Μερικά διόλου ευχάριστα καθήκοντα

Πιάνοντας το νήμα που ξεκίνησε ο Poe, θα κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις σχετικά με τις δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, όχι μόνο σαν λαϊκό κίνημα αλλά και σαν ανθρωπότητα συνολικά. Εύκολα να λες “ναι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τεράστιες δυσκολίες κλπ” και να έχεις επαναστατική αισιοδοξία αλλά πρέπει ορισμένα πράματα να τα δούμε κατάμουτρα. Θα ξεκινήσουμε απ' την εξής παραδοχή: σοσιαλισμός θα γίνει, είτε τον κάνουμε εμείς είτε τον κάνει ο φούφουτος. Παραφράζοντας γνωστή φράση, η κοινωνία απεχθάνεται τα κενά. Επειδή πάντα εξελίσσεται προς τα πάνω, άσχετα αν καμμια φορά έχει πισωγυρίσματα και ζιγκ-ζαγκ, η γενική τάση είναι πάντα προς τα πάνω, δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να ξαναγυρίσεις στην προϊστορική εποχή. Υπάρχει όμως και το εξής στοιχείο: όσο δεν γίνεται σοσιαλισμός, τόσο δυσκολεύει το πράμα για να γίνει τελικά, κι όταν γίνει θα έχει πολύ περισσότερη δουλειά. Όχι πως τρομάζει την ανθρωπότητα η δουλειά, αλλά όσο καταστρέφονται οι πόροι της ανθρωπότητας, τίθεται γενικά σε αμφισβήτηση ο ίδιος ο πολιτισμός. Ο σοσιαλισμός πρέπει να ανατρέψει αυτήν την προοπτική, κυρίως πρέπει να ανατρέψει αυτή την απογοήτευση. Γι αυτό ας δούμε ορισμένα θέματα ψυχρά.

• Ο καπιταλισμός έφτασε σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης της παραγωγικότητας που έχει ολάκερα εργοστάσια να παράγουν π.χ μπιφτέκια για τα βρωμοχάμπουργκερ πήχτρα στο e-coli, παράγει γάλατα για παιδιά γεμάτα διοξίνες, παράγει μεταλλαγμένα καλαμπόκια μολύνοντας όλη την χλωρίδα και πανίδα του πλανήτη, παράγει εκατομμύρια τόνους κρέατα, κοτόπουλα, μοσχάρια μεγαλωμένα με εντελώς αφύσικο κι ανθυγιεινό τρόπο, παράγει εντομοκτόνα και χημικά που τα ρίχνει όλα στη γη για να παράγει όλο και περισσότερο για να γεμίσει τα ράφια, που σημειωτέον το 40% των τροφίμων στα σουπερμαρκετ λήγουν και πετιούνται, ή απλώς τους αλλάζουν ετικέτες, με άλλη ημερομηνία λήξης και τα ξαναπουλάν. Όλ' αυτά τα μηχανήματα, εργοστάσια, εργαλειομηχανές, που φτιάχτηκαν ειδικά για να παράγουν ποσότητες κι όχι ποιοτικά προϊόντα είναι μεγάλος βραχνάς. Επενδύθηκαν ένα σωρό λεφτά, δηλαδή, ξοδεύτηκαν εκατομμύρια εργατοώρες για να φτιαχτούν τέτοια μηχανήματα που να παράγουν τελικά εμπορεύματα κι όχι πραγματικά χρήσιμα πράγματα. Στο σοσιαλισμό θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με όλα τα μήχανήματα αυτά; θα τα μετατρέψουμε; θα τα βάλουμε στο κλίβανο να τα λιώσουμε να φτιάξουμε άλλα πιο χρήσιμα; κάποια θα τα καταστρέψουμε; Λέγαμε η τεχνολογία δεν έχει ηθική, δεν είναι δηλαδή καλή ή κακή. Σημασία έχει πώς τη χρησιμοποιείς. Αν όμως η καπιταλιστική λογική του κέρδους έχει ενσωματωθεί μέσα στην ίδια τη δομή της μηχανής, τι γίνεται τότε; Να ένα ερώτημα ενδιαφέρον.
• Ακόμα η γη είναι εξαρτημένη από το πετρέλαιο και τους λιθάνθρακες, δεν προχωράν σημαντικά οι τεχνολογίες που θα τα αντικαθιστούν. Τα φουγάρα καπνίζουν ασταμάτητα, τα ποτάμια ζέχνουν σαπίλα απ' τα απόβλητα, τα χώματα είναι ποτισμένα όχι μόνο με ιδρώτα αλλά και με αζωτούχα λιπάσματα. Εκτός του ότι η συνεχής χρήση καύσιμων πρώτων υλών φορτώνει με χιλιάδες τόνους CO2 την ατμόσφαιρα, εκτός του ότι επιδεινώνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου και αυξάνει τη μέση θερμοκρασία της γης ώστε να λιώνουν οι πάγοι κλπ κλπ, οι καύσιμες ύλες όσο πάει και σώνονται, όσο πάει και πιο δύσκολα εξορύσσονται, ενώ η απαίτηση για περισσότερη ενέργεια όσο πάει αυξάνεται. Ο σοσιαλισμός πρέπει να το λύσει αυτό το ζήτημα και σχετικά γρήγορα γιατί και η γη, απ' ό,τι φαίνεται τουλάχιστον, δεν έχει και πολλά-πολλά περιθώρια.
• Οι μεγαλουπόλεις της γης, το Μέξικο Σίτυ, η Σαγκάη, το Τόκιο, το Ρίο Ντε Τζανέιρο, το Λάγκος, Η Κωσταντινούπολη μετατρέπονται σε πολεοδομικά τέρατα, σε τσιμεντένιους εφιάλτες με εγκλωβισμένα εκατομμύρια ανθρώπους εκεί μέσα σαν τα ποντίκια που τρέχουν πέρα-δώθε για ένα βρωμομεροκάματο της πλάκας, ασφυκτιώντας για δυο μέτρα ελεύθερου χώρου, με σκαμμένες και κατάχλωμες φάτσες απ' τα βάσανα και την τρέλα, που στο τέλος αρχίζουν και σκοτώνονται αναμεταξύ τους. Στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού θα ξεπερνιέται σταδιακά η αντίθεση ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, αλλά όλη αυτή η χαβούζα, οι παράγκες, οι κακοφτιαγμένοι δρόμοι, τα εκατομμύρια σπίτια και διαμερίσματα που είναι φτιαγμένα ουσιαστικά πρόχειρα, στοιβαγμένα το ένα δίπλα στ' άλλο, όλ' αυτά δεν θα είναι δα και παράδεισος ακόμα κι αν μοιραστούν ακριβοδίκαια στο λαό. Εδώ ο σοσιαλισμός θα πρέπει να κάνει ένα ευρύτατο, γιγάντιο σχέδιο ανασχεδιασμού των κατοικημένων περιοχών έτσι που να γίνουν ανθρώπινες, να χαίρεσαι να ζεις εκεί μέρα. Με πάρκα, με παιδικές χαρές, με γήπεδα για το λαό.
• Μέσα στο 2011 λέει ο πληθυσμός θα φτάσει τα 7 δις, μέχρι το 2100 λέει θα σταθεροποιηθεί περίπου στα 10 δις και η Αφρική λέει θα τριπλασιάσει τον πληθυσμό της. Για να μη γίνουμε μαλθουσιανοί κλπ, λέτε, αν δεν γίνει κάτι θετικό για την ανθρωπότητα, λέμε “αν”, λέτε να φτάσουμε στο φαινόμενο bottleneck (“στενωπός”) http://goo.gl/k0U7O ; Στο σοσιαλισμό, σε συνδυασμό με τις πρώτες παραγράφους, θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Λέμε ότι αυτά που παράγουμε φτάνουν για να θρέψουν διπλάσιο πληθυσμό. Πλην όμως δεν θα γίνει ταυτόχρονα σοσιαλισμός σ' όλο τον κόσμο, ένα τεράστιο μέρος αυτών των τροφίμων που παράγονται δεν προάγουν τη δημόσια υγεία, είναι βλαβερά, το λιώσιμο των πάγων και οι πλημμύρες θα δημιουργήσουν πλήθη περιβαλλοντικών μεταναστών, άστα να παν.
• Σε πρόσφατη συνέντευξή του (http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6388267), o Κουτσούμπας, μέλος του πγ της κετουκέ (= ΚΕ του ΚΚΕ, που λέει και το Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα) λέει χρειάζεται διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, πλην όμως αυτό δεν υπάρχει. Κάνουμε ό,τι μπορούμε σε διεθνές επίπεδο, ό,τι περνάει απ' το χέρι μας κλπ κλπ, αλλά ακόμα όπως δείχνουν τα πράματα είμαστε πολύ πίσω. Δεν αποκλείουμε τις εκπλήξεις που μας κρύβει η ιστορία, το τι μπορεί να συμβεί δηλαδή για να δώσει ώθηση στα ριζοσπαστικά κινήματα, δεν μπορούμε όμως και να περιμένουμε πότε η ιστορία θα μας εκπλήξει ευχάριστα.

Βάλτε κι εσείς κι άλλους προβληματισμούς, όσο πιο ψυχρά και ωμά γίνεται. Ας δούμε τα προβλήματα κατάμουτρα. Μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα.