Από τον Στρατολάτη
Στις 10 Οκτωβρίου του 2003 ακούστηκε στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας το μουσικό θέμα που προσέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης ως "ύμνο" στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν ο τελευταίος προκριματικός αγώνας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2004, με αντίπαλο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον οποίο η εθνική ομάδα κέρδισε με 1-0 και προκρίθηκε στη διοργάνωση στην οποία έμελε να πρωτεύσει. Υποθέτω πως δεν ήταν τυχαίος ο χωροχρόνος της ακρόασης του ύμνου, αφού -σε αντίθεση με τις ανοησίες για "νέα σύνθεση" που ακούστηκαν από τα ΜΜΕ- ο ύμνος ήταν το μουσικό θέμα από το τραγούδι "Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή" του κύκλου τραγουδιών "Ένας όμηρος". Ένας κύκλος μελοποιημένων τραγουδιών σε ποίηση του ιρλανδού Μπρένταν Μπίαν για τον οποίο γράψαμε κάποτε εδώ.
Δεν πολυπαρακολουθώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκτοτε, μετά την κατάκτηση εννοώ, κυρίως γιατί μια τέτοια επιτυχία εξάντλησε κάθε προσδοκία και μου άφησε μια αίσθηση πλήρους κορεσμού. Όσες φορές κι αν την παρακολούθησα όμως δεν έτυχε ν'ακούσω τον "ύμνο". Φαίνεται πως δεν πολυταιριάζει τελικά με την αισθητική της.
Σε λίγη ώρα η εθνική ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας [όλοι πια ξέρουμε το αποτέλεσμα]. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει μ'έναν γαργαλιστικό ηλεκτρισμό, σαν το αποτέλεσμα του αγώνα να κρίνει τις τύχες της δανειακής σύμβασης, σαν ν'αναμετρώνται οι θύτες με τα θύματα μιας παγκοσμίου ενδιαφέροντος αδικίας. Ανάλογα από ποια εθνική πλευρά το βλέπει ο καθένας βέβαια. Κι ανάλογα με το αν θεωρεί πως μια αναμέτρηση μεταξύ εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου αποτελεί προβολή άλλων "εθνικών" συμφερόντων. Όπως, ας πούμε, τα κοινά εθνικά συμφέροντα που έχει ο φοροκαμμένος μισθωτός με το Βίκτωρα Ρέστη απέναντι στα κοινά εθνικά συμφέροντα του λιμενεργάτη Γκίντερ και του μετόχου της BMW.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υπέροχο σπορ, όπου εικοσιδυό μαντράχαλοι με σορτσάκια κυνηγούν ένα τόπι για να το καρφώσουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Τρελαίνομαι να παίζω μπάλα, μ'αρέσει και να την παρακολουθώ.
Για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ματς:
εναντίον
σημειώσατε Χ
Με δύο πέτσινα πέναλντι κιόλας γιατί η γελοιότητα των γαλανόλευκων Περικλήδων και Κολοκοτρώνηδων δεν έχει το όμοιό της.
Στις 10 Οκτωβρίου του 2003 ακούστηκε στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας το μουσικό θέμα που προσέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης ως "ύμνο" στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν ο τελευταίος προκριματικός αγώνας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2004, με αντίπαλο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον οποίο η εθνική ομάδα κέρδισε με 1-0 και προκρίθηκε στη διοργάνωση στην οποία έμελε να πρωτεύσει. Υποθέτω πως δεν ήταν τυχαίος ο χωροχρόνος της ακρόασης του ύμνου, αφού -σε αντίθεση με τις ανοησίες για "νέα σύνθεση" που ακούστηκαν από τα ΜΜΕ- ο ύμνος ήταν το μουσικό θέμα από το τραγούδι "Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή" του κύκλου τραγουδιών "Ένας όμηρος". Ένας κύκλος μελοποιημένων τραγουδιών σε ποίηση του ιρλανδού Μπρένταν Μπίαν για τον οποίο γράψαμε κάποτε εδώ.
Δεν πολυπαρακολουθώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκτοτε, μετά την κατάκτηση εννοώ, κυρίως γιατί μια τέτοια επιτυχία εξάντλησε κάθε προσδοκία και μου άφησε μια αίσθηση πλήρους κορεσμού. Όσες φορές κι αν την παρακολούθησα όμως δεν έτυχε ν'ακούσω τον "ύμνο". Φαίνεται πως δεν πολυταιριάζει τελικά με την αισθητική της.
Σε λίγη ώρα η εθνική ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας [όλοι πια ξέρουμε το αποτέλεσμα]. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει μ'έναν γαργαλιστικό ηλεκτρισμό, σαν το αποτέλεσμα του αγώνα να κρίνει τις τύχες της δανειακής σύμβασης, σαν ν'αναμετρώνται οι θύτες με τα θύματα μιας παγκοσμίου ενδιαφέροντος αδικίας. Ανάλογα από ποια εθνική πλευρά το βλέπει ο καθένας βέβαια. Κι ανάλογα με το αν θεωρεί πως μια αναμέτρηση μεταξύ εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου αποτελεί προβολή άλλων "εθνικών" συμφερόντων. Όπως, ας πούμε, τα κοινά εθνικά συμφέροντα που έχει ο φοροκαμμένος μισθωτός με το Βίκτωρα Ρέστη απέναντι στα κοινά εθνικά συμφέροντα του λιμενεργάτη Γκίντερ και του μετόχου της BMW.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υπέροχο σπορ, όπου εικοσιδυό μαντράχαλοι με σορτσάκια κυνηγούν ένα τόπι για να το καρφώσουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Τρελαίνομαι να παίζω μπάλα, μ'αρέσει και να την παρακολουθώ.
Για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ματς:
εναντίον
σημειώσατε Χ
Με δύο πέτσινα πέναλντι κιόλας γιατί η γελοιότητα των γαλανόλευκων Περικλήδων και Κολοκοτρώνηδων δεν έχει το όμοιό της.
όπως έλεγε κι ο παππούς μου ο συχωρεμένος που δεν καταλάβαινε και πολλά από μπάλα "είκοσ' νοματαίοι κυνηγούν ένα τόπι. Να' ταν καμμιά δεκαριά τόπια να πώ μάλιστα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέτε τώρα εκτός απ΄τον μη σχηματισμό "αριστερής" κυβέρνησης να μας χρεώσουν και που έχασε η εθνική;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχαχα
Και ... τώρα ;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, τα ... κεφάλια μέσα !!!