Παρουσιάζουμε εδώ, ένα τραγούδι με κοινωνικό-πολιτικό στοίχο, του αυθεντικού λαϊκού καλλιτέχνη Αντύπα, που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το τι γίνεται αυτήν την στιγμή στην Ελληνική κοινωνία.
"υπάρχουν δύο ελλάδες, η μία είναι,
του μόχθου και του πόνου και της παρηγοριάς"
μας λέει ο καλλιτέχνης υπενθυμίζοντας μας πως "η εθνική ενότητα/είναι μια παγίδα", και συνεχίζει
"υπάρχουν δύο Ελλάδες/ αλίμονο της μιάς"
Επιβεβαιώνοντας το σύνθημα "αυτός είναι πατριωτισμός/ να μην πτωχεύσει ο λαός!"
Μας λέει πως:
"τα λεφτά τα φάγανε/ τα λεφτά τα πήρανε"
υπενθυμίζοντας στο φιλόμουσο κοινό του, πως "600 δις φυλάν στην Ελβετία/ καμία θυσία για την πλουτοκρατία!"
Οι στοίχοι του πραγματικά χτυπάνε στο κέντρο του προβλήματος, και ο ίδιος ποτέ δεν το έπαιξε "κάπως", σε αντίθεση με κάτι Μητροπάνους και Παπακωσταντίνου, που τους κάναμε φίρμες και τώρα μας την είδαν και "αγανακτισμένοι".
Δώστε βάση στην πενιά (και κυρίως στους στοίχους):
Υπάρχουν δύο Ελλάδες
Σα να λέμε, στο επόμενο φεστιβάλ Αντύπα και Βέρα Λάμπρου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πρέπει να βουτήξει η εργατική τάξη για να κάνει το άλμα προς τον ήλιο!
Γάμα τα...
Η γνώμη μου είναι ότι οι καλλιτέχνες πρέπει ως τέτοιοι να αντιμετωπίζονται ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρετε, δύσκολο είναι να είσαι ένας Καζάκος, μια Μπέτυ Βαλάση, ένας Ρίτσος !
Μερικές επιλογές τους (ορισμένων, που δεν είναι σαν αυτούς που αναφέρω), πολλές φορές μας στενοχωρούν ή δεν συμφωνούμε με αυτές ...
Όμως, κατά καιρούς, έχουν προσφέρει ...
Σίγουρα, όσο "δένεται τ΄ατσάλι" θα βγαίνουν καινούργοι !
Κι αυτό μας δίνει μεγαλύτερη αισιοδοξία από όσο ενδεχομένως θυμό μας δίνουν κάποιοι άλλοι ...
Να διευκρεινήσω πως το ποστ είχε και μία χιουμοριστική διάθεση...
ΑπάντησηΔιαγραφήA, ολα κι ολα! Oχι και Αντυπα, βρε ΤRASH! ;)) Μπορει το νοημα των στιχων να λεει αυτο που θα επρεπε να λενε ολοι οι καλλιτεχνες σημερα στην Ελλαδα, αλλα να μη χασουμε την ουσια για το....νοημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορω με τιποτα να ακουσω τετοια τραγουδια, δεν με εκφραζει ο..καλλιτεχνης, το στυλ σκυλέ, οπως και τα..Γαλλικα του! ;)
Tωρα θα μου πεις τι καταλαβαμε κι απο τους αλλους, τους ''δηθεν'', που ενω αναδειχθηκαν μεσω του ΚΚΕ και ο λαος τους λατρευε τοσα χρονια σαν...ιερα τερατα, τελικα αποδειχθηκαν οι χειροτεροι αντικομμουνιστες και οσφυοκαμπτες του συστηματος!
Δε ξερω,ισως να πρεπει να καταρρευσουν ολα μηπως και ξαναβρουμε το δρομο μας, ως λαος...
Εγω παντως ξερω και δεν νομιζω να ειμαι μονη οτι οτι απο τοτε που πολλοι απο αυτους που θεωρουνται σημερα μεγαλα ονοματα το ειδαν ''αγανακτισμενοι'' κανοντας παραλληλα... αρπαχτες οπου και οποτε βρουν ευκαιρια, εγω σταματησα να ακουω Ελληνικη μουσικη. Παντως ελπιζω οτι στο μελλον θα βγει κατι καλο απ ολη αυτη την υποθεση.....
Προς το παρον ακουω....αυτα που ανεβαζω συχνα, εδω, αν και κανεις δεν εχει κανει σχολιο για τις μουσικες επιλογες μου! :)
Άστους να λένε TRASH! Πολύ ωραίο post. Αντύπας Θεός! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήvarometro
ΑπάντησηΔιαγραφήKι εσυ τεκνον Βρουτε; ;)
Ε, χαλασε ο κοσμος! Θα παρω τηλεφωνο τον..Βruce! :PP
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή"υπάρχουν δυο ελλάδες";
δηλαδή "από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου";
(του αντύπα κι αυτό)!!!
Υ.Γ ...καταγγέλω τον ...προβοκατόρικο ρολό της elva, έναντι της ...στρατευμένης - για την ελλάδα - τέχνης. Αν έλεγε για ...δυο σουηδίες; τότε ήθελα να σε δω!!!
Καλή δύναμη!
Πολιστικό σκοτάδι.Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε (έστω και χιουμοριστικά) για το "πολιτικό" τραγούδι του αντύπα. Μόνη επλίδα αυτό που λέει ο Φάρος "...όσο "δένεται τ΄ατσάλι" θα βγαίνουν καινούργοι". Μόνο που το ατσάλι καλά δένεται μέχρι στιγμής, οι "οστρόφσκιδες" είναι που λείπουν
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα, μετά το πολιτισμικό σοκ, λίγη αποτοξίνωση με παλιό καλό βουλγάρικο ταξικό άσμα
http://www.youtube.com/watch?v=yq53w5Dkvjo
*Πολιτιστικό ήθελα να πω
ΑπάντησηΔιαγραφήTRASH, εύγε για την επιλογή σου! Πήξαμε στο θεοδωράκη αυτές τις μέρες βρε αδερφέ! Ομολογώ πως ...ακόμα κι εγώ το αγνοούσα. Θα συμπεριληφθεί στο αφιέρωμά μου "η εργατική τάξη μέσα από το λαϊκό τραγούδι νο 150"!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσοχή! Και το ρεμπέτικο στην εποχή του, δείγμα της λούμπεν πολιτιστικής παρακμής το λέγαμε, και το ανακαλύψαμε 30 χρόνια μετά!
ΑπάντησηΔιαγραφή...και χώρια από την πλάκα, υπάρχουν τραγούδια και καλιτέχνες του σκυλάδικου, με πολύ πολιτικά στην ουσία κομμάτια. Κάποια στιγμή ίσως μαζέψω μερικά που έχω υπόψην. Πάντως καλό είναι να μην ξεχνάμε πως και εκεί υπάρχουν πραγματικοί αριστεροί καλιτέχνες οι οποίοι προς τιμήν τους, την πολιτική τους ιδιότητα δεν την προέβαλαν ποτέ για να πουλήσουν (και δεν έχουν καβαλήσει και κανένα καλάμι όπως οι "έντεχνοι"). Κλασσικό παράδειγμα ο Τερζής.
Βέβαια μπαίνει πάντα το ζήτημα αν "η μορφή συμβαδίζει με το περιεχόμενο" που μου έλεγε και ένας σύντροφος, όταν είχαμε την κουβέντα...
Και η μορφή είναι λογικό λιγο-πολύ να ξενίζει, όπως και τα "Γαλλικά" που λέει και η Εlva (και με το δίκιο της).
Αλλά εδώ καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε πως πρόκειται για "λαϊκούς" και όχι "εκλαϊκευμένους" στοίχους.
Τέλος πάντων, περίμενα να γίνει περισσότερος χαβαλές...
@ Τrash:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο πρόσφατα:
Κάποτε - όταν είχα τελειώσει το Λύκειο και ήμουν πρωτοετής-δευτεροετής φοιτητής - ο Γιώργος Μαργαρίτης θεωρούταν "σκύλος". Εμφανιζόταν σε "μαγαζιά" στη Θηβών στο Αιγάλεω με θαμώνες λαϊκατζήδες με Ντάτσουν και "ύποπτους" τύπους με Μπεμβέ! Η "μπόμπα" έρεε άφθονη και το γύψινο πιάτο σήκωνε κουρνιαχτό.
Καναδυό φορές είχαμε πάει η μουσική παρέα της τάξης μας (ροκ συγκρότημα) παρέα με συμμαθητή μας σκυλομπουζουξή "του στυλ Μ. Χιώτη" - κιθαρομπούζουκο. Αφού μας πότισε μπόμπα μας έλεγε: “ Προσκυνάτε ρε το σκύλο” - “ Θεέ Μαργαρίτη” κλπ.
Μετά από χρόνια ο Μαργαρίτης κάνει ένα come back και εμφανίζεται με νέο ρεπερτόριο
Επικοινωνώ με τον συμμαθητή μου (που τώρα ζει και εργάζεται σαν μουσικός σε πόλη της Β. Ελλάδας πηγαινοερχόμενος στη Γερμανία σαν παιδί κι αυτό μεταναστών) και μού είπε: "Θυμάστε που κράζατε σεις οι ροκάδες τον Τζωρτζ Μάργκουελ? Είδες τι έκρυβε ο άνθρωπος μέσα του"?
Η τέχνη δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν υπάρχει "στρατευμένη" τέχνη, είναι "άφωνη", τη φωνή της την δίνεις εσύ που βλέπεις και ακούς.
Απλά διαλέγεις και παίρνεις ...
Τέχνη είναι φακός δεν είναι καθρέφτης έλεγε ο Μπρεχτ. Μεγεθύνει. Έχει μορφή και περιεχόμενο. Όταν ένα από τα δύο λείπει έχουμε ένα χυδαίο αποτέλεσμα. Η τέχνη υπηρετεί το λαό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@spiral:
ΑπάντησηΔιαγραφήμάλλον θα συμφωνήσω μαζί σου.
@gekoudi:
Ανοίγεις τεράστιο ζήτημα. Η δική μου άποψη είναι πως η μορφή εξυπηρετεί το περιεχόμενο. Τα αντάρτικα τραγούδια λόγου χάρη, δεν χάνουν κάτι από το μεγαλείο τους από το γεγονός πως καμμία καινούργια μορφή δεν φέρανε, αλλά βασίστικαν σε παραδοσιακούς ελληνικούς και ...ρώσικους δημοτικούς ρυθμούς. Ισα-ίσα που αυτό (το γνώριμο δηλαδή)μπορεί και να βοήθησε στην διάδοση τους.
Από την άλλη, όσο μεγαλειώδες και ιδιοφυές και αν ήταν στην μορφή (που κακά τα ψέματα, ήταν), το έργο της Ριφενσταλ ή του Σπέερ, δεν έπαυαν στο περιεχόμενο να είναι ναζιστικά...
καλα το τραγούδι ειναι ψιλοελεεινο:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρχουν δυο ελλάδες και τις θελουμε
Παντως τα τραγούδια οταν ειναι καλά, τα αντιμετωπίζεις σχετικά ανεξάρτητα απο τον καλλιτέχνη και τα απολαμβάνεις. Σαν να λεμε όταν πας σε ενα εστιατοριο να φας ενα καλο πιάτο, δεν θα κάτσεις να κολλήσεις στην πολιτική κουλτούρα του μάγειρα.
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως στους χωρους της τεχνης υπάρχει εντονος ατομικισμός και ματαιοδοξία, όπως και σε άλλους χώρους και λιγο ως πολύ και παντού αλου. Οπως λοιπον και στους χωρους δουλειας, στην κοινωνια, λιγα ειναι τα ατομα που ξεπερνούν το ατομικό ή το οικογενειακό και λειτουργούν με άξονα το συλογικό συμφέρον, έτσι και απο τους καλλιτέχνες δεν μπορούμε να περιμένουμε θαύματα.
Επίσης το οτι ενας καλλιτέχνης τραγουδά στίχους με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα, δεν σημαίνει κατ αναγκη οτι τον αντιπροσωπεύουν ή οτι θα συνεχίσουν να τον αντιπροσωπεύουν για ολη του τη ζωη, έστω και αν αυτοί οι στίχοι κάποτε έγιναν μέρος της ταυτότητας του εργατικού κινήματος.
Το παν ειναι να ξέρουμε τι να κρατάμε και τι να αφήνουμε, να μην εξιδανικευουμε άτομα γεμίζοντας τα κενά του χαρακτήρα τους που μας είναι άγνωστα με αυτό που θα θέλαμε εμείς να είναι γεμισμένα.
Πολλα ειπα και εχω και μια εργασια να ξεκινήσω να γράφω, τα λεμε:)
Καλησπέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήTRASH: Κρατάω ό,τι έγραψες για τον Πασχάλη Τερζή, τη μεγαλύτερη εν ζωή λαϊκή φωνή σήμερα. Αυτό δε σημαίνει πως ακούω ή με εκφράζει όλο το ρεπερτόριό του.
ΟΛΟΙ: Νομίζω πως διαβάζω θεωρητικολογίες στα σχόλια. Δεν είναι κακές, αλλά τις θεωρώ περιττές όταν πρόκειται για την τέχνη. Τι είναι μεγάλο, τι είναι μικρό, τι είναι τέχνη, τι δεν είναι, τι είναι ποιοτικό, τι είναι εμπορικό. Συγγνώμη για την έκφραση και μη το πάρετε επί προσωπικού: μπούλσιτ (που λένε και οι σύμμαχοι αμερικανοί). Προτιμώ αυτό που μαγεύει το αυτί μου και αγγίζει την ψυχή μου. Και αυτό ξεκινά από τον Ανέστο Δελιά, συνεχίζει στον Καζαντζίδη, περνάει στους Dire Straits, αγκαλιάζει την Κάλας, και πολλές δεκάδες ακόμα επιλογές, και δεν καταλήγει κάπου. Κάποτε οι σύντροφοι μόλις άκουγαν χατζηδάκι έβγαζαν σπυράκια. Το ίδιο και με το θάνο μικρούτσικο. Λοιπόν δεν με αφορούν οι θεωρίες περί τέχνης.
Ακούστε αν δε βαριέστε αυτό και πείτε μου αν έχετε ακούσει πιο ψυχωμένη εκτέλεση από τους λεγόμενους ποιοτικούς:
http://www.youtube.com/watch?v=JC1K6proSlc&feature=related
ELVA : Πιστεύω να κατάλαβες, χιούμορ ήταν...
Καλή δύναμη, με αγέρα αγωνιστικό, από την αποψινή συναυλία στη χαλυβουργία!
Poexania γράφεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Επίσης το οτι ενας καλλιτέχνης τραγουδά στίχους με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα, δεν σημαίνει κατ αναγκη οτι τον αντιπροσωπεύουν ή οτι θα συνεχίσουν να τον αντιπροσωπεύουν για ολη του τη ζωη, έστω και αν αυτοί οι στίχοι κάποτε έγιναν μέρος της ταυτότητας του εργατικού κινήματος.
Το παν ειναι να ξέρουμε τι να κρατάμε και τι να αφήνουμε, να μην εξιδανικευουμε άτομα γεμίζοντας τα κενά του χαρακτήρα τους που μας είναι άγνωστα με αυτό που θα θέλαμε εμείς να είναι γεμισμένα."
Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Κατα τη γνωμη μου ενας πολυ αξιολογος τραγουδιστης, και ανθρωπος, ασχετα που δεν ειναι κομμουνιστης, αλλα Ιεχωβάς, ειναι ο Κωστας Χατζης. Τα τραγουδια του μοιάζουν να βγαινουν απο μεσα του, να ειναι αλιθηνα, και αποσο εχω δει δεν εχει κανει κωλοτουμπες στη ζωη του, ειναι συννεπης απεναντι σε αυτο που εκπρωσωπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα τραγουδια του μου αρεσουν παρα πολυ, ακουστε για παραδειγμα αυτο
http://www.youtube.com/watch?v=V9NsiQ574DM&feature=related
εβαλες που έβαλες Αντύπα,βάλε τουλάχιστον την απίστευτη διασκευή του οδηγώ και σε σκέφτομαι από Κωστα Ματσικα που τα σπάει
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=eEU_OSXUWxw
Ο εν λόγω καλλιτέχνης δεν μας τα έλεγε πιο πρίν αυτά! Τωρα θυμήθηκε τις δύο Ελλάδες (τον βλέπω να κανει αντάρτικο μέ τον Νότη)Οσο για τόν στίχο είναι ότι πρέπει για επαναστατημένους μπουζουκόβιους!Και συμπληρώνω τήν στιχουργική πανδαισία....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν δυό Ελλάδες
η μία με σκατά
η μιά είναι για τώρα
κι'άλλη για μετά
άλλοι μέλι στα δάχτυλα
κι' άλλοι μέ κωλοδάχτυλα
ΥΓ.Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή
*Τα είπα και ξαλάφρωσα*
http://www.youtube.com/watch?v=fDhPnAaih0Y
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχαχα Βομολοχιους ονομα και πραμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήpoexania.. Μή μασάς παραπλανητικό ειναι! απο το βωμό και το ελλοχεύω, δλδ αυτός πού ενεδρεύει τα ιερα!!..... Εντάξει δέν λέω. μπινελικόνω πού και πού!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζήτηση για μορφή και περιεχόμενο δεν είναι τόσο απλή. Π.χ. πολλοί άνθρωποι κάνουν το λάθος να θεωρούν το στίχο σαν "περιεχόμενο" και τη μουσική σαν τη "μορφή" η οποία ντύνει το στίχο, όπως ντύνουν τα ρούχα το Μανωλιό. Αυτό είναι απλουστευτικό. Γιατί κανένα περιεχόμενο δεν είναι άμορφο. Ακόμα και οι στίχοι, ιδωμένοι στο χαρτί, εκφέρονται με κάποιον τρόπο. Αντιστοιχούν οι ίδιοι σε κάποιο περιεχόμενο. Όταν μελοποιούνται, αυτό το περιεχόμενο δε μένει αναλλοίωτο, αλλά μπορεί και να στρεβλωθεί. Πολλά πολιτικά τραγούδια το κάνανε αυτό στο παρελθόν, γι' αυτό και τα θεωρώ και ψεύτικα. Εξάλειφαν όλες τις αντιφάσεις που μας έδειχνε ο ποιητής, μετατρέποντας το σύνολο (στίχοι μέσα στη μουσική) σε κενό βερμπαλισμό. Αλλά και τότε εμφανιζόταν κάποιος και έλεγε: "Μην ακούς μόνο τη μουσική, στους στίχους είναι το ζουμί!". Λάθος! Η μουσική σε πολλά πολιτικά τραγούδια δεν παρουσιάζει τους στίχους, αλλά τους κρύβει. Το γιατί είναι απλό: οι πιο πολλοί συνθέτες εκμεταλλεύτηκαν τους ποιητές. Απόδειξη ότι όταν το πολιτικό τραγούδι δεν πουλούσε, δεν ασχολήθηκαν αυτοί μαζί του. Άρα, παρόλο που η βάση για αυτό υπήρχε, αυτοί δεν είχανε καούρα να δείξουν στον κόσμο το 2+2.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, η μορφή δεν είναι υπηρέτρια του περιεχομένου, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει διαχωρισμός με σινικά τείχη. Άλλωστε, η καλλιτεχνική ομορφιά είναι αγώνας πώς θα δέσεις μορφή με περιεχόμενο, και πώς θα δουλέψεις τις μορφές σου για να συγκινήσεις. Δε σε σώζει η πρόθεση κανενός "περιεχομένου" αν δεν είσαι σε θέση να διεγείρεις ούτε το θυμικό μιας αίγας!