«F@#k Sweden, I thought to myself!»

Πριν από μερικές εβδομάδες, λεει ο Milad Muhammadi, έγραψα πως γλιστρησα στο πεζοδρόμιο, και πως ακόμη και με γόνατα που αιμορραγουσαν δεν ηρθε κανεις να με βοηθησει. Πραγματικα, ούτε μία ματιά δεν εριξε κανεις προς τη μερια μου– κατι που ένιωσα οτι πολλοι άνθρωποι έκαναν επίτηδες.

Τώρα, συνεβει, ξανά, αλλά σε κάποιον αλλο, εντελώς ανάξιο μιας τέτοιας συμπεριφορας.

Ενας ηλικιωμενος ανθρωπος, στο τρένο για την Uppsala, ήθελε να αγοράσει ένα εισιτήριο, αλλά δεν ειχε πιστωτική κάρτα. Ζήτησε από τους άλλους επιβάτες αν κάποιος θα μπορούσε να πληρώσει γι αυτόν και είπε ότι θα τους δώσει το ισοδύναμο ποσό σε μετρητά αντ 'αυτού.

Κανείς δεν τον βοήθησε. Κανείς, δεν γυρισε ουτε καν να τον κοιταξει!

Ξερετε πως ειναι όταν οι άνθρωποι συνεχιζουν να περπατουν, προσποιούμενοι οτι δεν έχει συμβεί τίποτα; 
Ή όταν η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων σε κάποιον που ζητα βοήθεια είναι η καχυποψία. Και πώς εμείς οι ίδιοι σταματησαμε, πια, να ζηταμε βοήθεια απλά επειδή ο φόβος της καχυποψίας των αλλων μας εμποδιζει. Ή όταν οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για το δικό τους χρόνο και τις δικές τους ζωές;

Κατέληξα να πληρώσω εγω για το εισιτήριό του ηλικιωμενου. Αποδείχτηκε ότι πηγαιναμε προς την ίδια κατεύθυνση και πιασαμε για λιγο τη κουβεντα. Μου είπε πως αισθανεται οτι δεν βλέπουν πια ως άνθρωπο. Ηταν αναστατωμένος.

Του είπα ότι ήταν έτοιμος να δώσω δύο διαλέξεις εκείνη την ημέρα σε δύο διαφορετικές πόλεις σε περίπου 600 έφηβους.

Υποσχέθηκα να τους πω να βλεπουν τους συνανθρώπους τους ως συνανθρώπους, εξηγώντας του ότι το να κανω ομιλιες είναι αυτό που κάνω καλύτερα.

Το πρόσωπο του γερου ζωντανεψε. Εμοιαζε χαρούμενος.

«Γά@@σε τη Σουηδία», σκέφτηκα.

«Γά@@σε τη τυπικη Σουηδικη συμπεριφορά», για να είμαι πιο ακριβής.

Ποιοι είναι το συμπέρασμά μου εδώ; Οτι η χώρα μου με απογοητεύει.

Ολοι το εχουμε περάσει αυτό, - όχι μόνο ως μάρτυρες, αλλά ως συμμετέχοντες, όταν παρατηρεις ότι κι εσυ έχεις καποτε φερθει μ αυτο τον τροπο. Βλέπουμε ανθρώπους να καυγαδιζουν δημόσια και εμείς απλά τους προσπερναμε. Βλέπουμε ανθρώπους να χτυπουν και τους προσπερναμε

Βλέπουμε κάποιον που είναι λυπημένος και εμείς, απλά,προσπερναμε.

Βλέπουμε ένα αστεγο και εμείς προσπερναμε.

Βλέπουμε κάποιον που χρειάζεται βοήθεια για οποιονδήποτε λόγο και για κάποιο λόγο εμείς, απλά, προσπερναμε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που λειτούργησαμε σαν συνανθρώποι στη Σουηδία;

Έχουμε γίνει απίστευτα καλοί στο να μην εχουμε ευθύνη για τους άλλους ανθρώπους. 

Έχουμε αποκηρύξει αυτήν την ευθύνη. Όλοι οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, ο καθένας κρατιεται μακριά από τους άλλους.

Η Σουηδική κουλτούρα έχει κανει την παθητικότητα κανόνα. Πιστεύουμε ότι οι δομές της κοινωνίας θα σηκωσουν το βάρος αυτής της ευθύνης και ότι αυτο μας «αθωωνει».

Το χειρότερο πράγμα για μένα είναι οταν βλεπω οτι οι άνθρωποι εκπλησσονται με τους λίγους που πραγματικά ανταποκρινονται στη βοήθεια.

Το οτι οι Σουηδοί ειναι σοκαρισμένοι όταν οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον με σοκάρει ακομη περισσότερο από το οτι οι Σουηδοί γενικά δεν βοηθουν!

Αυτό το σοκ μου λέει ότι κάτι δεν είναι σωστό. Έχουμε μάθει να μην εμπλεκομαστε σε υποθεσεις με αλλους.

Έχουμε γίνει τόσο καλοί στην απεμπλοκή ευθυνης που ακόμη και οσοι από εμάς διαμαρτύρονται για τη Σουηδική συμπεριφορά δεν ξεφευγουμε πραγματικα κι εμεις οι ιδιοι από το μοτίβο. Ονομαζουμε τους εαυτούς μας οι Twitterati, talking heads, και αστέρια δημοσιογράφοι. 
Εκεί βρίσκεται η κωμωδία (βλ.τραγωδία). Εμείς κρίνουμε τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται άσχημα, αλλά δεν παίρνουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε τη δική μας συμπεριφορά! Δεν κρίνουμε τη δική μας παθητικότητα. Ή η παθητικότητα των φίλων μας.

Όταν κάποιος που αντιλαμβανόμαστε οτι είναι στο πλευρό μας, λέει κάτι προσβλητικό, το αφήσουμε να περάσει. Προσποιούμαστε οτι τίποτα δεν συνέβη. Ή βρισκουμε δικαιολογίες γι 'αυτούς.

Και παρόλο που μπορεί να διαδιδουμε με δικαιη υπερηφάνεια οτι π.χ ο Martin Luther King Jr. αφηνει σχολια στη σελιδα μας στο Facebook, το βρισκουμε δύσκολο να ζήσουμε ακολουθωντας τα λόγια του: «Η μεγαλύτερη τραγωδία αυτής της περιόδου της κοινωνικής μετάβασης δεν ήταν η έντονη κραυγή των κακων ανθρώπων, αλλά η τρομακτική σιωπή των καλών ανθρώπων».

Oι Σουηδοί θελουν να αντιδρουν όταν συμβαίνουν μεγάλα ασχημα γεγονοτα. Αλλά όχι όταν συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή.

Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία είναι χτισμένη πάνω σε μικρά πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή.

Όταν ασχολούμαστε, στελνουμε προθυμα χρήματα σε απομακρυσμένα χωριά στις αναπτυσσόμενες χώρες, υποστηρίζουμε ένα παιδί, στελνουμε ένα SMS σαν συμβολή σε καποια φιλανθρωπικη εκστρατεια που γινεται για μια χώρα μετά από μεγαλες καταστροφες, κλπ.

Δεν συμμετέχουμε ομως στην καθημερινή ζωή και δεν ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο.

Παρόμοια προβλήματα εχουν να κανουν με τον ρατσισμό και τις διακρίσεις.

Εμείς δεν το βλέπουμε, γιατί έχουμε μια καλή ζωή. Είναι εύκολο να αποστασιοποιηθείς από μια πραγματικότητα που εσυ δεν μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο τρόπο που το θύμα του ρατσισμού και των διακρίσεων το κάνει.

Δεν χρειάζεται καν να πλησιάσουμε κοντα επειδή ζούμε ασφαλείς ζωές που μας δόθηκαν δωρεάν. Σημειωστε τη λέξη δωρεάν. Η ζωή που οι περισσότεροι Σουηδοί έχουν, τους δόθηκε δωρεάν, ως επι το πλειστον.

Οι μονοι άνθρωποι που...ταρακουνανε το κλουβί μας είναι οι (ακροδεξιοι) Σουηδοί Δημοκράτες. (SD).

Ήρθε η ώρα να αλλάξoυμε τον κανόνα. Η αναγκη του να είναι κανεις «καλος Σαμαρείτης», εχει συζητηθει, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας σήμερα. Είναι να ξυπνήσουμε και να φερομαστε ο ενας στον αλλον σαν ανθρωποι!

Ειλικρινά. Τι στο διάολο κάνουμε, Σουηδία; Γιατί αραγε αξίζουμε ακόμη και να ζουμε;

Ρίχνω το γάντι σε εσάς, εσάς που διαβάζετε αυτό το κειμενο τώρα: Πώς φερεστε στους συνανθρώπους σας, αν θελετε να είστε απόλυτα ειλικρινεις;

Είστε κι εσεις ένας απ αυτους τους ανθρώπους που απλώς προσπερνατε; Και, αν είστε απόλυτα ειλικρινής, γιατί το κανετε;

Πηγη

(Υπογραμμισεις δικες μoυ)

Ο Milad Muhammadi είναι 23 ετων, αρθρογράφος στην Nyheter24.se (ειδησεογραφική ιστοσελίδα), δημόσιος ομιλητής και εργαζεται στο Fryshuset πανω σε ζητηματα που αφορουν τη νεολαία, στη Στοκχόλμη.