Πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι ένα φιλο-κουκουέ blog;

Άνοιξε μια κουβέντα μέσα στο μπλογκ σχετικά με την τελευταία αναδημοσίευση της συν-μπλογκέρισας Elva από την επίσης συν-μπλογκέρισα Black Bedlam, η οποία προκαλεί κάποιαν αντίδραση από τους συν-μπλογκερς TRASH και poe, που μας θυμίζει την προ ολίγου καιρού θέση που πήρε ο συν-μπλόγκερ (κατα το συνάδελφος που λέμε και στα συνδικάτα, ασχέτως πολιτικής στάσεως του αλλουνού) Βραχόκηπος που προκάλεσε την έντονην αντίδραση του έτερου συν-μπλόγκερ Redfly καθώς και των προαναφερθέντων συν-μπλόγκερς κλπ κλπ

Θα πω εγώ την αποψάρα κι όποιος θέλει συμφωνάει κι όποιος θέλει διαφωνάει:

Απ' την αρχή που κάναμε το μπλογκ, εγώ για να μαι ειλικρινής γούσταρα κάτι πιο ανοιχτό, ελεύθερο, με άλλο χαρακτήρα, χωρίς κομματική υποστήριξη κλπ και ο καθένας να αυτοχαρακτηρίζεται όπως γουστάρει, να αναδημοσιεύει ό,τι θέλει κλπ, κάτι σε στιλ Ελληνοφρένεια, Ηot Doc, Unfollow κλπ.

Επειδή η αρχική σύλληψις και πρόσκληση ήταν του φίλου poe που είχε μια άλλη αντίληψη, έπρεπε να σεβαστούμε αυτή την ιδέα, άσκησε και σημαντική επιρροή και ο παλιός στο κουρμπέτι Faros και διαμορφώθηκε αυτό που βλέπετε σήμερα. Όχι ότι καταπιέστηκε κανένας, άλλωστε κι ο ίδιος ο poe έκανε ένα σωρό υποχωρήσεις στην αισθητική, στο στήσιμο, στα σύμβολα (τα “κονίσματα δεν τα υποστέλλουμε” που έλεγε κι ο Χαρίλαος) οπότε κρατήθηκε μια ισορροπία. Σκοπός ήταν να δεχόμαστε και καινούρια μέλη που να συμφωνούν με τους όρους που είχαμε, ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συμφωνίας. Η ζωή μας έδειξε ότι διαφορετικά καταλαβαίνει κάποιος τους όρους κλπ, δεν μπορείς να του βάλεις και το μαχαίρι στο λαιμό, αυτό θα γράψεις, τούτο το άλλο κλπ. Δεν είπαμε ότι θα εφαρμόσουμε το “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” στο blog οπότε δεν τίθεται θέμα επ' αυτού. Και πολύ λογικά, οι φίλοι μας που διαφώνησαν με κάποιο άρθρο, πολύ όμορφα και πολύ τίμια είπαν “παιδιά, εγώ δεν θέλω να συμμετέχω”.

Εγώ δεν συμμετείχα τόσο καιρό λόγω υποχρεώσεων άλλων, τέλωσπάντων κόψε από δω, κόψε από κει, σκέφτηκα ότι μπορώ ν' αφιερώσω λίγη ωρίτσα και μέχρι εκεί. Να μη μου τρώει χρόνο το ίντερνετ από άλλες ασχολίες πιο σημαντικές.

Τότε στην αρχή αναγκαστήκαμε να κάνουμε το disclaimer για να προστατευτεί το κόμμα απ' το ο,τιδήποτε λέγεται εδώ μέσα απ' τους αρθρογράφους, να μη θεωρεί π.χ ο άλλος “α, δες τι λεν οι κουκουέδες” κλπ. Να καταλάβει δηλαδή ο άλλος ότι αυτά τα λεν στο γλόμπινγκ και δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν άλλον. Όταν κάποιος γράψει κάτι αρνητικό (που μπορεί αυτός να το εκλαμβάνει για θετικό) για το κόμμα, από πριν υπάρχει η αποποίηση ευθυνών των πάντων. Το θέμα είναι: βοηθάει το κόμμα και τους σκοπούς του όταν λες κάτι είτε ως κριτική, είτε ως υποστήριξη μέσα σ' ένα μπλογκ;

Εγώ λέω το εξής: σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και οποιοδήποτε άλλο θέμα, τα μέλη λεν την άποψή τους μέσα στα όργανα και δεν τη βγάζουν παραέξω. Τελεία. Για τους φίλους και τους ψηφοφόρους, το κουκουέ κάτα τόπους οργανώνει συσκέψεις με φίλους και οπαδούς που μπορούν να παν τα πουν εκεί και να έρθουν και σε πιο άμεση επαφή με το κόμμα. Ή ακόμα αν γνωρίζουν κάποιο μέλος, να του πουν την άποψή τους και να ζητήσουν να τα μεταφέρει στο κόμμα, ότι ο τάδε έχει αυτή την άποψη, παρακαλώ να καταγραφεί μπλα, μπλα. Αυτός είναι ο σωστός και ο αποτελεσματικός τρόπος.

Τώρα, αν κάποιος θέλει να γράψει και την άποψή του στο ιντερνετ, κανένας δεν του απαγορεύει, εκατό φορές να τη γράψει. Εμένα μια φορά πιο αποτελεσματική μου φαίνεται η κριτική με φυσική επαφή με τα μέλη και τις επίσημες συζητήσεις που οργανώνει το κόμμα. Όταν τον βλέπεις τον άλλον από κοντά είναι αλλιώς, βλέπεις πώς μιλάει, πώς απαντάει κλπ.

Το μπλόγκινγκ είναι ιδιαίτερος τρόπος επικοινωνίας κι αλληλεπίδρασης, έχει τα χαρακτηριστικά του. Ένα συλλογικό μπλογκ που στήνεται από άτομα που ζουν σε διαφορετικά μέρη, με διαφορετικές συνήθειες, με διαφορετική αντίληψη για το κόμμα κλπ, εφ' όσον απ' την αρχή δηλώνει ότι δεν είναι πολιτική οργάνωση, δύσκολα μπορεί να κρατήσει ενιαία “γραμμή” να την πούμε έτσι.

Ο χαρακτήρας του μπλογκινγκ είναι περιορισμένος και δεν μπορεί να συμβάλλει (για την ώρα) σε ουσιαστικό διάλογο και επεξεργασία θέσεων, ιδιαίτερα δε όταν το περιεχόμενό του είναι περιορισμένης εμβέλειας (πολιτικό, ακόμα λιγότερο κομμουνιστικό, ακόμα πιο λίγο κομματικό). Είπε το Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα σε κάποιο σχόλιο του ότι τα so-called “red blogs” δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι κάτι ενιαίο. Αν ήταν κάτι ενιαίο θα έπρεπε να έχουν μια συλλογική κεντρική διαχείριση, ανεξάρτητα αν είναι απ' το κόμμα ή από φίλους, οπότε θα είχαν πιο επίσημο χαρακτήρα, θα είχαν περισσότερους κανόνες κλπ. Ακόμα δεν φτάσαμε στο σημείο αυτό και ίσως και δεν χρειάζεται στην τελική, οπότε τώρα αναγκαστικά λειτουργούμε ανεξάρτητα λίγο πολύ, ο καθένας με την κρίση του. Υπάρχει μια άτυπη αλληλοϋποστήριξη (εκτός μερικών εξαιρέσεων) αλλά μέχρι εκεί. Τέτοια είναι η φύση του μέσου δυστυχώς ή ευτυχώς. Και μέσα σ 'αυτή την κουλτούρα, όπως φαίνεται και στο μανιφέστο των bloggers που διαβάζουμε στον Καρτέσιο, εντάσσεται και το δικαίωμα στην ανωνυμία που όποιος θέλει το χρησιμοποιεί όποιος δεν θέλει πάλι όχι (παρεμπιπτόντως είχα κάνει πρόταση παλιά να υιοθετήσει το γλόμπινγκ το μανιφέστο των bloggers απ' τον Καρτέσιο αλλά η πρόταση δεν είχε γίνει δεκτή απ' τους περισσότερους. Το λέω για να δείξω ότι παίρναμε με δημοκρατικό τρόπο αποφάσεις). Δεν είναι αθέμιτο πράμα η ανωνυμία, ίσα-ίσα που κατα περιπτώσεις μπορεί να λειτουργεί και θετικά. Έχει ασφαλώς και την πλευρά ότι μπορεί να προβοκάρει ο καθένας όπως γουστάρει πίσω απ' την ανωνυμία. Τι να κάνεις, διπλή φύση έχουν σχεδόν τα πάντα. 

Η ηθική που έχει κάθε άνθρωπος αντικατοπτρίζεται παντού, ακόμα και στην ανωνυμία του. Εχουμε παλιότερα παραδείγματα, αλλά δεν θα τ' αναφέρουμε για να μη ξυσουμε πληγές. Όταν λοιπόν κάτι τυπάδες που αυτοχαρακτηρίζονται “Ενωση Οπαδών Συριζα” λεν εντελώς αυθαίρετα και χωρίς καμμιά απόδειξη ότι ο Μπογιόπουλος κρύβεται πίσω απ' τη “Νέα Σπορά” σημαίνει ένα πράμα: Ότι κάνεις άθλια χρήση της ασφάλειας που σου προσφέρει η ανωνυμία για να συκοφαντήσεις κάποιον που ξέρεις εξ' αρχής ότι δεν θα σύρει στα δικαστήρια επειδή οι κομμουνιστές σπάνια κάνουν χρήση των αστικών θεσμών. Οι άθλιοι τυπάδες λοιπόν “Οπαδοί του Σύριζα” δεν αξίζουν ούτε για φτύσιμο, σε πατάνε τώρα που είσαι στα κάτω σου για να σε σβήσουν (έτσι νομίζουν, γιατί ο καιρός πάντα έχει γυρίσματα), αξιοποιούν φήμες από δω κι απο κει. Δεν κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους σαν bloggers; ασφαλώς κάνουν, αλλά το κάνουν με τον αθλιότερο δυνατό τρόπο. (Δείτε εδώ http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8791.html)

Για τη “νεα σπορά”, δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι: μπορεί να αρέσει σε όλους το παραδοσιακό κομματικό κουτσομπολιό, αλλά ως “μέλη και στελέχη” που είναι θα ήξεραν ότι η κριτική με βάση την ιδιότητα που υποστηρίζουν ότι έχουν, πάντα γίνεται μέσα στο κόμμα.  Μ' αυτά που λεν δεν συμφωνώ, είναι μια ερμηνεία για ορισμένα πράματα που κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να λέγεται δημόσια, κι αν είναι να ειπωθούν, θα ειπωθούν από επίσημα κείμενα του κόμματος. Κι εγώ μπορεί να βλέπω στραβά, αλλά δεν κάνω τέτοιου είδους ερμηνείες δημόσια, με άλλον τρόπο θα συμβάλλω στο να λυθούν.

Επομένως: δεν μπορώ να κατηγορήσω την Elva που αναδημοσίεψε την ΒΒ ή τον βραχόκηπο που έβαλαν κείμενο με διάθεση (αυτο)κριτικής. Τα παιδιά που ένιωσαν ότι δεν τηρούνται οι κανόνες, σεβαστή η άποψή τους, είπαν “δεν γράφω άλλο”, πάλι φίλοι είμαστε. Έτσι λοιπόν, με δική μου πρωτοβουλία τροποποίησα το disclaimer. 

Κάναμε ένα πείραμα, να δούμε πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι ένα φιλοκουκουέ μπλογκ, είδαμε πώς αντέδρασαν οι συν-μπλόγκερς και οι φίλοι που μας διαβάζουν και κάνουμε reset. Σε κάθε περίπτωση φυσικά, το κόμμα δεν φέρει καμμιά ευθύνη.