Ο ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα!

Μία απ' τις ερωτήσεις που δέχτηκε ο Αλ. Τσίπρας απ' την «Αυγή», στο πλαίσιο της συνέντευξης που της παραχώρησε, αφορούσε στο «παράπονο» μιας άνεργης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε τον κόσμο στους δρόμους το διάστημα που μεσολάβησε από τις εκλογές. Και απάντησε: «Ο κόσμος δεν είναι σπίτι του. Κινητοποιείται στο κίνημα της αλληλεγγύης, σε τοπικούς αγώνες όπως αυτός της Χαλκιδικής, στους αγώνες των εργαζομένων να υπερασπιστούν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Προφανώς οι κινητοποιήσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Ομως, το σχέδιο χειραγώγησης μέσα από την παραίτηση και την απάθεια δεν θα περάσει. Αυτή η αγωνία για ηχηρή απάντηση στην πολιτική των Μνημονίων θα μετασχηματιστεί πολύ γρήγορα πάλι σε ένα κύμα μαζικών κινητοποιήσεων (...) Ο κόσμος είναι εδώ και τις κρίσιμες στιγμές θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα γείρει την πλάστιγγα των πολιτικών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην εκδήλωση ενός ακόμα πιο μαζικού, πολύμορφου και ενωτικού κινήματος, με όλες του τις δυνάμεις. Στον αγώνα αυτόν καλούμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς».

Ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι ο κόσμος δεν είναι σπίτι του, αλλά οι κινητοποιήσεις έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Σε τι δεν απαντά ευθέως; Στο τι έκαναν και κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Και σε συνδυασμό με αυτό προβάλλει τα λεγόμενα τοπικά κινήματα, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην εκδήλωση ενός ακόμα πιο μαζικού, πολύμορφου και ενωτικού κινήματος.

 

Τι έκαναν και κάνουν οι δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα; Συνέβαλαν ώστε το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να εξελιχθεί σε ένα μηχανισμό φθοράς συνειδήσεων, συντεχνιασμού και εκφυλισμού, μαζί με τις άλλες δυνάμεις που συγκροτούσαν την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και σε αρκετά πρωτοβάθμια Σωματεία, κυρίως εργοστασιακά, επιχειρησιακά. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και οι συναλλαγές μεταξύ τους ήταν καθημερινές, από τις νοθείες, τις συναλλαγές με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της ΕΕ, τα διάφορα προγράμματα, μέχρι το μοίρασμα ρόλων και μερισμάτων από τη νομή του συνδικαλιστικού κινήματος, με ισχυρούς μεταξύ τους δεσμούς και αλληλεξαρτήσεις. Το κοινό τους γνώρισμα ήταν η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής. Επίσης, κοινό τους γνώρισμα ο πόλεμος απέναντι σε κάθε δύναμη που αντιπαλεύει αυτήν την άθλια κατάσταση από ταξική θέση. Πρόκειται για κατάσταση που οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα, με μαθηματική ακρίβεια, στον εκφυλισμό, στη φθορά και διάβρωση συνειδήσεων, στην απαξίωση και τη διάλυση. Εδώ βρίσκεται και η βασική αιτία που το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο στην επίθεση του κεφαλαίου και ειδικά μπροστά στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, την οποία βάφτισαν όλοι μαζί κρίση χρέους, κακής διαχείρισης, αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους. Και συνεχίζουν να το κάνουν, σε συναλλαγή με την εργοδοσία. Οπως, για παράδειγμα, στην Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών που συμφώνησε με κυβέρνηση - φαρμακοβιομήχανους στη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ (επικουρικό ταμείο των φαρμακοϋπαλλήλων) σε επαγγελματικό ταμείο.

Ταυτόχρονα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι προτάσσει τα λεγόμενα τοπικά κινήματα ή ότι μιλά για πολύμορφο κίνημα. Να θυμίσουμε ότι θεοποίησε τα λεγόμενα κινήματα των πλατειών και των παρελάσεων, ως μοχλούς που «ανέτρεψαν», όπως είπε, τον Γ. Παπανδρέου από την κυβέρνηση, συγκαλύπτοντας ότι ως αποτέλεσμα ήρθε μια άλλη κυβέρνηση που συνέχισε την ίδια πολιτική. Τέτοιο κίνημα θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι κίνημα στους τόπους δουλειάς που να συγκρούεται με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Θέλει κίνημα με τέτοιους προσανατολισμούς και περιεχόμενο, να συμβάλλει, δηλαδή, στην εναλλαγή κυβερνήσεων διαχείρισης του καπιταλισμού για να συνεχίζεται η ίδια ουσιαστικά πολιτική με άλλο μείγμα, σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλωστε, στις εργατικές απεργίες οι δυνάμεις του δεν μπορούν να κινητοποιήσουν εργατοϋπάλληλους, αφού έχουν γραμμή συνδιαλλαγής με την εργοδοσία. Ακόμη και εκεί που συγκροτούν μαζί με άλλους πλειοψηφία, (π.χ. ΟΛΜΕ), στην απεργία που αποφάσισαν τον περασμένο Μάη, τα δίπλωσαν όταν η κυβέρνηση τους επιστράτευσε. Τόσο αγωνιστές...

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ «νταραβερίζεται» με τέτοια κινήματα που αντικειμενικά ανακόπτουν και την παραμικρή τάση ριζοσπαστικοποίησης. Σ' αυτό συμβάλλει και η γραμμή του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί η απουσία ταξικού προσανατολισμού, ο αποπροσανατολισμός ως προς τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, η ΕΕ και όχι απλά μια κυβέρνηση, τα καθιστά ευεπίφορα να χειραγωγηθούν στο σύστημα. Και ακριβώς γι' αυτό υπηρετούν τον άμεσο πολιτικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι άλλος απ' το να αναλάβει την αστική διαχείριση και το να ενσωματωθούν στους γενικότερους της αστικής εξουσίας που θέλει να υπηρετήσει κυβερνώντας. Αυτήν τη θέση για το κίνημα, αυτήν τη γραμμή, υπηρετεί διαχρονικά ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία. Εκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να μην πιστέψει ο λαός στη δύναμή του και στην ικανότητά του να νικήσει σε μια πορεία. Για να μην αναπτυχθεί ένα κίνημα ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα. Ελαβε, εμφανιζόμενος σαν «αριστερή δύναμη», στις εκλογές 27%, αλλά καμιά αντανάκλαση δεν έχει στην ανάπτυξη του κινήματος αυτό το ποσοστό. Θέριεψαν μαζί με το ποσοστό του και οι αυταπάτες που σκόρπισε, η λογική της ανάθεσης της λύσης των λαϊκών προβλημάτων στην κυβέρνησή του, την οποία επίσης καλλιέργησε και καλλιεργεί.

Αυτή ήταν και είναι η συνεισφορά του οπορτουνισμού του μεταλλασσόμενου σε σοσιαλδημοκρατία. Απολύτως συνειδητά έχει ήδη προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στο λαό, τις καλύτερες στην πλουτοκρατία. Πού να γίνει και κυβέρνηση!

902.gr