Οι επτά κύκλοι της κολάσεως επι Γης και η έφοδος στον ουρανό(γέμισε με ελπίδα εσύ που εισέρχεσαι)

Οι συντηρητικοί γενικώς πιστεύουν, ότι οι άνθρωποι είναι όντα τα οποία κυριεύονται από έντονες ανυπέρβλητες αδυναμίες, αυτός είναι και ο λόγος κατά τη γνώμη τους που η κοινωνία διαιρείται σε «άρχοντες» και «αρχόμενους»(με ή χωρίς εισαγωγικά, πάρτε το όπως θέλετε). Οι άρχοντες, για τους συντηρητικούς, είναι φωτισμένα άτομα, επιφορτισμένα με το καθήκον να γνωρίζουν και να προσπαθούν για το καλό των μαζών, του ποιμνίου τους δηλαδή.

Παλιότερα, για παράδειγμα την εποχή που υπήρχε μοναρχία, οι άρχοντες υποτίθεται καθοριζόταν από το αίμα τους, μιας και τα αξιώματα κληρονομούνταν από γενιά σε γενιά. Φυσικά τα πράγματα σε καμία περίπτωση  δεν ήταν έτσι απλά, δηλαδή ναι μεν μπορεί μια δυναστεία να βασίλευε ελέω θεού, όμως προκειμένου αρχικά να αποκτήσει, αλλά και για να διατηρήσει και αυτή την εξουσία της, έπρεπε μαζί με την Αθηνά, να κουνήσει και την χείρα της. Αυτό στην ουσία σημαίνει ότι για να κατακτήσει και να διατηρήσει κάποιος την εξουσία, χρειαζόταν στρατός, χρήμα, πολιτική ικανότητα, εμπορικές σχέσεις και ικανούς αξιωματούχους, τα περί ελέω θεού εξουσίας ήταν παραμύθια κυρίως για τους αδαής υπηκόους.

Στην μοντέρνα ή την μεταμοντέρνα αν προτιμάτε δική μας εποχή, παρόλο που έχει γίνει μια μετατόπιση «παραδείγματος», δεν έχουν πάψει να υπάρχουν άρχοντες και αρχόμενοι, απλά το παραμύθι έχει γίνει λίγο περισσότερο πολύπλοκο. Ας δούμε την πραγματικότητα σχετικά με την εξουσία, σαν μια σφαίρα στο κέντρο ενός συστήματος από ομόκεντρους[1] κύκλους ψέματος, που αν κάποιος θέλει να την κατακτήσει πρέπει να τους διέλθει και να τους διαρρήξει. Ας τους παραλληλίσουμε με τους κύκλους της κολάσεως στην «Θεία Κωμωδία» του Δάντη και ας μου επιτραπεί να παίξω το ρόλο του Βιργίλιου και να σας πάρω από το χέρι για να σας ξεναγήσω, ξεκινώντας από τον κύκλο τον εξώτερο.

Πρώτος Κύκλος: Υπάρχει δημοκρατία, την εξουσία την έχει ο λαός.

Ο συγκεκριμένος κύκλος αποτελεί ανέκδοτο εκεί στα ανώτερα κλιμάκια της κόλασης, όσοι παραμένουν εκεί πιστεύοντας ότι έχουν κατακτήσει την αλήθεια θεωρούνται άτομα με ειδικές ανάγκες και οι υπόλοιποι τους αντιμετωπίζουν αναλόγως.

Δεύτερος Κύκλος: Υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, την εξουσία την έχουν οι εκπρόσωποι του λαού, οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν ποιο είναι το καλό του. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτού του είδους την εξουσία διότι έτσι και αλλιώς γίνονται κάθε τόσο εκλογές ώστε να εξασφαλιστεί ότι η εξουσία των εκπρόσωπων θα πηγάζει από τον λαό.

Όσοι βρίσκονται στον κύκλο αυτό, θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους, πιστεύουν για κάποιο λόγο, ίσως επειδή είναι κάπως βολεμένοι, ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, συχνά όμως σε περιόδους κρίσεων του συστήματος(και δικής τους), αρχίζουν να αμφισβητούν την συγκεκριμένη εκδοχή της αλήθειας και μερικοί από αυτούς μεταπηδούν στον τρίτο κύκλο.

Τρίτος Κύκλος: Υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, την εξουσία την έχουν οι εκπρόσωποι του λαού, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από αυτόν ποιο είναι το καλό του και να παλεύουν για αυτό. Δυστυχώς όμως, μερικές φορές οι εκπρόσωποι διαφθείρονται, ψεύδονται, και εκμεταλλεύονται τον λαό, στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να αντικατασταθούν από άλλους. 

Έτσι κάπως συντηρείται ο δικομματισμός που μερικές δεκαετίες τώρα καλά κρατεί στις περισσότερες δυτικές χώρες. «Να διώξουμε την δεξιά να δούμε άσπρη μέρα», έλα όμως που η άσπρη μέρα δεν έρχεται ποτέ βάσει αυτής της λογικής. Οι κάτοικοι αυτού του κύκλου συχνά ανεβαίνουν στον τέταρτο, έστω και για λίγο, ενώ τις περισσότερες φορές επιστρέφουν πάλι στον τρίτο.

Τέταρτος Κύκλος(παρακλάδι Α): Είναι όλοι ίδιοι, εγώ τους έχω ψηφίσει όλους και αλλαγή προς το καλύτερο δεν είδα, δεν ξαναψηφίζω κανένα.

Και με το όλους εννοούν συνήθως τα δυο κυρίαρχα κόμματα, εκτός και αν κάποια φορά έκαναν την μικρή τους επανάσταση, και με τα δεδομένα της Ελλάδας, έριξαν την ψήφο τους στον Καρατζαφέρη, την Πολιτική Άνοιξη ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις τον ΣΥΝ. Επειδή βέβαια η αλλαγή δεν έρχεται ως μάνα εξ ουρανού, οι κάτοικοι αυτού του κύκλου εξακολουθούν να μένουν να κοιτάζουν τον ουρανό με ανοιχτό το στόμα εν αναμονή του μεσσία ενώ παραμένουν ευπρόσβλητοι στην παπαρολογία του οποιουδήποτε ψευδοπροφήτη που τους επαναφέρει στον τρίτο κύκλο.

Όμως ο τρίτος κύκλος μπορεί να οδηγήσει και σε ένα ακόμη παρακλάδι, ας το εξετάσουμε και αυτό.

Τέταρτος Κύκλος(παρακλάδι Β): Όποιον και να ψηφίσεις το ίδιο σου κάνει, δεν είναι αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία, είναι απλά πιόνια.
Και ναι, στα λόγια αυτά βρίσκεται μια μικρή αλήθεια, όντως οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες την χώρα μας, αλλά και τις περισσότερες δυτικές χώρες, είχαν καθόλου ή περιορισμένη εξουσία, στις μέρες μας μάλιστα μοιάζουν να είναι πέρα από κάθε άλλη φορά πειθήνια όργανα κάποιων, ποιοι είναι όμως αυτοί οι κάποιοι; Και επαγωγικά οδηγούμαστε στον πέμπτο κύκλο, τον οποίο θα μου επιτρέψετε να ονομάσω «κύκλο της συνωμοσιολογίας».

Πέμπτος Κύκλος: Κουμάντο κάνουν οι Εβραίοι, οι μασόνοι, οι Ροκφέλερ, οι τραπεζίτες, η λέσχη μπίλντεμπεργκ.

Πολλοί από τους παραπάνω συχνά πυκνά ναι, εμπλέκονται στα κανάλια της εξουσίας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα. Όλοι αυτοί(πλην από τους εβραίους σαν λαό, για να μην γινόμαστε και ρατσιστές) ναι μεν μετέχουν στην εξουσία, αλλά είναι μονάχα ένα μέρος της, καθώς η εξουσία είναι στην ουσία μοιρασμένη σε δυσανάλογα μερίδια σε διάφορα άτομα και θεσμούς, που ο καθ ένας εξ αυτών έχει ένα ρόλο/ους να επιτελέσει. Βάζοντας τα όλα αυτά σε μια σειρά μπορούμε να εξάγουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα που θα μας οδηγήσει στον επόμενο κύκλο, τον 6.

Έκτος Κύκλος: Φταίει το σύστημα(στην προκειμένη περίπτωση το καπιταλιστικό), αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, είμαστε αδύναμοι και εκείνο τόσο δυνατό.
Φτάνοντας κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο, είναι δυνατόν να πιστέψει ότι κατέκτησε την αλήθεια και να καταληφθεί από ένα κύμα απαισιοδοξίας που θα τον κάνει να καταθέσει τα όπλα. Παρόλα αυτά πρέπει να κάνει μερικά δύσκολα αλλά αποφασιστικά βήματα και να καταλάβει την μια και απόλυτη αλήθεια του εβδόμου κύκλου.

Έβδομος Κύκλος: Εμείς είμαστε το σύστημα, εμείς το κάνουμε όλο αυτό να λειτουργεί μετέχοντας σε αυτό ως πηγή ενέργειας(δείτε και το Μάτριξ όσοι δεν το έχετε δει), οποιαδήποτε συσσωρευμένη εξουσία υπάρχει σε κάποια κέντρα έχει δημιουργηθεί με την δική μας συλλογική κλεμμένη εργασία. 

Όταν λοιπόν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι όλα τα μεγαλουργήματα που έχουν γίνει ποτέ στον κόσμο  και είναι προϊόν ανθρώπινης εργασίας, έχουν στηριχθεί σε ένα είδος οργανικής κοινωνίας που δουλεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο κάθε φορά, ανάλογα με την περίοδο. Τότε ίσως συνηδητοποιήσουμε ότι άσχετα με τις ταμπέλες ιδιοκτησίας που κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν στα όποια κατασκευάσματα και αγαθά, η πατρότητα τους ανήκει στο σύνολο της κοινωνίας και όχι σε αυτούς. Αν η ανθρωπότητα θέλει να εγκαταλείψει τους κύκλους της κολάσεως και να κάνει την πολυπόθητη έφοδο στον ουρανό, οφείλει να οργανώσει τις δυνάμεις της, να αμφισβητήσει την συσσωρευμένη εξουσία, να διεκδικήσει και να αποκτήσει την πατρότητα των όσων έχει πετύχει και των όσων μπορεί να πετύχει στο μέλλον. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια και για να την κατακτήσουμε πρέπει να απεγκλωβιστούμε από αυτό το κλειστό σύστημα σκέψης που νομιμοποιεί σχέσεις αρχόντων και αρχομένων, ανώτερων και κατώτερων, δυνατών και αδυνάτων, πλούσιων και φτωχών, μέρος του οποίου είναι και ο καπιταλισμός.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Στην ουσία οι κύκλοι δεν είναι ομόκεντροι αλλά περιπλέκονται μεταξύ τους, ο ένας μπορεί να περιέχει ή να είναι μέρος ενός άλλου κλπ, όμως το απλοποίησα λιγάκι το πράγμα ούτως ώστε να είναι δυνατόν να γίνει η περιγραφή.