινωνία. 

19^ο Συνέδριο…11 – 14 Απρίλη…έτσι κι αλλιώς η γή θα γίνει κόκκινη.

μεγάλωσα, σας το είπα; κλεισμένα σαράντα σε λίγες μέρες …