Το γκρέμισμα της λογικής του ραγιαδισμού ως τρόπος διεξόδου από την κρίση και η σύγκρουση της λογικής αυτής με την πραγματικότητα(μήπως εκτός απο τον πίνακα του Πικάσο μας έχουν κλέψει και την μαγκιά;)

Όπως όλοι, έτσι και εγώ, με αφορμή την απεργία των χαλυβουργών έχω ακούσει και διαβάσει πολλά και διάφορα. Μερικά από αυτά που άκουσα με συγκίνησαν, μερικά με ενέπνευσαν, άλλα πάλι με εκνεύρισαν, όμως τίποτα δεν με πείραξε τόσο πολύ, όσο μια συγκεκριμένη άποψη, που προβάλλεται από τα ΜΜΕ και την υιοθετούν πολλοί φίλοι και γνωστοί μου, η οποία με απογοήτευσε, με εκνεύρισε, και με στεναχώρησε ταυτόχρονα. 

 Ποια είναι αυτή η άποψη; Θα προσπαθήσω παρακάτω να την αποτυπώσω σε δυο γραμμές με δικά μου λόγια.

«Μήπως είναι καλύτερο οι εργαζόμενοι(γενικά) να αποδεχθούν τις μειώσεις μισθών, ώστε οι εταιρείες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα να μην κλείσουν, για να αποφύγουν να βρεθούνε όλοι μαζί στον δρόμο;»

Στο μυαλό ενός ραγιά, το παραπάνω μοιάζει απολύτως λογικό, υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα της Good Year,με το εργοστάσιο της στην Ελλάδα που έκλεισε και οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στοδρόμο.

Αν όμως αφήσουμε την λογική του ραγιά κατά μέρος, και προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με σφαιρικότητα και σε μεγαλύτερο βάθος θα βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα.

-        Κάθε φορά που οι εργαζόμενοι υποχωρούν στο ψευτοδίλημμα «ή κλείνουμε ή αποδέχεσθε μειώσεις μισθών και απολύσεις», κάθε φορά θα βρίσκονται και πιο βαθιά στα σκατά, κάθε φορά οι μειώσεις μισθών θα θεσμοθετούνται, οι απολύσεις θα γίνονται καθημερινή τακτική, και η ζωή τους θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. 

-        Το ότι αποδέχεσαι την υποχώρηση και την μείωση μισθών, δεν σου εξασφαλίζει σε καμιά περίπτωση ούτε ότι η επιχείρηση δεν θα γίνει offshore ούτε ότι δεν θα απολυθείς. Αυτό, αν εσύ δεν αντισταθείς, βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη, να το χρησιμοποιεί είτε ως μοχλό πίεσης δημιουργώντας στο τέλος εργασιακές σχέσεις Ουγκάντας, είτε και να το πραγματοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση βέβαια ο εργοδότης θα συνεχίσει να δρα ως κοινός εκβιαστής και να ζητά όλο και περισσότερα, κάτι που γίνεται από την γέννηση του καπιταλισμού μέχρι σήμερα, όταν και όπου η αντίσταση είναι μηδενική.

-        Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος του αγώνα δεν απαιτεί θυσίες, οπωσδήποτε κάποιοι θα τα φάνε τα κεφάλια τους, θα χάσουν τις δουλειές τους, όμως αυτό γίνεται έτσι και αλλιώς, είτε απεργήσουν είτε δεν απεργήσουν, είτε  αντισταθούν είτε δεν αντισταθούν, απλά αν αντισταθούν, θα έχουν κρατήσει το κεφάλι ψηλά και για αυτό το λόγο θα αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Μην ξεχνάμε δε, ότι σε περιπτώσεις όπως αυτή των χαλυβουργών, επειδή ακριβώς αυτό που έκαναν ήταν αξιοθαύμαστο, ο κόσμος στάθηκε δίπλα τους, τους υποστήριξε και τους υποστηρίζει, τόσο ψυχολογικά, όσο και πρακτικά. Θεωρώ δε ότι αν την περίπτωση τους την προέβαλαν τα κανάλια όπως προέβαλαν τους αγανακτισμένους, αντί για να την αποκρύπτουν, η Χαλυβουργία θα είχε γίνει δεύτερο πολυτεχνείο όσον αφορά την συμπαράσταση του κόσμου.

-        Κανείς αγώνας δεν πάει χαμένος, εδώ και καιρό, βλέποντας και τους χαλυβουργούς, έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις και άλλοι κλάδοι, και άλλα εργοστάσια, οι σπίθες γίνονται περισσότερες, η φωτιά μπορεί να ανάψει από στιγμή σε στιγμή, οι συνθήκες έτσι και αλλιώς είναι εκρηκτικές και η ατμόσφαιρα εύφλεκτη.

-        Τόσα χρόνια δεν μας τσαμπουνούσαν ότι τα «αφεντικά» με την αξία τους κατάφεραν να δημιουργήσουν τον πλούτο τους και να φτάσουν εκεί που έφτασαν; Τώρα όλως αποτόμως κατάλαβαν ότι δεν μπορούν από μόνα τους και ζητούν κατανόηση και υποστήριξη από τους εργάτες; Να κάνουν οι εργάτες θυσίες αυτές τις δύσκολες ώρες; Σάμπως τόσα χρόνια μοιραζόταν τα αφεντικά μαζί με τους εργάτες τα κέρδη τους(τα κέρδη που φυσικά οι εργάτες τους εξασφάλισαν), διότι τα στατιστικά λένε άλλα. http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=12/1/2012&id=13859&pageNo=27&direction=-1

-        Και μην ξεχνάμε πως πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις που υποστηρίζουν ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, πρέπει να απολύσουμε, πρέπει να μειώσουμε μισθούς» δεν έχουν σταματήσει να είναι κερδοφόρες, απλά προσπαθώντας να μετατρέψουν(όπως οι ίδιοι λένε) την κρίση σε ευκαιρία, κοιτάζουν να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο για να αυξήσουν όσο το δυνατόν πιο πολύ τα κέρδη τους.

-        Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που λεν «ναι βρε παιδιά, το καταλαβαίνω αυτό για τις εταιρίες κολοσσούς, τι γίνεται όμως με ένα σωρό μικρές και μεσαίες εταιρίες που είναι έτοιμες να βάλουν λουκέτο;». Και η απάντηση εδώ φυσικά είναι απλή. Αφενός οι περισσότερες από αυτές τις εταιρίες έτσι και αλλιώς, αντιμέτωπες με το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, θα έβαζαν λουκέτο, διότι η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» απαιτεί την απαλλοτρίωση τους. Αφετέρου, οι μικρομαγαζάτορες πρέπει επιτέλους να καταλάβουν γιατί τόσα χρόνια εμείς(οι ΚΚεδες) φωνάζουμε ότι τα συμφέροντα τους σχεδόν ταυτίζονται με αυτά της εργατικής τάξης, και ότι είναι καταδικασμένοι σε βάθος χρόνου(και ο χρόνος αυτός πλέον έφτασε) και οι ίδιοι να προλεταριοποιηθούν(λίγα λουκέτα έχουν μπει ως τώρα, λίγοι επιχειρηματίες αυτοκτόνησαν για χρέη;). Ας καταλάβουν λοιπόν οι μικρομαγαζάτορες ότι η λύση δεν έρχεται από το ξεζούμισμα των 2-3 υπαλλήλων τους, αλλά από την από κοινού συμμετοχή τους στον ταξικό αγώνα(αν και όπως φαίνεται θα το καταλάβουν μόνο όταν βρεθούν στην θέση του προλετάριου και αν, εδώ δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι τους οι υπάλληλοι και οι απολυμένοι…).

-        Αμα ο ελληνικός λαός υποχωρούσε κάθε φορά σε διλήμματα του στυλ «οι γερμανοί είναι φίλοι μας» και «μίλα, πες μας ποιοι σε έβαλαν και εμείς θα σου χαρίσουμε τη ζωή», θα ήμασταν ακόμα κάτω τουρκική, για να μην πω περσική, κατοχή. Το κάθε ίχνος ελευθερίας και αξιοπρέπειας που διαπνέει αυτόν τον λαό(και κάθε λαό), γιατί με ίχνη ζούμε ακόμα και σήμερα δυστυχώς, το έχουμε αποσπάσει από τους κάθε είδους κατακτητές χύνοντας το αίμα τους, και το δικό μας. Άμα φοβόμαστε τις βουρδουλιές και έχουμε πάντα σκυμμένο το κεφάλι, θα ζούμε και θα το αξίζουμε κιόλας, σαν γαϊδούρια και θα καταδικάζουμε στο σαμάρι και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας(εις τους αιώνες των αιώνων αμήν).

-        Ο καπιταλισμός είναι σύστημα αδιέξοδο για τον λαό, μια ζωή θα παράγει και θα αναπαράγει αυτού του είδους τα ψευτοδιλήμματα, στα οποία ακόμα και αν πειθαρχήσουμε δεν πρόκειται να γλιτώσουμε από το αίμα δάκρυα και ιδρώτα που θα χυθούν. Όταν το σύστημα φτάνει σε κρίση υπερσυσσώρευσης κερδών, κοιτά πάντα την κρίση αυτή να την φορτώσει στον λαό, άσχετα αν αυτό το βαφτίζει «αναγκαιότητα», «ανταγωνιστικότητα», «ανάπτυξη», «πατριωτισμό» ή ότι άλλο. Η πραγματικότητα είναι μια, η αντίθεση μεταξύ κοινωνικοποιημένης παραγωγής και ιδιοποιημένων κερδών κάποια στιγμή φτάνει στα όρια της, και απαιτείται ένα big bang για να επαναμηδενιστεί το χρονόνμετρο. Και big bang σημαίνει ανέχεια, πείνα, εξαθλίωση, απανθρωπιά, πόλεμος, βόμβες, κλπ.

-        Ας κάνουμε λοιπόν και εμείς τον δικό μας πόλεμο ενάντια στο σύστημα, αν είναι δυνατόν πριν το ίδιο το σύστημα για να αναγεννηθεί από τις στάχτες μας, μας βάλει να πολεμήσουμε και με τα όπλα πια, ο ένας τον άλλο.  

Και έχοντας τα υπόψη όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς μήπως δεν ήταν τυχαία η «εξαφάνιση» του πίνακα που μας είχε χαρίσει ο Πάμπλο Πικάσο για την ηρωική μας αντίσταση στην κατοχή, μήπως ο ίδιος ο πίνακας αποφάσισε ότι δεν μας χαρακτηρίζει πλέον ο συμβολισμός του και σηκώθηκε και έφυγε από μόνος  του…

...η ίσως επειδή φοβήθηκε ότι θα τον δίναμε δώρο με την Ακρόπολη για να βγάλουμε κάνα χρέος...

Και γω στη θέση του το ίδιο θα κανα!

Ελπίζω αυτά που έγραψα να είναι αρκετά και να έβαλα κάποιους σε σκέψεις. Δεν θα προεκτείνω άλλο τον συλλογισμό μου, ο καθένας είναι ελεύθερος να ακολουθήσει το νήμα, να βγάλει τα όποια δικά του συμπεράσματα και να τα μοιραστεί μαζί μας ή εναλλακτικά να εκφράσει τις όποιες του απορίες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)