Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ

 

 (Aναδημοσιευση απο: kartesios)

Οι ευκαιρίες χαρίζονται. Δε δίνονται με ανταλλάγματα. Όταν συμβαίνει το δεύτερο, τότε είναι συναλλαγή μιας ήττας ή και άνευ όρων παράδοση. Σε κάθε περίπτωση, όταν κάποιος τονίζει το γεγονός πως σου δίνει μία «νέα ευκαιρία», τότε αμέσως ορίζονται οι θέσεις.

Εκείνος είναι ανώτερος κι εσύ κατώτερος. Όταν μέσα από αυτή την παραδοχή, αποδεχθείς τη «νέα ευκαιρία» τότε όχι μόνο αναγνωρίζεις την υποταγή σου, αλλά δέχεσαι πως ανήκεις σ’ εκείνον που σου την έδωσε.

Νέα ή δεύτερη ή τελευταία ευκαιρία δίνουν τα αφεντικά σε κάποιον υπάλληλο που δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Νέα ή δεύτερη ή τελευταία ευκαιρία δίνει ο φύλακας στο φυλακισμένο για να μην τον τιμωρήσει στην απομόνωση. Τέτοιες «ευκαιρίες» δίνουν οι μαφιόζοι στα θύματά τους ως τελική προειδοποίηση και η κυρά στη δούλα που δεν ξεσκόνισε καλά το σαλόνι.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με το δάχτυλο τεντωμένο προς το μέρος μας, δήλωσε χτες μετά τη λήξη του Eurogroup: «Δίδεται στη χώρα μας μία νέα ευκαιρία». Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει ευκαιρίες, αλλά πλέον της… δίδονται.

Της δίδονται από ποιους; Και για ποιο λόγο; Κι άραγε, όταν λέμε ότι «Δίδεται στη χώρα μας μία νέα ευκαιρία» ποιοι θα ευνοηθούν από αυτή την ευκαιρία; Αν ο Βενιζέλος καταλάβει κάποτε την ταπείνωση που κρύβεται σε αυτή την πρόταση, θα πρέπει αμέσως να αυτοκτονήσει από ντροπή. Εκτός κι αν την ξεστόμισε συνειδητά, που είναι και το πιθανότερο.

Παραδέχτηκε ο ίδιος ότι η Ελλάδα έχει αφεντικά, ότι είναι φυλακισμένη, θύμα εκβιαστών και δούλα. Ότι στην Ελλάδα δόθηκε μία «νέα ευκαιρία» υπερτοκισμένη και με υποθήκη την εθνική της κυριαρχία.

Όμως ο θρασύτατος Βενιζέλος θα πρέπει να μας εξηγήσει ποιος έχασε τις ευκαιρίες που είχε η Ελλάδα τόσες δεκαετίες; Τις δικές της ευκαιρίες για ανάπτυξη, όχι τις «δανεικές» και επί τω τόκω.

Ακόμη κι αν αυτή είναι μία «νέα ευκαιρία» που… δίδεται στην Ελλάδα, σημαίνει ότι της είχαν δοθεί κι άλλες πριν. Τι έγινε μ’ εκείνες τις ευκαιρίες; Ποιος τις διαχειρίστηκε; Ποιος τις ξεκοκάλισε κ. Βενιζέλε; Ουδείς ένοχος;

Όσο κι αν θέλετε όλοι σας ξαφνικά να εμφανίζεστε αθώες περιστερές, σας καρφώνουν οι κουτσουλιές σας που βρωμάνε τόσο πολύ από τις αμάσητες τροφές «ευκαιριών» που καταπίνατε πάνω στη βιασύνη σας. Τόσο λαίμαργοι με τις ευκαιρίες ήσασταν.

Και τώρα, στην «Ελλάδα δίδεται μία νέα ευκαιρία» από εκείνους που τη λεηλάτησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν επέστρεψαν ποτέ τα κλεμμένα. Μια «νέα ευκαιρία» να φεσωθεί με νέα δάνεια που δε θα της επιτρέψουν ποτέ να ανασάνει από τους τοκογλύφους που την έπνιξαν στα χρέη.

Όμως αυτή η «νέα ευκαιρία» κατά πόσο… δίδεται στο ένα εκατομμύριο ανέργων, στους απολυμένους που πετάγονται καθημερινά στο δρόμο, στους συνταξιούχους που ληστεύονται οι συντάξεις τους, στους εργαζόμενους που εκβιάζονται με ένα κομμάτι ψωμί; Ούτε μια σταγόνα «ευκαιρίας» δε… δίδεται σε αυτούς.

Αντίθετα, η «νέα ευκαιρία» δίδεται στους δανειστές για να πάρουν τα λεφτά τους πίσω με τον τοκογλυφικό τόκο, και στις ελληνικές τράπεζες να σωθούν γι’ ακόμη μια φορά στις πλάτες των πολιτών. Κανένα ρίσκο γι’ αυτούς· βέβαιη εξαθλίωση για τους εργαζόμενους.

Αυτή είναι η «νέα ευκαιρία» που δόθηκε στην Ελλάδα. Εξαθλίωση για τους πολλούς, διατήρηση και αύξηση των κερδών για τους ελάχιστους. Αυτή είναι η Νέα Ελλάδα. Μια φυλακή. Τα κελιά της απόγνωσης και ο περίβολος των συσσιτίων. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με το ΔΝΤ, τις Βρυξέλλες και την ΕΚΤ στις σκοπιές, έτοιμες να πυροβολήσουν όποιον τολμήσει να φωνάξει.

«Δίδεται στη χώρα μας μία νέα ευκαιρία». Αναξιοπρέπειας, λουκέτων, κατάθλιψης και αυτοκτονιών. Μια μηχανή του κιμά που θα παράγει την πρώτη ύλη του κέρδους. Αν δεν αποφασίσουμε να δραπετεύσουμε, θα μας λιανίσουν. Όλους. Ακόμη κι αυτούς που τώρα τρώνε από το λίπος που μάζεψαν και μοιάζουν μαστουρωμένα χαζοχαρούμενοι.

Αν εγκλωβιστούμε στο ενοχικό σύνδρομο που μας δημιούργησαν και αποδεχτούμε ότι αυτή η τιμωρία μας αξίζει, θα είμαστε οι γελωτοποιοί της Ιστορίας και συνένοχοι στο έγκλημα που γίνεται εναντίον μας και ενάντια στη Δημοκρατία.

Στη χώρα του Βενιζέλου… δίδεται μία νέα ευκαιρία. Στη δική μας δεν έχει δοθεί καμία. Πρέπει να τη δημιουργήσουμε μόνοι μας. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μοιρολατρίας μας. Ας ξεφύγουμε από το βούρκο που έφτιαξαν τα δάκρυα από τα μοιρολόγια. Φτάνει ρε γαμώτο, άνθρωποι είμαστε όχι κατσαρίδες. Πώς το αντέχουμε όλο αυτό;