Τα spreads οδηγούν την Ιταλία στο ΔΝΤ ? Και τα spreads ποιός τα "οδηγεί" ?

Το σχέδιο της κυρίαρχης τάξης προχωρά χωρίς εμπόδια στην Ευρωζώνη. Αφού τακτοποιήθηκε το ζήτημα της Ελλάδας προς το παρόν, με την πρόσδεση μεγαλύτερου (εκλογικά) μέρους του λαού στο άρμα της αντιλαϊκής μηχανής και την απόκτηση απο τους ντόπιους φύλαρχους, νέας πίστωσης χρόνου, το παιχνίδι μεταφέρεται πλέον στην γειτονική Ιταλία, η οποία πιέζεται - γράφει ο ξένος τύπος - από τα spreads. Στα 487 και βάλε έκλεισε σήμερα το spread του 10ετούς ιταλικού ομολόγου, με την πορεία του το τελευταίο τετράμηνο, να θέτει την γειτονική μας χώρα, ως την επικρατέστερη υποψήφια να ακολουθήσει τις Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία, στην "μητρική αγκαλιά" του ΔΝΤ.

Τα spreads όπως μας λεν, διαμορφώνονται βάση της εμπιστοσύνης της αγοράς στην πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας ! Ποιά αγορά, ποιά εμπιστοσύνη και ποιά ικανότητα ?

Πρέπει να κατανοήσουμε, πως όταν ο Τύπος μιλά για αγορές, ουσιαστικά αναφέρεται σε πιστωτές και χειριστές των χρηματοπιστωτικών εργαλείων. Δηλαδή Τραπεζίτες και ιδιοκτήτες των Funds. Καλά μέχρι εδώ θα μου πείτε, αυτά μας τα λέει και η Ελευθεροτυπία ... Αυτό που όμως δεν αναφέρεται συνειδητά από τους αστούς οικονομολόγους και αναλυτές, είναι πως εαν ψάξουμε στα μετοχολόγια, των ξένων και εγχώριων Τραπεζών, θα δούμε πως οι Τραπεζίτες είναι ουσιαστικά οι Βιομήχανοι, οι Εφοπλιστές, οι Κατασκευαστές και οι ιδιοκτήτες των μεγάλων εμπορικών ομίλων. Δηλαδή το ίδιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο ελέγχει την παραγωγή και την πραγματική οικονομία, είναι και αυτό που ελέγχει και τις τροφοδοτικές μηχανές της καπιταλιστικής αγοράς, δηλαδή τις Τράπεζες ... και κατ'επέκταση την εμπιστοσύνη αυτών στην πιστοληπτική ικανότητα ενός κράτους !

Είναι πολύ εύκολο να λέμε πως οι Τραπεζίτες και οι (δικοί τους) οίκοι αξιολόγησης, υποβαθμίζουν την πιστοληπτική κάποιου κράτους, επειδή ανησυχούν για τα δάνεια που έχουν δώσει ή επειδή χάνουν την εμπιστοσύνη τους, στην δυνατότητα των κρατών για την αποπληρωμή τους. Και αυτό διότι στην πραγματικότητα, τα ομολογιακά δάνεια, προς κράτη και επιχειρήσεις, δεν δίνονται ώστε να αποπληρώνονται και να βγάζουν οι Τράπεζες μερικούς τόκους, αλλά για να τροφοδοτούν δυο βασικούς πυλώνες πραγματοποίησης της υπεραξίας στην παραγωγή : (α) την ιδιωτική και δημόσια επένδυση (β) την ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση.

Το πραγματικό πρόβλημα εντοπίζεται στο ποσοστό πλασματικού (τραπεζικού) προς πραγματικού (ίδιου) κεφαλαίου, μιας επιχείρησης, ενός κράτους και μιας κοινωνίας ολόκληρης, το οποίο τα τελευταία 30 χρόνια αυξάνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα οι περισσότερες επιχειρήσεις, κράτη και καταναλωτές, να "λειτουργούν" με ολοένα και περισσότερες ανάγκες για δανεισμό. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς, πως το πρόβλημα, δεν είναι οι κερδοσκόποι του τραπεζικού συστήματος ή τα σπάταλα κράτη, αλλά τα πλεονάζοντα στοιχεία στην παραγωγή ... κεφάλαια (πλασματικά και πραγματικά), προϊόντα, παραγωγικές δυνάμεις ...και αυτό επιδεινώνεται από (α) την συστηματική απαξίωση ενός παραγωγικού τομέα που δεν αποδίδει πλεον τα αναμενόμενα (ή τα απαραίτητα εαν θέλετε) για να συνεχιστεί η ανάπτυξη του και (β) την υπερσυσσώρευση με αυτόν τον τρόπο, νεκρών κεφαλαίων. Και έτσι οι κάνουλες της πίστωσης, κλείνουν ! Οι ίδιοι τις κλείνουν ... μέχρι να καταστραφούν τμήματα των πλεονάζοντων στοιχείων και να υποκατασταθούν οι αναγκαίες αποδόσεις για τα εναπομείναντα !

Άρα ξαναγυρίζουμε στο προηγούμενο ερώτημα ... χάνουν την εμπιστοσύνη για ποιό πράγμα ακριβώς ? Για την ικανότητα μιας οικονομίας κοινωνίας, να αποδεχτεί τους νέους "κανόνες" οι οποίοι θα βοηθήσουν ώστε να ανέβουν οι αποδόσεις των επενδύσεων στην παραγωγή. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός πως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, με Δούρειο Ίππο το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, επεμβαίνουν στους εργασιακούς κανόνες του ιδιωτικού τομέα ! Τους ενδιαφέρει βεβαίως και η "υγεία" του κρατικού ταμείου, όχι όμως λόγω κοινωνικών ευαισθησιών αλλά επειδή και αυτό συμβάλλει στην στήριξη των ποσοστών κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων ! Το ΔΝΤ δεν επεμβαίνει σε όλες τις χώρες, αλλά σε αυτές που έχουν αντιδραστικές κοινωνίες. Σε αυτές που υπάρχει κοινωνική αντίσταση, σε αυτές που υπάρχει αδυναμία των ντόπιων εξουσιαστών να επιβληθούν.

Σε όλες τις οικονομίες της Ευρώπης, λαμβάνονται εδώ και χρόνια, "δημοσιονομικά μέτρα εξυγίανσης" και ασκείται ένας κεκαλυμμένος, "δημοκρατικός" ταξικός πόλεμος. Στις χώρες όπου έχει επέμβει ήδη το ΔΝΤ ή σε αυτές που θα επέμβει ακόμα, ο πόλεμος αυτός αναγκαστικά αποκαλύπτεται ... Η Ιταλία θα αναγκαστεί όπως φαίνεται να θυμηθεί το αγωνιστικό παρελθόν της, πριν από το 1972 και τους ευρωκομμουνιστές του Μπερλίγκουερ που κατέστρεψαν το ιταλικό μαζικό κίνημα !