ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Τα χρόνια πέρασαν, τα αιτήματα, ομως, ίδια!

Περασαν ηδη 40 χρονια απο την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σκεφτηκε..Θυμοταν μικρος στο σχολειο πως γιορταζοταν η επέτειος τα πρωτα χρονια και πως εφτασε να γιορταζεται αργοτερα. Τοτε, μικρο παιδι, οι ηρωες του Πολυτεχνειου ηταν κατι σαν «υπερανθρωποι» γι αυτον και τους φιλους του, που τους θαυμαζαν. 

Τα ιδανικα της παρεας των φιλων του στο Γυμνασιο ηταν να μπορεσουν καποτε να γινουν...αξιοι, ακομη και να θυσιαστουν, ισως μια μερα, αν οι αναγκες το απαιτουσαν, σαν τον 17χρονο Διομηδη και τα αλλα παιδια, που δεν φοβηθηκαν ακομα και τον θανατο προκειμενου να ριξουν τη χουντα! 

Την ιδια μισητη χουντα που, μεσω των δασκαλων, τους υποχρεωνε να διαβαζουν βιβλια γραμμενα σε μια νεκρη γλωσσα, την καθαρεύουσα, που κανεις δεν μιλουσε και να χορευουν δημοτικους χορους που δεν σημαιναν τιποτα γι αυτον και τους φιλους του, μαλιστα στο τελος μισησαν και το ειδος, εξ αιτιας της χουντας, σε βαρετες γιορτες τραγικα μιζερων σχολειων, οπου οι τοιχοι των αιθουσων ηταν στολισμενοι με ..δαφνες γυρω απο καδρα ασχημων και με παρανοϊκα βλεμματα «ηρωων της 21^ης Απριλιου», που απο τοτε...«εχτιζαν τη νεα Ελλαδα», μια χωρα-γιαπι!

Η αληθεια ηταν, ομως οτι, απο τα μισα κιολας χρονια, ειχε «ξεφτισει», ο γιορτασμος της επετειου του Πολυτεχνειου.  Το εβλεπε και ο ιδιος, με λυπη, καθε φορα που συναντουσε συμμαθητες και γνωστους του, ειχαν οι περισσοτεροι ξεχασει ιδεες και ιδανικα που πιστευαν σαν παιδια. Καποιοι απ αυτους του ελεγαν οτι ηταν ακομα «αριστεροι», αλλα οι τροποι τους και οι συνηθειες τους εδειχναν οτι με τα χροναι γινοντουσαν...δεξιοτεροι των δεξιων! 

Αργοτερα, οταν απεκτησε και ο ιδιος παιδια, εβλεπε τι του ελεγαν κι αυτα για τις σχολικες γιορτες, που ειχαν καταντησει ''μονοτονες'', χωρις κανενα αγωνιστικο πνευμα και καταλαβαινε οτι γι αυτα η τοσο σημαντικη γι αυτον επετειος, εν σημαινε τιποτε αλλο παρα..χασιμο μαθηματος μερικες ωρες, τις μερες που γινοντουσαν οι προετοιμασιες και οι προβες της χορωδιας, που τα παιδια του συμμετειχαν. 

Τους μιλουσε, τους εξηγουσε τι σημαινε γι αυτον το Πολυτεχνειο, και παντα ελπιζε οτι θα ρθει μια μερα που τα παιδια του, τουλαχιστον, θα καταλαβουν. 

Ισως να εφταιγε, ελεγε, μερικες φορες στη γυναικα του κι ο τροπος που γινοντουσαν οι επετειοι τετοιων γεγονοτων. Εδινε στα παιδια η δασκαλα, ή η φιλολογος ενα ποιημα, κανανε και μερικες προβες ακουγοντας κατι παλιες κασσετες με «τα χιλιοπαιγμενα τραγουδια του Θεοδωρακη», απηγγειλαν κατοπιν σε μια προχειροστημενη γιορτη, (εν μεσω φασαριας και ..καυγαδων στην αιθουσα!) μερικους στιχους του Ριτσου και του Ελυτη, (που ολο το χρονο κανεις δεν εκανε τον κοπο να αναλυσει μιλωντας oπως επρεπε στα παιδια για οσα εγραφαν οι ποιητες) και ..αυτο ηταν ολο! 

Τελειωσε κι αυτη η επετειος! 

Ηδη δεκα, δεκαπεντε χρονια μετα και μετα οσο περνουσε ο καιρος εβλεπε οτι τον κοσμο δεν τον απασχολουσε  «η στρατιωτική δικτατορία, τα μονοπώλια, η ΕΟΚ ( η σημερινη Ευρωπαϊκή Ενωση), το ΝΑΤΟ και οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα», αυτα δηλαδη που φωναζε και φωναζει ακομα το ΚΚΕ, αδιαφορωντας αν το ανεβοκατεβαζουν «γραφικο» οι αστοι! Αυτη ηταν αλλωστε η δουλεια τους, η λοιδορία οσων αγωνιζονται, οσων συμμετειχαν στην αντιδικτατορική πάλη, στα κρατητήρια της Ασφάλειας, οσων δε λύγισαν από τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, στη Μπουμπουλίνας, οσων υπεμειναν φυλακές, εξορίες, στρατοδικεία. 

Αυτος ομως εμεινε πιστος στο ιδιο κομμα που πιστευε χρονια, το ΚΚΕ που παρά τις δύσκολες συνθήκες των διώξεων και της απαγόρευσης της δράσης του, κατόρθωσε με τη βοήθεια χιλιάδων αγωνιστών να φτάνει η φωνή του, η φωνή της αντίστασης με τον παράνομο «Ριζοσπάστη», τον «Οδηγητή», το ραδιοσταθμό της «Φωνής της Αλήθειας», τις προκηρύξεις και τα τρικ, στον απλό κόσμο που δεινοπαθούσε από τη χούντα και την πλουτοκρατία.

Τοτε, θυμαται, ηταν μικρος, ακομη στο Δημοτικο οταν εγιναν τα γεγονοτα. Ειχε βγει στο μπαλκονι και ρωτουσε τη μητερα του για τους κροτους και τους πυροβολισμους που ακουγε και που δεν καταλαβαινε πολλα τοτε..Δεν ειχε ξανακουσει ποτε και δεν ηξερε πως ειναι ο θορυβος απο πυροβολισμους και απο τις ερπυστριες των τανκς που εκαναν βολτες στους δρόμους της Αθήνας στις 16 Νοέμβρη του 1973, οταν δηλαδη ξεκινησε η στρατιωτική επιχείρηση της χούντας για να ολοκληρωθει στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. 

Ακουσε μονο στο ραδιοφωνο τον εκφωνητή να απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!». 

«Τι λενε, μαμα» ρωτουσε τη μητερα του, που ακουγε το ραδιοφωνο και ειχε δακρυσει. Αργοτερα του εξηγησε τι γινοταν στην Αθηνα. 

Τα χρονια περασαν και εφτασε να εξηγει κι αυτος στα παιδια του οτι ..ΑΚΟΜΑ για τα ιδια ιδανικα παλευουμε!

Στα χαρτια μπορει να εχουμε «Δημοκρατια», καταλαβαμε, ομως καλα, ολα αυτα τα χρονια, ή θα επρεπε ΗΔΗ να εχουμε καταλαβει μετα απο ...40 χρονια επετειων του Πολυτεχνειου, τι σημαινει «αντιλαϊκή πολιτική», «φασιστική διακυβέρνηση», «εκμεταλλευτική εξουσία»,  βλεπουμε αλλωστε καθε μερα τις ολεθριες επιπτωσεις των ιμπεριαλιστικων πολιτικων και ξερουμε οτι δεν αντεχει πια να πληρωνει ο λαος την καπιταλιστική τους «ανάπτυξη», που στηριζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενω εξαθλιωνει τον λαο τρομοκρατωντας τον καθε λιγο και λιγακι με ναζιστικα κομματα που τους στηριζουν, ενω διασφαλιζουν τα κερδη του κεφαλαιου! 

''Ψωμί, παιδεία, ελευθερία'', αν το σκεφτεις ειναι ακομη επικαιρα αιτηματα, μετα απο....40 χρονια!!