''Τόση ντροπή για μια αγγουροντομάτα…''

(Aναδημοσίευση απο  οικοδομος)

Την Τετάρτη που μας πέρασε είδαμε πάλι εκατοντάδες συνανθρώπους μας να στέκονται σε μια μεγάλη ουρά, στο Πεδίον του Άρεως αυτή τη φορά, και να περιμένουν υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο για να πάρουν στα χέρια τους ένα μικρό χαρτοκιβώτιο ζαρζαβατικά, προσφορά του τάδε αγροτικού συνεταιρισμού.

Παρακολουθώντας το απόγευμα της ίδιας μέρας, ένα ακόμα μετεκλογικό πάνελ στη ΝΕΤ, είδα οι εικόνες αυτές να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από τους εκπροσώπους των κομμάτων που βρίσκονταν εκεί. Κάποιοι μιλούσαν απλώς με συμπάθεια για  αυτούς τους ανθρώπους και κάποιοι άλλοι, «διεκδικούσαν» το δικαίωμα να είναι το ίδιο ευαίσθητοι με τους προηγούμενους! (Νιώθω μια απέραντη αηδία όταν ακούω εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να εκφράζονται μ’ αυτόν τον τρόπο)…

Στο τέλος της συζήτησης, που δεν είχαν για θέμα τους  προφανώς αυτές τις  σκηνές,  η δημοσιογράφος-παρουσιάστρια της ΝΕΤ που δεν γνωρίζω το όνομά της (φωτογραφία)… τόλμησε να κλείσει την εκπομπή με τη φράση «η θλιβερή αυτή εικόνα, είναι η εικόνα της ημέρας», αναφερόμενη στις ουρές στο Πεδίον του Άρεως. Τι ήθελε να το πει; Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, κάποιος Ντόλιος, προκλητικά και θρασύτατα της επιτέθηκε λέγοντάς της επί λέξει: «είστε πολύ αριστερή για δημοσιογράφος»!!! 

Η παρουσιάστρια φανερά σοκαρισμένη από την επίθεση τον ρώτησε τι εννοεί και ο θρασύς πασοκοΝτόλιος συνέχισε την επίθεση λέγοντάς της ότι η ΝΕΤ «πρέπει να στείλει αισιόδοξο μήνυμα στην κοινωνία» μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης και όχι «απαισιοδοξία μέσω σκηνών που όλοι τις ξέρουμε». Και κατάφερε τελικά, εκβιαστικά,  να κλείσει η εκπομπή με τον τρόπο που αυτός ήθελε! Η συμπεριφορά αυτή είναι ενδεικτική της σχέσης κάποιων κομμάτων με το λαό, ας τα βλέπει όμως αυτά ο «κυρίαρχος» και ας καμαρώνει τους εκπροσώπους του(ς).

Όμως ας επανέλθουμε στο γεγονός. Έγινε λόγος από πολλούς για σκηνές ντροπής. Εγώ τις λέω σκηνές ξεφτίλας. Και το ερώτημα που βάζουν κάποιοι είναι «ποιος πρέπει να ντρέπεται». Πρέπει να ντρέπεται ο εξαθλιωμένος πολίτης μιας χώρας όταν είναι άστεγος και πεινασμένος; Πρέπει να ντρέπεται αυτός που μην έχοντας λεφτά να γεμίσει το στομάχι του περιμένει στον ήλιο για ελεημοσύνη ή αυτός που τον σπρώχνει στην πείνα; 

Επειδή το καπιταλιστικό σύστημα όσο κι αν περιμένει κανείς δεν πρόκειται ποτέ να «ντραπεί» για αυτές τις σκηνές (εδώ δεν «ντράπηκε» για ακόμα χειρότερα) και επειδή οι πολιτικοί εκπρόσωποί του είναι περισσότερο παχύδερμα  και από τους συμπαθείς ελέφαντες, μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε και αυτός που στέκεται στην ουρά να αρχίσει, τουλάχιστον, να σκέφτεται; Γιατί μέχρι την ντροπή ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Αναρωτιέμαι απλά, πόσοι από αυτούς τους συμπολίτες μας πήγαν την Κυριακή των εκλογών και ψήφισαν; Πόσοι προτίμησαν το καφενείο ή την τηλεόραση; Πόσοι από αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν, χαίρονται σήμερα με τον σχηματισμό κυβέρνησης; Και πόσοι φυσικά, ψήφισαν τα κόμματα που τη συγκροτούν; Πόσοι ελπίζουν πως δεν θα σταθούν ξανά στην ίδια ουρά; Και πόσοι πως η ζωή τους θ’ αλλάξει προς το καλύτερο τις επόμενες μέρες;

Ξέρω πως δεν πρόκειται να πάρω ποτέ απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Επίσης  ξέρω πως κάποιοι θα βιαστούν να με χαρακτηρίσουν σκληρό ή απαθή. Τους προλαβαίνω λοιπόν λέγοντάς τους πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν κρύβομαι πίσω από την «ασφάλεια» κάποιου «καναπέ» κεκτημένου, κολλώντας ταμπέλες και χαρακτηρισμούς στους άλλους. Ξέρω πως οι περισσότεροι από όσους στάθηκαν στην ουρά για τις ντομάτες, ούτε που περνούσε από το  μυαλό τους μέχρι πριν λίγο καιρό πως αυτό θα μπορούσε να τους συμβεί. Και δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια. Όμως…

Αυτοί που τρέφονται χάριν «καλών» και «φιλανθρώπων» προθέσεων, αποτελούν ένα κομμάτι (που ολοένα και μεγαλώνει) αυτού που αποκαλούμε γενικά «λαός».

Ξέρετε, εκείνος ο λαός που τον καλώ κι εγώ συχνά πυκνά να αναλάβει τις ευθύνες του.

Εκείνος ο λαός που κάποιοι του λένε (κι εγώ μαζί) να πάρει τις τύχες του στα δικά του χέρια. 

Εκείνος ο λαός που το πιο απλό στη χρήση του όπλο που διαθέτει, την ψήφο του, πηγαίνει και το παραδίδει στα πόδια αυτών που κυρίως ευθύνονται για την πείνα του.

Πρόκειται για τον λαό που έχει πειστεί πως η πολιτική είναι η τέχνη του «εφικτού» και δεν βλέπει πως αυτός σχεδόν ποτέ δεν χώρεσε στο «εφικτό».

Που πάντα επιλέγει τη λογική του «μικρότερου» κακού και δεν καταλαβαίνει πως το «μικρότερο» δεν υπάρχει πια, και το «κακό» θέριεψε. 

Πρόκειται για τον λαό που κλείστηκε στο σπίτι του, που δεν συνδικαλίζεται, που απαξιώνει τους πολιτικούς αλλά και ειρωνεύεται τους ασυμβίβαστους. 

Που τσουβαλιάζει τους «ενόχους» την ίδια στιγμή που λοιδορεί τους αγωνιστές.

Που αρέσκεται στην ησυχία του, στη βολή της πολυθρόνας του (ή του υπαίθριου παγκακιού του, το ίδιο είναι).

Που επενδύει στην πολιτική σταθερότητα (με κυβέρνηση) και την κοινωνική γαλήνη (η οποία σπαράσσεται από τους αλλοδαπούς λαθραίους εισβολείς).

Που στρέφεται στο φασισμό πριν ακόμα καθαρίσουν οι λεκέδες από το αίμα των, σφαγμένων απ’ τους Χιτλερικούς και τους «Έλληνες» συνεργάτες τους, παππούδων  του.

Που άγεται και φέρεται από πέντε τηλεοπτικά γ…κάναλα.

Που αν τον ακούσεις να μιλάει, συχνά οι εκφράσεις του μοιάζουν με του χ τηλεοπτικού παπαγάλου. 

Πρόκειται για το λαό που ανησυχεί για το τι λένε οι αγορές.

Που τρέμει μήπως η Ελλάδα… «φύγει» από την Ευρώπη.

Που υπερασπίζεται φανατικά  το ευρώ έστω κι αν πρόκειται των άλλων (αφού αυτός δεν έχει ούτε σέντζι)… 

Για έναν λαό που κάποτε έγραψε ιστορία και φρόντισε να μην τη διαβάσει ποτέ ο ίδιος.

Να ντρέπεται άραγε σήμερα για την κατάντια του και αν ναι, πόσο, αυτός ο λαός;

Η ντροπή που εγώ νοιώθω είναι μεγάλη, γιατί δεν μπορώ να τον κάνω να ντραπεί όσο θα έπρεπε.