ΣΥΡΙΖΑ: Ταχύτατη προσαρμογή στο νέο του ρόλο!

Την οργανωτική και πολιτική του προσαρμογή στο νέο του ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα, ως δυνάμει διαχειριστή της αστικής εξουσίας, επισφράγισε το πρώτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκληρώθηκε με την απόφαση για ενιαιοποίησή του. Γεγονός που επιβεβαίωσε και η συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΕΒ προς τον Αλ. Τσίπρα, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Θεωρώ πράγματι ότι ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαία παράταξη (...) προσδίδει αυξημένη βαρύτητα -και ευθύνη- στον πολιτικό λόγο και ρόλο του και αντικειμενικά διευρύνει το πεδίο των κοινωνικών συμμαχιών του. Κατά τούτο, συμβάλλει, στη διαμόρφωση ενός σαφέστερου και σταθερότερου πολιτικού σκηνικού. Βρισκόμαστε σε ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή. Χρειαζόμαστε, πιστεύω, μια επανεκκίνηση της πολιτικής που παράγεται στον τόπο μας ως προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της χειμαζόμενης οικονομίας μας. Οι καιροί επιτάσσουν να γίνουμε όλοι μας πιο ριζοσπαστικοί, αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστικοί...».

Ακριβώς αυτό αποτυπώνεται και στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης ικανού να ξελασπώσει την αστική τάξη απ' την καπιταλιστική κρίση και να την ωθήσει σε τροχιά νέας υψηλής κερδοφορίας. Παράλληλα, είναι εξόφθαλμη η επιδίωξη να αποσπαστούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές απ' την εξουσία των μονοπωλίων για λογαριασμό των οποίων συνομολογούνται και υλοποιούνται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.

«Στην Ελλάδα επιβάλλονται, με κυρίαρχο το ρόλο της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή στρατηγική, από την τρόικα (...) σκληρότατα μέτρα» ισχυρίζεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εξωραΐζοντας το ρόλο της ΕΕ, αφού προηγούμενα έχει ρητά δηλώσει ότι «η προοπτική της Ελλάδας είναι συνυφασμένη» με της λυκοσυμμαχίας και ταυτόχρονα αποσιωπώντας σκόπιμα τον καθοριστικό ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης αλλά και του πολιτικού της προσωπικού. Στο οποίο προσάπτει μόνο ανικανότητα και ιδιοτέλεια, αφήγηση βολική για να πλασάρει αμέσως μετά την πρόταση για «κυβέρνηση της Αριστεράς» που δήθεν «υποδεικνύει τον εναλλακτικό δρόμο κοινωνικής σωτηρίας, κοινωνικής, παραγωγικής και οικολογικής ανασυγκρότησης». Αξιώνει μάλιστα τη «μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση και πρωτοβουλία» που θα τον αναδείξει στην κυβέρνηση.

Σε τι συνίσταται ο «εναλλακτικός δρόμος κοινωνικής σωτηρίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης» στον οποίο αναφέρεται, επιχειρεί να απαντήσει με τους προγραμματικούς του στόχους:

-- Ακυρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης (...) δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας...

-- Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο.

-- Προχωρούμε σε (...) αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου και την περιβαλλοντικά ασφαλή ανάπτυξη, με στόχο τη σταδιακή αύξηση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών (...) Τα δημόσια έσοδα θα προέλθουν από τη φορολόγηση του πλούτου.

-- Διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας. Η παραγωγή, που εξειδικεύεται ανά τομέα και κλάδο και λαμβάνει υπόψη την περιφερειακή συγκρότηση της χώρας, θα βασιστεί στο δημόσιο τομέα, σε συνεταιριστικά και αυτοδιαχειριστικά σχήματα, σε εταιρείες λαϊκής βάσης, εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις με καινοτόμες δράσεις.

-- Θέτουμε το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου.

-- Ακυρώνουμε τις προβλεπόμενες ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο και ταυτόχρονα ανασυγκροτούμε πλήρως τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό, αποτελεσματικό και ανοιχτό σε συνεργασίες, δημόσιο τομέα νέου τύπου.

-- Επαναφέρουμε και αναβαθμίζουμε το θεσμικό πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις και το πλαίσιο συλλογικής διαπραγμάτευσης (...) Η προώθηση της δημοκρατίας στους τόπους εργασίας, η καθιέρωση θεσμών εργατικού και κοινωνικού ελέγχου (...) αποτελούν βασικούς στόχους μας.

-- Η κοινωνική ειρήνη και η ασφάλεια προϋποθέτουν δικαιοσύνη και άμβλυνση των ανισοτήτων.

Πριν στεγνώσει το μελάνι με το οποίο γράφτηκε η απόφαση του Συνεδρίου, ο Αλ. Τσίπρας παραχώρησε συνέντευξη στον «Επενδυτή» όπου έκανε φύλλο και φτερό ακόμα κι αυτές τις ασαφείς δεσμεύσεις του συνεδριακού ντοκουμέντου, επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχουν αντίκρισμα για το λαό. Ετσι, σε ό,τι αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει πως απλά «θα επανεξεταστούν οι όροι» για να διαπιστωθεί αν έγιναν με διαφάνεια και ότι «προφανώς η ανάκτησή τους δεν είναι απλή διαδικασία, ούτε από νομικής ούτε από οικονομικής άποψης»!!!

Αλλωστε, κορυφαία του στελέχη κατά καιρούς έχουν παραδεχτεί ότι η «ανάκτηση είναι πολύ δύσκολο να γίνει». Είναι στην πραγματικότητα αδύνατο να γίνει απ' τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει όλο το πλαίσιο στο οποίο στηρίζονται οι ιδιωτικοποιήσεις, ενώ αυτό που τώρα ιδιωτικοποιεί η κυβέρνηση από κρατικές επιχειρήσεις είναι το ποσοστό κρατικής ιδιοκτησίας σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΑΘ, στην ΕΥΔΑΠ, κλπ., έχουν ήδη μέρος της ιδιοκτησίας τους ιδιωτικά κεφάλαια. Επίσης, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα συσσωρευμένα κεφάλαια προστατεύονται σαν κόρη οφθαλμού από την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, στην οποία υποκλίνεται και οι καπιταλιστές έχουν χίλιους τρόπους να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους κι από την παραμικρή απειλή.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δίνει ρεσιτάλ εμπαιγμού του λαού όταν στην Ερώτηση γιατί απέρριψε το Συνέδριο την πρόταση για ολική διαγραφή του χρέους, απαντά: «Η θέση για ολική διαγραφή ξεχνά ότι το χρέος είναι ταξικό και δίνει συγχωροχάρτι σε αυτούς που το δημιούργησαν πλουτίζοντας. Είναι, λοιπόν, αντί να το σβήσουμε λογιστικά, να φορολογήσουμε αυτούς που πλούτισαν φορτώνοντας το λαό με χρέος (...) οι επιλογές λοιπόν ήταν, διαγράφουμε και ξεχνάμε ή ζητάμε να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν»!!!

Μόνο που εδώ κοροϊδεύει συνειδητά. Τι θα κάνει, δηλαδή; Θα βάλει τους μεγαλοεπιχειρηματίες να πληρώσουν το χρέος; Μα με την πολιτική του για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη, υπερασπίζεται την «υγιή επιχειρηματικότητα», δηλαδή τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αρα, παραδέχεται -προφανώς άθελά του- ότι το χρέος θα το αποπληρώνει ο λαός στο διηνεκές, αφού η αστική τάξη της οποίας την εξουσία αναγνωρίζει, θα βάζει διαρκώς το χέρι στον κρατικό κορβανά. Αλλωστε, το μείγμα διαχείρισης που οραματίζεται να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ακριβώς έχει στον πυρήνα του, γενναίες ενισχύσεις στους καπιταλιστές για να επενδύσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να αμφισβητήσει το χρέος, απεναντίας το νομιμοποιεί μετακυλίοντας την ευθύνη της αποπληρωμής του στις πλάτες του λαού που ήδη στενάζει.

Και δε συνιστούν παρά πολιτική παραπλάνηση τα περί φορολόγησης του πλούτου, δύο αράδες παρακάτω ο Αλ. Τσίπρας ομολογεί, εγκλωβισμένος στην απατηλή προπαγάνδα με την οποία βομβαρδίζουν τον κοσμάκη: «Η θέση των επιχειρήσεων δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς, αλλά και από μια σειρά άλλους παράγοντες, όπως η φορολογική πολιτική, η αναπτυξιακή πολιτική»....

Στην απεραντοσύνη των αντιφάσεών του ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται θέσεις εργασίας, αποκρύπτοντας βέβαια ότι στην καπιταλιστική οικονομία η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ούτε δημιουργούνται θέσεις εργασίας με πολιτικά διατάγματα. Αλλωστε, στην Απόφαση του Συνεδρίου του υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αναφέρεται: «Τα χρόνια των μνημονίων χάθηκαν 850.000 θέσεις εργασίας που χρειάστηκαν για να δημιουργηθούν 17 χρόνια με μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 4%»... Το στοιχείο αυτό από μόνο του ομολογεί ότι κοροϊδεύει και παίζει με τον πόνο των ανέργων και των οικογενειών τους όταν υπόσχεται δουλειά για όλους. Η αναιμική ανάκαμψη που θα διαδεχτεί την καπιταλιστική κρίση, μακράν βεβαίως του 4%, θα είναι αδύνατον να αποκαταστήσει την τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κύρια εργατικής δύναμης που έχει στο μεταξύ συντελεστεί.

Είναι ακόμα προφανές πως τα «μαζεύει» σε ό,τι αφορά στις «επονείδιστες» ως χτες δανειακές συμβάσεις που τάχα θα επαναδιαπραγματευόταν. Τώρα λέει ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» θα αποσκοπεί στην «ακύρωση των επαχθών όρων τους» και στη «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» αφού γίνει «λογιστικός έλεγχος»... Ψέμα καραμπινάτο είναι η υπόσχεση για ακύρωση του μνημονίου, αφού αυτό πάει πακέτο με τη δανειακή σύμβαση και δε νοείται κατάργηση του ενός και «επαναδιαπραγμάτευση» του άλλου.

Σχετικά με το δημόσιο τομέα που θέλει να διαμορφώσει, είναι φανερό ότι ακόμα κι αν το καταφέρει καμία διαφορά δε θα καταλάβουν οι εργαζόμενοι, από τη στιγμή που εκ των προτέρων δηλώνει ότι ο δημόσιος τομέας θα είναι «εργαλείο» για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, άρα αντιλαϊκό εργαλείο. Ομοίως και για τις τράπεζες που ακόμα κι αν όλες τους περνούσαν στον έλεγχο του Δημοσίου, δε θα έπαυαν ούτε λεπτό να επιτελούν τη λειτουργία τους στον καπιταλισμό, σύμφωνα με τους αντιλαϊκούς κανόνες της αγοράς. Αλλωστε, δημόσιες έγιναν και από το ΠΑΣΟΚ στη 10ετία του '80, κέρδισε κάτι απ' αυτή την εξέλιξη ο λαός;

Οσο για την παραγωγή που θα βασίζεται σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπερνά για λόγους δημαγωγίας την αντικειμενική στον καπιταλισμό τάση συγκέντρωσης, τον οξύτατο ανταγωνισμό στο πλαίσιο του οποίου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Οι μικρές επιχειρήσεις δεν έχουν καμία τύχη σε συνθήκες κυριαρχίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που μπορούν με καλύτερους όρους να υπάρχουν και να λειτουργούν. Οι εταιρείες λαϊκής βάσης, αυτές (συγ)χωνεύονται από τα μονοπώλια. Η πείρα των ακτοπλοϊκών ΑΝΕΚ και «Μινωϊκών», αυτό δείχνει.

Τέλος, είναι φως φανάρι πως η υπόσχεση για αποκατάσταση εργασιακών σχέσεων, δικαιωμάτων, μισθών -έστω σταδιακά- στήριξη τομέων όπως της Υγείας, υπηρετεί απλά μικροκομματικές σκοπιμότητες, αφού συνοδεύεται από την πορεία ανάπτυξης της οικονομίας. Γι' αυτό άλλωστε και η αχλή της αοριστίας που περιβάλλει τις υποσχέσεις του. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει την αντίφαση τού να ομνύει στην καπιταλιστική ανάπτυξη υποσχόμενος ταυτόχρονα αποκατάσταση δικαιωμάτων που καρατομήθηκαν ακριβώς για να την επισπεύσουν. Οι ανατροπές που συντελέστηκαν στους τομείς αυτούς απ' την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δεν αποκαθίσταται με λίγη καλή θέληση. Απ' αυτές δεν εξαιρείται κανένα κράτος μέλος της ΕΕ, καμία καπιταλιστική οικονομία, αποτελούν προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης ή την αντιμετώπισή της από καλύτερη θέση π.χ. Γερμανία που τις υλοποίησε δέκα χρόνια πριν.

Θα επιχειρήσει ενδεχομένως με ένα ξεροκόμματο να κλείσει στόματα, να αμβλύνει οργή και δυσαρέσκεια, μπας και καταφέρει την πολυπόθητη για κάθε αστική κυβέρνηση «κοινωνική ειρήνη». Ευτυχώς για το λαό, δεν παίζει μόνος του.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ