Καλοκαιρινολόγιο

Δεν είναι εύκολο να μην σε πιάσει το καλοκαίρι εδώ στα Χανιά, λίγο η αφόρητη ζέστη, λίγο η διέξοδος που βρίσκεται δίπλα σου και ακούει στο όνομα παραλία, λίγο η πίεση των προηγούμενων μηνών, σου αδειάζουν το μυαλό από όλα τα υπόλοιπα, και γίνεται δύσκολο να μείνεις συντονισμένος στα της επικαιρότητας, με αποτέλεσμα κάποια να σου διαφεύγουν.

Η αλήθεια είναι ότι τις μέρες αυτές γίνανε ουκ ολίγες καταστροφές, τα εκρηκτικά στην Κύπρο με όλο το παρασκήνιο, το ποταμόπλοιο στο Βόλγα από την εποχή του Στάλιν, το τρένο στην Ινδία και ένα αεροπλάνο πριν από μερικές μέρες που συνετρίβη στην Τουρκία νομίζω, αλλά ίσως και να κάνω λάθος.
Παράλληλα οι οίκοι αξιολόγησης, συνεχίζουν να ξεκουφίζουν την Ευρώπη από άκρη σε άκρη και να οργώνουν το έδαφος για την μεγαλύτερη επέλαση που έχουμε δει ποτέ από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα.

Και ο λαός…


Ο λαός μοιάζει αβοήθητος, μερικοί απλά περιμένουν αποσβολωμένοι το μοιραίο, κάποιοι χορεύουν το χορό της βροχής ελπίζοντας να βρέξει, άλλοι, με την τσίμπλα στο μάτι, φωνάζουν στους υπόλοιπους να ξυπνήσουν, και πάει λέγοντας.

Και εμείς, έχουμε στο μυαλό μας το μεγάλο σχέδιο, το οποίο όμως δεν δείχνει να μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη, είναι πολλά τα βήματα που πρέπει να γίνουν. Μερικοί ελπίζουν ότι αυτό το πισωγύρισμα πιέζει το ελατήριο εκείνο που οδηγεί στις κοινωνικές επαναστάσεις και ότι σπρώξε σπρώξε κάτι θα βγει, άλλοι πάλι είναι πιο απαισιόδοξοι. Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω, η στεριά είναι ακόμη μακριά και το κιάλι των γνώσεων και των εμπειριών μου δεν φτάνει σε τέτοιες αποστάσεις, οπότε κάθομαι, περιμένω, αναλύω, συγκρίνω, διακρίνω, απογοητεύομαι, ενθουσιάζομαι, βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, μετά μισογεμάτο, ύστερα ξεχειλισμένο…

…κοντεύει και το 2012, και τα φαινόμενα επιβεβαιώνουν τις προφητείες των Μάγιας.

Θα ήθελα να είχα μια χρονομηχανή, πρώτα να πάω το χρόνο 10 χρόνια μπροστά, να δω άμα θα έχει αλλάξει κάτι, ύστερα 20, ύστερα 30. Να πάω να επισκεφθώ το μελλοντικό μου εγώ, αν υπάρχω, να τον κεράσω ένα καφέ, εκτός και αν μέχρι τότε έχω αγαπήσει το ποτό, να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και να γελάμε.
 
Όνειρα θερινής νυκτός θα πει κανείς, και θα έχει δίκιο, όμως χρειάζονται και αυτά για να την παλέψουμε, διότι η σκληρή πραγματικότητα απογοητεύει, συντρίβει, αδιαφορεί για τις επιθυμίες μας και τις επιδιώξεις μας, τις ατομικές, τις συλλογικές. Μόνο προσωρινό καταφύγιο η φαντασία και η ελπίδα, ίσως βέβαια άμα δεν τις είχαμε έμφυτες αυτές τις δυο ξελογιάστρες θεές, να αποδεχόμασταν τον κόσμο όπως τον βρίσκαμε και τίποτα να μην μας έμοιαζε καλό, κακό ή αναγκαίο, μιας και χωρίς την «γνώση» του καλύτερου δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις.

Αμπελοφιλοσοφώ λιγάκι παραπάνω σήμερα, ένεκα το καλοκαίρι, η έλλειψη βαθύτερης ενημέρωσης και η ανικανότητα μου να συλλογιστώ πραγματιστικά.

Την ίδια στιγμή όπου οι "διεθνείς αγορές" κόβουν βόλτες πάνω από τον τόπο μας, και όχι μόνο, σαν τα κοράκια, περιμένοντας τα σκουλήκια να κάνουν την δουλειά τους, να μαλακώσουν δηλαδή το κρέας, τόσο, ώστε να μην χρειάζεται να κοπιάσουν για να μπήξουν τα ράμφη τους στη σάρκα και να την ξεσκίσουν.

Δεν ξέρω πως θα είναι σε 5-10 χρόνια το καλοκαίρι, άμα θα μπορώ να ονειροπολώ και να βουτάω στην θάλασσα τους καημούς μου να δροσιστούν ή να κοινωνώ τις σκέψεις μου. Το μόνο αντίδοτο σε όλα αυτά, αληθινό αντίδοτο, μοιάζει να είναι η συνεχής προσπάθεια, η αντοχή απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό που είναι η απογοήτευση από την σύγκρουση με την καθημερινότητα και η υπομονή και κατανόηση που πρέπει να δείχνουμε στους συνανθρώπους…

…διαφορετικά θα ρίξουμε τις ασπίδες μας και θα πάψουμε να πολεμάμε, θα περιμένουμε και εμείς το μοιραίο.

Συντροφικότητα αδέρφια!

Μια φωνή!

Μια γροθιά!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)