Σκύψε ευλογημένη

Φάμπρικα δημιουργίας ραγιάδων, δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα σε μια πρόταση αυτό που γίνεται στην χώρα μας. Πώς να εξηγήσεις διαφορετικά την συμπεριφορά και την στάση απέναντι στα τεκταινόμενα που απαιτούν από εμάς να έχουμε οι κυβερνώντες αυτού του τόπου;

Δεν λέω, η ευρωλαγνεία δεν είναι καινούριο φαινόμενο, όμως τα τελευταία δυο χρόνια την έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο, την έχουν μετατρέψει σε ευρωεξάρτηση. Στο όνομα της σωτηρίας της «πατρίδος», ένας όρος αφηρημένος που ο καθένας τον χρησιμοποιεί όπως θέλει, ζητούν λέει να γίνουν θυσίες. Το αντίκρισμα για αυτές τις θυσίες, του λαού, είναι ότι έτσι γενικά και απροσδιόριστα, αν αυτές οι θυσίες γίνουν, θα αρχίσουμε σε 1,2,10, 100 χρόνια, και με την βοήθεια πάντα των εταίρων μας(μεγάλη η χάρη τους), να ανακάμπτουμε ως οικονομία. Μας το λένε αυτό με μεγάλη βεβαιότητα, αφήνοντας για την φαντασία μας το τι και κυρίως ποιούς θα αφορά αυτή η ανάκαμψη. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι ίδιοι που απο τα στόματα τους ακούσαμε τα «δεν θα προσγφύγουμε στο ΔΝΤ», «λεφτά υπάρχουν», «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα» , «δεν θα κάνουμε κούρεμα γιατί είναι καταστροφή για τον τόπο», «θα κάνουμε δημοψήφισμα», «χαχα, μπλόφα έκανα δεν θα κάνουμε δημοψήφισμα τελικά» κ.α.


Μα πως γίνεται κανείς να πάρει στα σοβαρά,  λόγια ανθρώπων που δείχνουν να μην μπορούν να προγραμματίσουν ούτε καν ποιες θα είναι οι κινήσεις τους τον επόμενο μήνα; Αυτοί οι άνθρωποι στην πραγματικότητα ψεύδονται για να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Πως μπορεί κανείς να νομιμοποιεί εκείνους που του λένε ότι το παιδί του θα δουλέψει για 400-500 ευρώ, αν είναι τυχερό, χωρίς κανενός είδους προστασία και εξασφάλιση, με την υπόσχεση ότι κάποτε, έτσι με έναν πάντα αφηρημένο και απροσδιόριστο τρόπο, τα πράγματα θα φτιάξουν.
Δυστυχώς, άνθρωποι σαν και αυτούς,  προσπαθούν να δαμάσουν μια ολόκληρη χώρα(χώρες), να την κάνουν να παρακαλέσει, λες και ζητάει ελεημοσύνη, προκειμένου να της «δανείσουν» χρήματα που τα έχουν πληρώσει ευρωπαίοι πολίτες(μαζί και έλληνες), από τα οποία ούτε ψίχουλο δεν θα μπει στην τσέπη του λαού. Έφτασαν λοιπόν στο σημείο να εκβιάζουν τον κόσμο, πως αν δεν υποταχθεί, αν δεν δεχθεί τα απάνθρωπα μέτρα, η χώρα θα χρεοκοπήσει κι εκείνος θα χάσει τον πενιχρό του μισθό.
Τα δάνεια βέβαια που παίρνονται, στην πραγματικότητα καταλήγουν  με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε τράπεζες, σε μεγαλοεπιχειρηματίες, σε επενδυτές κλπ. Τα χρήματα αυτά, είναι στην ουσία τα ίδια χρήματα που θα εξαγοράσουν αυτόν τον τόπο από άκρη σε άκρη.

Μοναδική προοπτική λοιπόν για αυτούς, είναι η προοπτική μιας Ελλάδας υποταγμένης, εξαρτημένης, δανεισμένης, παροπλισμένης, αποδυναμωμένης, δεμένης με χαλκά, γυμνή, να ξεπουλιέται ολόκληρη ή και σε κομμάτια σε όποιον/ους κάνει/ουν  την καλύτερη «μπίζνα».

Κανένα κόμμα, εκτός βέβαια από το ΚΚΕ, δεν μιλάει για τις δυνατότητες, τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της χώρας, λες και το έχουν δεδομένο, αν και το ξέρουν πως δεν είναι έτσι, ότι αυτός ο τόπος δεν μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια. Το σωσίβιο που υποτίθεται ότι μας πετάνε για να μην βουλιάξουμε, δεν είναι παρά μια τσιμεντένια κουλούρα, βαμμένη με κόκκινο και άσπρο χρώμα, έτσι ώστε να μοιάζει με σωσίβιο ενώ στην πραγματικότητα είναι βαρίδι.  

Και πότε πότε, όταν ο έρμος αυτός λαός βλέπει έστω και την κορυφή του παγόβουνου ή όταν  το κακό παραγίνεται και αντιδρά έτσι όπως ξέρει να αντιδρά, με συγκεντρώσεις, πορείες, διαμαρτυρίες, ανυπακοή, θυμό, εκείνοι του λένε ότι εκθέτει την χώρα με την συμπεριφορά του και ψάχνουν τρόπους να τον ξαναφημώσουν και να τον ξαναμαντρώσουν, για να μην στεναχωρέσουν τους «σωτήρες».

Δεν είναι λοιπόν ότι η χώρα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, είναι ότι κατ αυτούς δεν πρέπει, για αυτό και κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν ακινητοποιημένη, βυθισμένη, σοκαρισμένη, έτσι ώστε να μην δύναται να αντισταθεί στους «μνηστήρες» που μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στον «ελλαδικό χώρο», ένα χώρο που μοιάζε κάθε μέρα και περισσότερο με οίκο ανοχής.

Ακούω από κάποιους ότι οι έλληνες πολιτικοί δολοφονούν την χώρα, όχι, δεν την δολοφονούν, σε κανέναν δεν χρειάζεται ένα πτώμα, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να την μετατρέψουν σε νεκροζώντανη οντότητα. Στην πραγματικότητα απονεκρώνουν και μεταλλάσουν εμάς, μας μασουλάνε εδώ και χρόνια, εισβάλουν στον χώρο και ρημάζουν τον τόπο, τις ιδέες, τις ανθρώπινες σχέσεις, την παράδοση και γενικά ότι περνάει από το χέρι τους το μολύνουν. Στην αρχή η αλήθεια είναι μας θάμπωσαν με πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια διαλύοντας τις όποιες άμυνες μας, xρησιμοποίησαν θα έλεγε κανείς την βουλιμία, για να μας αποκοιμήσουν την βούληση. Σήμερα με τα ίδια καθρεφτάκια μας καίνε κάτω από το φως του ήλιου ενώ εμείς τρέχουμε σαστισμένοι, όπως τρέχουν να γλιτώσουν τα μυρμήγκια όταν τα σημαδεύουν τα παιδιά με τον μεγεθυντικό φακό.

Πόσος χρόνος πρέπει ακόμα να περάσει για να καταλάβει ο λαός, ότι για όσο καιρό τους ανεχόμαστε όλους αυτούς το αύριο θα φαντάζει και θα είναι ζοφερό, απελπιστικό, χωρίς διεξόδους, χωρίς ανάσες, χωρίς επιλογές.  Και δεν είναι μονάχα οι ξεπουλημένες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών υπεύθυνες, αλλά και όλοι εκείνοι οι λειτουργοί και οι αρχιερείς του άθλιου καπιταλιστικού οικοδομήματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα σύστημα με σχέσεις υποτέλειας και εκμετάλλευσης να το απαρτίζουν και να το διαιωνίζουν, σχέσεις αρχόντων και αρχόμενων. Σχέσεις  που είναι ως ένα βαθμό ανεξάρτητες από πρόσωπα, αυθύπαρκτες, σχέσεις που έχουν αποκτήσει την δική τους υπόσταση με τον χρόνο και που κρατούν δέσμια την ανθρωπότητα, εμποδίζοντας την να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο.

Μέχρι πότε οι λίγοι που ωφελούνται από αυτού του είδους τις σχέσεις, θα παρασιτούν και θα καθορίζουν το μέλλον ή το μη μέλλον των πολλών; Έχει έρθει πια ο καιρός να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά μας, έχει έρθει πια ο καιρός να πάψουμε να είμαστε υποταγμένοι ραγιάδες. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε επιτέλους και να μπούμε όλοι στη μάχη, αποφασιστικά, οριστικά, μέχρι που να την κερδίσουμε, στην αντίθετη περίπτωση, το σύστημα βρίσκεται σε τέτοια φάση(κρίση) που τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Οι εκμεταλλευτές γνωρίζουν τις αδυναμίες του συστήματος τους αλλά παρόλα αυτά θα κάνουν ότι μπορούν για να το στηρίξουν(στις πλάτες μας), μιας και κάτι τέτοιο αποτελεί για αυτούς μονόδρομο αν θέλουν να διατηρήσουν τον εξεζητημένο τρόπο ζωής, την δύναμη και τον πλούτο που έχουν συσσωρεύσει. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, αν μας ενδιαφέρει να δούμε βελτίωση στην ζωή μας, μονόδρομο αποτελεί ο σοσιαλισμός και τελικό προορισμό ο κομμουνισμός, καιρός είναι επιτέλους αυτόν τον δρόμο να αρχίσουν να τον βαδίζουν ολοένα και περισσότεροι.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(poexania)