KKE: H ισχυροποίηση των ΚΟΒ κύριο καθήκον της καθοδηγητικής δουλειάς!

Η ικανότητά μας να προωθούμε την πολιτική του Κόμματος είναι ζήτημα που πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της δουλειάς οργάνων και ΚΟΒ με συζήτηση, συμπεράσματα. Τα καθοδηγητικά όργανα να ασχολούνται συστηματικά και ουσιαστικά κατά πόσο βοηθάμε να ανεβαίνει το επίπεδο συζήτησης, λειτουργίας και δράσης των Γραφείων των ΚΟΒ, των ΚΟΒ, των Κομματικών Ομάδων και των ΔΣ των Συνδικάτων, έως το επίπεδο των αναγκών της ταξικής πάλης και των καθηκόντων του προγράμματός μας. Αυτό είναι κρίσιμο και καθοριστικό ζήτημα, για να λυθούν μια σειρά προβλήματα και να υλοποιηθούν οι στόχοι μας.

Αυτήν την περίοδο κάναμε βήματα ως Οργάνωση στην επεξεργασία ζητημάτων και στόχων που έχουν σχέση με την κομματική ισχυροποίηση και οικοδόμηση, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στους κλάδους που έχουμε την ευθύνη.

Συζητάμε και επεξεργαζόμαστε πλευρές της γραμμής μας, όπως π.χ. «για το τι σημαίνει ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε κάθε κλάδο», «για τη δουλειά μας στους ανέργους και για την ανεργία», «για τον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα», «για την αμυντική βιομηχανία», «για την Ενέργεια και την ΕΥΔΑΠ» με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, δένουμε την πρότασή μας και τις εξελίξεις του κάθε κλάδου όπως π.χ. των Τροφίμων, Ποτών, του Μετάλλου, της Χημικής βιομηχανίας, του Φαρμάκου, του Τύπου κ.ά.

Προσπαθήσαμε να βγάλουμε συμπεράσματα και διδάγματα από τη συμβολή μας στην ανάπτυξη μιας πολύμορφης αγωνιστικής δραστηριότητας (απεργίες, στάσεις, παραστάσεις, αρχαιρεσίες), όπου αλλού είμαστε εμείς οι οργανωτές, αλλού συμμετείχαμε ως μειοψηφία.

Επεξεργαστήκαμε καλύτερα ορισμένα ζητήματα που έχουν σχέση με το περιεχόμενο της ανασύνταξης κατά κλάδο, όπως ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ενότητα της εργατικής τάξης, με τη λειτουργία και δράση των σωματείων, με τη συγκρότηση και λειτουργία συντονιστικών στο επίπεδο του κλάδου, με τη δημιουργία νέων κλαδικών συνδικάτων. Κάναμε βήματα στο να παρακολουθούμε και να παρεμβαίνουμε καλύτερα στους αγώνες, να δουλεύουμε με εργαζόμενους που δε συμφωνούν πλήρως μαζί μας. Να παίρνουμε πρωτοβουλίες για το συντονισμό της πάλης, με βάση πολύ οξυμένα προβλήματα, να βγάζουμε συμπεράσματα θετικά και αρνητικά.

Το ερώτημα είναι αν αυτά αφομοιώθηκαν από το σύνολο της Οργάνωσης, αν ενσωματώθηκαν στη δουλειά των ΚΟΒ, των Κομματικών Ομάδων, των Συνδικάτων.

Εδώ παραμένουν αδυναμίες, με αποτέλεσμα η απόδοση της δράσης μας να μην είναι σύμφωνη με τις δυνατότητές. Αυτός ο τρόπος δουλειάς - δηλαδή ολοκληρωμένη συζήτηση του σχεδιασμού, δράση, συμπεράσματα παράλληλα με τη δράση, διορθώσεις και προσαρμογές όταν χρειάζεται, τελικά συμπεράσματα όταν ολοκληρώνεται μια δράση κ.ο.κ. - δεν αγκαλιάζει όλους τους κρίκους της Οργάνωσης, δεν περνάει στα Συνδικάτα. Ενα τμήμα των δυνάμεων παραμένει πίσω από αυτήν την προσπάθεια, τους προβληματισμούς και τις επεξεργασίες. Οταν, όμως, δε συμμετέχει στη φάση της προετοιμασίας, του σχεδιασμού είναι φυσικό να χωλαίνει στην υλοποίηση.

Για να αλλάξει αυτό, πρέπει να δούμε τι φταίει, ποιες είναι οι αιτίες. Σίγουρα επιδρά η πολυχρέωση των στελεχών μας, η δύσκολη αντικειμενική κατάσταση, οι συνθήκες της πάλης που γίνονται πιο σύνθετες και δύσκολες. Ομως, αυτή είναι η μία πλευρά, υπάρχει και η καθοδηγητική δουλειά που πρέπει να βελτιωθεί.

Το βασικό είναι να βοηθήσουμε όλους τους κρίκους να δουλεύουν σωστά, να συζητάνε και να επεξεργάζονται όλα τα ζητήματα. Οι πιο δυναμικοί και δραστήριοι να συμβάλουν ακόμη περισσότερο και οι πιο αδύναμοι να μην παραβλέπονται και μένουν όλο και πιο πίσω.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς απαιτεί ουσιαστικότερη και συχνότερη λειτουργία ολόκληρης της καθοδηγητικής μηχανής, της Τομεακής Επιτροπής, των ΚΟΒ, και κατ' επέκταση του περίγυρου. Βδομαδιάτικη συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΟΒ και αντίστοιχα της μικρής ΚΟΒ που δεν έχει Γραφείο. Εκτακτες συνεδριάσεις όταν χρειάζεται. Συζήτηση και ενημέρωση με άλλους τρόπους, σε περίπτωση που η ΚΟΒ δεν μπορέσει μέσα στη βδομάδα να συνεδριάσει. Ολα πρέπει να στοχεύουν στην ισχυροποίηση της ΚΟΒ που είναι το θεμέλιο του Κόμματος, στην ισχυροποίηση του κάθε συντρόφου και οπαδού στο χώρο δουλειάς του, που είναι η βάση μας, τα στηρίγματά μας, η βοήθεια και ο έλεγχος της δουλειάς του κάθε συντρόφου, η συγκρότηση μέσα στον κάθε χώρο δουλειάς γερού πυρήνα γύρω από κάθε ΚΟΒ και σύντροφο.

Ο καθοδηγητής που κατορθώνει και παρακολουθεί από κοντά τη δουλειά του κάθε συντρόφου μέσα στο χώρο του, όχι μόνο μπορεί να τον βοηθήσει καλύτερα μεταφέροντας τη συνολικότερη πείρα της Οργάνωσης, αλλά βοηθιέται και ο ίδιος να γίνει καλύτερος. Θα μάθει πράγματα που δεν ξέρει, τρόπους δουλειάς που δεν τους φανταζόταν, αλλά μπορεί και να διαπιστώσει ότι ορισμένα που αποφασίσαμε δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και πρέπει να κάνουμε έγκαιρα διορθώσεις. Καθοδηγητής που νιώθει επαρκής, υποτιμά την ικανότητα της ΚΟΒ και του κάθε συντρόφου να συζητάει και να χειρίζεται τέτοια ζητήματα, έχει μείνει ήδη πίσω χωρίς να το καταλάβει. Μέσα από τη μελέτη της πείρας από την καθοδηγητική δουλειά και την οργάνωση της πάλης, μπορεί να αφομοιωθεί η στρατηγική μας, να αποκτήσουμε την ικανότητα να την υλοποιούμε, να αποφεύγουμε τις παγίδες και τα λάθη, να γίνουμε καλύτεροι μάστοροι στην ανασύνταξη, στην οικοδόμηση και στο χτίσιμο της Λαϊκής Συμμαχίας.

Μέσα από πέντε παραδείγματα της καθημερινής δουλειάς, και χωρίς βέβαια να εξαντλούμε το θέμα, δίνουμε ορισμένες σκέψεις πώς πρέπει να δουλεύουμε, ώστε οι ΚΟΒ, οι Κομματικές Ομάδες, τα ΔΣ των σωματείων, να ανταποκρίνονται όλο και πιο αποτελεσματικά στις ανάγκες της ταξικής πάλης.

Οι διεθνείς εξελίξεις

 

Η κρίση συνεχίζεται, εξελίσσεται και έχουμε νέα ζητήματα. Οξύνονται παραπέρα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε καπιταλιστικές χώρες, ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Εντείνεται η διαπάλη για τις μορφές και τα μείγματα διαχείρισης του καπιταλισμού και αντίστοιχα διαμορφώνονται συμμαχίες. Η διαχείριση της κρίσης γίνεται πιο δύσκολη από τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, το ίδιο και η διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Δε συζητάμε αυτές τις εξελίξεις όσο πρέπει μέσα στην οργάνωση και έξω με τους εργαζόμενους. Είτε γιατί νομίζουμε ότι φτάνει η συζήτηση που κάναμε στην αρχή γύρω από την κρίση και το χαρακτήρα της, είτε, στο όνομα του «καθηκοντολόγιου» της καθημερινής δουλειάς και της χρονικής πίεσης που υπάρχει, η συζήτηση αυτή θεωρείται περιττή. Ομως, το ένα όχι μόνο δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με το άλλο, αλλά αντίθετα είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Η γνώση των διεθνών εξελίξεων βοηθάει στην αφομοίωση και εκλαΐκευση του προγράμματός μας, στην αντιπαράθεση με τα διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης. Να κατανοείται ο χαρακτήρας των κυβερνητικών μέτρων που παίρνονται στην Ελλάδα. Να ερμηνεύεται σωστά η συνεχιζόμενη κινητικότητα που υπάρχει ανάμεσα στα κόμματα και στο εσωτερικό του καθενός ξεχωριστά, η κινητικότητα που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να κατανοείται, γιατί το κύριο και βασικό ζήτημα είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι απλά της κυβέρνησης.

Οι εξελίξεις που υπάρχουν π.χ. σε Αίγυπτο, Τουρκία, Βραζιλία κι αλλού, επιδρούν στη διαμόρφωση αντιλήψεων. Μπορεί να συμβάλλουν στην ηττοπάθεια και την απογοήτευση, ότι «εκεί που ξεσηκώθηκαν είδαμε ποιο ήταν το αποτέλεσμα, άρα δε γίνεται τίποτα». Μπορεί όμως, με την παρέμβασή μας, να βοηθάνε να βγουν σωστά συμπεράσματα γύρω από τον προσανατολισμό, τη γραμμή και τα ταξικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο αγώνας, γιατί δεν φτάνει από μόνο του να βγούμε στους δρόμους. Για το ρόλο που πρέπει να παίξει το εργατικό κίνημα σε τέτοια λαϊκά ξεσπάσματα, όπου είναι έντονο το μικροαστικό, αντιδραστικό στοιχείο και η παρουσία όλων των πολιτικών δυνάμεων, για το ρόλο του οπορτουνισμού στην ενσωμάτωση του κινήματος, για την ανάγκη ύπαρξης κομμουνιστικού κόμματος με επαναστατική στρατηγική και πρόγραμμα.

Η τακτική των αντιπάλων

 

Η στρατηγική των αστικών και των οπορτουνιστικών κομμάτων, του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι γνωστή και σταθερή, όπως και η μόνιμη επιδίωξή τους να χτυπήσουν το Κόμμα και το ταξικό εργατικό κίνημα. Χρειάζεται, όμως, να παρακολουθούμε συνεχώς πώς κάθε φορά προσπαθούν να το πετύχουν, με ποια τακτική, με ποια επιχειρήματα, με ποια νέα διλήμματα, πώς ελίσσονται. Η συζήτηση πάνω σε αυτό είναι αδύναμη.

Σήμερα π.χ. η ΝΔ έχει ανανεώσει τα συνθήματά της, μιλάει «για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις που έρχονται», «για τη νέα Ελλάδα», «ότι γκρεμίζει τα κάστρα των βολεμένων». Αυτά δημιουργούν ελπίδα και αναμονή σε τμήματα εργαζομένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ρεφορμιστικός οπορτουνιστικός πόλος γενικότερα μιλάει για τη «δημοκρατία ή δημοκρατική συρρίκνωση», «να πολιτικοποιηθεί η πάλη των εργαζομένων για να φύγει η κυβέρνηση», για «γενική πολιτική απεργία για να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Μας κατηγορεί ότι δε θέλουμε την πολιτικοποίηση της πάλης, ούτε να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Αυτά πρέπει να συζητιούνται μέσα στην Οργάνωση, με τους οπαδούς μας, να προσπαθεί η Οργάνωση να αφομοιώσει την επιχειρηματολογημένη απάντηση του Κόμματος, να διαμορφώσει αντίστοιχη επιχειρηματολογία, παίρνοντας υπόψη και την εμπειρία του κάθε χώρου, να διαμορφώσει συνθήματα. Ετσι θα είμαστε πιο πειστικοί, πιο αποτελεσματικοί, γιατί δεν αρκούν τα επιχειρήματα του χτες, ούτε περιμένοντας μόνο από τα πάνω. Η πείρα έχει δείξει πως εύστοχα συνθήματα και επιχειρήματα που "ακουμπάνε" στο επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων βγαίνουν μέσα από τέτοια διαδικασία.

Ζητήματα της τακτικής μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα

 

Στη φάση που βρίσκεται τώρα η κρίση έχουμε να αντιμετωπίσουμε κλεισίματα επιχειρήσεων όπως ΚΑΤΣΕΛΗΣ, ΜΕΒΓΑΛ, ΦΗΜΗΠΑΚ, ΒΙΒΛΙΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ και έπεται συνέχεια. Εδώ λόγω της οξύτητας του προβλήματος υπάρχει συνήθως μαζική συμμετοχή, μπαίνουν εργαζόμενοι στον αγώνα που μέχρι χτες ήταν αρνητικοί. Σωματεία ή επιτροπές αυτών των χώρων που μέχρι χτες κοίταζαν «το μαγαζί τους» και καλλιεργούσαν το συντεχνιασμό, τώρα ζητάνε στήριξη από παντού. Αυτό αξιοποιείται από όλες τις άλλες δυνάμεις και παρεμβαίνουν, με στόχο να εντάξουν κάθε αγώνα στις πολιτικές τους επιδιώξεις. Συμμετέχουν με τις κομματικές τους σημαίες, αποδεικνύοντας και με αυτόν τον τρόπο πόσο υποκριτικά είναι τα «περί κομματικοποίησης των αγώνων», ότι με αυτό θέλουν να χτυπήσουν τα Κόμμα και το ταξικό κίνημα. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος το «όλοι μαζί», το «να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Το ίδιο γίνεται και σε επίπεδο γειτονιάς, εκεί που η κατάσταση σε ένα νοσοκομείο ή σχολείο έχει φτάσει στο απροχώρητο, πάει για κλείσιμο ή για συγχώνευση.

Η στάση μας σε κάθε τέτοια περίπτωση πρέπει να γίνεται αντικείμενο αναλυτικής συζήτησης στις ΚΟΒ με κριτήριο πάντα την προώθηση της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, την άνοδο της ταξικής συνείδησης και πάλης. Στο πλαίσιο αυτό, η ΚΟΒ να συζητά τι θέλουμε να κάνουμε και γιατί, το περιεχόμενο, τους στόχους, τα συνθήματα του αγώνα, τους διάφορους επιμέρους χειρισμούς, έχοντας υπόψη ότι οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις πάντα επιδιώκουν είτε να μας ενσωματώσουν στη γραμμή τους είτε να μας απομονώσουν. Δεν πηγαίνουμε βλέποντας και κάνοντας, δεν υποτιμάμε τη δυνατότητα των ΚΟΒ να αντιμετωπίσουν τέτοια ζητήματα και μέσα από τις δυσκολίες να δουν τις νέες δυνατότητες.

Σε κάθε περίπτωση, οξύνουμε την αντιπαράθεση, με στόχο να απεγκλωβίσουμε και να συσπειρώσουμε νέες δυνάμεις στην ταξική γραμμή πάλης. Δεν πρόκειται να γίνουμε με την παρουσία μας κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις θα ξεπλένουν την προηγούμενη βρωμιά τους και θα κρύβουν τη σημερινή.

Αν σωστά δουλέψουμε, αν δε γίνουμε χυλός φοβούμενοι την απομόνωση, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να έχουμε βήματα το επόμενο διάστημα στην οικοδόμηση και ανασύνταξη, γιατί αναδείχνονται νέες δυνατότητες. Βγαίνουν εργαζόμενοι στο δρόμο που μέχρι χτες δίσταζαν. Δημιουργείται εχθρικό κλίμα απέναντι στον εργοδότη που μέχρι χτες ήταν «ο καλός». Αναγκάζονται όλες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις να πάρουν θέση όπου με συστηματική δουλειά μπορούμε να αποκαλύψουμε την ουσιαστική διαφορά των δικών μας θέσεων. Ξεχωρίζουν τα πιο καλά στοιχεία μέσα στους εργαζόμενους, νέες δυνάμεις. Δοκιμάζεται στην πράξη και η δική μας ικανότητα, το επίπεδο συνοχής και συσπείρωσης των οπαδών μας, των ψηφοδελτίων μας. Οταν έτσι βλέπουμε αυτούς τους αγώνες, με αυτήν την προοπτική και όχι μεροδούλι μεροφάι, αλλά ως «πρακτική άσκηση για πιο σύνθετες καταστάσεις», τότε ούτε πανικός υπάρχει, ούτε απογοήτευση από πιθανά πισωγυρίσματα, σκαμπανεβάσματα. Ακόμα και όταν ένα εργοστάσιο κλείσει, θα υπάρξουν εργάτες που θα βγάλουν συμπεράσματα και θα τα αξιοποιήσουν στις όποιες δουλειές βρούνε στο μέλλον στον κλάδο ή αλλού. Τέτοια παραδείγματα έχουμε.

Μέσα στις ΚΟΒ και πλατιά με τους εργαζόμενους να συζητάμε και να ξεσκεπάζουμε την εκφυλιστική τακτική της ΓΣΕΕ που, για να εκτονώνει την κατάσταση ή για να στηρίξει μια άλλη πολιτική διαχείρισης, προκηρύσσει απροετοίμαστες απεργίες, ντουφεκιές στον αέρα, όπως με την περίπτωση της ΕΡΤ και του πολυνομοσχεδίου. Να δείχνουμε και μέσα από κάθε τέτοια ενέργεια την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών, ότι η ΓΣΕΕ είναι εχθρός των εργατών, να μην υπάρχει καμία αυταπάτη ότι «μπορεί να μπει στον ίσιο δρόμο».

Πλευρές της δράσης μας στα σωματεία

 

Τα ΔΣ των συνδικάτων πρέπει να επιταχύνουν τη συζήτηση των συμπερασμάτων από τις κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς. Να τα συζητήσουν με τους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς. Τα όποια βήματα είναι λίγα, γίνονται αργά και βασανιστικά και όχι σε όλα τα συνδικάτα.

Οι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μπορούν από μόνες τους να το αιτιολογήσουν. Ούτε το πρόβλημα είναι μόνο οργανωτικό. Πρέπει και αλλού να αναζητήσουμε τις αιτίες. Στο πόσο έχει κατανοηθεί ο ξεχωριστός, διακριτός ρόλος που πρέπει να έχει η ΚΟΒ, η Κομματική Ομάδα και το ΔΣ του Συνδικάτου. Κατά πόσο κατανοείται μέσα από την πείρα της δουλειάς η ουσία της ανασύνταξης και του ρόλου των συνδικάτων σε αυτή, ότι αυτή μπορεί να γίνει μόνο με τη δράση των ίδιων των εργατών.

Το Συνδικάτο είναι ξεχωριστή οργάνωση, τα μέλη του δεν είναι όλοι φίλοι ή ψηφοφόροι του Κόμματος, έχουν και διαφορετικές ως αντίθετες απόψεις. Επομένως, οι κατευθύνσεις της ΚΟΒ και των Κομματικών Ομάδων θέλουν ανάλογη προσαρμογή. Ούτε η ΚΟΒ μπορεί να πέφτει στο επίπεδο του Συνδικάτου ούτε αυτό μπορεί να ταυτίζεται με το επίπεδο της ΚΟΒ. Στο πλαίσιο μιας σωστής σύνδεσης ΚΟΒ - Κομματικής Ομάδας, Σωματείου, το ΔΣ του Σωματείου δεν παρακάμπτεται. Συζητά, αποφασίζει και οργανώνει στο πλαίσιο του χώρου του και τις κεντρικότερες πρωτοβουλίες. Ούτε οι διάφοροι συντονισμοί και τα απαραίτητα συντονιστικά μπορούν να αντικαθιστούν και να σμπαραλιάζουν την οργανωτική αυτοτέλεια και σχεδιασμό του κάθε συνδικάτου, γιατί τότε αντί να πάμε μπροστά πάμε προς τα πίσω, άσχετα αν αυτό στη δοσμένη στιγμή δε φαίνεται καθαρά.

Χρειάζεται επιμονή στη σταθερή και ουσιαστική λειτουργία των ΔΣ των σωματείων. Να συνεδριάζουν τακτικά και να σχεδιάζουν τη δουλειά τους στον κλάδο με βάση τους συνολικούς στόχους της ανασύνταξης και όχι μόνο μπροστά σε γενικότερες κινητοποιήσεις ή μετά από κάποιες εξελίξεις στον κλάδο και σε κάποιο χώρο. Να συζητούν και να σχεδιάζουν με όρους οργάνωσης που έχει καταστατικό με συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας, που έχει μέλη με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις. Να έχουν μακροπρόθεσμο σχέδιο ισχυροποίησής τους με συγκεκριμένους στόχους εγγραφών νέων μελών, επαφών σε περισσότερους χώρους, που θα ελέγχεται κατά τακτά διαστήματα, θα εμπλουτίζεται και θα εξειδικεύεται ανάλογα με την πορεία υλοποίησής του και τις εξελίξεις. Να έχουν σχέδιο δραστηριοποίησης δυνάμεων στο πλάι του ΔΣ, με χρέωση καθηκόντων σε όλο και περισσότερους πρωτοπόρους εργάτες, σχέδιο απεγκλωβισμού δυνάμεων από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και συσπείρωσης στο Συνδικάτο. 

Να επεξεργαστούν σχέδιο για το πώς θα ενημερώνουν τακτικά τα μέλη τους για τις εξελίξεις, για τον προγραμματισμό του Συνδικάτου, το ζήτημα της εφημερίδας κ.ά. Να σκεφτούν τι μπορεί να γίνει και στο επίπεδο της γειτονιάς, τη συγκρότηση παραρτημάτων ή άλλων μορφών οργάνωσης.

Τα μέλη του Κόμματος που είναι και μέλη των ΔΣ, πριν απ' όλα λογοδοτούν στο Κόμμα για το πόσο επαρκώς και αποτελεσματικά το εκπροσωπούν και προωθούν τους σκοπούς και τους στόχους του. Πρέπει, όμως, να λογοδοτούν και στους εργάτες που τους ψήφισαν. Να νιώθουν την ευθύνη γι' αυτό, για τη λειτουργία του ΔΣ, για την τήρηση όλων των κανόνων λειτουργίας, για την τάξη στο μητρώο του, στα αρχεία του, στα οικονομικά του, σε ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει, στο νοικοκυριό που υπάρχει γενικότερα. Οι πρόεδροι των Συνδικάτων έχουν ιδιαίτερες ευθύνες, ο ρόλος τους είναι σημαντικός.

Σήμερα χρειάζεται περισσότερο από χτες ο συντονισμός της πάλης κατά κλάδο και γενικότερα. Δύσκολα μπορεί σήμερα να πετύχεις κάτι κατά χώρο και κλάδο. Κάθε κεντρικότερη πρωτοβουλία όμως χρειάζεται να αξιοποιείται από το κάθε Συνδικάτο για να βελτιώνει τη λειτουργία του, να τη δένει και να την εξειδικεύει στο δικό του κλάδο, με συγκεκριμένους στόχους. Να εξαντλεί τις δυνατότητες για συζήτηση κάθε συγκεκριμένης πρωτοβουλίας στο ΔΣ, σε ΓΣ του σωματείου, σε τόπους δουλειάς κ.λπ. ώστε να συμμετέχουν τα μέλη του και άλλοι εργαζόμενοι από τον κλάδο. Ολες αυτές οι πλευρές πρέπει να αποτελούν αντικείμενο μόνιμης συζήτησης στις Κομματικές Ομάδες και στα ΔΣ των Συνδικάτων.

Η ειδική δουλειά στους μετανάστες

 

Αρκετές φορές μιλάμε για την ανάγκη να κάνουμε ειδική δουλειά στους μετανάστες. Ειδικά σε ορισμένους χώρους δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτό γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών είναι μετανάστες, με αντιπαραθέσεις όχι μόνο με τους Ελληνες αλλά και μεταξύ τους, με βάση την εθνικότητα, τη θρησκεία, τις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες τους. Η δουλειά στους μετανάστες έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολη από χτες. Εχουν ενισχυθεί ο ρατσισμός, τα κατασταλτικά μέτρα εναντίον τους. Μετά από τη δουλειά κλείνονται στα σπίτια, φοβούνται να κυκλοφορήσουν, έχουν δεν έχουν χαρτιά, τους συλλαμβάνουν. Είναι πιο έντονη η αντίληψη της άμεσης λύσης από ό,τι σε τμήματα Ελλήνων εργαζομένων, γιατί αισθάνονται περαστικοί. Εχουν πιο ειδικά ζητήματα όπως σε σχέση με τη νομιμότητα, με τα χαρτιά, με την τρομοκρατία, το ρατσισμό, πληρώνονται συνήθως λιγότερο από τους Ελληνες. Υπάρχει το πρόβλημα της γλώσσας που δυσκολεύει στη συνεννόηση, άρα θέλει να τους μιλάμε απλά, κωδικοποιημένα και στα βασικά. Αυτά δεν πρέπει να υποτιμούνται, ούτε να θεωρούνται υποδεέστερα, γιατί αν εμείς βγαίνοντας από το σπίτι γυρνάγαμε μετά από τρεις μήνες από κάποια Αμυγδαλέζα, τι θα λέγαμε, θα το υποτιμούσαμε; Αυτά δεν απαντιούνται με «αυτός είναι ο καπιταλισμός».

Μπορεί όμως ένα τόσο σοβαρό και σύνθετο πρόβλημα να προχωρήσει, αν δεν καταπιαστούμε ακόμη πιο συγκεκριμένα με αυτό; Το να λέμε, και σωστά, ότι «οι μετανάστες είναι κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας μας και πρέπει να κάνουμε δουλειά» και να το επαναλαμβάνουμε από πάνω μέχρι κάτω, δεν μας λύνει το ζήτημα. Χρειάζεται να ανοίξουμε όλα τα παραπάνω στις ΚΟΒ και να μελετάμε συνεχώς την πείρα από αυτήν τη δουλειά. Ενας τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του φόβου, είναι να κάνουμε συσκέψεις στις γειτονιές εκεί που μένουν και όχι μέσα στο κέντρο. Η πείρα δείχνει ότι είναι αποτελεσματική η σύσκεψη κατά χώρο δουλειάς, γιατί μας βοηθάει να συνεννοούμαστε καλύτερα και να μπορούμε πρακτικά να τους οργανώνουμε στην πάλη. Χρειάζεται να δουλεύουμε σε όλους τους μετανάστες, από όλες τις χώρες, παίρνοντας υπόψη ότι έντονα προβλήματα ρατσισμού, εθνικισμού, υπάρχουν και ανάμεσά τους, που πρέπει και αυτά να τα αντιμετωπίσουμε.

Να μη μας πιάνει το άγχος του άμεσου αποτελέσματος. Αν κάνουμε δουλειά με συνέπεια και σταθερότητα, στην κρίσιμη φάση οι μετανάστες θα βρεθούν από τη σωστή πλευρά και η συμβολή τους θα είναι σημαντική και σε κάποιους χώρους καθοριστική.

Τομεακό Γραφείο Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ