Χωρίς αυταπάτες / Δίκαιη η οργή!

Δίκαιη η οργή που καταγράφεται σε διάφορες μαρτυρίες. Αλλά και αδιέξοδη όταν ήδη έχεις αφήσει να σου ξηλώσουν το πουλόβερ και διαπραγματεύεσαι αν θα σου αφήνουν μερικές κλωστές να σκεπάζεις τη γύμνια σου.

Η ζημιά έχει γίνει πολύ πριν να υπάρξουν οι άνεργοι στους τρομακτικούς αριθμούς που εμφανίζονται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η ένταση του εκβιασμού. Αυτό που όμως δεν αντιμετωπίστηκε στην ώρα του είναι η ίδια η εκμετάλλευση.

Αυτό που δεν δείχτηκε με το όνομά του έγκαιρα και αναλυτικά τόσο που να γίνει το κέντρο της αντιπαράθεσης είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που ποτέ ο εργάτης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να ανατρέψει, γιατί η εκμετάλλευση δε γιατρεύεται, δε μαλακώνει, όσο κι αν οι αγώνες αμβλύνουν τις γωνίες. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εστίαζαν πάντα στον πυρήνα του προβλήματος δε σημαίνει ότι και στο σύνολό του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εστίαζε εκεί. Αντίθετα, χρόνια και χρόνια κυριαρχίας του ρεφορμισμού, πολύ χειρότερα κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει βαριά τα σημάδια τους. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι γραφίδες της λεγόμενης «αριστεράς» εγκαλούν τους κομμουνιστές, γιατί καλούν τους εργάτες να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους, είναι δηλωτικό της μεγάλης μάχης που έχουν να δώσουν οι εργάτες, για να πετάξουν απ' το σβέρκο τους πρώτα τις βδέλλες που παρουσιάζονται ως φίλοι, ώστε δυνατότεροι να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τον αντίπαλο.

Ο υπουργός Εργασίας παραδίδει μαθήματα στοχοπροσήλωσης: Ανέλαβε να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και προχωρά ακάθεκτος. Με στόχο να μείνει από το σύστημα μόνο κάποιο επίδομα φτωχοκομείου και οι ασφαλισμένοι να γίνουν πελάτες στις πολυεθνικές της Ασφάλισης που ελέγχουν παγκόσμια αυτόν τον τομέα, όπου ο καθημερινός ιδρώτας των εργαζομένων που αντανακλάται στις ασφαλιστικές εισφορές λογίζεται ως κεφάλαιο υπερκερδοφόρο.

Εξαρχής ήταν καθαρό ότι με τη ρύθμιση για την κατάργηση της Κυριακής αργίας στα εμπορικά άνοιγε ο δρόμος για συνολική κατάργηση του 5ήμερου - 6ήμερου. Με την τροπολογία για τα «φραντσάιζινγκ» η κυβέρνηση έκανε απόλυτα καθαρό ότι νομοθετεί για το μεγάλο κεφάλαιο που ελέγχει τον τομέα των υπηρεσιών.

Η τροπολογία είναι της ίδιας αντίληψης μ' αυτήν που λέει ότι οι γυναίκες δεν είναι ισότιμες αν δεν δουλεύουν όσο οι άντρες κι αν βγαίνουν πιο νωρίς στη σύνταξη.

Η μάχη για την Κυριακή αργία δεν μπορεί να δοθεί με νομικίστικους όρους, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που εστίασε χτες στο γεγονός ότι η τροπολογία κατατέθηκε εκπρόθεσμα. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση ξηλώνει όλο το ωράριο και όχι μόνο για το εμπόριο. Η μάχη αφορά τους όρους εκμετάλλευσης. Η μάχη αφορά επίσης στην εξαφάνιση των αυταπασχολουμένων. Η πολιτική μάχη σ' ένα τέτοιο πεδίο πρέπει να αντανακλά ανάγκες κοινωνικών δυνάμεων και όχι το νόμο και την τάξη που είναι στα μέτρα των κυρίαρχων.

Κανένα «ανοικτό ενδεχόμενο». Η απόφαση για την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία έχει ήδη παρθεί, περιέχεται στις συμφωνίες με την τρόικα, καταγράφεται ήδη σαν πρακτική στα εξώδικα που φτάνουν σωρηδόν στα σπίτια. Το πότε θα γίνει και πράξη ο ίδιος ο πλειστηριασμός είναι θέμα συσχετισμών.
Το «καμία κατάσχεση» που σήμανε χτες το ΠΑΜΕ, με αφορμή το νέο φορολογικό πρέπει να μετασχηματιστεί σε συγκεκριμένες πράξεις υπεράσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων που απειλούνται πλέον στον πυρήνα τους.

Μας μπερδεύει η «Καθημερινή» με το άρθρο για τους φόρους. Καλώς ή κακώς επιβλήθηκαν τα «εξωφρενικά»; Κι αν «κακώς», τι σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις έχασαν και γι' αυτό μειώθηκε η φορολογία κερδών; Οτι αυτό πρέπει να αντισταθμιστεί από περισσότερους φόρους σ' όσους πληρώνουν και ξανά πληρώνουν;

Η έντυπη ναυαρχίδα της αστικής τάξης πουλάει συμπόνοια στην εργατική τάξη, για να ζητήσει συμπόνοια για τους καπιταλιστές.

Οι επιχειρήσεις με αυτόν και τον προηγούμενο και κάθε νόμο απλά φοροαπαλλάσσονται. Και στον καινούργιο νόμο αυτό περνάει: Κατασχέσεις για το μισθωτό, ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τη φοροδιαφυγή στις επιχειρήσεις.

Δεν είναι θέμα καλού - κακού. Είναι ταξική επιλογή ενός κράτους που ανήκει σε μια τάξη.
Ενοχλεί αυτό όσους ανακαλύπτουν και πάλι το «έθνος» για να ζητήσουν ομοψυχία, αλλά αυτό είναι το κράτος των καπιταλιστών.

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για τη δημοκρατία, αυτή δεν είναι μόνο η σχετική άνεση να μιλάς σ' ένα παγκάκι στο Ζάππειο, αλλά πριν απ' όλα η διασφάλιση του ελέγχου από τους από κάτω, το δικαίωμα αυτοί να νομοθετούν. Οσο η πλειοψηφία δημοκρατικά ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια να αναθέτει την εξουσία και η μειοψηφία δημοκρατικά αποφασίζει κάθε μέρα να δένει την εξουσία της, δημοκρατία δεν υπάρχει.
Ναι στην πάλη για κάθε ψήγμα δημοκρατίας, χωρίς αυταπάτες όμως. Η εργατική εξουσία είναι η λύση.

Ριζοσπαστης