Σχετικά με την παρερμηνεία δήλωσης της Αλέκας

Σε συνέντευξη που έδωσε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ στον Αντέννα και στον Γ. Παπαδάκη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ερώτηση: Σας άκουσα να λέτε ότι περίπτωση να επιστρέψουμε στη δραχμή δεν υπάρχει. Ή κάνω λάθος; Μου έκανε εντύπωση η άποψή σας. Μπορείτε να μας το εξηγήσετε;

«Καταρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ, η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική. Αλλά εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την ευρωζώνη δεν το βλέπουμε. Αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την ευρωζώνη και γενικότερα την ΕΕ. Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μία ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης. Αν φτάσει η ΕΕ να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ' ότι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον».

Η δήλωση αυτή δημιούργησε κάποιον σχετικό θόρυβο και ορισμένοι απομόνωσαν το συγκεκριμένο απόσπασμα από τη δήλωση “ η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική” κάνοντας τον βεβιασμένο συνειρμό ότι το ΚΚΕ είναι τελικά υπερ του ευρώ, άρα κατά της αποδέσμευσης από την ΕΕ, άρα μέρος του συστήματος, άρα, άρα...

Αγωνιστική ποίηση

Δυο ποιηματάκια που είχα γράψει παλιότερα, τα οποία πιστεύω τώρα είναι περισσότερο επίκαιρα απο τότε

Εν τόπω χλοερό

Στέκει αμίλητη η πορφυρή κυρά, στο βάθος, την βλέπω με την άκρη του ματιού μου.

Μας περιμένει, όμως εμείς χαζεύουμε το φέρετρο που μπαίνει στο χώμα.

Αυτή αναστήθηκε, μα εμείς είμαστε ακόμα στην κηδεία της…

Τέλος

Κατάθεση στεφάνου

Κατάθεση στεφάνου, κάνω στις μνήμες απο το μέλλον, που μου στοιχειώνουν ευχάριστα τις σκέψεις.

Γιατί κι αν αναπαύονται ακόμα ως άυλες ιδέες, δεν κείτωνται νεκρές, γνώρισα τον πατέρα, την μάνα τους και υπόσχεση μου δωσαν ότι θα γεννηθούν, όμορφες, καθαρές και ελπιδοφόρες, σαν τις κυρίες στους πίνακες της αναγέννησης.

Ραμμένα θα έχουν τα ρούχα τους με το μεταξένιο κουβάρι τις ιστορίας και ξέπλεκα θα είναι τα μαλλιά τους.

Δεν θα φοβούνται τον άνεμο, κι ελεύθερες θα ζευγαρώνουν με τους ανθρώπους, για να γεννούν κι άλλες ιδέες πιο όμορφες ακόμα.

Κατάθεση στεφάνου κάνω, για να μην ξεχαστούν οι μέρες που έρχονται και θυμηθούμε κάποιο αλλιώτικο μέλλον.

Τις βλέπω εμπρός μου, μου κλαίνε, μου χαμογελούν…

τις βλέπω εντός μου.

Τέλος

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Τα παρατράγουδα της «Πλατείας» (αναδημοσίευση)

(αναδημοσιεύεται από το blog "Aριστερά και Πολιτική" 

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση από κάποιον που ήταν μέσα στα πράγματα στην Αθήνα)

Τις πρώτες ημέρες των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων πολιτών» η λεγόμενη «Αμεσοδημοκρατική Συνέλευση» στο Σύνταγμα έψαχνε τη ταυτότητά της. Τι είναι, τι θέλει και πως θα το πετύχει. Οι εσωτερικές αναζητήσεις και ομφαλοσκοπήσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη παρότι ο κόσμος καίγονταν για ένα πολιτικό λόγο, ένα στόχο, μια δράση.

Μετά από πολλές συζητήσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, φάνηκε την Κυριακή, 29/5/2011, ότι κάτι καλό αρχίζει να κινείται. Ο πολιτικός λόγος ξεπρόβαλε από πολλούς ομιλητές, κάποια θέματα και αιτήματα τέθηκαν, κάποιες πολιτικές προτάσεις κατατέθηκαν. Όλα έδειχναν ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι και θα γεννηθεί κάτι νέο.

 

Η ζυγαριά της Συνέλευσης άρχισε να γέρνει θετικά σε μια πρώτη σειρά συνεκτικών προοδευτικών αποφάσεων με αναφορά στην αντίθεση των συγκεντρωμένων στο μνημόνιο, στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στο χρέος, στην ΕΕ, στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας κλπ. Παράλληλα διατυπώνονταν θετικές προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την εθνικοποίηση μεγάλων μονάδων και τραπεζών, την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην κατεύθυνση του λαϊκού ελέγχου του κοινοβουλίου, στην προώθηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις και στην επαναφορά τουλάχιστον των καταπατημένων εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Αυτά τα απλά και κοινά για όλο το λαό αιτήματα, δεν μπήκαν σε μια σειρά, δεν αποτέλεσαν την διακήρυξη-ταυτότητα και τον πόλο συγκέντρωσης των δυνάμεων της πλατείας και δεν μπήκαν φυσικά σε καμιά παραπέρα επεξεργασία, παρότι θεωρητικά συγκροτήθηκαν κάθε είδους ομάδες μελέτης. Αντίθετα αντί για πρόγραμμα και δράση τα κενά γέμιζαν με βερμπαλισμό και ατελείωτες συζητήσεις ανούσιων λεπτομερειών και ενημερώσεων. Η δράση και η πολιτική αντικαταστάθηκαν από τα λόγια.

Περί «Αμεσοδημοκρατίας», ένας διάλογος…

Αυτό είναι μέρος μια συζήτησης που είχα κάνει πριν περίπου ένα μήνα στο blog Red Fly Planet, με έναν άλλο αναγνώστη. Επειδή βλέπω ότι τα ίδια θέματα επανέρχονται συνέχεια, θεώρησα σωστό να δημοσιεύσω την συνομιλία μας σε ξεχωριστή ανάρτηση. Τα λεγόμενα του φίλου σε Italics και εντός εισαγωγικών και τα δικά μου με κανονικά fonts.

-“Δεν μιλάμε για το περιεχόμενο της πολιτικής αλλά για τον τρόπο άσκησής της.
Πως να στο πω! Σέβομαι τα πρωτογενή σωματεία πχ, αλλά στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια θεωρώ ότι χάνετε το νήμα!

Κάπου πρέπει να συμμετέχω και εγώ ΑΜΕΣΣΑ στην επιλογή προσώπων στην άσκηση της πολιτικής και στη λήψη αποφάσεων. Οι σύνεδροι ΔΕ με εκφράζουν πχ.. ΘΕΛΩ ΑΜΕΣΑ να αποφασίζω και γω!

Και ομολογώ ότι με τρομάζει, ότι αυτή η άμεση δημοκρατία, ΔΕΝ διεκδικείται από κανένα μηχανισμό εξουσίας παρά από πολίτες!

Σα να θεωρούν κάποιοι ότι ο μηχανισμός (το κόμμα ή οτιδήποτε άλλο) είναι δικαίωμά τους να το διαχειρίζονται. Εσύ καλείσαι μόνο να δώσεις την ψήφο/νομιμοποίηση και από κει και πέρα αυτοί θα σου πούνε τι και πώς! Ε δε μου αρέσει αυτό το πράγμα!”

Άμεση δημοκρατία λοιπόν, σε επίπεδο χώρας ή και μεγαλύτερο πως μπορεί να συντελεστεί; Θα μαζεύονται 11 μύρια και θα συζητάνε το ΚΑΘΕ θέμα; Ξέρεις πολύ καλά πως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Για αυτό η καλύτερη μορφή οργάνωσης τόσο ενός επαναστατικού κόμματος όσο και μιας χώρας που προχωρά προς τον κομμουνισμό είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Ας δούμε λίγο που καταλήγει η "αμεσοδημοκρατία" σε περίοδο κινήματος πρώτα.

Μπόγιερ, Μορέ-Η Άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ

Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε το 1994, από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Το θέμα του, βλέποντας μόνο τον τίτλο έχει μια ίντριγκα. Τι συνέβη σε ένα λαό, με εργατικό κίνημα, και σήμερα για πολλούς είναι το μεγαλύτερο πρόβατο παγκοσμίως;

Δηλαδή ένας λόγος για να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι άλλος από την ιστορία που όντως φαντάζει περίεργη στα μάτια του αμύητου. Εδώ θα συναντήσετε θρυλικές μορφές, όπως τον Σίλβις που κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1861-1865), πάλευε, πρώτος για τη δημιουργία συνδικάτων. Έπειτα τους ηρωικούς ανθρακωρύχους, που η εργοδοσία βάφτισε Μόλι Μαγκουάϊρ, και κρέμασε, τους ήρωες της Χαϊμάρκετ και της πρωτομαγιάς του Σικάγο, τον Ντεμπς, που έβαλε υποψηφιότητα με το σοσιαλιστικό κόμμα μέσα από την φυλακή, την γέννηση των IWW, τους μεγάλους μεταπολεμικούς ταξικούς αγώνες, την αντιμετώπιση της κρίσης του 1929 κ.α. Από τη μία δηλαδή το βιβλίο προσφέρεται για την γνώση της ιστορίας του εργατικού κινήματος που είναι κάτι πολύ σημαντικό να ξέρει κάθε εργάτης. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει η έκθεση της ιστορίας των ΗΠΑ, μέσα από την ταξική αντίθεση εργατών και κεφαλαίου, που αποτελεί άλλωστε και την πραγματική ιστορία τους τελευταίους αιώνες.

Συνθήκες, "Συμβόλαια", Μεσοπρόθεσμο 2012-2015

Η αλήθεια είναι ότι:

- Οι αποφάσεις για την ιδιωτικοποίηση (βλέπε ξεπούλημα) του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του νερού, των αεροδρομίων, των λιμανιών, του ορυκτού πλούτου της χώρας κ.λ.π., αποτελούν στρατηγική πολιτική επιλογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και φυσικά, των κομμάτων που την ψήφισαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ).

- Η πολιτική αυτή, υλοποιήθηκε διαδοχικά, εναλλάξ και με απόλυτη συνέπεια, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και σ΄αυτή επιμένουν μέχρι και σήμερα, άσχετα από επιμέρους διαφοροποιήσεις και δικαιολογίες για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Βέβαια, για να πετύχουν αυτή η πολιτική να «περάσει», στηρίχτηκαν στην αγαστή συνεργασία των ξεπουλημένων ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, αλλά και κλαδικών Ομοσπονδιών.

- Στις θύμησες όλων είναι η προβολή του αιτήματος «μία μετοχή και αυτή κρατική», που έγινε «μέχρι 49% και το μάνατζμεντ στο κράτος», που έφτασε και πάνω από το 51%, που δόθηκε στους ιδιώτες του μάνατζμεντ (π.χ. ΟΤΕ), και που τώρα ρίχνουν πλέον όλα τα «ταμπού» και τα ξεπουλάνε ΟΛΑ!

Όλα αυτά, μέσα από συνθήκες, «κοινωνικούς διαλόγους», συναινέσεις, «πρόθυμους», «συμβόλαια με το λαό» ή και σκέτα … «συμβόλαια» και πάει λέγοντας.
Σήμερα, βρήκαν έναν νέο όρο παραπλάνησης του λαού και των εργαζομένων !

Χωρίς συναίνεση [ και χωρίς...αυταπάτες! ]

"16 εκατομμυρια ειναι είναι πλέον οι άνεργοι στις 16 χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ, αν και η κατανομή της ανεργίας είναι όλο και πιο άνιση", διαβαζει κανεις στην ιστοσελιδα του europeanrevolution.net ενος απο τα μεγαλυτερα δικτυα που στηριζουν τις εκδηλωσεις διαμαρτυριας σε 6, προς το παρον, οπως διαβασα, χωρες της ΕΕ (Ισπανια, Αγγλια, Ιταλια, Γαλλια, Ελλαδα και Πορτογαλια). 

Ειναι καλο να το θυμομαστε κι αυτο, παντως, οπως και τους λογους που οδηγησαν σε τετοια κινηματα διαμαρτυριας για τις χωρες οπου εχει ενταχθει το ευρω, συχνα χωρις τη γνωμη του κοσμου.

Ενα νεο, ομως, κεφαλαιο διαμαρτυριων ξεκινα, τωρα, οπως φαινεται (και) στην Ελλαδα, χωρις φυσικα να γνωριζει κανεις, απο τωρα, που μπορει να βγαλει ολη αυτη η ιστορια.

Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση

Rick Wolff 27/5/2010,ΑΣΟΕΕ!Η αναβίωση του Κεϋνσιανισμού:μια μαρξιστική κριτική from //ΠαραλληλοΓράφος on Vimeo.

Στο τέλος λέει τα "δικά του" αλλά η ανάλυση που κάνει είναι καλή.

Συγκεντρώσεις "αγανακτισμένων" update 29/5

Μερικά συμπεράσματα που βγαίνουν από ψυχρή, όσο το δυνατόν αντικειμενική προσέγγιση της εξέλιξης του κινήματος των αγανακτισμένων.

Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν

Τώρα τον λέμε τρελό, αλλά στην εποχή του τα λόγια του είχαν μεγάλη απήχηση και τα έργα του τρομερές συννέπειες.

Διαβάζοντας το κεφάλαιο που αναφέρεται στον φασισμό[1], από το βιβλίο του Andrew Heywood, «Πολιτικές Ιδεολογίες», κράτησα μερικές σημειώσεις, ικανές να δημιουργήσουν μερικούς προβληματισμούς, σχετικά με το «νεοεμφανιζόμενο» «κίνημα πλατείας» που ξεκίνησε στην Ισπανία, και έφτασε και στην Ελλάδα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι το «κίνημα» αυτό είναι φασιστικό, απλά επειδή όπως θα δούμε κάνοντας ιστορικές συγκρίσεις, μπορούν να αναγνωριστούν μερικά κοινά σημεία(με τις τότε ιστορικές συγκυρίες), θεωρώ ενδιαφέρον να τα προβάλω, προκειμένου να αποφευχθούν οι κακοτοπιές. Ξεκινάω την ανάλυση μου με διαδοχικά αποσπάσματα από το βιβλίο και σχολιασμό επιτόπου.

«Επιπλέον, οι δημοκρατικές διακυβερνήσεις, καθώς εκπροσωπούσαν συνασπισμούς συμφερόντων ή κομμάτων, συχνά εμφανίζονταν αδύναμες και ασταθείς όταν αντιμετώπιζαν οικονομικές ή πολιτικές κρίσεις.[…] Δεύτερο, η Ευρωπαϊκή κοινότητα είχε διαταραχθεί από την εμπειρία της βιομηχανοποίησης, η οποία είχε ιδιαιτέρως απειλήσει την κατώτερη μεσαία τάξη(σημ. δική μου, στρώμα λέμε εμείς) καταστηματαρχών, μικροεπιχειρηματιών, αγροτών και τεχνιτών, που συνθλίβονταν ανάμεσα στην αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, από τη μια πλευρά, και την ανερχόμενη ισχύ του οργανωμένου εργατικού κινήματος, από την άλλη. Τα φασιστικά κινήματα αντλούσαν μέλη και υποστήριξη σε μεγάλο βαθμό από τέτοια στοιχεία της κατώτερης μεσαίας τάξης. Υπό μία έννοια ο φασισμός ήταν ένας «εξτρεμισμός του κέντρου», μια εξέγερση των κατωτέρων μεσαίων τάξεων, γεγονός που βοηθά να εξηγήσουμε την εχθρότητα του φασισμού τόσο απέναντι στον καπιταλισμό(σημ. δική μου, στην θεωρία μόνο εναντιώθηκε στον καπιταλισμό και την βιομηχανοποίηση), όσο και απέναντι στον κομμουνισμό.»[2]

Avante garde, P.M, Minimal, New Age, Ethnic, Jazz Punκ (Β' Μέρος - Aναδημοσίευση)

(αναδημοσιεύεται από http://soundcollectiva.blogspot.com/2008/12/avante-garde-minimal-new-age-ethnic.html ημερομηνία αρχικής δημοσίευσης 13-12-2008)

[...]

Ethnic:

Tο «έθνικ» δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές και λαϊκές μουσικές.

Είναι ένα μικροαστικό δημιούργημα του συστήματος, αποσυνδεμένο και αφυδατωμένο από οποιοδήποτε λαϊκό στοιχείο στο παραδοσιακό άκουσμα, στο όνομα των διαλόγων ανάμεσα σε πολιτισμούς. Είναι η μετατροπή της λαϊκής τέχνης (χωρίς το λαϊκό στοιχείο φυσικά) σε διάκοσμο, για να μπει απ’ τη κλειδαρότρυπα στα σαλόνια, δημιουργώντας τη συνείδηση της κοινωνικής συναίνεσης.

Εδώ πέρα δεν έχουμε να κάνουμε με τέχνη, αλλά με διακόσμηση και σύνθεση ιδεών ευπρεπισμού, με τη λογική της κοινωνικής συναίνεσης και διαχώνευσης του ιδεώδους ιμπεριαλιστικού τρόπου σκέψης του κοσμοπολιτισμού.

Ο ελιτισμός εντάσσεται στο κανόνα της "τέχνης για τη τέχνη", χωρίς αυτή να εκφράζει κάτι, αλλά να είναι απλά όμορφη χωρίς περιεχόμενο, αποτινάσσοντας τη λογική του αισθητικά ωραίου από το καλλιτεχνικό δημιούργημα, κρατώντας απ' τη μορφή και το περιεχόμενο μόνο τη μορφή.

Εδώ δεν υπάρχουν λαϊκά συναισθήματα, δεν υπάρχουν λαϊκές αναγκαιότητες, ούτε καν οι ρυθμοί που τις προσδιορίζουν. Αυτό που υπάρχει είναι μια νεκρή τέχνη στην υπηρεσία της διακόσμησης, ένα νεκρό δημιούργημα στην υπηρεσία του εμπορίου, ένα νεκρό λαϊκό στοιχείο στην υπηρεσία ενός αταξικού λαϊκισμού, προϊόν του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου και της αναγκαιότητας του για παραπέρα επιρροή.

Με μια παρτίδα σκάκι ......για την νίκη (αναδημοσίευση)

(αναδημοσίευση από Black Bedlam 

http://blackbedlam.blogspot.com/2011/05/blog-post_27.html)

Γνωρίζετε σκάκι;

Ο Λένιν παίζει σκάκι με τον Αλεξάντερ Μπογκτάνοφ,Απρίλης 1908

 Το σκάκι είναι παιγνίδι αποφάσεων,είναι παιγνίδι τακτικής και στρατηγικής.

Σε κάθε κίνηση ο παίκτης, καλείται να καταστρώσει σχέδιο, γιατί από κάθε του κίνηση εξαρτάται η έκβαση της παρτίδας.

Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει ο κάθε αντίπαλος παίχτης, είναι κάτω από διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά, σε κάθε κίνηση.

Στην πρώτη φάση του παιγνιδιού,  αυτό που καλείται να κάνει ο κάθε παίχτης, είναι να ψυχολογήσει τον αντίπαλο και αν τον γνωρίζει, ακόμα καλύτερα.

Η εμπειρία από άλλες παρτίδες θα παίξει και αυτή το ρόλο της

Όσο η  πλοκή του παιγνιδιού προχωράει, ο παίχτης είναι υποχρεωμένος να πάρει σύντομες αποφάσεις.

Πρέπει να μπορεί να κάνει συνδυασμούς, να μπορεί να συνθέτει εμπειρία, γνώσεις, να μπορεί να προβλέψει τις πιθανές κινήσεις του αντιπάλου, να μπορεί να εκτιμά τόσο τους αντικειμενικούς (σε τι φάση και κατάσταση βρίσκεται η ανάπτυξη των δυνάμεων του αντιπάλου ) αλλά και τους  υποκειμενικούς παράγοντες (να ελέγχει απόλυτα την διάταξη των δικών του δυνάμεων, να διατηρεί την ψυχραιμία του, να είναι διαρκώς σε εγρήγορση) 

Έτσι οι κινήσεις θα είναι κάθε φορά προσαρμοσμένες στις ανάγκες  και προς όφελος της παρτίδας έκαστου των παικτών.

Αφιέρωμα στην Κομμούνα του Παρισιού

18 Μάρτη-28 Μάη 1871,

η πρώτη εργατική έφοδος για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης

Avante garde, Minimal, New Age, Ethnic, Jazz Punk. Πέντε Μουσικά είδη ως κοινωνικό μέγεθος (Α' μέρος - αναδημοσίευση)

(το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13-10-2008 στο http://soundcollectiva.blogspot.com/2008/10/avante-garde-minimal-new-age-ethnic.html. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταξική προσέγγιση σύγχρονων μουσικών ρευμάτων, οδηγός στο πώς μπορούμε να ερμηνεύουμε ταξικά την τέχνη γενικότερα)

"Η επιστήμη της αισθητικής μελετά τη σφαίρα του αισθητικού σαν ειδική εκδήλωση της αξιοκρατικής σχέσης ανάμεσα στο άτομο και τον κόσμο στο τομέα της καλλιτεχνικής δημιουργίας των ανθρώπων."1
Η επιστήμη της αισθητικής δεν εξετάζει μόνο τα κυρίαρχα ρεύματα, αλλά κάθε ρεύμα που παρουσιάζεται στα χωράφια της και ειδικά με αυτά που είναι συνδετικός κρίκος με την ιστορία όπως αυτή αντανακλάται στη κοινωνική πραγματικότητα....
Η επιστήμη της αισθητικής δεν εξετάζει μόνο τη μορφή αλλά και το περιεχόμενο ενός έργου, είτε αυτό είναι μουσικό, είτε όποιας άλλης μορφής τέχνης, η μη τέχνης που βρίσκεται όμως στα χωράφια της αισθητικής.
Στο αφιέρωμα που θα κάνουμε μη περιμένετε να σας πούμε ποιος είναι ο πρόγονος του ενός η του άλλου ρεύματος. Αυτό το αφήνουμε στη διάθεση όλων όσων βλέπουν τη μουσική με αριθμούς και επιτυχίες, που ειδικά στην εποχή μας διαμορφώνονται κάτω από τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας, η καλύτερα της βιομηχανίας του θεάματος....
Αυτό που θα εξετάσουμε εδώ πέρα σχετίζεται στο κατά πόσον τα μουσικά ρεύματα για τα οποία θα μιλήσουμε έχουν σχέση με τις ανάγκες τις κοινωνίας πως συνδέονται με αυτήν στο πως εγκαθίστανται σε αυτά διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και πως τελικά λειτουργούν οι μορφές νεοπαγών μεθόδων στη διαμόρφωση κάποιας μορφής κοινωνικής συνείδησης, η μάλλον χειραγώγησης της απ' τους διάφορους μηχανισμούς...

Το κομμουνιστικό κόμμα και οι νόμοι στον καπιταλισμό (μέρος 2ο)

Μπελογιάννης: συνελήφθη για "κατασκοπεία" (υπέρ του λαού;)

(Λόγω της επικαιρότητας καθυστερήσαμε το δεύτερο μέρος, το link για το πρώτο μέρος: http://e-globbing.blogspot.com/2011/05/1.html )

Δεν υπήρχε καλύτερη αφορμή για τη συνέχεια του 1ου μέρους του άρθρου περι αστικής νομιμότητας, από το αισχρό δημοσίευμα της Καθημερινής, του αξιοθρήνητου “αναλυτή” Σ. Κασιμάτη με την παρατήρηση: “το ΚΚΕ, με τη στάση που τηρεί, επιβεβαιώνει πόσο εσφαλμένη ήταν η άνευ όρων νομιμοποίηση του το 1974”.

Το ΚΚΕ, όπως και κάθε κομμουνιστικό κόμμα επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτό ασφαλώς, συνεπάγεται και την κατάργηση των νόμων που εκφράζουν τα καπιταλιστικά συμφέροντα και δη αυτά της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το κληρονομικό δίκαιο κλπ. Όπως είπαμε, ο μετασχηματισμός αυτός της κοινωνίας γίνεται μόνο με βίαιο ξερίζωμα της εξουσίας των κεφαλαιούχων και την “δήμευση” της περιουσίας τους από τη νέα εξουσία. Της οποίας φορέας είναι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα. Ο όρος που έχει καθιερωθεί γι' αυτό το είδος εξουσίας από τον Μαρξ είναι η “δικτατορία του προλεταριάτου” ή οποία ηχεί παράξενα, ως και ενοχλητικά σε πολλούς. Ίσως κι όχι άδικα λόγω της αρνητικά φορτισμένης λέξης “δικτατορία” στα καθ' ημάς με Παπαδοπουλαίους και Πατακούς, ωστόσο χρησιμοποιείται ο όρος σε αντιδιαστολή με την έννοια “δικτατορία της αστικής τάξης”, με την οποία εννοούμε στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα ως μορφή διακυβέρνησης στον καπιταλισμό.

Κατηγορώ

Κατηγορώ τον κύριο Παπανδρέου, την κυβέρνησή του και τα παπαγαλάκια τους, γιατί είναι σατανικοί δράστες της μεγαλύτερης κοροϊδίας σε βάρος του ελληνικού λαό.
Κατηγορώ τον κύριο Παπανδρέου, την κυβέρνησή του, τα αστικά κόμματα, γιατί, το λιγότερο από πνευματική ανεπάρκεια, είναι συνένοχοι στο μεγαλύτερο έγκλημα ενάντια στον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ τον κύριο Παπανδρέου, τον κύριο Σαμαρά, τον κύριο Καρατζαφέρη, τον κύριο Τσίπρα, γιατί ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, την κρύβουν επιμελώς από τον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ τα Μέσα Ενημέρωσης, γιατί ενώ κι αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια, κάνουν ό,τι περνάει από το "χέρι" τους να μην την αντιληφθεί ο ελληνικός λαός.
Κατηγορώ τους πλούσιους αυτής της χώρας, γιατί ενώ αυτοί τα έφαγαν, τώρα θέλουν να στείλουν τον λογαριασμό στον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ τους ψεύτες και τα λαμόγια αυτής της χώρας, γιατί με πολιτικές και άλλες απατεωνιές οδήγησαν σ΄αυτή τη κατάσταση τον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ τους κάθε λογής ξένους "θεσμικούς" ή άλλους οικονομικού ή πολιτικούς οίκους, τα ξένα οικονομικά κέντρα, τους κάθε είδους τοκογλούφους, που έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου απαράδεχτη επικοινωνιακή εκστρατεία για να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ την ελληνική δικαιοσύνη, την επιστημονική κοινότητα, την εκκλησία, γιατί δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων να προστατέψουν τον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ την εγκληματική αδιαφορία των ηγεσιών των θεσμικών Συνδικάτων, που για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους, έχουν αφήσει έρμαιο στις αδηφάγες ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου τον ελληνικό λαό.
Κατηγορώ, τέλος, εκείνο το τμήμα του ελληνικού λαού, που δεν λέει να ξεσηκωθεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί, να πάρει τις τύχες στα χέρια του.

Ισπανοι, Ελληνες και οι λοιποι εις..."-μένοι", προσέλθετε!

Αυτες τις μερες πολλοι νιωθουν "σαστισμενοι", "δυσπιστοι", "απογοητευμενοι", αλλοι κυκλοφορουν λες κι εφαγαν ενα...χαστουκι στο προσωπο και "ξυπνησαν", κατα παραγγελιαν, ειδικα μετα απο τα ειρωνικα συνθηματα των Ισπανων, στους οποιους θα επρεπε λογικα να τρεφουμε μεγαλη....ευγνωμοσυνη, επειδη μας ...ξαναθυμισαν κατι που εμεις, σαν Ελληνες, γνωριζαμε πολυ καλα απο πριν: Τους αγωνες για ελευθερια και δικαιωματα, οταν αυτοι ειχαν κοντα...40 χρονια τον δικτατορα Franco, στο σβερκο τους, που τους τα ειχε στερησει! 

Παλι καλα που πεθανε, δηλαδη, γιατι αν ζουσε (!) ακομα τον FF (καμμια σχεση με το "FF" στο tweeter!) τον Francisco Franco, ή κανεναν αλλο…"αξιο" διαδοχο του θα ειχαν στην εξουσια, εφ οσον στην Ισπανια μεγαλωναν γενιες πινοντας …νερο στο ονομα του και τα παιδια στα σχολεία ακουγαν οτι ο "Caudillο de España" (Aρχηγoς της Ισπανιας) είχε σταλθει απο τη....Θεία Πρόνοια για να σώσει την Ισπανία από το ...χάος και τη φτώχεια! (wikipedia)

 

Η προπαγανδα, βεβαια, δεν ηταν ποτε, αποκλειστικα, Ισπανικο προνομιο! Ευτυχως oμως, στην Ελλαδα δεν ειχαμε ποτε τοσο μακροχρονια δικτατορια με τοσο καλοκουρδισμενους μηχανισμους oπως π.χ της Ισπανιας (να κι ενα καλο της ανοργανωσιας μας!) ουτε, στη πλειοψηφια, τοσο πορωμενους δασκαλους και ετσι πολλοι απο εμας γνωριζαμε τι σημαινει φασισμος και πως αγωνιστηκαν στα βουνα οι παπουδες μας, ή και οι γονεις μας εναντιον του, κατι το οποιο μας διαφοροποιει αρκετα απο πολλους Ευρωπαιους ...εταιρους και μη. 

Αγανακτίστας (με τους σφυροδρεπανίστας)

Τελικά είναι αγανακτισμένοι με αυτούς που λαμβάνουν τις πολιτικές αποφάσεις της χώρας και καθορίζουν την ζωή μας ή είναι αγανακτισμένοι με αυτούς που αντιστέκονται, πολύ καιρό πριν αυτοί σηκωθούν απο τους καναπέδες τους  ?

Το παρακάτω βίντεο και σχόλιο από το Radical Desire

Θερμά συγχαρητήρια στους cheerleaders του αντικομμουνισμού με "κινηματικό" (ναι για) και "μεταπολιτικό" (ουουου) προσωπείο, "από όπου και αν προέρχονται." Να χαίρεστε την επανάστα κατά του κατεστημένου λεβέντες!

Πάταξον μεν άκουσον δε

Καλό σαν πρώτη αντίδραση το "κίνημα πλατείας" αλλά πρέπει να προχωρήσουμε και παραπέρα

Παρατηρώντας τις εξελίξεις τις τελευταίες μέρες, να «αναπτύσσεται» δηλαδή αυτό το κίνημα πλατείας, θεωρώ ως χρέος μου να τοποθετηθώ στο ζήτημα. Πολλά έχουν ειπωθεί από διάφορες πλευρές, για τις συγκεντρώσεις τις αχρωμάτιστες, του κόσμου του αγανακτισμένου, που ζητά η φωνή του να ακουστεί από κάπου…

Να ξέρει αυτός ο κόσμος, ότι αυτό το κάπου, δεν μπορεί να είναι ούτε η πολιτική ηγεσία
(σαν σύνολο), ούτε η οικονομική ηγεσία, αφενός επειδή αυτοί τους έφεραν σε αυτό το επίπεδο, και αφετέρου επειδή οι συγκεκριμένοι, χρόνια τώρα κωφεύουν απέναντι στα προβλήματα του λαού. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα άτομα που μαζεύτηκαν στις πλατείες, δεν το έχουν πιάσει το νόημα, και με την συγκεκριμένη τους στάση καλούν κάποιον σωτήρα, να βγει σαν τον Άγιο Γιώργη και να παλέψει με το τέρας του «κακού καπιταλισμού». Καλός και κακός καπιταλισμός βέβαια δεν υπάρχει, απλά ανάλογα με τις εποχές, τις ιστορικές συγκυρίες και τον τόπο, ο καπιταλισμός φοράει την ανάλογη μάσκα. Ούτε όμως και Άγιος Γιώργης υπάρχει(άσε που έχει διασυρθεί και το όνομα από μερικούς μερικούς), γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Η πέμπτη σφραγίδα της κολάσεως(ή αλλιώς, κόλαση σε δόσεις)

Φαντάζομαι ότι εδω ταιριάζει η έκφραση "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" που αναμασά ο "σοφός" λαός. Μα τί γίνεται πια με αυτές τις δόσεις, θα μας τις δώσουν, δεν θα μας τις δώσουν...; Μη σώσουν και μας τις δώσουν λέω εγώ!
Μας περνούν για τελείως πρωτόγονους, τους έχουμε δώσει και εμείς το δικαίωμα δεν λέω, όπως τους Ινδιάνους της Αμερικής, που οι κονκισταδόρες αντάλλασαν το χρυσάφι τους με καθρεφτάκια και φτηνομπιχλιμίδια που έκαναν εντύπωση στους "πρωτόγονους" πολιτισμούς, καθότι οι άλλοι ήταν πολιτισμένοι.
Δηλαδή ρε παιδιά, από αυτές τις δόσεις, ποιός έχει δει έστω και μια δεκάρα στην τσέπη του; Ποιός δηλαδή εκτός της πλουτοκρατίας...
Γιατί για εμάς, τον απλό λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους κλπ, είναι κάθε δόση και καημός, θάνατος με δόσεις που λένε. Για να πάρουμε τη δόση θα κόψουμε τον 14ο μισθό, πάει ο μισθός, για να πάρουμε τη δόση θα μειώσουμε τα κονδύλια στην υγεία και στην παιδεία, πάνε και αυτά, για να πάρουμε τη δόση θα ξεπουλήσουμε τους δημόσιους οργανισμούς, άντε γεια και εκείνοι και δόση στην τσέπη μας δεν είδαμε.
Άμα είναι ρε παιδιά, να πάμε να τους πούμε "όχι άλλες δόσεις!!!", να πάτε να βοηθήσετε αλλού, εμείς εδώ στεγνώσαμε, δεν αντέχουμε άλλη στήριξη.
Πάντως εγώ μια φορά, μιμούμενος το παράδειγμα του ΔΝΤ, θα πάω αύριο πρωί πρωί στον Κωτσόβολο που έχω βάλει κάτι δόσεις για μια τηλεόραση και θα του αδειάσω εις ένδειξη στήριξης το ταμείο, δόσεις αυτοί, δόσεις και εγώ!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

#greekrevolution : η επανάσταση που ξέπεσε σε hashtag

Τα ψέμματα τελείωσαν, η περίοδος χάριτος πέρασε. Σήμερα, δεύτερη μέρα της πανελλήνιας αγανάκτισης, το πράμα έδειξε ότι είναι πανηγύρι, οι όποιες προσπάθειες να “οργανωθεί” με δημοκρατικές διαδικασίες και ελευθερία λόγου για όλους, καταλήγουν σε ένα θλιβερό φιάσκο. Σήμερα 26/5 στη Σαλονίκη, το μέγιστο που έπιασε η συγκέντρωση ήταν το πολύ 2500 άτομα. Άλλοι τόσοι άραζαν στα γρασίδια κάνοντας πικνίκ βλέποντας βαριεστημένα, αλλά και μη περιμένοντας πια τίποτα έχοντες απομυθοποιήσει την κατάσταση. Το “εγχείρημα” έδειξε το δρόμο της παταγώδους αποτυχίας και αναδεικνύει την ευθύνη εκείνων που το συνέλαβαν και το προώθησαν μέσα από το trendy και επαναστατικό διαδίκτυο.

Η χτεσινή απελπισμένη προσπάθεια με τη μικροφωνική, να πάρουν όλοι το λόγο κατάντησε ένα τσίρκο στο οποίο ο καθένας έλεγε την ιστορία της ζωής του, ξερνώντας άγαρμπη, κούφια οργή, που ξεθυμαίνει καθώς χάνεται στον βρωμερό θερμαϊκό, το πολύ πολύ να επιβιώσει με ένα-δυο αντίλαλους στα ντουβάρια του λευκού πύργου.

Κοινωνικά Δίκτυα Και Κίνημα

Οι τελευταίες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στις πλατείες της Ελλάδας και της Ισπανίας, κάνουν επίκαιρη τη συζήτηση για τη χρήση του internet και των social networks για σκοπούς του κινήματος. Αυτό που με παρακινεί ιδιαίτερα για να γράψω είναι ότι για τους Ισπανούς διοργανωτές δεν έχει πια σημασία η κλασική οργάνωση σε συνδικάτα και κόμματα, αλλά προβάλλεται ως μια νέα μορφή οργάνωσης η «οργάνωση στη βάση» μέσω των κοινωνικών δικτύων. Από τη στιγμή που πρέπει να προσεγγίζουμε τον σοσιαλισμό ως επιστήμη, όπως μας δίδαξε ο Φρίντριχ Ένγκελς θα πρέπει να προσεγγίσουμε έτσι και νέες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ για την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά δεν μπορεί να μην αναφερθεί η πάγια προσπάθεια της αστικής τάξης να ελέγξει το συνδικαλιστικό κίνημα (από τη στιγμή που είδε ότι δεν μπορεί να το διαλύσει) και αν είναι δυνατό να το διαλύσει. Αυτό εξυπηρετούσαν από ένα σημείο και πέρα οι εξαγορασμένες ηγεσίες, βασικά οι σκεπτόμενες ρεφορμιστικά. Παράλληλα οι αστικές δυνάμεις προσπαθούσαν να ελέγξουν την εργατική τάξη, με τα αστικά κόμματα, όταν δόθηκε τελικά το δικαίωμα ψήφου. Τα ίδια κόμματα οργάνωσαν μαζικές οργανώσεις και συνδικαλιστική παρέμβαση εκτός των άλλων. Έτσι με ενίοτε την πολύτιμη για αυτούς κρατική παρέμβαση ελέγχανε το συνδικαλιστικό κίνημα και όποτε μπορούσαν το απαξίωναν τελείως στα μάτια του απλού εργαζόμενου. Κρατάμε αυτό σαν δεδομένο.

Από την άλλη, πρέπει να δούμε το γιατί πιάνουν οι νέες μορφές επικοινωνίας, που σαν κορωνίδα έχουν τα κοινωνικά δίκτυα. Υπάρχουν για μένα δύο βασικοί λόγοι. Από τη μία η βελτίωση των μέσων επικοινωνίας συμβαίνει παράλληλα με τη βελτίωση των μέσων μεταφοράς, την ενίσχυση της κινητικότητας της εργατικής δύναμης-που σημαίνει την μετακίνηση γνωστών μας από την πραγματική ζωή ανθρώπων-, αλλά και την ανάγκη γνωριμίας ανθρώπων άλλων πολιτιστικών περιβαλλόντων. Ας δούμε τώρα και την άλλη όψη του νομίσματος.

Συμβολη στον προβληματισμό της κίνησης "πραγματική δημοκρατία τώρα" από τους γλόμπερς

(Το ελληνικό μανιφέστο της κίνησης “πραγματική δημοκρατία τώρα”, που είναι μια προσπάθεια μεταφοράς στην ελληνική πραγματικότητα του αντίστοιχου ισπανικού μανιφέστου δημοσιεύεται εδώ. Επιπλέον, έχουν κρατηθεί και πρακτικά από τη συγκέντρωση της Αθήνας τα οποία δημοσιεύτηκαν σήμερα το μεσημέρι).

Eίμαστε κομμουνιστές, υποστηριχτές των θέσεων και των αναλύσεων του ΚΚΕ, ξεκαθαρίζουμε τίμια και ανοιχτά την πολιτική μας τοποθέτηση. Διαδίδουμε μέσω του διαδικτύου την πολιτική του ΚΚΕ αλλά δεν εκπροσωπούμε επίσημα το ΚΚΕ. Θεωρούμε άθλια την προσπάθεια ορισμένων  να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ (για άλλη μια φορά) σχετικά με την κριτική που κάνει μέσω του Ριζοσπάστη. Το ΚΚΕ δέχεται τόνους λάσπης και άθλιας ψευτιάς καθημερινά με το να εμφανίζεται σχεδόν σαν εχθρός του λαού, θα πρέπει όμως να είστε όλοι σας ανοιχτοί σε κάθε κριτική. Θέλουμε να συμβάλλουμε με θετικό τρόπο και να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τον προβληματισμό. Ξεχάστε προσωρινά αγαπητοί φίλοι ότι είμαστε κουκουέδες και δείτε την ουσία απ' όσα λέμε.

Τα καπέλα και το καπέλωμα

Του Βασίλη  Ραφαηλίδη     (8-1-84)
Αναδημοσίευση από το Καράβι Κόκκινο 

Διαλέγεις και παίρνεις ... το καπέλο που θα φορέσεις

Η λέξη “καπέλο” είναι ιταλική και σημαίνει μικρό κάλυμμα, μικρό σκέπασμα. Το καπέλο χρησιμεύει στο να καλύπτουμε το κεφάλι μας ώστε να το προφυλάγουμε από το κρύο, από την ζέστη και από τις … κουτσουλιές των πουλιών. Χρησιμεύει, επίσης, στις μεν γυναίκες στην σταθεροποίηση της κόμμωσης και την προφύλαξη τους από την καταστροφική επενέργεια του ανέμου, στους δε άντρες στο να το βγάζουν μπροστά στις γυναίκες και σε άλλα αξιοσέβαστα πρόσωπα.

Έτσι κι αλλιώς, άλλωστε, το βγάλσιμο του καπέλου για λόγους ευγένειας είναι πράξη συμβολική που δηλώνει ταπείνωση και υποταγή. Όταν βγάζω το καπέλο μπροστά σε έναν άλλο είναι σα να αρχίζω να ξεντύνομαι, αφού και στο σπίτι το ξέντυμα από το κάλυμμα του κεφαλιού θα αρχίσει. Όμως, “ξεντύνω το κεφάλι μου” στην συμβολική γλώσσα σημαίνει “το εκθέτω σε κινδύνους”. Συνεπώς, όταν βγάζω το καπέλο μου μπροστά σε έναν άλλο δείχνω αφενός τις  φιλειρηνικές  μου διαθέσεις, αφού δεν του εμφανίζομαι προφυλαγμένος, και αφετέρου, σε ένα παραπέρα στάδιο φιλειρηνικότητας μέχρι παραδόσεως άνευ όρων, του λέω πως είμαι στην διάθεσή του για οτιδήποτε.

Λοιπόν, όταν βγάζω το καπέλο μου την ώρα της κοινωνικής μάχης είναι σα να βγάζω το κράνος μου την ώρα της στρατιωτικής μάχης. Και στις δύο περιπτώσεις είμαι εκτεθειμένος στα πυρά του εχθρού, συμβολικά στην πρώτη περίπτωση, πραγματικά στην δεύτερη. Βέβαια, ο εχθρός θα με προτιμούσε ακαπέλωτο, μιας και το κεφάλι είναι ένας εμφανής και πολύ ευαίσθητος στόχος. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα το καπέλο μας ούτε, βέβαια, το κράνος σε ώρα μάχης.

Πρώτη (ψύχραιμη) εκτίμηση της συγκέντρωσης των "αγαναχτισμένων" στη Σαλονίκη 25/5

Η πρώτη εκτίμηση από την κινητοποίηση των “αγαναχτισμένων” στη Σαλονίκη που ακολουθεί, δεν σκοπεύει σε καμμιά περίπτωση να μειώσει ή να αλλοιώσει τη σημασία των σημερινών αυθόρμητων κινητοποιήσεων. Θέλουμε να δώσουμε μια πραγματική εικόνα, όπως ακριβώς φαίνεται το πράμα από κοντά, να το φέρουμε στις πραγματικές του διαστάσεις και να δούμε τις προοπτικές. Σε καμμιά περίπτωση δεν ταυτιζόμαστε με “εκτιμήσεις” αστικών εφημερίδων και δημοσιογράφων που απεχθάνονται οποιουδήποτε είδους κινητοποιήσεις και ασχολούνται από “δημοσιογραφικό” ενδιαφέρον.

Vodka Lemon

Με μια πρώτη ματιά η συγκεκριμένη ανάρτηση φαίνεται άκαιρη (ή άκυρη κατά τον νεολογισμό). Όπως θα δούμε όμως μόνο τέτοια δεν είναι. Vodka Lemon λοιπόν, ακόμα μια ταινία, που την βλέπουμε «αλλιώς» και την ανάγουμε, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Μήπως έτσι δεν επιβιώνει και η μεγάλη τέχνη, γενικά; Παρατηρώντας βαθιά την πραγματικότητα και αφού δεν μένει σε μια ευκαιριακή ή επιφανειακή περιγραφή, φτάνει σε εμάς προκαλώντας τον θαυμασμό μας για την ανθρώπινη δημιουργία αλλά και το «διάβασμα» μας στο σήμερα, χωρίς εδώ να υπονοώ τον υποκειμενικό ιδεαλισμό, «την κάθε ιδιαίτερη άποψη ανάλογα με τα βιώματα». Έτσι δεν διαβάζουμε την αρχαία τραγωδία, τα έργα του Σαίξπηρ, ή το γαλλικό μυθιστόρημα του 19^ου αιώνα; Η έννοια του χρήματος σαν μέσου καταστροφής της ανθρώπινης κοινωνίας στην αρχαία κοινωνία, δεν μας συγκινεί στην αρχαία δραματουργία; Το ίδιο και στον Σαιξπηρ; Το ίδιο και στον Ζολά; Τρεις διαφορετικές περίοδοι της ανθρωπότητας που έχουν κάτι κοινό, το χρήμα ως γαλβανικό στοιχείο της κοινωνίας. Αλλά αν δεν είχαν αυτή την ομοιότητα ή καλύτερα καμία ομοιότητα;

Μετά από αυτή την εισαγωγή ας περάσουμε στην υποτιμημένη ταινία του 2003, από την Αρμενία, του Κούρδου σκηνοθέτη Hiner Saleem. Στα μόνιμα χιόνια των Αρμένικων βουνών, στην άκρη αυτή της Ευρώπης, εκεί που αυτή ενώνεται με την Ασία, στον Καύκασο, που κρεμάστηκε ο Προμηθέας γιατί έδωσε την φωτιά στον άνθρωπο, ένας μεσήλικας υποφέρει χωρίς ωστόσο να έχει προσφέρει ότι ο Προμηθέας στην ανθρωπότητα. Ο ήρωας Hamo, έχει ζήσει την μισή του ζωή επί Σοβιετικής Ένωσης και η σύγκριση με το σήμερα του φαίνεται πολύ σκληρή. Το μόνο που το ζεσταίνει είναι το φλασκί με τη βότκα. Το φλασκί με το σφυροδρέπανο πάνω, μαγικός ζωμός που διώχνει το μόνιμο (καπιταλιστικό) κρύο. Οι αναμνήσεις για την ζωή με την γυναίκα του, που ως άλλη ΕΣΣΔ, πέθανε και μαύρισε την καρδιά του είναι παντού παρούσες (το ίδιο και μια γλυκιά ανάμνηση της παλιάς μας «προλεταριακής πατρίδας»). 

Ακομμάτιστη συγκέντρωση αγανακτισμένων στην Πάτρα, ... με όλα τα κόμματα παρόντα !!!

Αμ εμείς πήγαμε, όχι που δεν θα πηγαίναμε δηλαδή. Κατηφορίσαμε με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, με το οποίο βρέθηκαν στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας και όλοι οι υπόλοιποι, όσοι προτίμησαν δηλαδή την συγκέντρωση των "αγανακτισμένων", απο ένα "χαλαρό" καφέ με μπόλικο ντάμπα ντούμπα στην Μαρίνα. Ποιό ήταν αυτό το σκεπτικό ? Απλή περιέργεια για το πολιτιστικό γεγονός της ημέρας ! Το μενού έγραφε επανάσταση.

Κατεβαίνοντας από τις σκάλες της Γερακωστοπούλου, αντικρύζουμε στο βάθος την πλατεία. Κόσμος πολύς φαινότανε, σαν συγκέντρωση του ΠΑΜΕ σε μέγεθος. Οι καφετέριες της Γερακωστοπούλου όμως και αυτήν την φορά, ασφυκτικά γεμάτες. Ούτε το δήθεν ακομμάτιστο δεν συγκινεί ορισμένους νεολαίους και φοιτητές ... Ειδικά αυτοί οι οποίοι ζούν με τον μισθό άλλων. Αμ, για αυτό οι φοιτητές δεν είναι πρωτοπόροι, ειδικά με τα μυαλά που κουβαλάει η πλειοψηφία τους.

Φτάνοντας με τον Μάννυ, στην πλατεία, περίπου στις 19:10, διαπιστώνουμε πως ο κόσμος είναι λιγότερος τελικά απο μια μέση συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Περίπου 2-3 χιλιάδες ?  Βρίσκουμε και τον Hieronymus, στο πάνω συντριβάνι και αρχίζουμε να βολτάρουμε ανάμεσα στον κόσμο, ο οποίος συνεχίζει να προσέρχεται. Μια κάμερα της ΕΡΤ στο κέντρο της πλατείας παίρνει πλάνα, μερικές ακόμα στο θέατρο Απόλλων, μάλλον τοπικά κανάλια. Ο Σκάι και ο Άλφα θα εμφανιστούν αργότερα (την ώρα δηλαδή που τυχαία θα εμφανιστεί μπροστά τους και η Νατάσα Ράγιου, πρώην βουλευτίνα της ΝΔ). Τέτοια τηλεοπτική κάλυψη δεν ξέρω εαν υπήρξε ποτέ σε προεκλογική ομιλία του ΠΑΣΟΚ ! Δεν ήξερες απο που να φυλαχτείς.

Σημερινή δήλωση της Αλέκας σχετικά με τις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων"

(απόσπασμα από ομιλία στη Λάρισα σήμερα - οι υπογραμμίσεις δικές μας)

"Κοιμισμένοι δεν είναι οι Έλληνες. Παραπλανημένοι ναι, σε σύγχυση είναι ο κόσμος. Και αγανακτισμένος. Η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη. Εμείς δεν σνομπάρουμε καμιά μορφή κινητοποίησης, ιδίως όσες εκφράζουν κάτι το αυθόρμητο. Οι μορφές των λαϊκών αγώνων δεν πρέπει να κατασκευάζονται στα κομματικά μας γραφεία» τόνισε, για να προσθέσει όμως πως «οι πλατείες που μπορεί να γεμίσουν με αγανακτισμένους, πολύ εύκολα μπορούν και ν’ αδειάσουν».

Όσον αφορά στα νέα μέτρα, δήλωσε πως η Ελλάδα θα βγει από την κρίση. Τα μέτρα, όμως, που καταρρακώνουν τους εργαζόμενους, θα μείνουν. Κάλεσε τον λαό να μη ψηφίσουν ξανά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ..

(Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)

(Αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία - http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=278617)

Το πολιτικό βάθος του κινήματος των "αγαναχτισμένων"

Αυτές είναι λοιπόν οι επιδιώξεις, τα όνειρα, οι στόχοι και η βαθιά πολιτική στάση του "κινήματος των αγαναχτισμένων". 


Τους καλούμε να πάρουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν, και να καθίσουν και να βγάλουν ένα αγωνιστικό πλαίσιο ειδάλλως θα απογοητευτούν ακόμα περισσότερο. 
Εμείς για μια ακόμα φορά προτείνουμε το εξής πλαίσιο: http://www.pamehellas.gr/fullstory.php?lang=1&wid=1325 

Ερωταποκρίσεις και προβληματισμοί

Δεν τους τρομάζει η απόγνωση, τους τρομάζει η γνώση

Αποφάσισα να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση για μια απάντηση που έδωσα σε τοποθέτηση κάποιου φίλου ως σχόλιο στην συγκεκριμένη δημοσίευση. Το κάνω αυτό, επειδή αυτήν την άποψη την ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό, και πιστεύω ότι αυτοί που την υιοθετούν καλό θα είναι να ακούσουν και τον σχετικό προβληματισμό τον οποίο θέτω στον φίλο αναγνώστη. 

Τοποθέτηση αναγνώστη: 

"η μόνη περιπτωση να ερθω μαζι σας ειναι
αν ζητησετε απο τον κοσμο
να παει στο συνταγμα και να μην φυγει αν
δεν πεσει η κυβερνηση κι αν δεν δοθει
νεο φιλολαϊκο συνταγμα το οποιο
θα εισαγει και το δημοψηφισμα με συγκεντρωση υπογραφων."

Απάντηση και προβληματισμός:

Αυτά που λες φίλε, είναι ωραία στην θεωρία, αλλά στην πράξη, κανένα σύνταγμα δεν σε σώζει, και καμιά συγκέντρωση, άμα δεν αλλάξει το σύστημα από τη ρίζα του. Όσο υπάρχουν ανά τον κόσμο πλουτοκράτες, οι οποίοι βγάζουν τα λεφτά τους με ένα είδος εκμετάλλευσης σκληρής και ανελέητης που εδράζεται σε όλον τον πλανήτη, ούτε συγκεντρωμένα πλήθη δεν λογαριάζει, ούτε συντάγματα, πόσο μάλλον όταν αυτά τα πλήθη δεν απεργούν καν και πηγαίνουν την επόμενη μέρα στη δουλειά τους.

Κίνημα "αγανακτισμένων": παρατηρήσεις και αντιπρόταση

Κανείς δεν αρνείται το δικαίωμα και την επιθυμία του κόσμου να κατέβει στους δρόμους. Η σημερινή κίνηση των “αγανακτισμένων”, έρχεται ως αντανάκλαση των εξ αντανακλάσεως πάλι των ισπανικών κινητοποιήσεων της 15 Μάη, όπως καθιερώθηκε πλέον.

Μολονότι η “αγανάκτιση” μπορεί κι αυτή να αποτελεί κίνητρο, το ερώτημα είναι: τόσα χρόνια, από τη δεκαετία του 90 που άρχισε ο βιοτικός κατήφορος των Ελλήνων πολιτών, αγανάκτιση δεν υπήρχε; τώρα δηλαδή κορυφώθηκε; Η μήπως ή “επανάσταση” έγινε ένα trend, ένα πανηγύρι αγανάκτισης χωρίς πραγματικό πολιτικό στόχο; γιατί όλα αυτά για τα οποία υποτίθεται ότι θα διαμαρτυρηθούν οι “αγανακτισμένοι” προϊόν πολιτικής είναι και επομένως το “κίνημα” πολιτικούς στόχους πρέπει να βάλει, η απλά μπορεί να μη βάλει τίποτα και να γίνει μια μόδα που θα ξεφουσκώσει χωρίς να ενοχληθεί ιδιαίτερα το σύστημα.

Όταν έχεις promotion διάβαινε ...

Πανό με συνθήματα που προωθούνται ..

Ιδιαίτερη προώθηση από τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, είδαμε και βλέπουμε να δέχεται από τις 15 Μαΐου μέχρι σήμερα, το κίνημα των Indignados στην Ισπανία. Την ίδια ακριβώς προώθηση βλέπουμε τις τελευταίες μέρες και απο τα ελληνικά αστικά ΜΜΕ, όσον αναφορά τους "ακομμάτιστους αγανακτισμένους" της πλατείας Συντάγματος, της Καμάρας, της πλατείας Γεωργίου κλπ. που οργανώνουν σήμερα συγκεντρώσεις, του ίδιου αορίστου πολιτικού περιεχομένου.

Πανό με συνθήματα που καταδικάζονται ...

Στον σημερινό Ριζοσπάστη, αναρωτιέται ο συντάκτης του Ημεροδρόμου, "αυτοί που διαρκώς τις τελευταίες μέρες μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια τους προβάλλουν, υπερθεματίζουν και εξυμνούν τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία, πέρσι, από τις ίδιες εφημερίδες και από τα ίδια κανάλια εκτόξευαν μύδρους κατά του ΚΚΕ! Γιατί;...

Αν υποθέταμε ότι είναι εξαιρετικά ικανοί να ξεχωρίζουν πότε ένα μήνυμα - το ίδιο μήνυμα - γίνεται εχθρικό και απειλητικό εναντίον τους και πότε όχι, ότι είναι «σαΐνια» να ξεχωρίζουν πότε μπορούν να το ενσωματώσουν και πότε όχι, και ότι αυτό δεν είναι καθόλου ανεξάρτητο από το ποιος διατυπώνει το μήνυμα, από το τι περιεχόμενο του δίνει και από το πώς το παλεύει, θα πέφταμε έξω;...

Σσσσσσσσσστ !

Κάντε ησυχία, ρεεεεεεεεεεεε !

ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ, ΕΜΕΙΣ, ΕΔΩ !

υ.γ.: Ας ξυπνήσουμε επιτέλους, να ξεσηκωθούμε, να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

Tι απάντησε ο Μπούτας στον Σκανδαλίδη (από το Ριζοσπάστη)

Αλλού αυτά, κ. Σκανδαλίδη!

Ο κ. Σκανδαλίδης είναι «χαρισματικός» στις πολιτικές ψευδολογίες και «ειδικευμένος» στις πολιτικές προβοκάτσιες. Εκπαιδεύτηκε στη θέση του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ και στα υπουργικά πόστα που, κατά καιρούς, κατείχε. Κι αποτελεί μέγα πολιτικό ψεύδος κι αντιστροφή της πραγματικότητας να ισχυρίζεται ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να σώσουν την αγροτική ασφάλιση από την ιδιωτικοποίηση! Οπως είναι πολιτική προβοκάτσια, εμμέσως πλην σαφώς, να αφήνει να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ, αντιδρώντας στο νέο νόμο της κυβέρνησης και για τον ΕΛΓΑ, «δουλεύει» για την ιδιωτικοποίηση της αγροτικής ασφάλισης!!

Για την έκθεση εικαστικών και φωτογραφίας ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΧΡΩΜΑ + ΣΙΔΕΡΟ

Ένα γεγονός που δεν ακούγεται πολύ-πολύ αλλά έχει τεράστια σημασία και πολλές προεκτάσεις είναι η Έκθεση εικαστικών και φωτογραφίας Άνθρωπος – χρώμα + σίδερο 5. Διαβάζουμε την είδηση από την ιστοσελίδα http://www.onair24.gr :

Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού. Και η τέχνη, όπλο του.
Για πέμπτη χρονιά πραγματοποιείται η έκθεση εικαστικών και φωτογραφίας ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΧΡΩΜΑ + ΣΙΔΕΡΟ, που γίνεται μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος .

Καλλιτέχνες: από την Ζωγραφική, την Γλυπτική, την Χαρακτική, την Φωτογραφία, το video , όπως επίσης από την Μουσική, το Τραγούδι, το Θέατρο, παρουσιάζουν το έργο τους, στους εργαζόμενους . Από αυτούς εμπνέονται και εκεί επιστρέφουν.
Στο Πέραμα, η τέχνη προσπαθεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει, να διαμορφώσει συμπεριφορές, στάση και δράση. Σε αυτή την αλληλεπίδραση καλλιτέχνες και εργαζόμενοι, συντονίζουν το βήμα τους. 

Όχι άλλες δόσεις, αποτοξίνωση! (αναδημοσίευση)

(αναδημοσιεύεται από το blog ενός δεκαπεντάχρονου πιτσιρικά απ' την Πιερία, που γράφει απ' τα 11! επιβάλλεται να το επισκεφτείτε http://gekoudi.blogspot.com. Ημερομηνία δημοσίευσης 10/1/2011. Επίσης ο πιτσιρικάς έχει φτιάξει και μια ιστοσελίδα την οποία επίσης επιβάλλεται να επισκεφτείτε http://g-g.gr/)


Βλέποντας κανείς ειδήσεις ήδη μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το πόσο απελπισμένη είναι η σημερινή κυβέρνηση. Έχει φτάσει στο σημείο να αναγγέλλει παράλογα χαράτσια όπως εκείνο των διοδίων που όσο πάει ανεβαίνει και η τιμή τους. Φόροι, 
μείωση συντάξεων και μισθών, 
κατάργηση κύριων 
εργασιακών δικαιωμάτων.

Το κομμουνιστικό κόμμα και οι νόμοι στον καπιταλισμό (μέρος 1ο)

Το αστικό κοινοβούλιο, εκεί που ψηφίζονται οι νόμοι

Μια συζήτηση που συχνά γίνεται ανάμεσα σε κομμουνιστές αφορά το ζήτημα της λεγόμενης “αστικής νομιμότητας”. Κατα πόσον ένα κομμουνιστικό κόμμα που δραστηριοποιείται μέσα στον καπιταλισμό πρέπει να “συμμορφώνεται” μ' αυτήν; ποια είναι η σωστή δόση νομιμότητας και ποια η σωστή δόση παρανομίας; ο Λένιν έλεγε “συνδυασμός νόμιμης και παράνομης δράσης” υπο οποιεσδήποτε συνθήκες.

Κατ' αρχήν, από μαρξιστική σκοπιά, οι νόμοι ενός κράτους είναι τμήμα του λεγόμενου εποικοδομήματος, είναι το δίκαιο που αντανακλά τα συμφέροντα της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης. Στον καπιταλισμό η κυρίαρχη τάξη είναι η αστική, αυτή δηλαδή που χαρακτηρίζεται έτσι επειδή κατέχει στην ιδιοκτησία της τα μεγάλα, συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές είναι οι ατομικοί ιδιοκτήτες των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων, των εμπορευμάτων που βρίσκονται εκεί μέσα, των κτιρίων, των μεγάλων εργαλειομηχανών, των μεγάλων καραβιών.

Τι σημαίνει “ιδιοκτησία”; σημαίνει έχω μια νομικής φύσεως σχέση με ένα αντικείμενο, π.χ το ρολόι μου. Το ρολόι αυτό από μόνο του, δεν γράφει κάπου πάνω του “ανήκω στον τάδε”. Η σχέση που έχει ένα αντικείμενο μ' εμένα, ορίζεται από τους νόμους. Σου λέει, το αγόρασες άρα ανήκει σε σένα. Κι αν κάποιος σου το πάρει χωρίς να σε ρωτήσει, παρά τη θέλησή σου, είναι κλέφτης, δηλαδή παραβιάζει το νόμο και πρέπει να τιμωρηθεί.

Τέρμα, μην κοιτάς τι λένε οι από πάνω

Αυτό είναι το ουσιαστικό μήνυμα της σημερινής συνέντευξης της σ. Αλέκας Παπαρήγα.
Ένα μικρό απόσπασμα από το διάλογό της με τους δημοσιογράφους, είναι ενδεικτικό.

Δημοσιογράφος: Προκάλεσε σίγουρα εντύπωση, ουσιαστικά πολιτική και επικοινωνιακή, η άρνησή σας να συναντηθείτε με τον πρωθυπουργό. Είμαι σίγουρος όμως ότι και τις προηγούμενες φορές είχατε διαφωνήσει κάθετα, όπως λέτε και εσείς η ίδια, με τον πρωθυπουργό. Τι ήταν αυτό που αυτή τη φορά έκανε τη μέγιστη διαφορά ώστε το ΚΚΕ να μην παραβρεθεί στη συνάντηση.

Αλέκα Παπαρήγα: Εύλογη ερώτηση. Εμείς δεν είχαμε κανένα φόβο μήπως πηγαίνοντας θεωρηθεί ότι συναινούμε ή θα χρησιμοποιήσει την επίσκεψή μας ο πρωθυπουργός. Νομίζω ότι δεν ήταν αυτό το ζήτημα.

Η Αλέκα θα κάνει τη διαφορά; (αναδημοσίευση)

(αναδημοσιεύεται από iefimerida http://goo.gl/R9Lc3 ) 


Για τον απλό παρατηρητή, αυτό που κάνει η κυβέρνηση, αναζητώντας τη συναίνεση των πολιτικών κομμάτων του τόπου, προκειμένου να «πουλήσει» τα νέα μέτρα ως εθνικό σχέδιο διάσωσης, μοιάζει με συμπεριφορά χαλασμένης πυξίδας.
Κι αυτό γιατί είναι γνωστό πως το ήδη συμφωνημένο με την τρόικα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν βρίσκει σύμφωνους τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων, με εξαίρεση ίσως τηn Ντόρα Μπακογιάννη και τον Φώτη Κουβέλη, που δηλώνουν ανοιχτοί σε διάλογο.
Κάπως έτσι, η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να συναντήσει την Τρίτη τους πολιτικούς αρχηγούς και να τους ζητήσει να «συμπράξουν» δείχνει να είναι τουλάχιστον μη ρεαλιστική. Και ίσως η πιο ειλικρινής απ' όλους είναι η Αλέκα Παπαρήγα, που δεν την αποδέχθηκε .
Αφού όλοι ξέρουν από τώρα -ακόμα κι εκείνοι που θα πάνε- πώς απ' τις συναντήσεις αυτές δεν πρόκειται να βγει τίποτα ουσιαστικό...

Μια καλή ιδέα θα ήταν, αφού θα γίνουν που θα γίνουν οι χωρίς λόγο συναντήσεις, να βρεθούν τουλάχιστον όλοι μαζί. Να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν και να μη χάνεται χρόνος σε ραντεβού με μόνη διαφορά τη διαφορά ώρας συνάντησης και όχι το περιεχόμενο.


(αρθρογράφος Σωτήρης Ξενάκης)