Πόσο γελοίος μπορεί να γίνει ένας «αριστερός» φτάνει να ασκεί εξουσία;

 

 (Aναδημοσίευση απο οikodomos)

Μετά από τρεις δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Μετά από τα ατέλειωτα προεκλογικά και μετεκλογικά «πήγαιν’ έλα» της «υπεύθυνης»  αντιπολίτευσης –αξιωματικής παρακαλώ- που θέλει να γίνει κυβέρνηση και ενώ βιώνουμε με τον πιο επώδυνο τρόπο τα "κατορθώματα" μιας συγκυβέρνησης, στην οποία τσόνταρε και η «αριστερά» με τα υπολείμματά της, όπως και να το κάνουμε έχουμε αποκτήσει σαν λαός μια εμπειρία. Το να βαφτίζεις το μαύρο, άσπρο και να πείθεις γι’ αυτό αυτούς που σε ψηφίζουν, θεωρείται πολιτική. 

 

Όταν μάλιστα χρησιμοποιείς την αθυροστομία, τους εξυπνακισμούς και τον λαϊκισμό ή το  lifestyle, που σε κάνουν να φαίνεσαι ότι  είσαι ένας από αυτούς που σου δίνουν τη δυνατότητα να χειραγωγείς τη συνείδησή τους, τότε, πετυχαίνεις μεγαλύτερες επιδόσεις  στην άσκηση πολιτικής.
 

Μπορούμε πχ να ξεχάσουμε τον… μοναδικό και αναντικατάστατο Ευάγγελο Γιαννόπουλο από τη θέση του υπουργού εργασίας του... παλιού ΠΑΣΟΚ; Τον τρόπο που υποδεχόταν ή  αντιμετώπιζε τους εκπροσώπους των εργαζομένων; Τις προκλητικές δηλώσεις του στα κανάλια του «αυριανισμού»; Και όμως, ήταν κάτι συνηθισμένο και κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό το στιλ είχε πέραση στο λαό και έφερνε τα επιθυμητά –αντιλαϊκά- αποτελέσματα. Για να μην αναφερθούμε στον… θεόρατο (πνευματικά...) Θεόδωρο Πάγκαλο, που -παντός ΠΑΣΟΚ αυτός- τον ακούγαμε μέχρι πρόσφατα και δεν τον χορταίναμε…

 

Τι να πούμε και για τον πρόεδρο «κυρ-Φώτη» που τώρα στα τελευταία του κατάφερε κι αυτός να γίνει «σημαίνων παράγων» του τόπου, με αντικείμενο και δραστηριότητα; Ή για τον πρόεδρο Αλέξη, τις παραχωρήσεις, τις παλινωδίες, τις κωλοτούμπες του, πριν και μετά τις εκλογές; Όλα στο λαό. Ό,τι θέλει ο λαός αρκεί να γίνουμε κυβέρνηση. Και μετά… υπάρχει η «τεχνογνωσία» των προκατόχων μας. Αρκεί να γίνει σωστή εκμετάλλευση.

 

Όμως, απ’ ότι φαίνεται, όλη αυτή η «τεχνογνωσία» υπάρχει και εκτός συνόρων. Όπως και τα "αριστερά" κόμματα, ή οι "αριστεροί" πολιτικοί, η προκλητική φρασεολογία, ο υπέρμετρος λαϊκισμός, η εξίσωση ή  μετατροπή του θύματος σε θύτη.  Γιατί, τι άλλο να σκεφτεί κανείς διαβάζοντας τη σημερινή ανταπόκριση του Ριζοσπάστη από το μέτωπο των απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική;

 

Ο Τζέικομπ Ζούμα, «αριστερός» πρόεδρος μιας «αριστερής» κυβέρνησης που βούτηξε τα χέρια της στο αίμα των δολοφονημένων, από τα εκτελεστικά όργανά της, απεργών, είναι προκλητικός από την πρώτη μέρα της σφαγής, όμως τώρα πια ή προκλητικότητά του αγγίζει τα όρια της γελοιότητας:

 

"Πρέπει να βρούμε τρόπο αποκατάστασης της σταθερότητας και της ειρήνης στους χώρους δουλειάς. Η βία δεν μπορεί να γίνει κουλτούρα των εργασιακών μας σχέσεων." 

 

Πολύ σωστά. Ο καπιταλιστής να ξεζουμίζει τον εργάτη, να του κλέβει, εκτός απ’ το ψωμί, ακόμα και τον αέρα που αναπνέει, αλλά… προέχει η εργασιακή ειρήνη και η πολιτική σταθερότητα, οι οποίες αμφισβητούνται από την στιγμή που ο καταπιεζόμενος τολμήσει και πει… «αχ»…

 

"Ο ίδιος επέρριψε τις ευθύνες για τις κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και τις πενιχρές αμοιβές των εργατών στα ορυχεία χρυσού στο ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ και στην αθέτηση των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει οι πολυεθνικές εταιρείες για ανταποδοτικά έργα…"

 

Το ποιηματάκι με την «παραλαβή καμένης γης», μια επιτυχημένη συνταγή που ακολουθείται κατά γράμμα και εδώ, από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, «αριστερές» και μη.

 

"Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην απεργία των μεταλλωρύχων του ορυχείου Μαρικάνα, που πέρασε πλέον στην έκτη βδομάδα διάρκειας, καλώντας εργάτες και εργοδότες να αποκαταστήσουν «σταθερότητα και εργασιακή ειρήνη χρησιμοποιώντας τους νόμους...»." 

 

Ποιους νόμους άραγε; Τους νόμους που έφτιαξαν οι καταπιεστές για να διευκολύνονται στο θεάρεστο έργο τους. Τους νόμους που, όπως κι εδώ, «υπερασπίζονται το δικαίωμα της εργασίας», μόνο όταν οι εργάτες κατέβουν σε απεργία. Τους νόμους που με ευκολία περισσή την κρίνουν «παράνομη και καταχρηστική». Τους νόμους των ισχυρών. 

 

"Υπεραμύνθηκε" (ο πρόεδρος Ζούμα) "της ανάπτυξης δυνάμεων καταστολής στο Μαρικάνα, λέγοντας ότι γίνεται για τη σταθεροποίηση της κατάστασης και όχι για την αφαίρεση του δικαιώματος των εργατών να διαδηλώνουν..." 

 

«Σταθεροποίηση της κατάστασης» πάνω στο αίμα των εργατών. Γίνεται; Ναι, όταν αναλαμβάνει να το κάνει μια «αριστερή» κυβέρνηση. Αυτοί φταίνε εξάλλου, οι εργάτες, που… δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και πάνε και πέφτουν πάνω στις σφαίρες των αστυνομικών… Οι οποίοι βεβαίως βεβαίως τους σκοτώνουν… αλλά… «όχι για την αφαίρεση του δικαιώματος τους να διαδηλώνουν»… Τι σκέφτεστε; Πρόκειται για θράσος; Δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους. Η ευρύτατη κοινοβουλευτική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού και η «νομιμοποίηση» που του παρέχει η συμμετοχή –στην κυβέρνηση- δυνάμεων που δεν αντιλαμβάνονται τον λόγο ύπαρξης  και την ιστορική αποστολή τους, τους δίνει αυτό το «δικαίωμα».

 

"«Η συνδικαλιστική δράση είναι ασπίδα για τους εργάτες» είπε ο Ζούμα, ενώ σε άλλο σημείο πρότεινε στα συνδικάτα να επιλέγουν και άλλη μορφή πάλης πέρα από τις απεργίες, λέγοντας ότι εξαιτίας τέτοιων κινητοποιήσεων το τελευταίο εννιάμηνο έχουν προκληθεί απώλειες ίσες με 4,5 δισ. ραντ (περίπου 563 εκατ. δολάρια)."

 

Το… παράκαναν με τις απεργίες οι μεταλλωρύχοι. Κάτι σαν τους χαλυβουργούς ας πούμε. Τους… λείπει και η φαντασία στις μορφές πάλης... Πόσοι ήταν οι γνωστοί ή φίλοι μας που σε μεταξύ μας συζητήσεις, κατά τη διάρκεια της ηρωικής απεργίας του Ασπροπύργου, δεν μας έλεγαν για τους χαλυβουργούς πως «το παράκαναν πια», «τι νομίζουν πως μπορούν να καταφέρουν», «ποιοι είναι αυτοί που δεν δέχονται μειώσεις στους μισθούς τους» και «οι υπόλοιποι εργάτες τι είναι και δέχονται;». Ξεχάσαμε πόσοι «αριστερούληδες» πολιτικοί τηρούσαν «ίσες» αποστάσεις, χτυπώντας στην ουσία τον αγώνα των χαλυβουργών;

 

Ο «αριστερός» πρόεδρος όμως κάνει λόγο και για «απώλειες». Αλήθεια, για ποιους; Για τις πολυεθνικές που ξεπλένουν την πλατίνα από το αίμα των εργατών πριν την γιαλίσουν; Ή από... την φορολόγησή τους από το κράτος υπηρέτη τους; Πάντως σίγουρα, ο «αριστερός» πρόεδρος όταν μιλάει για «απώλειες» δεν αναφέρεται στους  εργάτες. Οι απώλειες των «αναλώσιμων» είναι προϋπολογισμένες…

 

Πόσα μαθήματα μας έδωσε η κατάσταση τον τελευταίο καιρό στη Νότια Αφρική. Πόσα διδάγματα μπορεί να βγάλει κανείς για το ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί του εργάτη «που έρχονται ντυμένοι φίλοι». Πόσους προβληματισμούς και πολύτιμη πείρα παράγει η διακυβέρνηση μιας καπιταλιστικής χώρας από κυβέρνηση με «αριστερό» προσωπείο.

 

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, σε αντίθεση με τους Νοτιοαφρικανούς συναδέλφούς τους, έχουν ένα πλεονέκτημα. Δεν είναι μόνοι. Έχουν δίπλα τους ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν παραγνωρίζει τον ιστορικό του ρόλο, που αντιστέκεται σθεναρά στις σειρήνες των «αριστερών» κυβερνήσεων της καπιταλιστικής διαχείρισης, χωρίς να λογαριάζει το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». 

 

Ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του, με θέσεις γεμάτες «γωνίες», που δεν τα έχει καλά με όλους.  Ένα κόμμα συμπαραστάτη και οδηγό στον δύσκολο και ελπιδοφόρο δρόμο που οδηγεί στην μόνη λύση που προβάλει σήμερα πιο ρεαλιστική από ποτέ: την ανατροπή του σάπιου παρόντος και το χτίσιμο του ζωογόνου μέλλοντος.