27 Ιουλ 2011

Τι θα πει επιτέλους “οπορτουνισμός”;


 Ένα – μεταξύ άλλων – κράξιμο που τρώμε συχνά οι κουκουέδες, είναι η χρήση της λεξούλας “οπορτουνισμός”. “Τι μας λες βρε οπορτούνα του κερατά;” κλπ. Οφείλω να ομολογήσω ότι τις περισσότερες φορές, ο απλός κόσμος που δεν ξέρει ψιλά γράμματα, εκνευρίζεται με τη χρήση τέτοιων λέξεων, όταν μάλιστα δεν προσπαθείς με απλό τρόπο να τους εξηγήσεις τι σημαίνει, αλλά το κυριότερο, γιατί τη χρησιμοποιείς. Κι όταν μάλιστα ο χαρακτηρισμός “οπορτουνιστής” πάει σε πολιτικούς και πολιτικές της αριστεράς, ακόμα περισσότερο κάποιος που δεν ξέρει πολλά-πολλά θεωρητικά πράγματα και είναι και άπειρος πολιτικά ταυτόχρονα, αλλά είναι όμως εργατάκος ή άνεργος, που δεν τη βγάζει γενικώς, εξοργίζεται με την κατάσταση και άδολα ονειρεύεται την ενότητα της αριστεράς, ολ'  αυτά του φαίνονται χοντρές μ...ς.

Πρέπει να παραδεχτούμε παιδιά, ότι ο κόσμος έχει ένα δίκιο που μας εναντιώνεται όταν μας ακούει να χρησιμοποιούμε αυτονόητες ορολογίες για μας, δεν είναι πάντα υποχρεωμένος να τις ξέρει, ή να έχει διαβάσει τα άπαντα του Λένιν για να πειστεί να συμπορευτεί μαζί μας. Δεν λέμε φυσικά για κάτι αλήτες που επίτηδες προβοκάρουν. Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι έτσι, θέλει ν' ακούσει κάτι χειροπιαστό, κάτι “ρεαλιστικό” και βαριέται τα ενδοαριστερά μαλώματα.
Τι θα πει λοιπόν οπορτουνισμός: βγαίνει απ' το αγγλικό “opportunity” που σημαίνει “ευκαιρία, περίσταση”. Opportunism σημαίνει καιροσκοπία, καιροσκοπισμός. Κάποιος που δηλαδή τζάμπα σπαταλά χρόνο και δυνάμεις έτσι για να περνάει η ώρα στην κυριολεξία. Με πολιτικούς όρους, αυτός που είναι οπορτουνιστής, σπαταλάει χρόνο και δυνάμεις για να ΜΗΝ πετύχει το στόχο που έχει διακηρύξει στα λόγια.
Ο οπορτουνισμός είναι όρος που τον συναντάμε στον Λένιν, τον οποίο τον χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πολιτική πρακτική των Μενσεβίκων, οι οποίοι ήταν στην πράξη αναβλητικοί και μόνιμα οπισθοχωρούσαν, ενώ στα λόγια ήταν βασιλικότεροι του βασιλέως σε πολλές περιπτώσεις. Ο Λένιν δίνει σε αδρές γραμμές τα χαρακτηριστικά του πολιτικού καιροσκοπισμού, του “οπορτουνισμού” στην μπροσούρα του “Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω (η κρίση στο κόμμα μας)” (εκδ. Σύγχρονη Εποχή), μέσα από μια εξαντλητική ανάλυση των διαδικασιών του δεύτερου συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (μετέπεια Πανρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων) που έγινε το 1904 και στο οποίο έγινε η πρώτη διάσπαση που λέμε, ξεχώρισαν από άποψη αρχών η πλειοψηφία απ' τη μειοψηφία (μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι στα ρώσικα). Διαβάζουμε: “[...] δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ” (σελ. 255-256).
Δηλαδή, με απλά λόγια οπορτουνιστής είναι αυτός που άλλα λέει κι άλλα κάνει, που κρύβει τις πραγματικές του προθέσεις. Και να είμαστε ξεκάθαροι: ο όρος “οπορτουνιστής” απευθύνεται μόνο σε όσους συμμετέχουν σε πολιτικές, κινηματικές και κομματικές διαδικασίες, δεν απευθύνεται στον απλό εργάτη που μπορεί να έχει την άλφα ή βήτα λανθασμένη άποψη για την πολιτική.
Έναν περιεκτικό σχετικά ορισμό του οπορτουνισμού έχει δώσει ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, μέλος του ιδεολογικού τμήματος της κεντρικής επιτροπής:

Οπορτουνισμός είναι η διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα”.

Τι θα πει επομένως “αστική ιδεολογία”; Αστική ιδεολογία είναι το σύνολο των ιδεών, των αντιλήψεων και των αξιών που επικρατούν μέσα στον καπιταλισμό.
Ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός είναι στην ουσία η εξουσία του κεφαλαίου, η δικτατορία της αστικής τάξης. Η κυριαρχία αυτή της αστικής τάξης βασίζεται σε ποιο πράγμα; στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στο γεγονός δηλαδή ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ολόκληρων μηχανημάτων, πλοίων, εργοστασίων, κτιρίων, αποθηκών αλλά να μη συμμετέχει άμεσα στην παραγωγή. Γι 'αυτήν έχει τους εργάτες απ' τους οποίους “κλέβει”, νέμεται την υπεραξία, την επιπλέον δουλειά δηλαδή που κάνει ο εργάτης, πέρα απ' όση χρειάζεται για να εξασφαλίσει το μεροκάματο (δεν μιλάμε για τις υπερωρίες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, θα το εξηγήσουμε σε άλλη ανάρτηση).
Επειδή υπάρχουν αυτές οι παραγωγικές σχέσεις, αυτό επηρεάζει και ολόκληρη την κοινωνία σε όλες τις εκφράσεις της: στην παιδεία, στην τέχνη, στους νόμους, στην ηθική. Το να έχει κανείς ατομική ιδιοκτησία, το να θέλει να γίνει πλούσιος, είναι μέσα στις αξίες του καπιταλισμού. Η έννοια “ελευθερία” στον καπιταλισμό σημαίνει αυτό ακριβώς: είμαι ελεύθερος να πλουτίσω. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα στον καπιταλισμό κι ανάλογα διαμορφώνεται και η (απάνθρωπη) ηθική μέσα σ' αυτόν.
Αυτές όλες οι αξίες συγκροτούν την περίφημη “αστική ιδεολογία”. Τις περισσότερες φορές όμως αυτή είναι πολύ καλά μεταμφιεσμένη, ιδιαίτερα όταν φοράει την αριστερή της φορεσιά. Όταν λένε π.χ είτε στο ΣΥΝ, είτε στη ΔΗΜ.ΑΡ., είτε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε το ΚΚΕ εσωτερικού πιο παλιά, “δίκαιη αναδιανομή του πλούτου” τι εννοούν; Εννοούν ότι ο πλούτος μπορεί να μοιραστεί δίκαια. Σωστό. ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ να μοιραστεί; Απ' αυτή την κυβέρνηση, από μια άλλη κυβέρνηση; Τι σημαίνει το “Δίκαια”;
Η “δικαιοσύνη” στον καπιταλισμό, όπως καθορίζεται απ' τους νόμους κι απ' το τρέχον δίκαιο εν γένει, είναι ακριβώς το έδαφος που ευνοείται η ελευθερία να κερδίζει κάποιος (στις πλάτες άλλων) και να πλουτίζει. Η ατομική ιδιοκτησία προστατεύεται απ' το σύνταγμα. Ο νόμος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, είναι “όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου”. Επομένως, “δίκαια αναδιανομή του πλούτου” εντός του καπιταλισμού είναι ευσεβής πόθος, είναι όνειρο, είναι – ακόμα χειρότερα – ωραιοποίηση του καπιταλισμού. Καλλιεργεί αντιλήψεις ότι αυτό το σύστημα μπορεί να είναι δίκαιο. Ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του “άδικος” (για τους πολλούς, τους εργαζόμενους) γιατί αντικειμενικά οδηγεί στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια. Το αίτημα της αναδιανομής είναι μια ανούσια επίκληση στα χριστιανικά αισθήματα των πλουσίων, να μοιραστούν τα πλούτη τους όπως ο Χριστός κάλεσε τον Ζακχαίο να χαρίσει τα πλούτη του για να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών...
Επειδή όμως άλλο η βασιλεία των ουρανών, κι άλλο η το βασίλειο της “αναγκαιότητας” κατά Μαρξ, όταν είσαι πολιτικό κόμμα, οργάνωση και ζητάς “δίκαιη αναδιανομη του πλούτου” και δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής της εξουσίας, είσαι οπορτουνιστής.
Αυτό είναι οπορτουνισμός, είναι να μιλάς σαν αριστερός και να σκέφτεσαι σαν καπιταλιστής. Ο όρος, επαναλαμβάνουμε, αφορά μόνο όσους αρθρώνουν επίσημα πολιτικό λόγο, είναι μέλη και στελέχη κομμάτων που διαμορφώνουν πολιτικές θέσεις. Δεν αφορά απλούς εργαζόμενους, απλούς ανθρώπους του λαού που ούτε πείρα έχουν, ούτε γνώσεις (δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν), ούτε είναι ασκημένοι σε πολιτικές διαδικασίες κλπ. Είναι υποχρεωμένοι όμως να κάνουν δυο πράγματα: πρώτον, να ακούν όλους και να κρίνουν ψύχραιμα τι είναι προς το συμφέρον του σαν εργαζόμενου και τι όχι. Το σωστό και λάθος εδώ κρίνεται με βάση το τι είναι το ταξικό του συμφέρον. Δεύτερον, να πάρει θέση πολιτικά, τίμια, μια κι έξω.
Ο οπορτουνισμός είναι άλλο πράγμα κι ο ρεφορμισμός άλλο. Ρεφορμιστής σημαίνει ο “μεταρρυθμιστής”. Ρεφορμισμό στην λενινιστική γλώσσα λέμε κάποιον που αρνείται την ιστορική αναγκαιότητα της επανάστασης και πιστεύει ότι σοσιαλισμός θα γίνει μόνο με αλλαγή των συσχετισμών δύναμης: να βγεί δηλαδή πρώτο κόμμα το ΚΚΕ και με νόμους να κάνει σοσιαλισμό. Επειδή κάτι τέτοιο είναι ολοφάνερα αντιφατικό (όχι επειδή πρόκειται για το ΚΚΕ, αλλά επειδή σοσιαλισμός με νόμους δεν γίνεται), ο σύγχρονος ρεφορμιστής υποστηρίζει ευρείες μεταρρυθμίσεις στον ίδιο τον καπιταλισμό χωρίς να ζητά ν' αλλάξει, σε βαθμό να γίνεται ο ίδιος φιλοκαπιταλιστής κλπ κάτι στο οποίο έχει “καταντήσει” η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που έχει αποβάλλει κάθετι μαρξιστικό. Ο ρεφορμιστής, όταν είναι συνειδητός, συνεπής υποστηρικτής των απόψεών του, πιστεύει ειλικρινώς ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς επαναστάσεις κλπ δεν είναι οπορτουνιστής, άσχετα αν έχει λανθασμένες απόψεις.
Αυτή η κατάσταση στο σήμερα είναι σπανιότατη καθώς όλα τα ιστορικά παραδείγματα και η πείρα απ' το ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας – που ήταν ο αρχικός φορέας αυτών των αντιλήψεων - στο σύγχρονο κόσμο αποδεικνύουν το αντίθετο. Συνεπή ρεφορμιστή δεν μπορώ να σκεφτώ μέχρι στιγμής κανέναν, καθώς ο “κοινωνικός” χαρακτήρας της σοσιαλδημοκρατίας έχει χρεωκοπήσει νομίζω οριστικά μετά τη δεκαετία του 80. Κι όχι, ο Κουβέλης δεν είναι απλά “ρεφορμιστής”, είναι ο ορισμός του οπορτουνιστή, ο οποίος παίζει το παιχνίδι της σοσιαλδημοκρατικής επιχειρηματολογίας της δεκαετίας του 70 και 80, παραπλανώντας ουσιαστικά τον κόσμο για το ποιόν του καπιταλισμού.
Ο οπορτουνισμός όπως μας διδάσκει η πείρα του Λένιν, είναι το ένα ρεύμα μέσα στο εργατικό, επαναστατικό κίνημα, το άλλο είναι το συνεπές επαναστατικό. Πάντα έτσι ήτανε, πάντα έτσι θα είναι όσο υπάρχει ταξική κοινωνία και τα συμφέρονται της κυρίαρχης ιδεολογίας, της αστικής στο σήμερα, θα αντανακλώνται στον ένα ή στον άλλο βαθμό και μέσα στο εργατικό κίνημα. Δεν μπορεί να υπάρχει “ενωμένη” αριστερά μ' αυτή την έννοια, διότι από άποψη αρχών, δεν μπορούν να συνυπάρχουν αντικρουόμενες αντιλήψεις στο ίδιο φορέα, όσο κι αν “προστατεύεται” ο πλουραλισμός των απόψεων. Στην πραγματικότητα, διασπαστική είναι η συνύπαρξη αντίθετων απόψεων μέσα σ' ένα ενιαίο φορέα, γεγονός που επιδρά διαλυτικά. Καλύτερα να έχουμε χωρισμένα τα “τσανάκια” μας, για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Το σόφισμα περί “πολυδιάσπασης” της αριστεράς είναι ψευδές. Δεν υπάρχει πολυδιάσπαση, υπάρχουν πάντα δύο γραμμές: η επαναστατική και η οπορτουνιστική. Τα διάφορα κομματίδια και μικροοργανώσεις από άποψη επιρροής στον κόσμο είναι αμελητέες, και είτε με τη μία άποψη θα συντάσσονται στην πράξη είτε με την άλλη.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για τον οπορτουνισμό, περιμένουμε και τις δικές σας απόψεις. 

33 σχόλια:

  1. Τους οπορτουνιστες πολλοι εμισησαν ,τον οπορτουνισμο ουδεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγω παντως μπερδευτηκα.
    λες:

    "..και δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής της εξουσίας, είσαι οπορτουνιστής."

    μετα:
    "Ο οπορτουνισμός είναι άλλο πράγμα κι ο ρεφορμισμός άλλο."
    "ο σύγχρονος ρεφορμιστής υποστηρίζει ευρείες μεταρρυθμίσεις στον ίδιο τον καπιταλισμό χωρίς να ζητά ν' αλλάξει,"

    αρα παλι δεν ζητα αλλαγη ταξης στην εξουσια?
    Ιδια μου φαινονται : /

    (νομιζα οτι ειχα καταλαβει goddamit. Ελεγα αριστερους οπορτουνιστες τους "βιαστικους", οι οποιοι ομως αντιλαμβανονται την αναγκαιοτητα, την νομετελεια της επαναστασης

    και δεξιους οπορτουνιστες ουσιαστικα τους ρεφορμιστες, που δεν θελουν αλλαγη ταξης στην εξουσια και προτεινουν μεσα συνδιαχειρισης και καλυτερευσης του συστηματος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο οπορτουνισμός πολεμήθηκε από τον Λένιν όσο από κανέναν άλλον.

    τι είναι στην ουσία?είναι μια βαλβίδα που πρέπει να υπάρχει στο κίνημα για να αποτρέπει τη Ριζοσπαστικοποίηση κ τη πολιτικοποίηση της πάλης.
    έχει πολλές φορές επαναστατική φρασεολογία αλλά η ουσία πίσω από τα λόγια είναι μια κούφια ρητορεία που κρατάει τις μάζες εντός συστήματος.

    ο δεξιός οπορτουνισμός τα παλιά τα χρόνια ήταν αυτό που λέμε οικονομισμός δηλαδή η θεωρεία ότι επαρκεί ο οικονομικός αγώνας κ η απόσπαση σταδιακών κατακτήσεων που θα οδηγήσει σε βαθιές αλλαγές μέχρι το Σοσιαλισμό.εδώ μπήκε στο προσκήνιο ο ρεφορμισμός κ ο ρεβιζιονισμός που είναι ρεύματα καθεστωτικά μετά από λίγο καιρό όμως οι ρίζα τους βρίσκεται στον οικονομισμό.ο πατέρας του Ρεφορμισμού είναι ο Μπερνστάιν που διατύπωσε το αξίωμα:το κίνημα είναι το παν ο σκοπός τίποτα.

    συμπληρωματικά στον δεξιό οπορτουνισμό ήρθε κ η αριστερή παρέκκλιση στο κομμουνιστικό κ επαναστατικό κίνημα.
    χαρακτηριστικό του λεγόμενου αριστερού οπορτουνισμού είναι η απολυτοποίηση της τακτικής κ η ανύψωσή της σε στρατηγική.η εμμονή στη μορφή Κ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της πάλης.
    η επαναστατική φρασεολογία που συνοδεύεται από τη μικροαστική ανυπομονησία.

    στη χώρα μας κ διεθνώς στη σημερινή εποχή τα 2 ρεύματα συναντώνται κ έχουν πλέον ομογενοποιηθεί σε οπορτουνιστικό χώρο με κοινά η όμοια αιτήματα κ μορφές πάλης κ κοινή πολιτική σκέψη.
    χαρακτηριστική είναι η αντίληψή τους για την περιβόητη "ενότητα της Αριστεράς" που είναι συνενώσεις κομματικών κορυφών ανεξάρτητα από την συμμαχία που πρέπει να γίνει ανάμεσα στις χημαζόμενες λαϊκές τάξεις.
    τέλος η γνωστή σε όλους μας εξύμνηση του Αυθόρμητου είναι κοινό γνώρισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. με την άδεια του ιστολογίου θα μπορούσα να επανέλθω με άλλο ένα σχόλιο κάπως αναλυτικό με θέμα:Η χαρτογράφηση του οπορτουνισμού στην Ελλάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ας μου επιτραπεί μια μη επιστημονική άποψη για το τι είναι οπορτουνισμός (οπορτουνιστής).

    Ας φανταστούμε μια λίμνη (περίπου κυκλική), που να την "χτυπάνε" από παντού διάφοροι αέρηδες !
    Στη μέση ακριβώς βρίσκεται ένα φυλλαράκι !

    Αυτό λοιπόν το φυλλαράκι είναι ο οπορτουνισμός !
    1. Ανάλογα ποιος άνεμος φυσάει, έχουμε τον δεξιό ή τον αριστερό οπορτουνισμό !
    2. Αν φυσάει πιο δυνατός αέρας, παρασέρνεται και το φυλλαράκι.
    3. Φυσικά δεν έχει καμία δική του "αξία" το φυλλαράκι, άλλοι κατευθύνουν την πορεία του.
    4. Δεν βουλιάζει, καθόσον από την ... Φυσική, ξέρουμε, ότι τα ... ελαφριά (όπως οι φελοί και ... ξέρετε σεις) επιπλέουν !
    4. Τα φυλλαράκια, πέφτουν απ΄τα δέντρα ... καταλάβατε φαντάζομαι !
    5. Τα υπόλοιπα ας τα σκεφτεί ο καθείς μόνος του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όχι μόνο τη άδεια έχετε Red Label αλλά και ευθεία πρόταση να γίνετε γλόμπερ κι εσείς. Αν έχεις υπόψη σου να γράψεις κανονικό κείμενο να μας το στείλεις να το δημοσιέψουμε.
    Manny ο όρος "αριστερός οπορτουνισμός" είναι πιο καινούργιος, ο Λένιν στον καιρό του μιλούσε για "αριστερισμό" που είναι ακριβώς αυτό που λες.
    Ο σύγχρονος αριστερός και δεξιός οπορτουνισμός (πολιτικά μιλάμε πάντα) έχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορές. Το βασικότερό τους κοινό χαρακτηριστικό είναι η εχθρότητα προς την συνεπή επαναστατική, αν το θέλεις μπολσεβίκικη, γραμμή που εκφράζεται από κόμμα "νέου τύπου" όπως λέμε, με τα λενινιστικά χαρακτηριστικά δηλαδή: δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, ενιαία ιδεολογικοπολιτική πάλη κλπ. Αυτά, τόσο η "δεξιά" όσο και οι "αριστερή" αντιπολίτευση τα σιχαίνονται, τα θεωρούν γραφειοκρατία, καταπιεστικά κλπ και προτιμούν περισσότερο "φιλελεύθερες" δομές αλλά και πιο "φιλελεύθερη" αντίληψη της πολιτικής γραμμής.
    Τη διαφορά με το ρεφορμιστή δεν μπορείς να την καταλάβεις στο σήμερα επειδή δεν υπάρχουν πια συνειδητοί ρεφορμιστές όπως π.χ την περίοδο της 2ης Διεθνούς και του Κάουτσκι. Βλέπε τη μπροσούρα του Λένιν "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι" για το ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας. Επίσης μπορείς να δεις και την ιστοσελίδα του... αριστερού ρεύματος www.iskra.gr που έχει μερικά αποσπάσματα του Κάουτσκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Red Label- Φυσικά έχεις και από μένα το κάλεσμα...

    Για αυτά που λες, ο οικονομισμός ήταν μετέπειτα από τον ρεφορμισμό, βασικά ήταν η ρωσική βερσιόν του γερμανικού ρεφορμισμού/ρεβιζιονισμού που εκφραζόταν από τον Μπερστάϊν που έλεγε αυτά που λες και άλλα. Την εποχή του ιμπεριαλισμού πολλοί παράγοντες της Β διεθνούς δεν κατάλαβαν τη νέα κατάσταση και δέθηκαν στον ρεφορμισμό (πχ ο Πλεχάνωφ), επίσης υπήρχε η λεγόμενη κεντριστική τάση που εκπροσωπόταν από τον Κάουτσκυ, αυτοί ανεχόταν τους δεξιούς και τελικά γινόταν ουρά τους (επίσης οι Χίλφερντιγκ, Τρότσκι, Μπάουερ κ.α.). Μετά τον Οκτώβρη γίναν και αυτοί πλέρια αντιδραστικοί όπως και οι ρεβιζιονιστές,ορισμένοι κόλλησαν στην αριστερή τάση που μετά το 2ο συνέδριο της 3ης διεθνούς έγινε μπολσεβίκικη...

    "χαρακτηριστικό του λεγόμενου αριστερού οπορτουνισμού είναι η απολυτοποίηση της τακτικής κ η ανύψωσή της σε στρατηγική.η εμμονή στη μορφή Κ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της πάλης.
    η επαναστατική φρασεολογία που συνοδεύεται από τη μικροαστική ανυπομονησία." Ε δεν είνξαι ακριβώς αυτά, ίσως αυτά είναι η ελληνική εκδοχη του, εδω φαίνεται λες και περιγράφεις ΕΑΑΚίτες. Στην πραγματικότητα και αυτοί είναι δεξιοί οπορτουνιστές με φανφαρίζουσα φρασεολογία, κάτι όμως που συναντάμε και στον ΣΥΡΙΖΑ (θυμάσαι την περίοδο Αλαβάνου; Τη δήλωση του τελευταίου το Φλεβάρη για "ειρηνική εξέγερση";)

    Εγώ θα έλεγα ότι οπορτουνισμός είναι η έλλειψη αρχών, ή η υποτίμηση τους, όπως τέλεια το περιγράφει ο ΦΑΡΟΣ. Και όταν δεν έχεις αρχές επηρεάζεσαι από την αστική ιδεολογία. Στην πραγματικότητα η σωστή γραμμή είναι σαν να περπατάς σε ένα σκοινί, αλλά το απλό λάθος δεν συνιστά οπορτουνισμό. Από την άλλη αριστερός οπορτουνισμός είναι η αποκοπή της θεωρίας από την πράξη-ο δογματισμός δηλαδή η λογική ότι όλα είναι γραμμένα και πάμε μπροστά με αυτά χωρίς "υποχωρήσεις". Αυτό δεν έχει διαφορά από τον αριοστερισμό αυτά ήταν τα βασικά του προβλήματα, ο τυχοδιωκτισμός του ήταν η άρνηση ουσιαστικά τακτικής. Γενικά το πράγμα το σκέφτομαι σαν μια ασυνέπεια προς τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού στην πολιτική πράξη. Η δεξιά τάση αρνείται τη θεωρία η αριστερή την πράξη. Συνέπεια και οι δυο να πάνε στον ιδεαλισμό. Οι πρώτοι θυμίζουν την Καντιανή άρνηση γνώσης του κόσμου-οπότε ας κάνουμε αγώνες και βλέπουμε, οι άλλοι μοιάζουν με τους ουτοπικούς σοσιαλιστές φτιάχνουν τον τέλειο κόσμο στα μυαλά τους και πάνε μπροστά χωρίς τα άμεσα δεδομένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συνεπή ρεφορμιστή πάντως. Μιλάνε για σοσιαλισμό κάπου στο μέλλον με μεταρρυθμίσεις-τα μικρά που λένε στην πορεία... Στην πραγματικότητα αυτό καταλήγει στην άρνηση του άλματος προς τον κομμουνισμό και την ενσωμάτωση. Οι "αριστεροί" προσεγγίζουν όχι τυχαία πολύ την αναρχία, μιλάν για το αυθόρμητο πολύ, ενώ όπως ξέρουμε το σύστημα αναπαράγει την ιδεολογία του (την αλλοτρίωση-φενακισμένες ανάγκες), αυτό πρακτικά σημαίνει ενσωμάτωση, στη σοσαιλιστική οικοδόμηση, έχοντας στο νου τους το "τέλειο", πιστεύουν όπως οι αναρχικοί στο σημερινό άνθρωπο και τις ιδιότητες του και καταλήγουν στην άρνηση του άλματος και αυτοί. όπως βλέπουμε αυτό ακριβώς εξηγεί και το αγγάλιασμα όλων αυτών των φαινομενικά διαφορετικών χώρων αλλά τόσο όμοιων. Η αλήθεια είναι ότι τροφοδοτούνται από την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος εδώ και 50 χρόνια άσχετα αν δεν φαινόταν στην αρχή, την απογοήτευση. Αυτά τους οδηγούν στο συμβιβασμό ή την φανφαρολογία. Η δουλειά στις μάζες η πρακτική δραστηριότητα αυτό είναι το κριτήριο για να κινηθούμε και αυτό το έλεγε ο Μαρξ, ήδη από το 1844!!!Η πραγματικότητα πρέπει να αναλύεται επιστημονικά με το εργαλείο της διαλεκτικής λογικής, αυτά ήταν που είχε πετύχει ο Λένιν να κάνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. thanks Alex το πιασα (Manny, κρατα το γερα μη μας φυγει)
    Καταλαβα γτ μπερδευτηκα. Διοτι ειχα κανει την εξης ισοτητα στο μυαλο μου:

    δεξιος οπορτουνισμος = συριζα/σοσιολδημοκρατες/ ευρωκομμουνιστες/2ος δρομος προς το σοσιαλισμο= ρεφορμισμος
    (χρησιμοποιουνται και οι δυο οροι για να περιγραψουν το συριζα, απ οτι εχω παρατηρησει)

    παντως καταλαβαινω τι λες. Ξαναδιαβασα και το κειμενο, αυτο βοηθησε:
    ""Ο ρεφορμιστής, όταν είναι συνειδητός, συνεπής υποστηρικτής των απόψεών του, πιστεύει ειλικρινώς ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς επαναστάσεις κλπ δεν είναι οπορτουνιστής, άσχετα αν έχει λανθασμένες απόψεις.
    Αυτή η κατάσταση στο σήμερα είναι σπανιότατη καθώς όλα τα ιστορικά παραδείγματα και η πείρα απ' το ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας – που ήταν ο αρχικός φορέας αυτών των αντιλήψεων - στο σύγχρονο κόσμο αποδεικνύουν το αντίθετο""

    Αρα μιας και αυτες οι ιδεες εχουν χρεωκοπησει, οσοι πλεον υποστηριζουν τον 2ο δρομο απλα λενε δρακους που ουτε οι ιδιοι δεν πιστευουν. Οποτε αυτο τους κανει οπορτουνιστες (τυχοδιωκτες)και ουχι ρεφορμιστες. καταλαβαινω γτ λες οτι δεν υπαρχουν πλεον στην Ελλαδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και μια ερωτηση ακομα καλυτερη:
    Ποσο συνεπης επαναστατικη τακτικη βρισκετε στη δεδομενη πολιτικη συγκυρια να εντεινετε την πολεμικη κατα ολων των αλλων( που απο τη στιγμη που α πριορι θεωρειτε το ΚΚΕ ως τον συνεπη επαναστατικο φορεα, ειναι οπορτουνιστες συλληβδην) αντι να εντεινετε την πολεμικη και αντιπολιτευση στην -πιο αντιλαικη απο ποτε- κυβερνητικη πολιτικη (και ως εκ τουτου να αναζητησετε συμμαχους στο κινημα);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ειπατε οτι τα χαρακτηριστικα του "κομματος νεου τυπου" ειναι εχεγγυα οτι δε θα παρασυρθει αυτο το κομμα απο τον "οπορτουνισμο" (δημ. συγκεντρωτισμος κλπ).
    Τελικα, πως βρισκει εφαρμογη αυτο στην πολιτικη επιλογη της ηγεσιας του ΚΚΕ (του μακαριτη Φλωρακη πρωτα και κυρια), τοσο με το σχηματισμο του ενιαιου ΣΥΝ το '88, όσο και με τη συμμετοχη σε δυο διαδοχικες αστικες κυβερνησεις το '89 και το '90?
    Aυτες οι κινησεις είναι ή οχι οπορτουνιστικες;
    Επίσης, η συμμετοχη στα ψηφοδελτια του κομματος ανθρωπων οπως ο Ζουραρις, ο Μπουταρης, ο Γκλετσος, η Κανελλη κλπ (δλδ ανθρωπων που ελαχιστη εως καμια σχεση δεν εχουν με την κομμουνιστικη ιδεολογια), ποσο...γνησια επαναστατικη τακτικη ειναι, και ποσο καθαρο απο τον οπορτουνισμο προκυπτει το ΚΚΕ, ως εκ τουτου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος 3:32.
    Το κόμμα νέου τύπου είναι συγκροτημένο κατ' αυτόν τον τρόπο, όχι ντε και καλά για προφυλαχτεί απ' τον οπορτουνισμό αλλά απ' τον κυρίαρχο ταξικό αντίπαλο. Ο οπορτουνισμός μπορεί κάλλιστα να εκφραστεί και μέσα στα επαναστατικά κόμματα νέου τύπου, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες (είτε στον καπιταλισμό είτε στο σοσιαλισμό). Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού απλά διασφαλίζει το ότι δεν θα υπάρχει πληθώρα αντιλήψεων, ότι δεν θα υπάρξουν οργανωμένες τάσεις μέσα στο ίδιο κόμμα. Αυτό βεβαίως έχει την αρνητική του πλευρά, να επικρατήσει η οπορτουνιστική "πτέρυγα" και, πατώντας πάνω στην ίδια την αρχή του δημ. συγκεντρωτισμού, να αφαιρέσει τελείως τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κόμματος αυτού.
    Ο σχηματισμός του ΣΥΝ τη δεκαετία του 80 ήταν συνεπής ως προς την τακτική που καθόρισε το ΚΚΕ στα συνέδριά του, υπάρχουν πολλά ζητήματα σχετικά με το πώς κατέληξε το ΚΚΕ στο κοινό πόρισμα με την ΕΑΡ. Οι οπορτουνιστές στο ΚΚΕ μέσα τότε, είχαν γενικά την "ευνοϊκή" γι' αυτούς συγκυρίας της περεστρόικα και του Γκόρμπι, υπήρχαν ωστόσο και συνεπείς μαρξιστές-λενινιστές που αποτέλεσαν την πολιτική και θεωρητική βάση για την μετά το 90 ανασυγκρότηση του κόμματος.
    Γενικά, ο οπορτουνισμός υπάρχει επειδή υπάρχουν ταξικές αιτίες. Εξαρτάται απ' την ετοιμότητα του κόμματος να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις στο εσωτερικό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για το πρώτο σχόλιο ανώνυμε 3:32 (δεν ξέρω αν είσαι ο ίδιος με τον επόμενο)
    Η πολεμική ενάντια στις άλλες δυνάμεις της αριστεράς γίνεται από άποψη αρχών, πολιτικά. Δεν νομίζω ότι έχει αυξηθεί η ένταση της διαπάλης (δεν θεωρώ ότι υπάρχει "επίθεση" όπως λες), όπως επίσης δεν νομίζω ότι μειώθηκε η ένταση της αντιπαράθεσης με τα αστικά κόμματα, απεναντίας έχει αυξηθεί.
    Τα πρόσωπα τα οποία αναφέρεις με τα οποία έγινε συνεργασία στο παρελθόν, ή τουλάχιστον προσπάθεια για προσέγγιση, είναι μέσα στο πλαίσιο (υποθέτω) της πολιτικής συμμαχιών, ακόμα και με μεμονωμένα πρόσωπα με τα οποία το ΚΚΕ θεώρησε ότι μπορεί να προωθήσει περισσότερο την πολιτική του. Απέτυχε σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά κατά τη γνώμη μου όφειλε να δοκιμάσει, να επιχειρήσει συνεργασία με τμήματα της διανόησης. Προσωπικά δεν πάω καθόλου τον Ζουράρι π.χ, αλλά όπως καταλαβαίνεις, οι συνεργασίες δεν καθορίζονται πάντα από τα συναισθήματα μερικών ή περισσότερων μελών, φίλων ή/και υποστηρικτών.
    Οι συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις κρίνεται στην παρούσα φάση ότι θα είναι επιζήμια, όχι για το κόμμα αλλά για τον κόσμο (υποθέτω φυσικά, δεν είμαι μέσα στο μυαλό της κ.ε.) Παλαιότερα υπήρχε συνεργασία π.χ με το ΔΗΚΚΙ σε δημοτικές εκλογές, συνεργασία που ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Οι συνεργασίες είναι γενικά συγκυριακές. Αν το ΚΚΕ κρίνει τη δεδομένη στιγμή ότι δεν υπάρχει έδαφος για συνεργασίες κάτι θα έχει κάτα νου. Δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κατ' αρχην να πω οτι ειμαι ο ιδιος "ανωνυμος" που εγραψε και τα δυο σχολια. Κατα δευτερον, χαιρομαι για την ψυχραιμη απαντηση και την προσπαθεια επιχειρηματολογησης :)
    Απο κει και περα, παρατηρω (οχι ειδικα απο σενα, ειναι γενικο το φαινομενο) οτι δεν υπαρχουν ενιαια κριτηρια οταν αντιστρεφεται η κριτικη περι οπορτουνισμου προς το κομμα που υποστηριζετε. Αλλιως, η απαντηση στα ερωτηματα μου, θα επρεπε να ειναι η αυτονοητη. Οτι ναι, και το ΚΚΕ εχει οπορτουνισει και μαλιστα πολυ περισσοτερο απο αυτους που σημερα κατηγορει για οπορτουνισμο. Και μαλιστα απο τα δεξια. Και ακομα χειροτερα, επιμενει στον οπορτουνιστικο δρομο. Δηλαδη το δρομο του στενου μικροκομματικου οφελους (αυτοενισχυση του) ενω θα επρεπε να εχει προτεραιοτητα το κινημα (γιατι αυτο σε τελικη αναλυση δημιουργει πολιτικα γεγονοτα, ειτε επι μερους, ειτε μειζονα και ανατρεπτικα). Οπως και στο ρεφορμιστικο, γιατι, οπως πολυ ωραια ορισε στο ποστ ο συντροφος σου, ο δρομος της αλλαγης συσχετισμων (κοινοβουλευτικων προφανως) και μαλιστα ως προυποθεση για την αναπτυξη της περιβοητης "αντεπιθεσης του λαου", ειναι ρεφορμιστικος, κι ας υπαρχει η υποσχετικη της (καποτε στο αοριστο μελλον) μιας αλλης εξουσιας (επισης αοριστης, χωρις να μπαινει ρητα με ποιο τροπο θα ερθει, επαναστατικο ή κοινοβουλευτικο;).

    Εφοσον ομως, η βασικη δυναμη της Αριστερας (προτιμω αυτο τον ορισμο, και οχι του "οπορτουνιστικου χωρου", που δειχνει αφενος εμπαθεια και απαξιωση, αφετερου ειναι και αστοχος, γιατι ο οπορτουνισμος ουτε μονιμη ιδιοτητα κανενος ειναι, ουτε και περιοριζεται στην αριστερα. Το ΛΑΟΣ ειναι απειρως περισσοτερο οπορτουνιστικο, ακομα και απο τον ΣΥΝ, αλλα πως θα μπορουσε να μπει στο ιδιο τσουβαλι, ακομα και αν προκειται για τον ΣΥΝ;) ειναι το ΚΚΕ, θα επρεπε τα βελη της κριτικης να στοχευσουν αυτο καταρχην.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Και συνεχιζω :)

    Απο κει και περα, μηπως ειναι λιγο προβληματικο (επιμενω) να εστιαζει τελευταια ολο και περισσοτερο ο "Ρ" πανω στον "οπορτουνισμο" οσων πολιτικων πρωτοβουλιων υπαρχουν στα αριστερα του, αντι να εστιασει στο τι κινησεις πρεπει να γινουν στο αμεσο χρονικο διαστημα προκειμενου το "αντιλαικο τσουναμι" (μου αρεσει καμια φορα η ξυλινη γλωσσα και ο λαικισμος, και δεν κανω πλακα) να ανατραπει;
    Και μη μου πειτε οτι η απαντηση ειναι "μια αλλη εξουσια", γιατι θα σας απαντησω οτι αυτη η αλλη εξουσια (ο,τι και να εννοει ο καθενας) προφανως δεν θα ερθει αυριο μεθαυριο, λογω των συγκεκριμενων συσχετισμων. Οποτε τι αντιτεινουμε απεναντι σε αυτο που αποτελει αμεσο πολιτικο ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ, εφοσον πρωτα εχουμε κανει συγκεκριμενη αναλυση της συγκεκριμενης καταστασης;
    Μια γενικολογη στρατηγικη ή συγκεκριμενες αμεσες πρωτοβουλιες που απευθυνονται προς το κινημα, που προφανως ευελπιστουμε να ανοιξουν το δρομο σε γενικοτερες ανατροπες που να θεσουν επι ταπητος το ζητημα της εξουσιας και της επαναστασης ως εκ τουτου;
    Μια πρωτοβουλια οπως αυτη εναντια στην ΕΕ, ας πουμε, τη στιγμη που περισσοτερο απο ποτέ, το αντιΕΕ εκφραζεται απο ολο και περισσοτερο κοσμο, γιατι δε θα μπορουσε να αποτελεσει πολιτικο οπλο για να γινει -επιτελους- πραξη αυτο που επι δεκαετιες (και καλως) ελεγε το ΚΚΕ (περι εξοδου απο την ΕΟΚ/ΕΕ); Γιατι να μην βαλει και το ΚΚΕ πλατη λοιπον, ουτως ωστε η κινηση αυτη να εχει ακομα μεγαλυτερες πιθανοτητες επιτυχιας (και αν θες και "επαναστατικοτητας" αν δεχτω χαρην της συζητησης, οτι η ηγεμονικη λογω συσχετισμων δυναμη θα ειναι το επαναστατικο ΚΚΕ και οχι οι κακοι οπορτουνιστες);
    Ναι, δε θετει αυτη η κινηση ζητημα ανατροπης του καπιταλισμου, αλλα οχι γιατι πιστευει σε ενα "αλλο καπιταλισμο", αλλα γιατι εχει αμεσο πολιτικο οριζοντα πανω σε συγκεκριμενο καιριο ζητημα και γιατι απευθυνεται και σε μη επαναστατικα μηυμενους (δλδ την κοινωνικη πλειοψηφια) που δεν εχουν πειστει για τον κομμουνισμο, αλλα θελουμε να μπουν σε κινηση και μεσα απο αυτη την κινηση αφενος να πετυχουμε αμεσες τακτικες νικες που ανακουφιζουν το λαο, αφετερου να ζυμωθουν και οι ανατρεπτικες ιδεες που θα επιτρεψουν την αλλαγη των συσχετισμων και συνεπως θα ανοιξουν το δρομο για την επανασταση και το σοσιαλισμο/κομμουνισμο.

    Αν η τακτικη στο σημερα (αυτη που απευθυνεται στον υποκειμενο της κινησης της ιστοριας, το ιδιο το εργατικο και λαικο κινημα) ονομαζεται οπορτουνισμος, τοτε μαλλον υπαρχει ελλειμμα τακτικης (που αφηνει τη στρατηγικη μετεωρη και απιαστο ονειρο) και επαναστατικης πολιτικης γενικοτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος 7:49, 7:50. Αλίμονο, ο όρος "οπορτουνισμός" πρωτοχρησιμοποιήθηκε για ορίσει ένα είδος πολιτικής συμπεριφοράς μέσα στο ίδιο το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου (όποιο κι αν είναι αυτό).
    Το περί αλλαγής συσχετισμών δύναμης, αναφέρεται ΚΑΙ στο κοινοβούλιο, αλλά όχι μόνο αυτό. Γενικά στις μαζικές οργανώσεις, κυρίως φυσικά στα συνδικάτα. Και κατά τη δική μου κρίση, "αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης" δεν σημαίνει ντε και καλά να βγεις πρώτος, αλλά να αυξήσεις τις δυνάμεις σου ώστε να ασκήσεις πιέσεις, όπως λέμε ξύλινα (που κι εμένα μ' αρέσει μερικές φορές :)) "από καλύτερες θέσεις", αλλά και να διευρύνεις τις δυνατότητες επιρροής.
    Βεβαίως, η διάσπαση του 89-91 οφείλεται σε δεξιά στροφή που πήρε το κόμμα τη δεκαετία του 80, ένα μεγάλο τμήμα της κεντρικής επιτροπής και του πολιτικού γραφείου τότε που επιθυμούσε τη "διάχυση" του ΚΚΕ μέσα στο ΣΥΝ, σήμερα βρίσκεται μέσα στο ΣΥΝ ή και στο ΠΑΣΟΚ. Θα μου πεις, καθάρισε το κόμμα από οπορτουνιστές; Φαντάζομαι πώς, αν υπάρχουν, είναι μια μικρή μειοψηφία και δεν επηρεάζουν τις θέσεις και την πολιτική του ΚΚΕ, ή ότι δεν έχουν εκδηλωθεί φανερά, ή ότι εμείς δεν έχουμε την πολιτική οξυδέρκεια να τη διακρίνουμε.
    Το "άλλη εξουσία", ναι μπορεί να ακούγεται αόριστα, ωστόσο διαβάζοντας το πρόγραμμα του ΚΚΕ επί του ζητήματος της εξουσίας (υπάρχει σχετικό απόσπασμα στο 3ο μέρος της κριτικής επί του κειμένου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) νομίζω δεν μπαίνει ζήτημα αοριστίας, ευχαρίστως να το συζητήσουμε.
    Όσο για το αίτημα περι εξόδου από τη ΕΕ, αποδέσμευση το λέει το ΚΚΕ, δεν έχω ανακοίνωση του ΚΚΕ τους τελευταίους δύο μήνες να μην το βάζει ως κυρίαρχο αίτημα. Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ας μου επιτραπεί, άλλη μία ... παρεμβασούλα.

    1. Οπορτουνισμός και αντικομμουνισμός είναι ... νύχι-δάχτυλο, πάνε ... πακέτο που λέμε !
    2. Το οπορτουνιστικό ρεύμα είναι αποτέλεσμα της επίδρασης της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα.
    3. Επί της ουσίας, όπου και όταν κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα, οδηγεί στον αφοπλισμό της εργατικής τάξης από τη δυνατότητα προετοιμασίας και εκδήλωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης.
    4. Πολλές φορές στην πράξη τα δύο ρεύματα του οπορτουνισμού (σ.σ.: ο δεξιός και ο αριστερός οπορτουνισμός) συμπίπτουν, εκφράζοντας μια συνολικότερη εχθρική στάση απέναντι στο μαρξιστικό-λενινιστικό ρεύμα στο εργατικό κίνημα, στα κομμουνιστικά κόμματα (σ.σ.: δες Πασοκ, Συν, Αριστεριστές κλπ.).

    υ.γ.: για όποιον θέλει να διαβάσει περισσότερα, ας κάνει τον κόπο να δει το παρακάτω:
    http://faros.wordpress.com/2008/03/02/antiparathesi-me-ton-antikommounismo/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δεν διαβάζεις Φάρε μου φαίνεται, ούτε τα κείμενα ούτε τα σχόλια :) όλα όσα είπες τα είπαμε ήδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κι άμα ξαναπείς "ας μου επιτραπεί" δεν θα σου επιτραπεί :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μμμμ, ναι ...
    Και ... δεν το ξέρεις ότι ...

    Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως ;;;

    Ε ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Εμενα με ενοχλει που ενα λαικο "υποτιθεται" κομμα χρησιμοποιει την λεξη οπορτουνισμος και οχι καιροσκοπος.

    Αυτο βασικα το κανει και με πολλους αλλους ορους.

    Υποτιθεται οτι απευθυνεστε στα λαικα στρωματα και χρησιμοποιειται λεξεις που αμεταφραστες ακουγονται πομπωδεις και βαθυστοχαστες (που μονο ο πεφωτισμενος "ινστρουχτουρας" μπορει να εξηγησει).


    Κατα τα αλλα προωθουσατε την δημοτικη και πολεμουσατε την ταξικη καθαρευουσα.

    (και το φοβεροτερο ειναι οτι χρησιμοποιειτε τους αγγλικους ορους ,ουτε καν τους ρωσσικους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανώνυμος 3:19
    Για τη χρήση ξένων όρων κι εγώ έχω ένα θέμα. Γιατί να μην λες π.χ "πολιτικός καιροσκοπισμός" κλπ; Αλλά μια και καθιερώθηκε, τι να κάνεις τώρα; μες στη γλώσσα είν' αυτά. Και η κουκουέδικη ορολογία, που πολλοί την κοροϊδεύουν (κι εγώ πολλές φορές, το ομολογώ) είναι κι αυτή ένα χαρακτηριστικό των αλλαγών που συμβαίνουν σε οποιαδήποτε γλώσσα. Κι επίσης νομίζω ότι ο όρος "οπορτουνισμός" όπως είναι παρμένος απ' τον Λένιν, το ίδιο είναι και στα ρώσικα, όποιος ξέρει ρώσικα να μας πει.
    Αλλά ρε φίλε, νταξ', δε νομίζω ότι πια χρησιμοποιούμε γενικά τέτοιες ορολογίες π.χ "προλεταριάτο", "μπουρζουαζία", "αγκιτάτσια", "προτσές" αυτά τα ψιλοκαταργήσαμε.
    Να μου πεις ότι πρέπει να μιλάς περισσότερο κατανοητά ναι, συμφωνώ. Αλλά και πάλι, ορισμένες επιστημονικές ορολογίες δεν μπορείς να τις καταργήσεις τελείως, π.χ "παραγωγικές δυνάμεις", "ιμπεριαλισμός". Απλά να τις εξηγήσεις στον κόσμο, αυτό θέλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ανωνυμε 3.19
    ο "οπορτουνισμος" ειναι πολιτικος ορος, παραπανω δοθηκε και η εξηγηση του. Με τον ορο καιροσκοπισμος δε αποτυπωνεται πληρως το νοημα που δινουμε.
    Γενικα καλο ειναι να μη ψαχνουμε ψυλλους στ αχυρα για να την πουμε στον αλλο. Οχι και καθαρευουσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Δηλαδή αυτός που δεν καταλαβαίνει τι είναι το "προτσες", άμα του πεις "διαδικασία διαλεκτικής εξέλιξης", θα καταλάβει;
    Από εκεί και πέρα οπορτουνισμός θα ήταν να αρχίσουν οι συμμαχίες με κάθε καρυδιάς καρύδι, στην λογική "να γίνουμε πολλοί και μετά βλέπουμε". Το Κόμμα δεν το κάνει. Να κοιτάξουμε λίγο και στην άλλη "αριστερά";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Και μια μικρή συμβολή από εμένα στο ερώτημα του τίτλου.
    Τι είναι ο οπορτουνισμός;
    Διαβάστε την Αυγή και θα δείτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αποριες
    1. Οσοι γραφονται σε μια κομματικη οργανωση γιατι ...ειναι εκει γραμμενοι και οι γονεις τους - και το θεωρουν ως οικογενειακ παραδοση ...ειναι οπορτιουνιστες ;
    2. οσοι πηγαινουν σε φεστιβαλ της ΚΝΕ η της Χρυσης Αυγης για ...κοινωνικοτητα η γιατι τους αρεσουν τα ...εμβατηρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ερώτηση:
    Επιτρέπεται στο πλαίσιο της επίτευξης ενός στρατηγικού στόχου, να υιοθετείται μία οπορτουνιστική τακτική;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ανώνυμος 2:00
    Η ερώτησή σου είναι ασαφής, αλλά θα προσπαθήσω :) Υπάρχει στρατηγική και τακτική. Ωραία μέχρι εδώ. Η τακτική σου θα πρέπει να σε οδηγεί στον στρατηγικό σου στόχο, σωστά;
    Η τακτική σου λοιπόν θα πρέπει, τι πράγμα; να υποτάσσεται στη στρατηγική σου. Αυτό που θα σχεδιάσω να κάνω, πολιτικά, αγωνιστικά, συνδικαλιστικά, υπηρετεί τον τελικό μου στόχο; Αν ναι, τότε έχω σωστή τακτική, αν όχι τότε έχω λάθος τακτική.
    Επομένως η τακτική, εφόσον υπάρχει καθορισμένος στρατηγικός στόχος θα είναι αναγκαστικά ή σωστή ή λανθασμένη.
    Όταν όμως η στρατηγική σου είναι θολή ή ανύπαρκτη (δηλαδή δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής του συστήματος) τότε η οποιαδήποτε τακτική σου, ενώ μπορεί να έχει πρόσκαιρο όφελος, μακροπρόθεσμα δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Η πολιτική μετώπου του ΚΚΕ δεν δεσμεύει από άποψη στρατηγικής κανέναν ("δεν χρειάζεται να συμφωνούν όλοι μαζί μας στο σοσιαλισμό"). Επειδή όμως η τακτική συνδέεται με τη στρατηγική, το ΚΚΕ τουλάχιστον (αυτό είναι δική μου ερμηνεία) είναι πολύ προσεχτικό στο τι κινήσεις κάνει όσον αφορά τις συμμαχίες και όσον αφορά την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα του λαϊκού μετώπου που θα οικοδομηθεί.
    Σωστή τακτική και λάθος τακτική λοιπόν. Αν υιοθετηθεί "οπορτουνιστική" τακτική όπως λες, δεν νομίζω, με όρους πολιτικής ότι εξυπηρετείται η διακηρυγμένη στρατηγική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ανώνυμος 9:03
    Όσοι γράφονται σε μια κομματική οργάνωση, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ λόγο (επειδή ήταν οι γονείς τους, για να βρουν γκόμενες, για να κάνουν καριέρα πολιτική, για να σκοτώσουν την ώρα τους) εφόσον συμφωνούν με το πρόγραμμα και το καταστατικό και τα εφαρμόζουν στην πράξη, δεν είναι οπορτουνιστές.
    Το δεύτερο ερώτημα δεν το κατάλαβα, αλλά δεν υπάρχει περιορισμός στο ποιος θα μπει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ, αρκεί να πλερώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου. Αν φυσικά είναι κανένας σεσημασμένος φασίστας ή τραμπούκος και τον ξέρουν τα παιδιά στην ΚΝΕ, υποθέτω ότι δεν θα τον βάλουν. Για φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής δεν ξέρω τι κάνουν, εγώ πάντως δεν θα πήγαινα ακόμα κι αν έπαιζε το αγαπημένο μου συγκρότημα, πράγματα φυσικά που δεν γίνονται ούτως ή άλλως στην πραγματικότητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ".....Όταν όμως η στρατηγική σου είναι θολή ή ανύπαρκτη (δηλαδή δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής του συστήματος) τότε η οποιαδήποτε τακτική σου, ενώ μπορεί να έχει πρόσκαιρο όφελος, μακροπρόθεσμα δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων....."

    Εστιαζω σε οτι ειναι μεσα στην παρενθεση...


    Το ζήτημα της αλλαγής συστήματος είναι αφενός στόχος δικός μας, δε σημαίνει ότι οποίος δεν έχει αυτο το στόχο έχει ανύπαρκτη στρατηγική, αφετέρου η τακτικη μας σήμερα ταυτίζεται με το στόχο, εφόσον λέμε ότι μοναδική διέξοδος πλέον είναι η λαϊκή εξουσία (που δεν έχω καταλάβει γιατί δε λέμε σοσιαλισμό, ή είναι κάτι διαφορετικό; ).

    Θέλω τη γνώμη σου πάνω στις διαπιστώσεις αυτές.


    Κάποια στιγμη ισως θα ταν ενδιαφερων να ανοιξετε ένα νήμα σχολιασμού και κριτικής της τακτικής του κόμματος, πιστεύω έχει πολυ ψωμι το ζήτημα αυτο και πολλα συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πολύ εύστοχο το ερώτημά σου ανώνυμε 1:12 θα κάνουμε post με το θέμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μετά απο μερικά χρόνια ο Λένιν ξανα επίκαιρος με τους οπορτούνες στην εξουσία απο αριστερά(βλέπε ΣΥ.ΡΙΖΑ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα

Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...