Η Ομιλία της Aλ. Παπαρήγα: 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ–Οδηγητή

8.9.2012. Θεσσαλονίκη Η ΚΕ χαιρετίζει με περηφάνια τα νιάτα της ΚΝΕ, τους φίλους και οπαδούς, όλους εσάς που ήρθατε για πρώτη φορά, για να μας γνωρίσετε, σε μια μεγάλη πολιτική πολιτιστική εκδήλωση που επιζεί, γίνεται κάθε χρόνο, χωρίς να έχει πέσει στην παγίδα της ρουτίνας. Όλους εκείνους που πρόσφεραν για να στηθεί το Φεστιβάλ με πρόγραμμα που προσφέρει προβληματισμό, ανάταση, χαρά, συγκίνηση, πολιτισμό. Το σύνθημα:  ΔΙΝΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ... ...ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ   είναι από τα ωραιότερα συνθήματα που έχει αναδείξει η ΚΝΕ, είναι απολύτως επίκαιρο, δυναμικό, ρεαλιστικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, παραστατικό.  Είναι σύνθημα που αναγνωρίζει ότι ο υποκειμενικός παράγοντας δηλαδή το εργατικό λαϊκό κίνημα και οι σύμμαχοί του, επίσης η μαθητική, φοιτητική, σπουδάζουσα νεολαία, δεν βρίσκονται ακόμα από πλευράς οργάνωσης, πολιτικού προσανατολισμού στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών. Ωστόσο άνθρωποι του μόχθου, της φτώχειας, της ανεργίας, νέοι και νέες που σκέπτονται να σηκωθούν, θέλουν να κάνουν έστω και κάτι.  Εμείς οφείλουμε χωρίς καμία προκατάληψη, ακόμα και αν δεν συμφωνούν μαζί μας σε όλα, ακόμα και αν κουβαλάνε στην πλάτη τους τις προκαταλήψεις που του πέρασε ο πολυπλόκαμος αντίπαλος, να τους δώσουμε το χέρι, να τους αναπτύξουμε τα πλεονεκτήματα των δικών μας ιδεολογικών και πολιτικών όπλων, της ταξικής πάλης. Όσο και να διστάζουν και να κοντοστέκονται, να μη φοβηθούμε να τους δείξουμε ότι μπορούν να σηκώσουν ανάστημα στην εκμετάλλευση, την αδικία, την καταπίεση, την πλύση εγκεφάλου.  Αυτό το σύνθημα βροντοφωνάζει ποιο είναι το καθήκον σήμερα του κόμματος σε συνθήκες όπου το κίνημα δεν έχει μπει στο δρόμο της αντεπίθεσης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι κυρίαρχες ακόμα και στις γραμμές του ταξικού αγώνα.  Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το χαρακτήρα της εξουσίας, να είστε βέβαιοι ότι θα είχαν κηρυχθεί παράνομες. Αν οι εκλογές δημιουργήσουν κίνδυνο για την κυρίαρχη τάξη, τότε θα βρει τρόπο να τις ακυρώσει, να ματαιώσει τα όποια επικίνδυνα αποτελέσματα προκύψουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία το ΚΚΕ να είναι ισχυρό, όσο γίνεται πιο ισχυρό, και κοινοβουλευτικά. Δεν είναι εύκολο το σήκωμα, από την απάθεια, την άγνοια και την ημιμάθεια που σε καταδικάζει το σύστημα, δεν εύκολο να νικήσεις το φόβο της απόλυσης όταν γύρω σου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 1.200.000 άτομα και θα φθάσει στο 1.500.000. Όμως δεν σώζεσαι όσο και αν υποταχθείς στο σύστημα, γιατί η επίθεσή του δεν αφορά ένα χώρο, ένα κλάδο, μια κατηγορία, μια ομάδα  εργαζομένων, είναι καθολική, ενιαία. Η επίθεση είναι παγκόσμια, αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Η διαφορά είναι από ποιο επίπεδο κατακτήσεων ξεκινά κάθε λαός, σε ποια φάση, σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε κάθε χώρα.  Έχουμε αφήσει προ πολλού την 10ετία του ‘70, του ‘80, ακόμα και των αρχών του 2000. Τώρα τα ταξικά βάρβαρα αφορούν το δημόσιο και ημιδημόσιο, τον ιδιωτικό τομέα, όλους τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, τον δευτερογενή που αφορά την βιομηχανία, τον τριτογενή που αφορά στις υπηρεσίες.  Οι βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση του 8ωρου, το ξήλωμα κατακτήσεων του 20ού αιώνα αφορά όχι μόνο λιγότερο αναπτυγμένες χώρες αλλά και τις πιο αναπτυγμένες. Η στρατηγική που εκπονείται στην ΕΕ δεν επιβάλλεται μόνο από την κρίση αλλά και από το γεγονός ότι ιδιαίτερα μετά την νίκη της αντεπανάστασης εμφανίσθηκαν ανερχόμενες καπιταλιστικές χώρες που παίρνουν μέρος στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών σε ζητήματα ενέργειας, νερού, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών αλλά και βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων.  Θυμάστε τι έλεγαν οι οπορτουνιστές μετά την αντεπανάσταση; Ότι γεννιέται ένας πολυπολικός κόσμος που είναι πολύ καλύτερος από την διπολική αντιπαράθεση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Και μόνη αυτή η θέση τους είναι ο καθρέπτης των πραγματικών τους προθέσεων. Το σύστημα, αν και βρίσκεται σε πορεία βαθειάς σήψης, ωστόσο σημείωσε επιτυχίες για λογαριασμό του στην χειραγώγηση των μαζών. Μόλις η κλασσική δικομματική εναλλαγή στην Ελλάδα άρχισε να τρώει τα ψωμιά της, βγήκαν στην επιφάνεια οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Χρησιμοποίησε την προβοκάτσια, έστησε ή αξιοποίησε μηχανισμούς βίας και καταστολής ή μηχανισμούς που τάχα δικαιολογούν την βία και την καταστολή.  Θυμηθείτε ότι μετά το έγκλημα στο υποκατάστημα της Μαρφίν το εργατικό κίνημα γνώρισε κοιλιά. Θυμηθείτε την αξιοποίηση μηχανισμών των λεγόμενων φιλάθλων που τα κάνουν λίμπα, τις ομάδες αποστράτων και χρυσαυγιτών που εξασκήθηκαν και εξασκούνται στις πλάτες του λαϊκού κινήματος και των μεταναστών. Ακόμα και κινήματα στήθηκαν ή κυρίως αξιοποιήθηκαν με διείσδυση προκειμένου ο λαός να μη τραβήξει στις γραμμές του ταξικού αγώνα, τον μόνο που φοβούνται και τρέμουν.  Θυμηθείτε πόσο αξιοποιήθηκαν οι διάφορες ομάδες που τα σπάνε και επιχειρούν να κάνουν ντου στην βουλή για να ματαιώσουν όπως ισχυρίζονται την κυρίαρχη πολιτική. Αλήθεια τι έγινε το περίφημο κίνημα των αγανακτισμένων, που απειλούσε θεούς και δαίμονες; Που πλασαρίστηκε ως το νέο κίνημα από τα κάτω, ή το κίνημα μέσω e-mail; Είχε δίκιο ή άδικο το ΚΚΕ όταν έθεσε ερωτηματικά; Χωρίς να αφορίζει τους απλούς ανθρώπους που συσπειρώθηκαν έστω και για το πρώτο διάστημα.  Βεβαίως ξέρουμε ότι το αυθόρμητο δεν καταργείται, ίσα - ίσα αναπτύσσεται κάτω από την επίδραση του συνειδητού όσο μπαίνουν στην μάχη νέες λαϊκές δυνάμεις. Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε από το γνήσιο, το αυθόρμητο, από την στιγμή που έχουμε καλή πυξίδα, την στρατηγική μας. Το θέμα είναι, το λέμε ξανά και ξανά, ενσωμάτωση και υποταγή ή ρήξη και ανατροπή. Οι αγώνες που έγιναν δεν ματαίωσαν τα βάρβαρα μέτρα, γιατί όσο και αν ήταν ηρωικοί και μαζικοί ήταν πίσω από τις ανάγκες. Δεν πήρε μέρος η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, οι γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι σύμμαχοί τους βλέπουν τους αγώνες ως διάλειμμα στην απραξία και την συνενοχή με την κυβερνητική πολιτική και την εργοδοσία.  Και όσο η οργάνωση, ο προσανατολισμός και οι δυναμικοί σταθεροί αγώνες μένουν πίσω από τις ανάγκες, τόσο θα προκαλούν κούραση και απογοήτευση, συντηρητική ακόμα αναδίπλωση ή θα χειραγωγούνται από την δήθεν αριστερή προπαγάνδα.  Το θέμα όμως είναι να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, γιατί εν τω μεταξύ δεν χάνει μόνο η τσέπη του εργαζόμενου λαού και των συνταξιούχων, δεν μένει ξεκρέμαστη μόνο η νεολαία, τα νέα ζευγάρια για τα επόμενα και μεθεπόμενα χρόνια, αλλά καταστρέφονται οι ίδιες οι παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας.  Λόγου χάρη, όταν χωράφια μένουν ακαλλιέργητα αφού δεν συμφέρει τον παραγωγό ή γιατί δεν γίνεται άρδευση, πέφτει η παραγωγή κάτω από τις πραγματικές ανάγκες, πιο εύκολα διαδίδονται τα εισαγόμενα προϊόντα. Όταν σχεδόν χάνεται η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, χάνεται και η τεχνογνωσία που έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι.  Όταν καθυστερούν έργα υποδομών τότε οι καταστροφές μπορεί να γίνουν ανυπολόγιστες, να υπάρχει τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.  Όταν κλείνουν παραγωγικές μονάδες δεν ανεβαίνει μόνο η ανεργία, καταστρέφονται ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις, υλικός πλούτος, μέσα παραγωγής που για να ξαναγίνουν θα χρειαστούν βάσανα και θυσίες.  Όταν η παιδεία και η υγεία «κουρεύονται», σημαδεύεται η ζωή και τα δικαιώματα των επόμενων γενιών.  Το θέμα είναι πόσος χρόνος θα σπαταληθεί ακόμα από το λαό προκειμένου να συνειδητοποιήσει και να απορρίψει τα διάφορα σενάρια διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του. Οι τελευταίες εκλογές ήταν ένας κόλαφος για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όμως δεν ήταν κόλαφος για το σύστημα, αφού του έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει και άλλα σχήματα.  Ήδη έχουν δρομολογηθεί σενάρια για νέο αστικό πολιτικό σύστημα, με ένα δεξιό ή κεντροδεξιό πόλο και ένα αριστερό-σοσιαλδημοκρατικό. Με το ΣΥΡΙΖΑ που αναγορεύτηκε σε αριστερή και μάλιστα φούλ ανανεωτική δύναμη, ενώ οδεύει ταχύτατα προς ένα κανονικό κεντρώο κόμμα. Μήπως πρέπει ο λαός να τον δοκιμάσει στην πλάτη του για να καταλάβει ότι πρέπει να προχωρήσει σε επιλογή ρήξης και ανατροπής; Τότε όμως θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.  Να που φθάσαμε σήμερα, να τσακώνεται το ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο πιο πιστός στην διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Εδώ ταιριάζει πιάστο το αυγό και κούρευτο.  Και καλά, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί μεσαία στρώματα, η εργατική αριστοκρατία, τμήματα των εργαζομένων στον κρατικό μηχανισμό και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, γιατί ολόκληρες ΠΑΣΟΚικές οργανώσεις μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ με το όνομα του Α. Παπανδρέου στα χείλη. Είναι δυνατόν σήμερα ο εργάτης, ο φτωχός μικρός επιχειρηματίας, ο φτωχός αγρότης να περιμένει την εξ ύψους παρηγοριά του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων πολιτικών κομμάτων που βγήκαν από την αγκαλιά της ΝΔ, ή να θεωρεί την φασιστική δολοφονική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ως δύναμη αντισυστημική, ενώ διατρέφεται καλά από θύλακες του συστήματος;  ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ  Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΠΙΑΣΕΙ ΠΑΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΘΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ, ΑΡΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΠΑΤΟ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΕ. ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΟΤΙ ΘΑ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΙ ΚΤΥΠΗΣΕΙ. ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΛΘΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΚΑΜΨΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΧΕΡΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.  ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΝΟΙΚΙ, ΦΩΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ.  ΝΑΙ ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. ΟΣΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΑΠΑΙΤΗΘΟΥΝ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.  ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΙΝΑΙ:  ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΡΑΓΙΑ ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΑΦΕΝΤΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΚΑ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ Ή ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ.  Η οικονομική κρίση δυναμώνει τις ανισότιμες καπιταλιστικές σχέσεις αλληλεξάρτησης. Προκαλεί νέο γύρο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών, των εδαφών , των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Άρα συνεπάγεται τον πόλεμο, την επέμβαση από τα έξω προς τα μέσα για ανάδειξη κυβερνήσεων που είναι στο χέρι της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ώστε να διευκολύνεται το ξαναμοίρασμα και ο έλεγχος. Η Αφρική και η Μέση Ανατολή βράζουν. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ιμπεριαλιστική ειρήνη μας αφορούν, αφού η Ελλάδα είναι μέλος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έχει αμερικανονατοϊκές βάσεις, έχει γεωστρατηγική θέση στην διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων.  Σ' αυτή τη φάση πρέπει ο λαός να αποδείξει ότι έχει το κουράγιο, ότι είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, και στηρίζουν την ανάπτυξη των μονοπωλίων, να γυρίσει την πλάτη στα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα.  Οποιαδήποτε κυβέρνηση δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερή η αριστερή τύπου ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, οι διαφορές θα είναι δεύτερης ή άνευ ουσιαστικής σημασίας για την ζωή του λαού. Η ΔΗΜΑΡ ξέπεσε με την έννοια ότι στηρίζει τα αντιλαϊκά μέτρα σε αντίθεση με πιο ήπιες θέσεις που είχε προεκλογικά, γιατί έγινε «κυβερνώσα αριστερά». Αν αύριο έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και χωρίς άλλη συνεργασία, θα ξεπέσει εντελώς σε αντιλαϊκή κυβέρνηση, γιατί αυτό αντιπροσωπεύει η «κυβερνώσα αριστερά». Κάτι που επιβεβαιώνεται από την παλαιότερη και πρόσφατη ευρωπαϊκή πείρα και όχι μόνο. Ακούμε από τον κ. Σαμαρά και τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι τα μέτρα είναι σκληρά και οδυνηρά άλλα αναγκαία. Ακούμε επίσης από το ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι το Μνημόνιο απέτυχε γιατί οδήγησε την ύφεση, στην εσωτερική υποτίμηση.  Το Μνημόνιο δεν απέτυχε, είναι το εργαλείο για την διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση αναπτύσσονται διαφορετικές συνταγές που έχουν τον ίδιο σκοπό ανάλογα με την οικονομική θέση του κάθε καπιταλιστικού κράτους στην ΕΕ. Όλες οι προτάσεις οδηγούν στο ίδιο αντεργατικό και αντιλαϊκό αποτέλεσμα, είτε προτάσσουν την ανάπτυξη είτε προτάσσουν την μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων.  Είτε με δραχμή είτε με ευρώ, είτε με σύνδεση του εθνικού νομίσματος με δολάριο, στερλίνα, γεν, γουάν ή ρούβλι, η ζωή των λαών δεν θα άλλαζε. Το ίδιο ισχύει αν προχωρήσει η λεγόμενη ευρωπαϊκή ενοποίηση ή η διάσπαση. Εννοούμε το ίδιο για τους λαούς. Η μόνη διαφορά θα ήταν ότι ένα τμήμα του κεφαλαίου θα τα έβγαζε καλύτερα πέρα έναντι ενός άλλου.  Άλλοι επιχειρηματίες βγάζουν τα χρήματά τους και προτιμούν το ελβετικό νόμισμα, άλλοι ποντάρουν στην ελεγχόμενη χρεωκοπία με κούρεμα και άλλοι ποντάρουν στην σύνδεση με το ένα ή το άλλο νόμισμα, στην παραμονή στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτά όλα για το λαό σημαίνουν βάσανα για πολλά πολλά χρόνια.  Όποιος δηλώνει αντιμνημονιακός ας ψηφίσει την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, αντί να ασχολείται με εισαγγελικές ανακρίσεις για να ποινικοποιηθεί η μια μορφή διαχείρισης και να εξαγνισθεί η άλλη. ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ. Η πραγματική καταδίκη είναι η ανατροπή.  Όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι, σωματεία, ΕΚ, οργανώσεις των αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών, πρέπει να στηρίξουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που λέει για κατάργηση του Μνημονίου με νόμο και των δανειακών συνθηκών, μονομερή διαγραφή του χρέους χωρίς καμία διαπραγμάτευση, γιατί η διαπραγμάτευση είναι χαμένη για το λαό. Να στηρίξουν την αναγκαιότητα της αποδέσμευσης, να γίνει λαϊκή περιουσία ό,τι ανήκει στο λαό, απαλλαγή από τα δεινά της ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των μονοπωλίων και της ΕΕ. Δεν υπάρχει μέση λύση και οδός.      Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα υπάρχουν στην Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια που εισβάλουν όλο και πιο βαθειά σε όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενώ η νέα τεχνολογία μπορεί να εξασφαλίσει και μείωση του χρόνου εργασίας προς όφελος του ελεύθερου χρόνου, ενώ στα χέρια των μονοπωλίων μειώνει τις θέσεις εργασίας ακόμα και σε συνθήκες αυξημένης παραγωγής.  Όλα τα κόμματα από την ΝΔ ως το ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή λένε να δοθεί βάρος στην ανάπτυξη, το ίδιο ακούγεται και στην ΕΕ, λες και είναι καινοτομία η θέση αυτή. Τι εννοούν παραγωγική ανασυγκρότηση;  Την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων. Την συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, την Νότια Κρήτη. Όταν μιλάνε για ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής εννοούν την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών ομίλων που έχουν σχέση με την αγροτική παραγωγή, την δημιουργία νέων, ενώ δεν κάνουν κουβέντα για το τι θα γίνει με τον ποταμό εισαγωγών και πώς θα βάλουν φραγμό όταν υμνούν και προσκυνούν την ΕΕ που δεν επιτρέπει απαγόρευση διακίνησης εμπορευμάτων, δεν δέχεται δασμούς. Όταν μιλάνε για στήριξη των επενδύσεων εννοούν προφανώς την στήριξη των ισχυρών μονοπωλίων και ενός μέρους μεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν συνεργάτες και στεφάνη των μονοπωλίων. Μιλάνε για την καπιταλιστική ανάπτυξη που γεννά το νέο κύκλο της κρίσης, την αναρχία, τον ανταγωνισμό, την πολιτική λιτότητας, την εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πολιτικής και παιδείας, τον πόλεμο.  Όλα τα άλλα κόμματα π.χ. μιλάνε για ειρηνική συνύπαρξη μονοπωλίων και εργαζομένων. Τέτοια δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί τα συμφέροντά τους είναι ασυμφιλίωτα. Όσο κερδίζει ο ένας χάνει ο άλλος και αντίστροφα.  Τα κόμματα δεν χαρακτηρίζονται από τα συνθήματά τους, ούτε ακόμα και τις προτάσεις τους έστω και αν αυτές περιέχουν θετικά αιτήματα για τους εργαζόμενους. Χαρακτηρίζονται από την στάση τους απέναντι στα μονοπώλια, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την στάση τους απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη που τον διαδέχεται.  Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ φθαρμένα εντελώς κόμματα στην πολιτική εξουσία δεν μπορούν να υπόσχονται θεαματικά πράγματα. Το κυριότερο, έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την όποια λαϊκή εμπιστοσύνη είχαν κατακτήσει άδικα, όμως την είχαν κατακτήσει.  Όμως το σύστημα δεν έχει αδιέξοδα, έχει ακόμα επιλογές στα χέρια του. Ανεξάρτητα αν βλέπει με μεγάλη ή μικρή συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει καλά ότι είναι βασικό χαρτί για την αναχαίτιση και την υπονόμευση, διαφθορά του εργατικού λαϊκού ριζοσπαστισμού ακριβώς γιατί χρησιμοποιεί αριστερά πολιτικά συνθήματα, ενώ στο πεδίο της οικονομίας δεν αμφισβητεί καθόλου μα καθόλου το καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ, ενώ έχει αναδειχθεί σε σημαντική δύναμη του συστήματος στην συκοφάντηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της επιστημονικής θεωρίας του σοσιαλισμού. Δεν υπάρχει καλύτερο όπλο για το εσωτερικό του κινήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα μάλιστα από την απότομη εκλογική του αύξηση, σε συνδυασμό με την μεγάλη φθορά του ΠΑΣΟΚ.  Τρία ζητήματα κρίνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων:  ΠΡΩΤΟ ζήτημα, η γραμμή συνεργασίας και αγωνιστικής συσπείρωσης, με αφετηρία την θέση ότι η κρίση δεν είναι κρίση διαχείρισης ή χρέους, αλλά οικονομική καπιταλιστική κρίση που έρχεται ως συνέπεια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.  Όποια αρχιτεκτονική και αν διαμορφωθεί ως νέα επιλογή στην Ευρώπη, είτε ως εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης είτε ως διάσπαση, η τραγωδία των λαών θα είναι στην πρώτη γραμμή. Από την ΕΕ δεν προκύπτει καμία Ευρώπη των λαών.  ΔΕΥΤΕΡΟ η ανάγκη άμεσης και θεαματικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στο κίνημα υπέρ των κομμουνιστών και ριζοσπαστών, από τα κάτω προς τα πάνω.  Δεν θα έχουμε νικηφόρους αγώνες όσο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι οργανωμένη στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Το θέμα δεν είναι τυπικό να είσαι γραμμένος στο μητρώο, είναι να γίνονται γενικές συνελεύσεις που οι εργαζόμενοι να συζητούν, να αποφασίζουν, να παίρνουν μέρος στην οργάνωση όλων των μορφών πάλης. Να αποφασίζουν με βάση το ταξικό τους συμφέρον και όχι χειραγωγημένοι από τρομοκρατικά διλήμματα, με λειψή πίστη στον εαυτό τους, να περιμένουν την εναλλαγή στην κυβέρνηση ώστε στη θέση του ενός κακού να έλθει το δήθεν μικρότερο.  ΤΡΙΤΟ, το κίνημα πρέπει να βασίζεται στην συνεργασία - συμμαχία όλων των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Δηλαδή συμμαχία των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, ενώ η δυναμική σηματοδοτείται από την ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.  Η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας θα κάνει λαϊκή περιουσία τη σημερινή ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, όλων των υποδομών και χερσαίων, θαλάσσιων, εναέριων μέσων μεταφοράς, της γης. Θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, και θα διασφαλίσει αυτό που σήμερα ονειρεύεται η πλειοψηφία του λαού: Δουλειά για όλους, εξάλειψη της ανεργίας. Διατροφική επάρκεια για όλο το λαό. Δημόσια, δωρεάν Υγεία, Πρόνοια για όλους, με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μόρφωση για όλους. Αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού, της έρευνας και της τεχνολογίας. Δωρεάν κρατική φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Φθηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη, με ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση. Αθλητισμό, πολιτισμό, διακοπές για όλους με οργανωμένες υποδομές. Θα πρωτοστατήσει για διεθνείς οικονομικές σχέσεις με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών. Με το λαό κυρίαρχο και δυνατό, που παλεύει για την ευημερία του, θα απαλλαγεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και το ΝΑΤΟ, την εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Λύση υπέρ του λαού υπάρχει. Αλλά να είναι καθαρό ότι μαζικό, καλά οργανωμένο κίνημα χειραφετημένο από την κυρίαρχη πολιτική και τις συνταγές της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ισχυρό ΚΚΕ. ΜΕ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ Καλούμε γι' αυτούς τους λόγους την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκαναν στις εκλογές, σε ανοιχτή συζήτηση και οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις επιλογές και δεσμεύσεις της ΕΕ.    Κάτω οι φόροι και τα χαράτσια. Όχι κατασχέσεις και πλειστηριασμοί για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά.  Δυνάμωμα της αλληλεγγύης από τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, τις λαϊκές επιτροπές, με ταυτόχρονη διεκδίκηση και αγωνιστικές μορφές πάλης. Δεν πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στα νύχια της εφορίας και άλλων μηχανισμών του κράτους, χωρίς στέγη, τροφή, φάρμακα, με παιδιά να οδηγούνται στον υποσιτισμό. Κανένας μόνος του απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό του αστικού κράτους. Το ΚΚΕ με αυτή την πρόταση διεξόδου και σ' αυτά τα μέτωπα πάλης θα πρωτοστατήσει δίπλα σε κάθε εργαζόμενο, δίπλα στον άνεργο, τον πτωχευμένο, τον ανήμπορο να σηκώσει τα νέα βάρη.  Να ανατρέψουμε την ηττοπάθεια, με τη δύναμη της πρότασής μας και με εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο λαό.  Να ανοίξουμε δρόμο στους νέους και στις νέες να αποκτήσουν την δύναμη της πολιτικής ωριμότητας, της αυτενέργειας και της πρωτοβουλίας. Δεν πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στα νύχια της εφορίας και άλλων μηχανισμών του κράτους, χωρίς στέγη, τροφή, φάρμακα, με παιδιά να οδηγούνται στον υποσιτισμό. Κανένας μόνος του απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό του αστικού κράτους. ΚΚΕ