Πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και όχι τον εξωραϊσμό του

Μπορεί να υπάρξει λαϊκή ευημερία στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος;

Μπορεί ο καπιταλισμός να «δουλέψει» το ίδιο για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των λαϊκών στρωμάτων;

Μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού;

Ποια είναι τα βασικά γνωρίσματα του καπιταλισμού ;

Να κάνουμε μια επιστημονική ανάλυση, δεν έχει νόημα – στο κάτω, κάτω δεν έχουμε να κάνουμε με … εξετάσεις !

Με απλά λόγια ο καπιταλισμός θα μπορούσε να περιγραφεί σαν το «σύστημα εκείνο, που μια χούφτα επιχειρηματίες, εργοστασιάρχες κλπ., έχοντας στη δούλεψή τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους με χαμηλούς μισθούς, κακές συνθήκες εργασίας και λειψή ασφάλιση, διαχειρίζονται τον πλούτο που παράγεται».

Επιμέρους στοιχεία που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς, είναι ότι κάποιοι εργαζόμενοι ή και «εργαζόμενοι», έχουν καλύτερες αμοιβές, εργάζονται σε καλύτερες συνθήκες, γενικά ζουν καλύτερα από την πλειοψηφία.

Αυτό, συμβαίνει, γιατί έτσι συμφέρει στην εργοδοσία. Αν η τελευταία, δει ότι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο (όπως συμβαίνει στις μέρες μας), τότε δεν διστάζει να χτυπήσει και την λεγόμενη «εργατική αριστοκρατία».

Όταν λοιπόν μιλάμε με … ξύλινη γλώσσα, αναφέροντας ότι υπάρχουν δύο τάξεις, ακριβώς σ΄ αυτό αναφερόμαστε.

Στους επιχειρηματίες (βιομήχανους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, κλπ.) τους οποίους ονομάζουμε εκμεταλλεύτρια τάξη, ή αστική τάξη, ή καπιταλιστές.

Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις των παραπάνω, είναι οι προλετάριοι, η εκμεταλλευόμενη τάξη, η εργατική τάξη.

Σημείωση: Δεν αλλάζει τίποτα, στις παραπάνω διαπιστώσεις, αν μιλάμε για επιχειρήσεις που ανήκουν σε κάποιον ιδιώτη ή στο αστικό κράτος - το κράτος δηλαδή που το διαχειρίζεται το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.

Τώρα, αν πάρουμε ως παράδειγμα μια οποιαδήποτε επιχείρηση, θα δούμε.

Τον επιχειρηματία – εργοδότη, να απαιτεί από τους εργαζόμενους περισσότερη και ποιοτικότερη εργασία, μεγαλύτερα κέρδη και τους εργαζόμενους να ζητούν υψηλότερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ασφάλεια και ασφάλιση ικανοποιητική.

Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) ικανοποιούν πλήρως τις απαιτήσεις του εργοδότη, ενώ ο τελευταίος για να ικανοποιήσει το όποιο αίτημα των εργατών του, αυτό θα το κάνει αποκλειστικά και μόνο αν εξασφαλίζονται μεγαλύτερα κέρδη !

Αν όχι, όχι μόνο δεν πρόκειται να ικανοποιήσει αιτήματα, αλλά θα προβεί ακόμα και σε μειώσεις μισθών και σε άδικες απολύσεις.

Έτσι δεν είναι ;

Ακόμα κι αν οι εργαζόμενοι καταφέρουν (με τις κινητοποιήσεις τους ή τους αγώνες τους) να πετύχουν κάποια αιτήματά τους να γίνουν δεκτά, αυτά θα έχουν προσωρινό χαραχτήρα, δεν θα λύσουν οριστικά τα προβλήματά τους.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οι βασικές σχέσεις στην επιχείρηση δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Από τη μία θα είναι ο επιχειρηματίες και τα κέρδη του κι από την άλλη οι εργαζόμενοι με τα προβλήματά τους.

Από τη μία ο ιδιώτης ή το κράτος επιχειρηματίας που θα τρώει με χρυσά κουτάλια, κι απ΄ την άλλη οι εργαζόμενοι θα παλεύουν να τα φέρουν βόλτα – εχτός φυσικά από τους «δικούς τους» εργάτες που κι αυτοί προσωρινά ζουν καλύτερα (μιλάμε για επιστήμονες, εξειδικευμένο προσωπικό, προϊσταμένους, κλπ.).

Παίζοντας με τις λέξεις και τις έννοιες, ας χαρακτηρίσουμε τον επιχειρηματία ως διαχειριστή, τους εργαζόμενους ως λαό και την επιχείρηση ως Κράτος !

Τι θα έχουμε ;

Μα, ένα καπιταλιστικό κράτος, έναν λαό που εργάζεται και παράγει τον πλούτο, που διαχειρίζεται (κυβερνάει) μια ομάδα με έναν αρχηγό της (κυβέρνηση – πρωθυπουργός), οι οποίοι συμπεριφέρονται ως εκπρόσωποι του συνόλου των επιχειρηματιών του κράτους, αλλά και ξένων που έχουν συναλλαγές με το κράτος.

Σε ένα καπιταλιστικό κράτος, όσο καλός κι αν είναι ο διαχειριστής του (κυβερνήτης) δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως ένας καλός επιχειρηματίας – εκπρόσωπος όλων των επιχειρηματιών.

Στην καλύτερη περίπτωση, ένας καλός διαχειριστής, ένας «καλός καπιταλιστής», δημιουργεί μια ενδιάμεση κατάσταση (τάξη) ανάμεσα στους προλετάριους – εργαζόμενους και την επιχειρηματική – εκμεταλλευτική τάξη.

Μιλάμε για την λεγόμενη μικροαστική τάξη, ή αυτό που αναφέρεται και ως «εργατική αριστοκρατία».

Το μέγεθος αυτής της τάξης, εξαρτάται από τα κάθε φορά συμφέροντα της αστικής τάξης.

Στις μέρες μας π.χ. γινόμαστε μάρτυρες μια βίαιης συρρίκνωσης της μικροαστικής και ίσως και της λεγόμενης απλής αστικής τάξης προς όφελος της μεγαλοαστικής.

Και δυστυχώς, για να γίνει αυτό, η μεγαλοαστική τάξη, βρίσκει πολλούς «πρόθυμους» που βάζουν πλάτη.

Βρίσκει φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, ακόμα και «αριστερούς» !

Που παραμυθιάζουν τον κόσμο για δήθεν καλύτερη διαχείριση, αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, διαμόρφωση ενός πιο κοινωνικού και φιλολαϊκού μοντέλου.

Προβάλλουν κατά κόρον το σύμπτωμα (π.χ. το χρέος), ενώ παράλληλα κρύβουν την αρρώστια (λειτουργία του εκμεταλλευτικού συστήματος – καπιταλισμού), προτείνουν ασπιρίνες (π.χ. διαγραφή του «κακού» χρέους ή το ευρωομόλογο) αντί της οριστικής ίασης που είναι η ανατροπή του συστήματος και η οικοδόμηση ενός άλλου που θα λειτουργεί προς όφελος του λαού – του σοσιαλισμού.

Μιλάνε για «συμμετοχικό, κοινωνικό κράτος», εννοώντας προφανώς τον εθελοντισμό ή στην καλύτερη περίπτωση την παρέμβαση του δημόσιου τομέα στις περιπτώσεις που ο ιδιωτικός δεν θέλει προς το παρόν να εμπλακεί γιατί δεν θα έχει τα προσδοκώμενα κέρδη, για την «διόρθωση ή την ισορροπία της αγοράς», καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μπορεί να δεχτεί τις όποιες παρεμβάσεις η αγορά (βλέπε μεγάλο κεφάλαιο).

Ξαναθυμούνται τον αστικό δημόσιο τομέα για να «δημιουργηθούν θέσεις εργασίας», κρύβοντας τον βαθύτερο στόχο, που είναι η δημιουργία φτηνού και υπάκουου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων στις στοχεύσεις των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Φτάνουν στο σημείο (κυρίως οι «αριστεροί») να υποστηρίζουν την «αλλαγή δομής της ΕΕ», μια «καλύτερη ΕΕ», καλλιεργείται η αυταπάτη ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, να αποκτήσει λογική που θα ωφελεί τα λαϊκά στρώματα.

Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιμπεριαλιστική ένωση, μια ένωση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μια ένωση μιας χούφτας επιχειρηματιών, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων, των κερδών τους και την όσο το δυνατό συρρίκνωση των απαιτήσεων των εργαζομένων;

Ότι το μόνο που ενδιαφέρει την ΕΕ είναι η διαιώνιση με όλα τα μέσα του καπιταλιστικού συστήματος ;

Ή το ξέρουν μια χαρά και απλά παγιδεύουν, αποπροσανατολίζουν τους λαούς;

Η μόνη σήμερα ρεαλιστική πρόταση προς το συμφέρον του εργαζόμενου λαού, είναι αυτή που συνοψίζεται στο σύνθημα:

- Οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία, είναι αυτές για άλλη εξουσία !

Όσο διατηρείται το καπιταλιστικό σύστημα, όσα μερεμέτια και φτιασιδώματα κι αν γίνουν, όσο δεν αλλάζουν οι βασικές σχέσεις παραγωγής και διανομής των αγαθών, ο λαός θα υποφέρει και τα κέρδη της πλουτοκρατίας θα αυγατίζουν.

Μόνο μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού με εργατικό έλεγχο, την εργατική εξουσία, τον επιστημονικό σοσιαλισμό, μπορεί και πρέπει να βρει τον δρόμο της η εργατική τάξη, οι προλετάριοι.

Απαντάμε, λοιπόν, καθαρά και ξάστερα, στα αρχικά ερωτήματα:

Όχι, δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή ευμάρεια, ούτε καν ανεχτή ζωή στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο καπιταλισμός, από τη φύση του, δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα μιας χούφτας επιχειρηματιών, φυσικά σε βάρος των εργαζομένων. Δεν μπορεί άλλωστε, να ισχύει το «κι ο σκύλος χορτάτος κι η πίτα ολόκληρη».

Όχι, δεν μπορεί να υπάρχει η όποια καλυτέρευση, ο όποιος εξανθρωπισμός, ο όποιος εξωραϊσμός του εκμεταλλευτικού συστήματος, ηθικός ή δίκαιος καπιταλισμός.

Το μοναδικό που μπορεί να γίνει, είναι η ανατροπή του και η αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ανώτερο και πιο λειτουργικό υπέρ των εργαζομένων και σε βάρος των επιχειρηματιών.

Ανατροπή λοιπόν του καπιταλισμού και οριστική αντικατάστασή του από τον σοσιαλισμό.