Στο πάρα πέντε

Ποτέ τόσος κόσμος δεν ασχολήθηκε τόσο πολύ με τις ελληνικές εκλογές, κι όταν η γερμανική έκδοση των Financial Times βγαίνει και λέει “μην ψηφίζετε σύριζα, με βαρδιά καρδιά ρίχτε το νουδού” πάει να πει ότι η Ευρωπαϊκή μας Ένωση, που όλοι πλην λακεδαιμονίων λάτρεψαν κινδυνεύει να γκρεμιστεί σαν τους πύργους στο angry birds. Απολύτως αληθές. Άμα γκρεμιστεί πας στην επόμενη πίστα που πάντα είναι πιο δύσκολη, σε όλα τα βιντεογκέημς, σε όλα τα στάδια εξέλιξης του καπιταλισμού. Αμα δεν την γκρεμίσεις, χάνεις το παιχνίδι οπότε έχεις δυο επιλογές: ή πατάς “new game” ή πατάς “exit”.

Εμείς οι κουκουέδες δεν είμαστε πάντως και στα χάι μας. Παρόλο που ανεβήκαμε λιγάκι, έχουμε τρια καινούρια δεδομένα που μας “τρελλαίνουν” ποδοσφαιρικά μιλώντας: μας ξεπέρασε ο σύριζα, πέσαμε στην πέμπτη θέση αλλά κι ανέβηκαν τα φασισταριά. Κι αν επιβεβαιωθούν οι ανεπιβεβαίωτοι – ακόμα – φόβοι, μπορεί να πέσουμε κι άλλο ή και να μας ξεπεράσουν οι φασίστες.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Καλή ή κακή, σκληρή ή απατηλή αυτή είναι.

Απ' όσα καταλαβαίνω με το μυαλό μου, σε τέτοιες φάσεις αντιδρούμε τυποποιημένα με δυο τρόπους: ή μας πιάνει ο κομματικός συναισθηματισμός – εμένα μια φορά με πιάνει συχνά – και θυμόμαστε στίχους του Μπρεχτ ή του Ρίτσου, τονώνουμε το ηθικό μας με επαναστατικά τραγούδια, με υψωμένα λάβαρα και με υποσχέσεις προς τον εαυτό μας και τους συνοδοιπόρους μας να μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα...
ή κρύβουμε την απογοήτευσή μας, προσπαθούμε να την αγνοήσουμε και τονίζουμε ότι οι εκλογές είναι απλά ένα μετερίζι αγωνιστικό – είναι πράγματι -, ότι δεν κυνηγάμε ντε και καλά το ποσοστό, ότι από Δευτέρα θα είμαστε στους χώρους δουλειάς, στις επάλξεις του αγώνα για τα συμφέροντα του εργάτη, όλα όπως πριν, τίποτα δεν αλλάζει κλπ κλπ.

Επομένως, αφού μπορούμε και περιγράφουμε και τις δυο καταστάσεις, σημαίνει ότι δεν μας είναι πρωτόγνωρες.

Εγώ είμαι απο κείνους που τους αρέσει η ωμή πραγματικότητα, χωρίς περικοκλάδες και χωρίς κλάψα. Ομολογώ ότι αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί πότε από την αισιόδοξη και πότε από την απαισιόδοξη στάση, έτσι για να νιώσω ότι είμαι κανονικός άνθρωπος με μεταπτώσεις. Αλλά απ' την άλλη μ' αρέσει να βλέπω τα πράματα ψυχρά και καθαρά.

Πριν τις εκλογές στις 6/5 πολλοί θεωρούσαμε σίγουρο ένα δεκάρι, κάποιοι πιο συγκρατημένοι λέγαν, ε, όχι και δέκα, πες οχτώμισι να σαι μέσα (και όντως πέσαν μέσα ετούτοι), άλλοι – και δεν ήταν δα και λίγοι – πετούσαν στα σύννεφα του δώδεκα τοις εκατό. Κάποιοι μες στην τελευταία βδομάδα, που αφουγκράστηκαν σωστά την πιάτσα, είδαν ότι θα μας περνούσε ο σύριζα, κάποιοι που σιχαίνονται τους φασίστες “εκτιμούσαν” ότι δεν θα μπουν στη βουλή επειδή έτσι τους άρεσε να σκέφτονται. Το αποτέλεσμα μας ανάγκασε να το βουλώσουμε και να εκτιμούμε καλύτερα τις διαθέσεις των μαζών.

Επειδή πήγαμε και μιλήσαμε σε δέκα εργάτες, επειδή μας άκουγαν – ίσως προσεχτικά, ίσως από σεβασμό – εμείς να νομίσαμε ότι βλέπαμε “θετικό κλίμα”. Η κοπελίτσα η κνίτισα έκοψε πέντε ευρώ απ' το μανάβη της γειτονιάς και νόμισε ότι “εχουμε ρεύμα” στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης,  μάλλον μια εκτίμηση που δεν λαμβάνει υπόψην το σεξουαλικής φύσεως ξερογλύψιμο του μανάβη που βλέπει τη συντροφισσούλα σαν ξερολούκουμο (το παράδειγμα βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία αλλά είναι φανταστικό, οποιαδήποτε ομοιότης με την σκληρή πραγματικότητα είναι συμπτωματική). Σαν ευγενικοί ανθρώποι που είμαστε και μιλάμε όμορφα στην εργατιά, μπορεί από ευγένεια να μας λεν “σωστά τα λέτε παιδιά” και μέσα σε παρένθεση να λεν (αλλά θα το ρίξω στον Τσίπρα!) Δεν λάβαμε υπόψη μας την παρένθεση.

Ναι, δημιούργησε ένα ρεύμα αισιοδοξίας ο Τσίπρας. Πολλοί το γουστάρουν αυτό κι ας έχουν τις διαφωνίες τους. Την ψυλλιάζονται που λένε, ότι θα φάνε χοντρό παπά απ' την αριστερή κυβέρνηση άμα βγεί, αλλά δεν τους νοιάζει, θέλουν να το δοκιμάσουν κι αυτό. Δεμπανατους λες εσύ, βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν έρχεται σε ρήξη με τα μονοπώλια, με το κεφάλαιο, δεν λέει κουβέντα για τούτο και για κείνο μπλα, μπλα. Δίκιο έχω το ξέρω. Μόλις επιβεβαίωσα τις υποψίες της πολυαγαπημένης επιρροής που με κοιτάει στα μάτια συγκαταβατικά σα να μου λέει, δίκιο έχεις μεσιέ. Αλλά εγώ θα το ρίξω Τσίπρα. Να τον δω κι αυτόν τι θα κάνει.

Που θέλω να καταλήξω; Πουθενά. Ότι εγώ προσωπικά σαν άνθρωπος δεν θα το ρίξω στον συναισθηματισμό να ριγήσω από επαναστατική συγκίνηση, ούτε θα τα βάψω μαύρα, να αρχίσω την κλάψα και την γκρίνια, θα πω την άποψή μου εποικοδομητικά. Ανεξάρτητα από το τι θα νιώσω εγώ κι ένα σωρό άλλοι συναγωνιστές, το κουκουέ υπάρχει και πορεύεται στην κενωνία επειδή υπάρχουν ακόμα οι αιτίες που οδήγησαν στη δημιουργία του. Κι αν ανεβοκατεβαίνει κι αυτό πάλι οφείλεται στην άσπλαχνη αιτιότητα. Το ότι τα πράγματα εξηγιούνται έτσι χωρίς τον βλακώδη υποκειμενισμό του καθενός, αυτό είναι που μ' έκανε κομμουνιστή εξ αρχής.

Ο κομμουνιστής είναι τραγικό πρόσωπο όπως θα λεγε ο συχωρεμένος ο Ραφαηλίδης. Τρώει στη μάπα χίλια δυο και δεν του πολυεπιτρέπεται να χαρεί ή να λυπηθεί για τα σκαμπανεβάσματα του αγώνα. Είναι η συνείδηση των εργατών προσωποποιημένη και το συναίσθημα είναι το αντίθετο της συνείδησης. Απ' την άλλη ο άνθρωπος έχει και συναισθήματα ως μέρος της ύπαρξής του, δεν είναι ένας εγκέφαλος μόνο σε κάποια γυάλα με κίτρινο υγρό. Κι ο κομμουνισμός είναι εξόχως ανθρωπιστική ιδεολογία, έχει μέσα και το στοιχείο των ανθρώπινων αδυναμιών, ή αν το θέλετε πιο άκομψα και της ανθρώπινης μαλακίας, τι να κάνουμε τώρα; Αθάνατη διαλεκτική, που όλα τα συνδέεις κι όλα τα εκλογικεύεις.

Αυτό που θα κάνω, και σας το λέω από τώρα, είναι να βάλω την επομένη των εκλογών μια ανάρτηση που μ' άρεσε και που την είδα σε κάποιο blog. Θα είναι κομμάτι συναισθηματική μιας και είναι έμμετρος λόγος, αλλά έτσι τουλάχιστον θα ξεμπερδέψω με μια φτωχή αναρτησούλα (τυπική αντίδραση α'). Κι έτσι η ζωή θα συνεχιστεί με τα νέα δεδομένα, κι ό,τι έκαμνα πάλι θα το κάνω (τυπική αντίδραση β')

Δεν θα σας ευχηθώ “καλή ψήφο” και “καλά αποτελέσματα” γιατί για κομμουνιστές μου φαίνονται ηλίθιες ευχές.

Ανεξάρτητα απ την κάλπη, τιμή και σεβασμός σε τούτους δω τους αγωνιστές της χαλυβουργίας
που είναι κεφάλια - ταξικώς - αγύριστα. Άσχετο ξε-άσχετο, το βαλα