Εν δυνάμει...

Paul Gauguin O taiti (Nevermore), 1897

Το πρώτο μου blog πρέπει να το έφτιαξα το 2008 και είναι το www.poexania.dtoxic.com. Ο συγκεκριμένος provider ήταν τόσο αισχρός, που από κάποια στιγμή και έπειτα τα άρθρα άρχισαν να σβήνονται από μόνα τους, σε σημείο μέχρι σήμερα να έχει χαθεί το 90/100 των άρθρων μου που είχαν δημοσιευθεί εκεί. Αυτά τα άρθρα αν και δεν κατάφερα να τα αποθηκεύσω κάπου, δεν με απασχολεί και τόσο μιας και πάντα αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν το να έχω έμπνευση για να δημιουργώ και όχι το να έχω κρατήσει φυλαγμένο ένα «μπαούλο» με δημιουργήματα/τερατουργήματα από το παρελθόν.


Έτσι και αλλιώς τα μπαούλα από το παρελθόν κρύβουν μέσα τους τρομαχτικά πράγματα, τα οποία ίσως και να μην θέλουμε να τα θυμόμαστε, ίσως να μην θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε, ακόμα και να μην μπορούμε. Μερικές φορές το κίνητρο για να προσδοκά κάποιος το μέλλον, πηγάζει από την αγωνία του να τρέξει και να ξεφύγει από το ίδιο του το παρελθόν.



Βέβαια  η αλήθεια είναι πως από το παρελθόν δεν μπορούμε να αποδράσουμε ποτέ, είμαστε εμείς οι ίδιοι, σώμα και πνεύμα ένα μπαούλο από το παρελθόν. Έχουμε λοιπόν ενσωματώσει μέσα μας όλο το χρόνο που διανύσαμε, ενσυνείδητα, υποσυνείδητα, ασυνείδητα, όχι όμως ανεπαίσθητα. Όλο αυτό λοιπόν, λειτουργεί ως ένα πρίσμα, ας το ονομάσουμε πρίσμα της εμπειρίας, μέσω του οποίου ερμηνεύουμε τις αισθητηριακές εντυπώσεις της καθημερινότητας, από όπου και αν έρχονται αυτές.


Το ερώτημα είναι, «υπάρχουν άραγε πράγματα που έχουμε ζήσει και έχουν πια ολότελα χαθεί;»
Σίγουρα υπάρχουν γεγονότα που τα έχουμε ξεχάσει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας έχουν αφήσει την στάμπα τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα όνειρα και την ψυχανάλυση, με τη βοήθεια των οποίων ανακαλύπτουμε μέσα μας πράγματα τα οποία δεν γνωρίζαμε καν ότι ενσωματώναμε.


Προσωπικά, διαβάζοντας παλιότερα άρθρα δικά μου, διακρίνω στον εαυτό μου μια εξελικτική πορεία, η οποία όμως με μεταφέρει από το πιο γενικό και το πιο αφηρημένο, στο πιο εξειδικευμένο. Σηματοδοτεί αυτό άραγε την επιλογή ενός συγκεκριμένου δρόμου σκέψης, ενδιαφερόντων, αντανακλαστικών; Σίγουρα ναι, την σηματοδοτεί! Μήπως όμως παράλληλα κρύβεται από πίσω και κάποιου είδους αγκύλωση, μια πνευματική δυσκαμψία; Για παράδειγμα παλιότερα μπορούσα να γράφω εύκολα μικρές ιστοριούλες, πλέον, αν και συχνά έχω καλές ιδέες, σπάνια καταφέρνω να τις υλοποιήσω ούτος ώστε να βγάλω κάτι ολοκληρωμένο σε μορφή ιστοριούλας από αυτές. Το ίδιο ισχύει πάνω κάτω τελευταία και για την ποίηση. Εκτός λίγων εξαιρέσεων που σχετίζονται με υποθέσεις της στενά προσωπικής μου ζωής, τα ποιήματα που μου βγαίνουν να γράφω έχουν στην πλειοψηφία τους χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό. Βέβαια είμαι σίγουρος ότι αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τα σημεία των καιρών.


Είναι αλήθεια πως όσο ο χρόνος περνά και εμείς μεγαλώνουμε, οι επιλογές μας περιορίζονται. Μας τις περιορίζει αφενός ο χρόνος που περνά, άρα και καταλαβαίνουμε εκ των περιστάσεων ότι δεν προλαβαίνουμε να τα μάθουμε/κάνουμε όλα και αφετέρου η ίδια η κοινωνία που δεν μας συγχωρεί πια την ανέμελη ζωή του τζίτζικα από το δημοφιλές παραμύθι αλλά απαιτεί από εμάς να έχουμε μια ζωή πιο κοντά σε αυτή του εργατικού μερμηγκιού.


Υπάρχει όμως κάποιος τρίτος δρόμος[1] μεταξύ του μέρμηγκα και του τζίτζικα;


Κατά τη γνώμη μου ναι υπάρχει και σχετίζεται με την μάθηση κάθε είδους, είτε αυτή λέγεται συλλογή εμπειριών, είτε διάβασμα βιβλίων, είτε οτιδήποτε άλλο. Από αυτήν θεωρώ πηγάζει σε μεγάλο βαθμό το είδος εκείνο της απόλαυσης που νιώθουμε όταν είμαστε μικρά παιδιά και ερχόμαστε σε επαφή/σύγκρουση με τον κόσμο. Ο ενθουσιασμός που αισθανόμαστε όταν βλέπουμε για πρώτη φορά την ουρά ενός παγωνιού, ο εντυπωσιασμός που νιώσαμε όταν μας διηγήθηκαν για πρώτη φορά τους άθλους του Ηρακλή, οι ώρες που περάσαμε χαζεύοντας πολύχρωμους βώλους, το βήμα εκείνο που κάναμε όταν μεγαλώσαμε λιγάκι, κρυφά από τους γονείς μας, το οποίο μας έβγαλε από τα στενά όρια της γειτονιάς μας. Όλα αυτά, η συλλογή δηλαδή εμπειριών/πληροφοριών, που είναι καταιγιστική όταν είμαστε μικρότεροι, μας φέρνουν σε επαφή με έναν κόσμο που μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχε, και αυτό αποτελεί κάτι το ιδιαίτερα απολαυστικό, ηδονικό θα έλεγα.


Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα πρέπει να συνεχίσουμε να διεκδικούμε αυτήν την αποκάλυψη καθημερινά, να μην πούμε ποτέ «καλά είμαστε ως εδώ που φτάσαμε» να μην βιαστούμε να μπούμε σε ένα καλούπι που θα μας καταδικάσει σε ένα είδος ζωής ντεζαβού όπου η κάθε μέρα θα είναι όμοια βαρετή και επαναλαμβανόμενη με την προηγούμενη.


Πολλοί για παράδειγμα ζωγράφοι, όπως ήταν ο Γγωγκέν, έφτασαν στο σημείο να εγκαταλείψουν την Ευρώπη, προκειμένου να αποφύγουν τις συμβάσεις τις οποίες έθετε η κλασική παράδοση στην τέχνη, το καλούπωμα.  Αναζήτησαν την έμπνευση σε πρωτόγονα μέρη, εκεί που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από την αρχή, τόσο στην τέχνη όσο και στην ίδια τη ζωή, υπό μια έννοια  διεκδίκησαν το απαγορευμένο δικαίωμα να ξαναγίνουν παιδιά.


Και θα πει κάποιος, ο οποίος θα έχει δίκιο


«Ναι βρε αδερφέ, αλλά καμιά φορά η ζωή τα φέρνει έτσι που σε πετάει μέσα σε μια ρόδα όπως αυτή που έχουν τα χάμστερ και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αρχίσεις να τρέχεις»


Σαφώς υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις


Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το χαμστεροτζόκινγκ μας γίνεται κακή συνήθεια ή και μερικές ακόμα που κλεινόμαστε από μόνοι μας μέσα στην ρόδα, επειδή θεωρούμε ή επειδή μας έχουν πείσει ότι αυτό είναι το πρέπον. Συχνά λοιπόν εναλλακτικές και παράλληλα μονοπάτια υπάρχουν, απλά εμείς έχουμε μάθει να μην τα διαβαίνουμε, ίσως επειδή νιώθουμε καταπονημένοι από την καθημερινότητα και αυτά απαιτούν από εμάς παραπάνω κόπο. Αρνούμενοι όμως να εξερευνήσουμε αυτά τα μονοπάτια, για χάρη της συνήθειας ή της παραίτησης, αμέσως απαρνούμαστε και τις όποιες απολαβές έχουν αυτά να μας προσφέρουν ενώ υπό κάποια έννοια αρνούμαστε την ίδια μας την εξέλιξη.


Και θα έρθει πάλι να πει κάποιος, αδίκως αυτή τη φορά, «έτσι και αλλιώς τι νόημα έχουν όλα αυτά, θνητοί και πεπερασμένοι δεν είμαστε;» 


Είναι το αντίστοιχο του γιατί να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών μου αφού θα τα λύσω πάλι το βράδυ; Όμως όπως και να το κάνουμε, το μονοπάτι/α της ζωής, για όσο αυτή διαρκέσει, έχει μεγάλη σημασία έστω και για εμάς τους ίδιους(για να μην το προεκτείνουμε και στις επερχόμενες γενιές), ο τρόπος με τον οποίο θα το/τα διανύσουμε…


Είμαστε όντα που η κάθε μας στιγμή κουβαλά ένα ολόκληρο χρονικό συνεχές. Ας κάνουμε λοιπόν το παν έτσι ώστε η πορεία της ζωής μας ως την κάθε δεδομένη στιγμή να μη διαγράφει πίσω της μια ουρά όμοια με το εγκεφαλογράφημα του Γιώργου Παπανδρέου.

Αυτά

Καλή σας νύχτα

[1] Πάντα ήθελα και εγώ να χρησιμοποιήσω αυτήν την έκφραση:)

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)