Η ουσία πίσω απο τα λόγια

Τι να γράψει και τι να πει κανείς, πραγματικά αυτές τις μέρες έχω βαρεθεί αυτό το θέατρο σκιών, που το λένε κυβέρνηση, και όλους εκείνους που σέρνει ή την σέρνουν για τις ανάγκες της εμποροπανήγυρης ή αλλιώς της χρεωκοπίας.

Μέσα σε αυτήν την αναμπουμπούλα, πατάει η μια μερίδα του κεφαλαίου πάνω στην άλλη, προσπαθώντας είτε να μην εξαφανιστεί, είτε να ισχυροποιήσει την θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα. Πατάει το ξένο κεφάλαιο πάνω στο ντόπιο, αλλά και συνεργάζεται μαζί του, πατάει μια μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου πάνω στην άλλη και όλοι αυτοί μαζί καταπατάνε  τις πλάτες του λαού.

Μπροστά στη σκηνή διαπράττουν το έγκλημα του παραλόγου, εκβιάζουν, πιέζουν, κοροϊδεύουν. Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι η ευημερία του ταυτίζεται με την ευημερία του κεφαλαίου, των αγορών λένε αυτοί. Γίνεται λένε υπερπροσπάθεια να μην πτωχεύσουμε, να μην βγούμε από το ευρώ, προσπαθώντας έτσι να εξασφαλίσουν τους ενόχους, σε ένα προαποφασισμένο φόνο που όσο και αν «παρφουμάρουν» το πτώμα έχει αρχίσει πλέον να βρωμά και να ζέχνει.

Έτσι όμως είναι η δικαιοσύνη στην αστική δημοκρατία, οι ένοχοι την σκαπουλάρουν και τα θύματα κατηγορούνται για το έγκλημα και τιμωρούνται βάναυσα και χωρίς δίκη για το υπέρτατο παράπτωμα ότι προσαρμόστηκαν στις επιταγές του συστήματος. Τιμωρούνται επειδή όταν τους έλεγαν 100 φορές την μέρα «αγόρασε», «δανείσου», «παίξε χρηματιστήριο», εκείνοι το έκαναν σπαταλώντας τον πετσοκομμένο μισθό τους για να γεμίζουν τα ταμεία των τραπεζών και των πολυεθνικών. Τιμωρούνται και εκείνοι για να μην νιώθουν ανασφάλεια έβαλαν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, που για να πηγαίνουν στην δουλειά τους αγόρασαν ένα αυτοκίνητο.

Όμως σε αυτό το σύστημα κανείς δεν επιτρέπεται να νιώθει εξασφαλισμένος για πολύ, όχι ο λαουτζίκος τουλάχιστον, γιατί, σύμφωνα και με τα νεοφιλελεύθερα ιδεώδη, το να αισθάνεσαι εξασφαλισμένος σε κάνει να μην θέλεις να προσπαθείς.

Αλήθεια να προσπαθείς για ποιόν; Για τον εργοδότη σου, για το κέρδος του, για την αγία εταιρία του; Και γιατί να πρέπει να το κάνεις αυτό; Εκείνος ναι, έχει κίνητρο την κερδοφορία, ο εργάτης τι κέρδος έχει από μικρότερο μισθό, περισσότερη δουλειά για χειρότερες συνθήκες εργασίας;

Μήπως λοιπόν δεν θέλουν να αισθανόμαστε εξασφαλισμένοι για να αισθανόμαστε εξαρτημένοι, υποχρεωμένοι, εύθραυστοι, υποδουλωμένοι; Για να είμαστε υπάκουοι, εύπλαστοι, φρόνιμοι, συγκαταβατικοί.

Και καθώς το σύστημα τους απειλεί, ακόμα και τους ίδιους παίρνουν μάταια μέτρα, και κόντρα μέτρα και ξανά μέτρα, και όταν λέμε μέτρα εννοούμε φόρους, αντεργατικές ρυθμίσεις, περικοπές, ξεπούλημα, διάλυση των ήδη σαθρών υποδομών κ.α.

Πραγματικά στεναχωριέμαι για τον καθένα συμπολίτη μου ξεχωριστά, που δεν μπορεί να απεγκλωβίσει το μυαλό του από  τις παγίδες του συστήματος, που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, που έχει καταθέσει τα όπλα περιμένοντας να πάει στον πάτο μαζί με το σαπιοκάραβο τραβώντας κουπί ως και την τελευταία στιγμή.

Τα πράγματα πρόκειται να χειροτερέψουν, ή κάθε δόση που θα μας «χορηγούν» θα μας πηγαίνει όλο και πιο βαθιά στην κόλαση, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, να ανοίξουμε και το μυαλό μας, να αντισταθούμε. Εκείνοι όσο και να εναλλάσσονται στην εξουσία ο ένας λίγο ως πολύ θα συνεχίζει το έργο του άλλου μέχρι είτε να τους σταματήσουμε είτε να έρθει το τέλος των ημερών.

Είναι χρέος του κάθε εργάτη, απέναντι στην κοινωνία, στον εαυτό του, στα παιδιά του, στην ιστορία, στην χώρα του, στο μέλλον και στο παρελθόν, να τους αντισταθεί με όλες τους τις δυνάμεις. Δεν είναι μόνος του, το μέτωπο με την συνδρομή όλων μας κάθε μέρα θα μεγαλώνει, θα γίνεται πιο δυνατό, θα γίνεται πιο ανθεκτικό, είναι υπόθεση δική μας να βάλουμε τις βάσεις, όχι αύριο, ΤΩΡΑ!

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)