Σημειώσεις για τον πόλεμο στη Χαλυβουργία

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς χαλυβουργός για να κατανοήσει την βασική φύση των όσων διαδραματίστηκαν εχθές, έστω κι αν δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Η χθεσινή ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου φέρει έντονα τα σημάδια μιας εσωτερικής δοκιμασίας της απεργίας, που βρίσκεται στην εκατοστή ενδέκατη μέρα της σήμερα. Η εσωτερική αυτή δοκιμασία λέγεται διάσπαση της ενότητας της βάσης. Στην σχετική ανακοίνωση (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) γίνεται κατ' αρχάς λόγος για "συντριπτική πλειοψηφία" για πρώτη φορά, αφού οι προηγούμενες αποφάσεις ήταν ομόφωνες. Από το Granma πληροφορούμαι ότι στην Γενική Συνέλευση που προηγήθηκε της ιταμής "επίσκεψης" των φασιστών 51 άτομα ψήφισαν ενάντια στην συνέχιση της απεργίας. Οι αναφορές της ανακοίνωσης είναι εύγλωττες για την αγωνία για το μέλλον της: "να μην προδώσουμε την τάξη μας", "να συνεχίσουμε"· και λένε πολλά για όσα έχουν γίνει στο παρασκήνιο από την εργοδοσία και τα τσιράκια της, στα οποία φυσικά πρέπει να ενταχθούν τα "λεβεντόπαιδα" της Χ.Α που "δεν προλάβαιναν" ως "εργαζόμενα" να πάνε στην απεργία τους προηγούμενους τρισίμιση μήνες: 

"ο ΜΑΝΕΣΗΣ και τώρα που είναι στριμωγμένος έβαλε τα τσιράκια του και προσπαθεί να διασπάσει τον αγώνα μας, να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους απεργούς χαλυβουργούς, να συκοφαντήσει το ΔΣ του Σωματείου μας που μέχρι σήμερα με ενότητα, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα καθοδηγεί τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών" ..."Γι' αυτό στη συνέχεια με διάφορα ψέματα, σε ένα λευκό χαρτί, το οποίο το κρατάνε και κρυφό, μάζεψαν ορισμένα ονόματα συναδέλφων που μπορεί να τα χρησιμοποιήσουν οπουδήποτε. Υπάρχουν συνάδελφοι που λένε ότι ακούγεται το όνομά τους σε αυτή τη λίστα, χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν τίποτα. Αρκετοί συνάδελφοι δηλώνουν ότι ψήφισαν να σταματήσει η απεργία, αλλά σέβονται το αποτέλεσμα και συνεχίζουν να είναι απεργοί, αυτό είναι το σωστό. Να μη δεχτεί κανείς να χρησιμοποιηθεί σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός του ΜΑΝΕΣΗ" ... "Ο ΜΑΝΕΣΗΣ και τα τσιράκια του ένα στόχο έχουν: να μας διασπάσουν, να μας συκοφαντήσουν, να μας λυγίσουν και να γονατίσουμε. Μην τους δίνετε σημασία, απομονώστε τους, γυρίστε τους την πλάτη, μην πιστεύετε στις υποσχέσεις και τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργούν."

Η ίδια αγωνία είναι πρόδηλη στην ομιλία του Γιώργου Σιφωνιού που έγινε στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης της 15ης Φλεβάρη όπου και εκδηλώθηκε το ρήγμα στην βάση που επιδιώκει μανιασμένα η εργοδοσία:

 "Ορισμένοι αναρωτιούνται "και τι κερδίσαμε μέχρι τώρα;". Λέμε το εξής: Οι αγώνες δε μετριούνται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από τη ζωή" ... "Η εργοδοσία τώρα ποντάρει στην κούραση και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι απεργοί χαλυβουργοί και οι οικογένειές τους. Γι' αυτό τις τελευταίες μέρες έχει εξαπολύσει τους ανθρώπους της για να μας πιέσουν να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά, για 500 ευρώ για 8 ώρες δουλειά. Τι μας προτείνουν αυτοί οι συνάδελφοι; Να γυρίσουμε στη δουλειά χωρίς τους απολυμένους συναδέλφους μας; Να σώσουμε το δικό μας τομάρι αγνοώντας τι θα γίνει με τους 65 συναδέλφους μας απολυμένους;"... "Ορισμένοι λίγοι συνάδελφοι λένε: "Τώρα τα μέτρα που πρότεινε ο Μάνεσης ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση, τι αξία έχει να συνεχίσουμε την απεργία;". Εμείς λέμε ότι, ίσα ίσα, τώρα είναι που πρέπει να συνεχίσουμε πιο δυνατά και ενωμένα τον αγώνα μας, για να εμποδίσουμε να εφαρμοστούν. Τώρα που θα μπουν και άλλοι χώροι στον αγώνα γιατί πλήττονται και αυτοί. Τώρα που δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για να γίνει πράξη το σύνθημα "Να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία". Αλλωστε, μόνο έτσι θα ανατρέψουμε τους αντεργατικούς νόμους" ... "Ορισμένοι συνάδελφοι επικαλούνται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Δε λέμε το αντίθετο εμείς. Ξέρουμε ότι μεγαλώνουν οι δυσκολίες, γιατί δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι και όχι μόνο οι συνάδελφοι που τις επικαλούνται. Υπάρχουν συνάδελφοι με περισσότερες δυσκολίες που δεν γκρινιάζουν, που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα, που κατανοούν ότι τώρα πρέπει πιο δυνατά να συνεχίσουμε, να μη λυγίσουμε στην πιο κρίσιμη στιγμή από τις δυσκολίες. Ξέρουν ότι ο αγώνας θέλει θυσίες, ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι παιχνίδι."

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη στα παραπάνω για να καταλάβουμε τη σκληρότητα του αγώνα που διεξάγεται, του πολέμου, ακριβέστερα, που εκτυλίσσεται, ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν πάσει θυσία να διαλύσουν μια απεργία-στυλοβάτη για την ανάκαμψη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, και σε αυτούς που μάχονται με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όρθια και ενωμένη την εργατική τάξη.

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για το πού στέκεται και για ποιον παλεύει 110 μέρες τώρα ο Γιώργος Σιφωνιός.

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για το πού στέκεται και για ποιον δουλεύει η Χρυσή Αυγή των φασιστών, το "Indymedia" που ανταποκρίθηκε άμεσα στο βίντεο των αποβρασμάτων με στοχευμένη επίθεση κατά του "κνίτη" Σιφωνιού και του "Περισσού", ή για ποιον δουλεύουν οι ανώνυμοι σχολιαστές που "χτύπησαν" συντονισμένα σε κομμουνιστικά ιστολόγια χθες το βράδι με "αθώα" (βλέπε κουτοπόνηρα) ή άμεσα υβριστικά σχόλια για τον Σιφωνιό και το ΠΑΜΕ συγκεκριμένα.

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για την δυσωδία, την ηθική μπόχα που αναβλύζει ένας ανώνυμος, ψευδώνυμος, και αδιαφανής "χώρος" που έχει μετατρέψει το διαδίκτυο σε όργανο πολέμου κατά της εργατιάς, η οποία ούτε twitter έμαθε να χειρίζεται για να προστατέψει τον εαυτό της, ούτε πάνω από ένα πληκτρολόγιο μπορεί να στέκεται για να αποκρούσει την συντονισμένη λάσπη των λακέδων του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χαλυβουργοί δεν έχουν καν δικό τους σάιτ απ' όπου να μπορούν να μιλήσουν άμεσα, ενώ για τους μετανάστες της Υπατίας υπήρχε ειδικός ιστότοπος. Και, ας μην γελιόμαστε, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΚΚΕ, μπροστά στις ατελείωτες δυνατότητες άμεσης και στιγμιαίας διασποράς του ψεύδους και της χυδαιότητας που χειρίζεται "ο χώρος", φαντάζει σαν ψαρόβαρκα μπροστά σε αεροπλανοφόρο του αμερικάνικου στρατού. Στον κόσμο της "πληροφορίας" ως μέσου άλωσης συνειδήσεων, σύγχυσης, παραπλάνησης, και εξύψωσης της θρασύδειλης ιταμότητας σε "διάλογο" και "επικοινωνία", η συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών νιώθει σαν το ψάρι έξω απ' το νερό· και το χειρότερο, όταν αντικρίζει όλο αυτό το τερατούργημα πάνω στο οποίο στηρίζει την επιβίωσή του ο βρυκόλακας της σήπουσας αστικής τάξης, ένα μέρος χάνει τον προσανατολισμό του, πανικοβάλλεται, και εγκλωβίζεται στο ψεύδος λόγω της ίδιας του της αθωότητας, που μετατρέπεται σε ανηλεές δίκοπο μαχαίρι.

Όμως ο ενσυνείδητος κομμουνιστής δεν βασίζεται στο τι θα διαβάσει στο twitter ή στο facebook, ούτε καν στο αν και πότε θα μιλήσει για όσα εμφανώς άθλια έγιναν για να καταστραφεί η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική απεργία η Παπαρήγα, ο Ριζοσπάστης, ο Σιφωνιός ή οι Χαλυβουργοί. Ο ενσυνείδητος κομμουνιστής ακούει την τάξη του και τον παλμό της ακόμα και χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες ή ίντερνετ. Ξέρει χωρίς κανένα ίχνος αμφιβολίας ότι αυτή η τάξη είναι το τελευταίο ανάχωμα της κοινωνίας ενάντια στον φασισμό, πως δεν θα συνθηκολογήσει ποτέ με τους φασίστες, είτε έχουν τα ξυρισμένα κεφάλια των καλόπαιδων, είτε τα κοστούμια δημοσιογράφων και πολιτικών. Ξέρει ότι αυτή η τάξη είναι ό,τι ευγενέστερο, ανθρωπινότερο, αγνότερο, αυθόρμητο, απροσποίητο και αξιοπρεπέστερο έχει απομείνει σ' αυτή τη χώρα της σαπίλας, της ρεμούλας, της συνομωσίας, της κουκουλοφορίας, της δωσιλογίας, της απάτης, του ψέμματος, της στρέβλωσης, και της θεσμοποιημένης ιταμότητας και θρασυδειλίας -- όλης της ψυχικής παθογένειας και της πνευματικής σαπίλας που άπλωσε παντού όπου έφταναν τα βρωμόχερά της η αστική τάξη.

Ο ενσυνείδητος κομμουνιστής προτιμά να πεθάνει παρά να προδώσει την τάξη του· να πεινάσει παρά να πουλήσει τον απολυμένο συνάδελφό του· να εκτεθεί, όπως έπαθε ο Γιώργος Σιφωνιός, ως δήθεν "ανεκτικός" στους φασίστες από το κάθε θρασύδειλο αλητάκι με πληκτρολόγιο προκειμένου να κρατήσει τη συλλογικότητα ενωμένη.

Στον πόλεμο εναντίον της τάξης του, ο ενσυνείδητος κομμουνιστής απαντάει με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα, θάρρος, ενότητα, επαγρύπνηση και πίστη στους συντρόφους του.

Και θα βγει νικητής γιατί την ώρα της κρίσης, την ώρα που όλοι και όλα κρίνονται, είναι αυτός που δεν φοβάται και δεν λυγίζει, γιατί από αυτόν τον κόσμο ούτε περιμένει τίποτα, ούτε τρέμει μήπως και χάσει το "προνόμιο" των αλυσίδων που τον δένουν στο σαπιοκάραβο με τον αστό που μας προστάζει να πνιγούμε τραβώντας κουπί, με το 'να χέρι στο μαστίγιο και τ' άλλο στο καρότο, με το μισό πρόσωπο μάσκα του Γκέμπελς και του Ες και το άλλο μισό μάσκα της αναρχίας.

Εμείς θα νικήσουμε, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, κι έτσι θα γίνει.

 

Από το Lenin reloaded