EΡΓΑΤΕΣ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟY: Για ποιό μέλλον μιλάνε τα αφεντικά;

«Για να μπορούμε να πληρώνουμε τους εργάτες πρέπει να μειωθεί ο μισθός τους.»  

«Λόγω της πτώσης της τιμής του μετάλλου και της έλλειψης ρευστότητας, αν υλοποιούσαμε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την διμερή σύμβαση που είχαμε υπογράψει, δεν θα μπορούσαμε να πληρώνουμε τους εργαζόμενους».

Στις παραπάνω φράσεις που ειπώθηκαν από τον διευθυντή ανθρώπινου δυναμικού της Αλουμίνιον στην αίθουσα του δικαστηρίου Λιβαδειάς, περικλείεται η ουσία στη διαφορά των εργατών του αλουμινίου με τον εργοδότη τους. Το στέλεχος της Αλουμίνιον σε αυτές τις φράσεις δίνει το στίγμα του εργοδοτικού σχεδίου «Μέλλον» και τις ρυθμίσεις που αυτό θα επιφέρει στο εργασιακό περιβάλλον του εργοστασίου, αν πραγματοποιηθεί.

Το σχέδιο συμβαδίζει απόλυτα με τις πολιτικές που εφαρμόζουν στην χώρα οι μνημονιακές κυβερνήσεις. 

Ο σχεδιασμός αυτός έχει σαν παραδοχή πως για να συνεχίσουν να παράγουν, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην καπιταλιστική και πτωχευμένη Ελλάδα, έχουν ανάγκη να νομοθετηθεί ένα σύστημα αμοιβής της εργασίας όχι με κριτήριο να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, (εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων, για να μπορεί ο εργαζόμενος να προσφέρει εργασία σε διάρκεια χρόνου), αλλά με βάση την δυνατότητα που έχει να πληρώσει αυτός που νοικιάζει την εργατική δύναμη, αδιαφορώντας για το αν είναι αρκετή η αμοιβή να αναπαράγει τον εργαζόμενο.

Ας δούμε λοιπόν, για λίγο, το μέλλον μας μέσα από την εργοδοτική λογική και το περιβάλλον που διαμορφώνει η παγκόσμια ύφεση.

Θα χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτόν το σκοπό στοιχεία από την διεθνή ειδησεογραφία που μας έχει προσφέρει και η ίδια η ΑτΕ στις τακτικές ενημερώσεις κάθε Τετάρτης. Να σημειωθεί πως οι ενημερώσεις αυτές πάντα γίνονταν, αλλά τώρα έχουν ενταθεί. Αυτό γίνεται μετά την άρνηση των εργατών να συμβιβαστούν με τις προτάσεις «Μέλλον» τις εταιρίας και την αντίδρασή τους με απεργιακές κινητοποιήσεις. Σήμερα η διένεξη μεταξύ της ΑτΕ και εργαζομένων έχει πάρει και την δικαστική οδό και βρίσκεται σε μια καμπή που η θα φέρει τον συμβιβασμό ή θα πάρει νέα αγωνιστική ώθηση και μορφή. Έτσι οι ενημερώσεις αυτές έχουν σκοπό να προβληματίσουν τους εργάτες και να τους κάνουν να συμβιβαστούν με την καπιταλιστική πραγματικότητα.

Από την δεκαετία του 90 λόγω της ακριβής ενέργειας οι εταιρίες αλουμινίου είχαν αποκλείσει την Ευρώπη  σαν τόπο επενδύσεων για πρωτόχυτο αλουμίνιο. Οι επενδύσεις ταξίδευαν στην Νότιο Αμερική, πλούσια σε επιφανειακά κοιτάσματα βωξίτη με μικρό κόστος εξόρυξης και φτηνή ενέργεια από μεγάλα υδροηλεκτρικά εργοστάσια.

Σήμερα σαν φτηνός ενεργειακός προορισμός για επενδύσεις αλουμινίου προστέθηκαν τα εμιράτα που προσφέρουν «τσάμπα» ενέργεια.

Λίγα νέα από το σημερινό διεθνές περιβάλλον.

Η κρατική εταιρία ηλεκτρισμού στην Ρουμανία Hidroelectrika ανακοίνωσε περικοπές ηλεκτρικής ενέργειας, σαν συνέπεια της ξηρασίας (δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια) και της άρνησης της Ρωσίας να συνεχίσει να τροφοδοτεί με αέριο τις μονάδες ηλεκτρικής παραγωγής αν δεν πληρωθεί τα χρωστούμενα. Έτσι το εργοστάσιο ALRO παραγωγής αλουμινίου στην Ρουμανία, ανακοίνωσε πως εξετάζει εναλλακτικές λύσεις για την προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας η και το σταμάτημα μέρους της παραγωγής.

Η RIO TIΝTO που ενσωμάτωσε με συγχωνεύσεις την ALCOA και την ALCAN (δυο από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αλουμινίου, για την ιστορία η ΑLCΑΝ απορρόφησε την PECHINEY και απορροφήθηκε από την ΑLCΟΑ) στην Ιταλία προχωράει στο κλείσιμο ενός εργοστασίου αλουμινίου 180χιλ.τ. Στην δε μακρινή Αυστραλία η RIO TINTO κάνει μείωση 33% διοικητικού και υπαλληλικού προσωπικού εκτός παραγωγής για να προετοιμάσει την εταιρία να αντέξει μια μακρά περίοδο χαμηλών τιμών στο αλουμίνιο.

Ταυτόχρονα η Emirates Aluminion (EMAL) (παραγωγός πρωτόχυτου αλουμινίου στα Εμιράτα) ανακοίνωσε ότι ολοκληρώνει την κτιριακή επένδυση και προχωράει στην κατασκευή της μεγαλύτερης σειράς ηλεκτρόλυσης για παραγωγή αλουμινίου στον κόσμο, μήκους 1,7χιλ. και παραγωγής 1,3εκ τόνων αλουμινίου. Επένδυση αξίας 4,5δις$. Για να κατανοηθεί το μέγεθος αυτού του εργοστασίου να αναφέρω πως το μέγεθος του Αλουμινίου της Ελλάδος είναι 165χιλ τόνων (9 φορές μικρότερο). Τα Εμιράτα προσφέρουν «μηδαμινό κόστος ενέργειας» σε αυτό το παραγωγικό τέρας που ετοιμάζεται να κατακλύσει τις αγορές με αλουμίνιο, ανεβάζοντας το ποσοστό κέρδους για τους μετόχους του στα ύψη σε σχέση με τον ανταγωνισμό.

Σαν να μην φτάνουν αυτά οι ελπίδες ότι οι Κινέζοι παραγωγοί όπως η Aluminium Corporation of China (Chalco) θα εξαναγκαστούν να μειώσουν την παραγωγή τους λόγω του υψηλού κόστους ενέργειας, μάλλον είναι απλά ευχολόγια. Οι Κινέζοι λόγω πολιτικού κόστους (ανεργία) δεν θα κλείσουν ούτε σειρά.

Με βάση τις τελευταίες εκθέσεις του International Aluminium Institute (IΑΙ), τον Μάρτιο η κινέζικη παραγωγή αυξήθηκε 10% περισσότερο από πέρυσι. Και εκτός αυτού, η Κίνα σχεδιάζει την κατασκευή εργοστασίου πρωτόχυτου ετήσιας παραγωγικής δυναμικότητας 10 εκ. τόνων (αρκεί για να καλύψει το 60% της ζήτησης της εγχώριας αγοράς) στο δυτικό μέρος της χώρας μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.

Το Αλουμίνιο της Ελλάδος.

Το πλεονέκτημα μιας πλήρως καθετοποιημένης παραγωγής (μεταλλεία βωξίτη, εργοστάσιο αλουμίνας, παραγωγή αλουμινίου σε ηλεκτρόλυση με δικό της εργοστάσιο ανόδων, χυτήριο επεξεργασίας κραμάτων και λιμάνι για εύκολη διάθεση, με ένα άρτια εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό που έχει αποσπάσει διεθνή βραβεία) κοντά στην ευρωπαϊκή αγορά μεταποίησης, δίνει την δυνατότητα επιβίωσης αφού εκμεταλλεύεται την ανομοιόμορφα κερματισμένη αγορά μεταξύ παραγωγής και μεταποίησης (στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλη μεταποιητική βιομηχανία ενώ λείπει πρωτόχυτη παραγωγή αλουμινίου).

Μειονέκτημα, εργοστάσιο με ξεπερασμένη τεχνολογία ηλεκτρόλυσης (λεκάνες 75χιλ. amber) μικρής παραγωγικής δυναμικότητας και σύμβαση με σχετικά ακριβή τιμή ενέργειας, έναντι των ανταγωνιστών του. Ακόμα και η σκανδαλώδης για τα Ελληνικά δεδομένα τιμή των 42μιλς του δολαρίου για κάθε KW, είναι μεγαλύτερη από την τιμή που είχε το εργοστάσιο αλουμινίου στην Σαρδηνία της Ιταλίας που κλείνει.

Η προσπάθεια της ΠΕΣΙΝΕ να ανεξαρτητοποιήσει το εργοστάσιο ενεργειακά από την ΔΕΗ με την κατασκευή της μονάδας ηλεκτρικής ενέργειας από αέριο, που σαν σχεδιασμός ολοκληρώθηκε από την ΑΛΚΑΝ και παραδόθηκε μαζί με αποθεματικό κεφάλαιο 130εκ ευρώ σαν προίκα στον σημερινό ιδιοκτήτη, έχει καταλήξει σήμερα να προκαλεί πολλές περιπλοκές και τριβές με την ΔΕΗ (τελευταία η δικαστική έρευνα ). Βέβαια πρέπει να σημειωθεί πως ο Μυτιληναίος με υπουργική απόφαση ανεξαρτητοποιεί τη μονάδα παραγωγής ηλεκτρισμού με φυσικό αέριο από το Αλουμίνιο, για να μπορεί να πουλά ακριβά την ενέργεια που παράγει στον διαχειριστή και να εκμεταλλεύεται φτηνότερη ενέργεια από την ΔΕΗ για τις ανάγκες του Αλουμινίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ενεργειακό κόστος θα εκτιναχτεί στα ύψη για την ΑτΕ όταν η κρατική ΔΕΗ ιδιωτικοποιηθεί. Κανένας ιδιώτης παραγωγός ρεύματος δεν θα προσφέρει για παραγωγή αλουμινίου φτηνότερη ενέργεια από τη κρατική ΔΕΗ. 

Και σαν να μην φτάνουν αυτά ο επιχειρηματίας παίρνει το όνομα της «Αλουμίνιον της Ελλάδος Β.Ε.Α.Ε» στο οποίο έχει απαλλοτριωθεί όλη η γη, με τον δεσμευτικό όρο να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις που θα εξυπηρετούν την δραστηριότητα του αλουμινίου, και  βαφτίζει με αυτό την μονάδα ηλεκτρισμού. Έτσι ετοιμάζει την μετά αλουμίνιον εποχή στην περιοχή.

Και από ό,τι  φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο, που επιμένει για την περικοπή του εργασιακού κόστους, με κίνδυνο να προκαλέσει αρρυθμία στον τρόπο που το εργοστάσιο διοικείται, μοιάζει πως μάλλον προσδοκά να βρει γαμπρό για το αλουμίνιο, κρατώντας για τον ίδιο τις ενεργειακές μονάδες με όλα τα πλεονεκτήματα του παλιού πλειστηριασμού. 

Όσο για το εργασιακό κόστος, αυτό που ξέρουμε είναι πως βρίσκεται σε ανταγωνιστικά πλαίσια και αντιπροσωπεύει το 9 με 10%. Θα ήταν όμως άξιο λόγου να αναφερθεί πως η σχετικότητα του ποσοστιαίου κόστους είναι ένα νούμερο που μεταβάλλεται σε αναλογία με τα αλλά κόστη. Για παράδειγμα μια μεγάλη μείωση του ενεργειακού κόστους ή μια μείωση παραγωγής θα μεγάλωνε το εργασιακό κόστος όπως και το αντίστροφο. Γι’ αυτό μια φανταχτερή μείωση 2% που επιδιώκεται με το σχέδιο «Μέλλον» θα το έφερνε στο 7% κάνοντάς το να μοιάζει με πολύτιμη πέτρα στα μάτια νέων αγοραστών. 

Μια μείωση αυτού του μεγέθους (25% στο συνολικό εργασιακό κόστους) στις αποδοχές του προσωπικού θα δημιουργήσει προβλήματα, από την αδυναμία να ανταποκριθούν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της ζωής που έχουν δημιουργήσει, με τα μέχρι χθες δεδομένα. Αυτό είναι σίγουρο πως θα αποδιοργανώσει, αν δεν κάνει αδύνατη, την λειτουργία των αυτο-διαχειριζόμενων ομάδων παραγωγής (ΛΟΜ), με τις οποίες είναι οργανωμένη η παραγωγική δραστηριότητα. Και αυτό γιατί η αυτό-διαχειριστική λειτουργιά απαιτεί την συμμετοχή από τους εργαζόμενους που μόνο αν έχουν το αίσθημα ασφάλειας και ικανοποίησης θα την προσφέρουν.

Μέλλον στον καπιταλισμό.

Σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό περιβάλλον κρίσης στο στάδιο της μεγαλύτερης υφεσιακής καταστροφής κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων από την εποχή του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, που αυξάνει τον ανταγωνισμό για την επιβίωση σε μια όλο και πιο μικρή αγορά που αναμένει και την εισαγωγή των νέων θηριωδών μονάδων παραγωγής, το μέλλον της ΑτΕ δεν μπορεί να φαντάζει άλλο από βραχύβιο. Η διάρκεια αυτής της βραχύβιας περιόδου λειτουργίας θα καθοριστεί από το πόσο ακόμα το κόστος μεταφοράς του μετάλλου στην αγορά της Ευρώπης θα επιτρέπει να κερδίζει η Αλουμίνιον λόγω του μικρού μεταφορικού κόστους, που της δίνει η πλεονεκτική γεωγραφική θέση (κοντά στους μεταποιητές της Ευρώπης).

Εταιρίες που δεν μπορούν να εκπληρώσουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, για λόγους που απορρέουν από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση στο στάδιο της ύφεσης, ξεσπούν στους εργάτες προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο. Οι καθυστερήσεις μισθών είναι η αρχή, μετά ακολουθούν τα χρέη προς το ΙΚΑ την εφορία και τους προμηθευτές. Σήμερα έχουμε κατά χιλιάδες επιχειρήσεις που αφήνουν απλήρωτους και άνεργους εργάτες.

Συχνά στην περίπτωση μεγάλων επιχειρήσεων, με όπλο το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό βάρος στις περιοχές που έχουν την έδρα τους και τις επιπτώσεις που θα είχε ένα κλείσιμο, εκβιάζουν για ειδικές ρυθμίσεις ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν. Και έτσι έχουμε επιχειρήσεις που επιδοτούνται με πολλαπλούς τρόπους από το κράτος, που με την σειρά του φορτώνει στους φορολογουμένους τις επιδοτήσεις αυτές (τα χρέη των τραπεζών, επιδοτήσεις τις εργασίας, παρεμβάσεις για χαριστικές ρυθμίσεις στην ενέργεια κλπ).

Αυτές λοιπόν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις σήμερα έρχονται και απαιτούν μειώσεις μισθών και αύξηση ωρών εργασίας, όπως απαιτεί και το Αλουμίνιο. Αφαιρώντας με τις μειώσεις μισθού των εργατών, σεβαστά κεφάλαια που ικανοποιούν τις ανάγκες τους και την οικονομική δραστηριότητα στις περιοχές που κατοικούν. Ταυτόχρονα με την αύξηση των ωρών εργασίας, πέρα από την ανάλογη αύξηση εκμετάλλευσης φέρνει και μείωση των αναγκών για εργάτες, αυξάνοντας την ανεργία. 

Αυτό είναι το «Δώρο» για τους εργάτες και τους πολίτες που πληρώνουν μέσο των φόρων τις επιδοτήσεις που καρπώνονται οι μεγάλο-μέτοχοι αυτών των επιχειρήσεων. Σήμερα έχει γίνει σαφές σε όλους μας, πως κάθε παραχώρηση του κράτους και της τοπικής κοινωνίας μετατρέπεται σε χρέος που πληρώνουν οι πολίτες και αντίστοιχα κέρδος μερικών μεγαλομετόχων. 

Έτσι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας φαίνεται, πως δεν θα διστάσει για το κέρδος, να αφήσει στην περιοχή μόνο την ρύπανση από την δραστηριότητα του εργοστασίου.

Επιβίωση.

Η ανεργία σκαρφάλωσε επίσημα στο 24% αλλά ανεπίσημα, προσθέτοντας τους μερικώς και σποραδικώς απασχολούμενους μαζί με τους άνεργους μικροεπαγγελματίες και μαγαζάτορες, το νούμερο αυτό ξεπερνά κατά πολύ το 30%. Οι χιλιάδες επιχειρήσεις που κλίνουν καταστρέφονται και πωλούνται για παλιοσίδερα. Αφαιρώντας έτσι τελείως την προοπτική να ξαναλειτουργήσουν. 

Και να σημειωθεί πως οι περισσότερες από αυτές έχουν στηθεί με επιδοτήσεις, που σήμερα χρωστάμε όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες σαν κρατικό χρέος, ενώ οι πτωχευμένοι ιδιοκτήτες τους κερδίζουν πουλώντας και τις βίδες.

Η επιβίωση των εργατών, το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας, των φορολογούμενων πολιτών και το μέλλον τις δραστηριότητας του Αλουμινίου, φαίνεται ότι είναι αντίθετο με το σχέδιο «Μέλλον» που έχει καταρτίσει και προσπαθεί να υλοποιήσει η επιχείρηση με την βοήθεια του κράτους και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Το εργοστάσιο και η εργασία των εργατών σε αυτό, φαίνεται να έχει περιορισμένο ορίζοντα ζωής στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομικής διαχείρισης. Το κυνήγι του κέρδους που είναι αυτοσκοπός στον καπιταλισμό δεν αφήνει κανένα περιθώριο για όνειρα στους εργάτες. Στον καπιταλιστικό κόσμο του σήμερα που μαστίζεται από την χειρότερη μεταπολεμική κρίση χρέους και ύφεση το μέλλον των εργατών είναι εφιαλτικό.

Το μέλλον του εργοστασίου δείχνει να είναι βραχύβιο ακόμα και αν οι εργάτες αποφασίσουν να μηδενίσουν το εργασιακό κόστος για την εταιρία, παίζοντας πως πληρώνονται από ένα αφεντικό που θα κάνει πως τους πληρώνει με «αέρα κοπανιστό». Επειδή όμως με αέρα μόνο δεν ζει κανείς γίνεται κατανοητό πως και κανείς από τους εργάτες δεν μπορεί να το αποδεχτεί.

Δεν θα δουλεύουμε για να ζούμε.

Θα πρέπει να ζούμε για να δουλεύουμε.

Για το κεφάλαιο όμως και την αναπαραγωγή του, η επιβολή της καταναγκαστικής εργασίας και απλήρωτης εργασίας γίνεται η μόνη λύση που μπορεί ενδεχομένως να τροφοδοτήσει τις φούσκες που έχει δημιουργήσει με νέες ποσότητες φρέσκιας εργατικής υπεραξίας ελπίζοντας να μην σκάσουν. Τέτοια εργασία όμως μπορεί να επιβληθεί μόνο με βίαιο εξαναγκασμό σε πλήρως ελεγχόμενους χώρους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αυτό θα είναι το «μέλλον» της τάξης μας στον κόσμο του παρακμασμένου καπιταλισμού που κυριαρχείται πλέον από αντιλήψεις σαν αυτές που έκφρασε ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού του αλουμινίου χωρίς ίσως και ο ίδιος να έχει συνείδηση για τις συνέπειες από το βάθος αυτής του της θέσης.

Η υλοποίηση του σχεδίου για τον νέο εργασιακό μεσαίωνα ξεκίνησε με την συγκέντρωση των μεταναστών στα κέντρα κράτησης και την νομοθετική αποξήλωση των δικαιωμάτων για την εργασία τους. Στο μέλλον των ειδικών εργασιακών ζωνών θα «σκοτώνουν» τα εργατικά δικαιώματα πρώτα των μεταναστών, για να ανοίξουν το δρόμο για τους ντόπιους.

Εργολαβικά ανέλαβε την υλοποίηση αυτού του σχεδίου η Χρυσή Αυγή με τα «παλικάρια» του Μιχαλολιάκου, συνεπικουρούμενη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και προπαγάνδας του κεφαλαίου, που τις παρέχουν άπλετο και δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο για να διαφημίσει τις «ηρωικές» τις πράξεις. Κατά πόδας οι αστυνομικές δυνάμεις στηρίζουν κάνοντας τα στραβά μάτια στις «θεάρεστες» πράξεις των «παλικαράδων» που κατά αγέλες με μαύρα ρούχα επιτίθενται και μαχαιρώνουν ξεμοναχιασμένους μετανάστες. Και ταυτόχρονα τάζουν τις θέσεις των μεταναστών στους έλληνες εργάτες, «απειλώντας τους εργοδότες» ενώ ταυτόχρονα τους κλίνουν το μάτι μιας και οι έλληνες θα δουλεύουν με τα δικαιώματα των μεταναστών.

Κάθε δράση που αφήνει χώρο στην ιδεολογία του μίσους και της φρίκης των ταγμάτων της απανθρωπιάς του Φασισμού (των ένοπλων συμμοριών προστασίας του κεφαλαίου), αφήνει ανοιχτή την πόρτα σε μια νέα ήττα των εργατών που θα φέρει την επιβολή των πιο φρικαλέων πειραματικών σχεδίων του φασισμού από το σημείο που αυτά σταμάτησαν στην Χιτλερική Γερμανία.

Κανένας χώρος και δικαίωμα στους φασίστες, να τσακίσουμε τον φασισμό τώρα στο εργοστάσιο στο γιαπί και στη γειτονιά.

Υπάρχει λύση αξιοπρεπής;

Υπάρχει αλλά δεν είναι λογιστική, είναι πολιτική.

Κατ’ αρχάς δεν έχει κανείς εργάτης αμφιβολία πως μια τέτοια λύση, δεν θα την δώσει ο Σαμαράς και η τρικολόρε κυβέρνησή του. Μια τέτοια λύση μπορεί να την δώσει μόνο μια κυβέρνηση που θα προέρχεται από τους ίδιους τους εργάτες σαν αποτέλεσμα της πάλης τους ενάντια στην λαίλαπα που κατακρεουργεί την ζωή τους.

Αυτή την λύση θα την επιβάλουν οι εργάτες βροντοφωνάζοντας και παλεύοντας με σύνθημα το:

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Οι εργάτες στο αλουμίνιο μπορούν να συμμετέχουν στην λύση του προβλήματος, συμβάλλοντας τώρα τον δικό τους αγώνα, χτίζοντας την ενότητα όλων των εργατών του εργοστάσιου με την κοινωνία της περιοχής.

Κατ’ αρχήν αποκτώντας την ανεξαρτησία της δράσης τους από τα κέντρα των γραφειοκρατών της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΓΣΕΕ, που με τους κοινωνικούς διάλογους, τις 24ωρες εκτονωτικές απεργίες, εκπονούν και εφαρμόζουν τον σχεδιασμό της ήττας.

Η ανεξαρτησία των εργατών από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές είναι το πρώτο βήμα για την οργάνωση της γενικής απεργίας διαρκείας και το δεύτερο η δημιουργία του δικού μας ανεξάρτητου από αφεντικά και κυβερνήσεις κέντρου αγώνα των εργατών που θα σφυρηλατεί την ενότητα (όλων των μορφών συμβάσεις εργατών και ανέργων, ημεδαπών και αλλοδαπών), και θα υλοποιήσει την γενική πολιτική απεργία διαρκείας που είναι ικανή να παραλύσει το κράτος να εμποδίσει την επίθεση των μνημονιακών κυβερνήσεων, ανατρέποντας αυτές και τις πολιτικές που εφαρμόζουν.

Έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για λύσεις που θα υπαγορεύει το συμφέρον των εργατικών μαζών και όχι μια χούφτα κεφαλαιοκρατών. Λύσεις που θα έχουν στόχο την εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων αναγκών και όχι τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Ο δρόμος αυτός ακόμα και αν μοιάζει ανηφορικός και δύσκολος είναι ο μοναδικός με «χάπι εντ». Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, παρά μόνο τις αλυσίδες μας.

Ας μην λείψει κανείς.

Οι εργάτες του Αλουμινίου δεν μπορεί να λείπουν από αυτόν τον αγώνα, εργάζονται σε ένα οργανωμένο εργασιακό κέντρο που αφορά πάνω από 1600 εργαζόμενους με ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία της χώρας. Το μέλλον τους θα το γράψουν οι ίδιοι με την στάση τους. Πιστεύω πως δεν μπορούμε να χάσουμε την ευκαιρία να λέμε πως στην μάχη αυτή ήμουν και εγώ παρών.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤ.

Μέλος του Δ.Σ.  Ε.Κ.Λιβαδειάς.

Πηγη