Η Αίγυπτος, η Ισπανία και το ζήτημα της εξουσίας

Aπο:Αριστερά και πολιτική

• Διδάγματα από τις πρόσφατες εξελίξεις

Όταν  πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και σε συνέχεια η Ποέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης και αυτή του Συντάγματος βρισκόταν στο απόγειό τους, είχαμε κάνει μια βασική αλλά ταυτόσημη παρατήρηση για το κίνημα των πλατειών: Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι αν δεν έχει ο λαός ένα εναλλακτικό κέντρο εξουσίας και εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας, το αδιέξοδο κάθε εξέγερσης είναι προδιαγεγραμμένο.

Αν το κίνημα των μαζών στις πελατείες και στους δρόμους δεν αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία του κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν τον λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.

Οι αυταπάτες ότι οι εξουσίες πέφτουν χωρίς μέτωπο, πολιτική οργάνωση, πρόγραμμα, στόχους και κυρίως χωρίς εμπλοκή στη μάχη της οργανωμένης, σε ταξικά κόμματα και συνδικάτα εργατικής τάξης, δεν αντέχουν στο χρόνο

Αυτά τα βλέπουμε να γίνονται πράξη με τις τελευταίες εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Ισπανία αλλά και στην Ελλάδα.

Στην Αίγυπτο ο στρατός  «καθαίρεσε» τον αρχηγό του Μουμπάρακ και ανέλαβε την πολιτική εξουσία με δικό του Συμβούλιο. Ενσωμάτωσε δήθεν τα λαϊκά αιτήματα αλλά όπως φάνηκε στόχος ήταν η διασφάλιση της ταξικής εξουσίας της ντόπιας μονοπωλιακής αστικής τάξης  σε συνεργασία πάντα με τους Αμερικανούς, που στηρίζουν αυτή την εξουσία, με χείμαρρο δανείων «βοήθειας»  και στρατιωτικών προμηθειών που πνίγουν την Αίγυπτο.

Ο λαός της Αιγύπτου φυσικά κατάλαβε ότι η εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ οδηγούνταν σε πλήρη φαλκίδευση με μια επίφαση «δημοκρατίας αλλά Μουμπάρακ» και εξεγέρθηκε ξανά όπως έδειξαν οι αιματηρές συγκρούσεις με πολλούς νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Το ζήτημα τώρα ξανατέθηκε από την αρχή. Ή ο λαός θα πάρει την εξουσία ή η άρχουσα τάξη θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, ολόιδια, πάντα εκμεταλλευτική και καταπιεστική. Όσο δεν λύνεται το πρόβλημα της εξουσίας δεν υπάρχει καμιά ελπίδα η εξουσία του κεφαλαίου να υλοποιήσει τους πόθους του εξεγερμένου λαού. Αυτό το δίδαγμα δεν πρέπει  ποτέ να μας διαφεύγει.

Στην Ισπανία μετά από μια πολυδιαφημισμένη «ειρηνική εξέγερση» στην Πλατεία Πουέρτα ντελ Σολ, που κάποιοι εκτίμησαν ότι άλλαξε το ρουν της ιστορίας στη χώρα(!), το αποτελέσματα των εκλογών της 20^ης Νοεμβρίου φέρνουν τη δεξιά θριαμβεύτρια με στόχο να επιβάλει τρισχειρότερα μέτρα από αυτά που προκάλεσαν την εξέγερση των αγανακτισμένων πολιτών.

Η εξουσία των μονοπωλίων επανέρχεται δριμύτερη. Και μιας και δεν υπάρχει αντίσταση τα μέτρα θα είναι πολύ πιο σκληρά.

Στην Ελλάδα η συγκρότηση της κυβέρνησης του «Μαύρου Μετώπου» με τη μαριονέτα των τραπεζών κ. Παπαδήμο, σημείωσε από τη μια τον πανικό της πολιτικής εξουσίας απέναντι στη λαϊκή οργή που την ώθησε να την αντιμετωπίσει ενωμένη και από την άλλη την απόδειξη του ποιος είναι πραγματική εξουσία στη χώρα. Οι λαϊκές αντιδράσεις παρά την έντασή τους δεν κατάφεραν να βάλουν αποφασιστικά τη σφραγίδα τους στις πολιτικές εξελίξεις. Εν μέρει αποσταθεροποίησαν την εξουσία του κεφαλαίου αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ωρίμασαν οι όροι για την ανατροπή της.

Φυσικά στις συγκρούσεις με την εξουσία το βάρος σήκωσαν πάλι οι δυνάμεις της Αριστεράς και το συνδικαλιστικό κίνημα που τόσο λοιδορήθηκαν στις πλατείες.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι, εν όσο τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να συγκροτήσουν ανατρεπτικό μέτωπο εξουσίας και χωρίς πρόγραμμα διακυβέρνησης για το «τι θα γίνει μετά» στο οποίο θα συσπειρώνουν τις λαϊκές δυνάμεις, η άρχουσα τάξη όχι μόνο θα συνεχίσει να κυβερνά αλλά και θα λαμβάνει ακόμη σκληρότερα μέτρα. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση θα εκτρέφονται φυσικά και τάσεις αυταρχικές και φασιστικές ως δήθεν «οριστικές λύσεις» στο πρόβλημα της πολιτικής διακυβέρνησης και της σταθερότητας.

Οι κίνδυνοι όσο και αν δεν φαίνονται σήμερα, αύριο, με τη διαδοχική αποτυχία των συναινετικών λύσεων και με τη διαδοχική όξυνση της κρίσης, θα μας σερβιριστούν ως «σωτήριες».

Το θέμα είναι πάντα πως οργανώνονται σε βάθος και σε αποτελεσματικότητα οι δυνάμεις του εργαζομένου λαού για να επιβάλουν τις δικές τους λύσεις και όχι να περιμενει κανείς από την εξουσία του κεφαλαίου να του χαρίσει Δίκαιο. Το Δίκαιο κατακτιέται δεν χαρίζεται.