Μερικές σκέψεις και απόψεις για το internet

Στα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης συγκαταλέγεται η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες και τα περιοδικά και τέλος το διαδίκτυο (internet).

Μιλάμε για «λεγόμενα» διότι όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιχειρήσεις προπαγάνδας της κυρίαρχης τάξης. Από τη στιγμή που αυτά ανήκουν στην αστική τάξη, προφανώς αναπαράγουν και προβάλλουν την αστική ιδεολογία σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ενώ αν ανήκαν στην εργατική τάξη, προφανώς θα αναδεικνύονταν οι αγώνες για να δοθούν λύσεις στα προβλήματά της.

Με άλλα λόγια η έκφραση «αντικειμενική ενημέρωση» είναι μια απάτη όταν αυτή προβάλλεται από τα αστικά μέσα.

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τα μέσα ενημέρωσης για την διαιώνιση της κυριαρχίας της, άρα η όποια «ενημέρωση» από τα μέσα της, πρέπει να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με αμφιβολίες, με επιφυλάξεις, με αμφισβήτηση.

Με πιο απλά λόγια, μόνο αντικειμενική ενημέρωση δεν παρέχεται από τα αστικά ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες και κυρίως από το διαδίκτυο (internet) !

Όποιοι προβάλλουν ή παρουσιάζουν το διαδίκτυο ως ένα «τεράστιο νέο κόσμο» ας πάρουν υπόψη τους τις παραπάνω αλήθειες !

Το εργατικό λαϊκό κίνημα, στον αγώνα που δίνει με έναν απολύτως πιο ισχυρό αντίπαλο (τόσα χρόνια κατέχοντας την εξουσία, μπόρεσε και διαθέτει τους απαραίτητους εκείνους μηχανισμούς για να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά μέχρι τώρα τον ταξικό του αντίπαλο) όπως είναι το μεγάλο κεφάλαιο που πιο πολιτικά, ας πούμε, είναι γνωστό ως αστική τάξη, όχι μόνο πρέπει, αλλά και οφείλει, να αξιοποιεί προς όφελός του κάθε δυνατότητα, κάθε χαραμάδα που αφήνει ο ταξικός του αντίπαλος, κάθε νέο μέσο.

Όχι απλά και μόνο για να είναι «in», όχι ως μόδα, αλλά από την ουσιαστική του πλευρά που είναι η αξιοποίησή του για να πετύχει τους στόχους του.

Στην εποχή που ζούμε, η αστική τάξη είναι κυρίαρχη στην κοινωνία. Άρα και κυρίαρχη στα μέσα ενημέρωσης, στο διαδίκτυο.

Είναι έτσι ;

Κι αν ναι, μπορεί αυτό να ανατραπεί ;

Είναι σίγουρο, ότι αν η αστική τάξη χάσει την κυριαρχία της στην κοινωνία, το επίπεδο της εξουσίας (οικονομικής και πολιτικής) θα την χάσει και στο διαδίκτυο.

Εμείς, πρέπει να περιμένουμε μέχρι τότε ;

Προφανώς και η όποια αλλαγή προς θετική κατεύθυνση είναι θέμα του Αγώνα.

Του Αγώνα που δίνεται στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στο δρόμο.

Ένας Αγώνας, που όπως έδειξαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, έχει πολύ δρόμο ακόμα.

Η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, η συνειδητοποίηση της δύναμης που έχει, η απόφαση να αποτινάξει την σκλαβιά που της επιβάλει ο ταξικός της αντίπαλος, θέλει πολύ δουλειά.

Είναι φανερό ότι μέσω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των εφημερίδων – μιας που οι κάτοχοί τους είναι σχεδόν αποκλειστικά εκπρόσωποι της αστική τάξης, του μεγάλου κεφαλαίου -, το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να προβάλλει τις θέσεις του, δεν μπορεί να προπαγανδίσει τους αγώνες του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα !

Το διαδίκτυο όμως ;

Οι ιδρυτές του, οι πάτρωνες του, φαίνεται ότι δεν μπορούν να το ελέγξουν όπως τα άλλα μέσα.

Ίσως προς το παρόν !

Όμως, οι δυνατότητες που δίνει σήμερα, κυρίως μέσω των blogs, αφήνει μεγάλα περιθώρια εκμετάλλευσής του από την εργατική τάξη, ώστε να προβληθούν απόλυτα και με σαφήνεια και οι θέσεις της και οι Αγώνες της.

Τα παραπάνω είναι μια απλή αλήθεια.

Μια άλλη όμως αλήθεια, είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνεται με διασπορά των δυνάμεών μας !

Ας σκεφτούμε τις παρακάτω κάπως απλουστευμένες παραδοχές.

Προφανώς και θα ήταν καλύτερα να λειτουργούσαν κανά δυο «902 tivi», κανά δυο ακόμα «Ριζοσπάστες» - ίσως έφταναν οι θέσεις του εργατικού κινήματος σε πιο πολλούς ανθρώπους.

Όμως, φίλοι μου, υπάρχει ένα όμως.

Προφανώς και δεν θα βοηθούσε να είχαμε … πενήντα 902, … πενήντα Ριζοσπάστες !

Είναι πολύ θετικό που υπάρχει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και άλλοι παρόμοιοι φορείς, που δεν υπάρχει ένας και μοναδικός συνδικαλιστικός Φορέας για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων, αλλά είναι φανερό ότι εξ ίσου ζημιά θα έκανε να είχαμε περισσότερα ΠΑΜΕ, καμιά … δεκαριά ΜΑΣ ή ΠΑΣΥ κλπ.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στο διαδίκτυο, στα Blogs.

Έχει ο καθένας το δικό του μπλογκ, θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία, ότι εκφράζει ο ίδιος το εργατικό κίνημα, δεν δέχεται … μύγα στο σπαθί του, έτσι και κάποιος εκφράσει μια κατά τη γνώμη του αιρετική άποψη την … έβαψε !

Το διαδίκτυο δίνει την ευκαιρία, την μοναδική θα έλεγα ευκαιρία, να αναπτυχθεί ο διάλογος – και ας το πούμε καθαρά και ανοιχτά, διάλογος γίνεται όταν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές γνώμες, διαφορετικές αναφορές, όταν έχουμε συμφωνία τι να τον κάνεις τον διάλογο;

Ένας διάλογος όμως που θα στοχεύει στην ανάπτυξη του ταξικού λαϊκού κινήματος.

Που θα ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις.

Που θα δυναμώνει την οργάνωση της εργατικής τάξης.

Που θα προωθεί την σοσιαλιστική προοπτική.

Που θα βάζει επί τάπητος την αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Δεν είναι αυτοσκοπός ή προσωπική αυταρέσκεια.

Αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνει με τον κατακερματισμό των δυνάμεών μας.

Ούτε με αποκλεισμούς ή αποχωρήσεις, με θυμούς ή πείσματα.

Χρειαζόμαστε συνεννόηση, διάθεση προσφοράς, κατανόηση, υποστήριξη, συντροφική αλληλεγγύη !