ΠΩΣ ΔΕΝΟΤΑΝΕ Τ΄ ΑΤΣΑΛΙ

Σωτήριον (για ποιόν άραγε) έτος 1984… όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιόν τρόπο έφτασε στα χέρια μου η όγδοη έκδοση του βιβλίου του Νικολάι Οστρόφσκι. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ όταν παίρνω έναν βιβλίο στα χέρια μου πρώτα το μυρίζω… ναι, καλά διαβάσατε, το μυρίζω. Ειδικά στα καινούργια, αυτή η αίσθηση του κλειστού βιβλίου και η προσδοκία για το τι θα διαβάσεις , λειτουργεί λίγο περίεργα για εμένα… Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι το εξώφυλλο και ειδικά όταν έχει καμιά φωτογραφία ή σκίτσο λίγο έξυπνο τότε, πριν ακόμα το ανοίξω μάλλον το βιβλίο έχει κερδίσει το στοίχημα ακόμα κι αν μιλάει για ροζ χελώνες ή την σωτηρία της πορτοκαλί γαρίδας… τρομερό κριτήριο δεν μπορείτε να πείτε… το θέμα είναι ότι με έναν περίεργο τρόπο (πάντα) όταν μου αρέσει το εξώφυλλο, μου αρέσει και το βιβλίο, οπότε όσο και να προσπαθήσει κάποιος να με πείσει, πικάρει ή ότι άλλο για το γεγονός, απλά γυρίζω επιδεικτικά το κεφάλι από την άλλη και γυρνάω σελίδα…

«Ποιοί από σας ήρθανε πριν απ΄ τις γιορτές στο σπίτι μου να εξετασθούνε; Ας σηκωθούνε» . Κάπως έτσι μπήκα στη ζωή των ανθρώπων και στις προσπάθειες τις γενιάς τους, που πραγματοποίησαν την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του Σοσιαλισμού… μαζί με την ζωή του Πάφκα και των συντρόφων του, ατελείωτες ώρες ρουφούσα τις σελίδες ενός έπους των απλών ανθρώπων να αποτινάξουν από τις ζωές τους, το βρωμερό σύστημα των κηφήνων που μόνο στόχο ύπαρξης έχει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο… και οι σελίδες του βιβλίου του Οστρόφσκι είναι λιγάκι λερωμένες αφού όποτε γυρνούσα σπίτι πρώτα το βιβλίο αυτό έπιανα στα χέρια μου, λίγο τσαλακωμένες καθώς η βιασύνη μου να δώ (ή να ξαναδώ καθώς το είχα λιώσει) την συνέχεια με έκανε ανυπόμονο, σε μερικά σημεία βρεγμένες , καθώς ακόμα και σήμερα (στα 40 παρά κάτι πλέον) υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να μην δακρύσω όταν διαβάζω:

«Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μην τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τάζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει να πεθαίνοντας να πεί: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – Στον Αγώνα για την απελευθέρωση της Ανθρωπότητας» …

Και όσο μεγάλωνα, ανακάλυπτα ότι οι χαρακτήρες του Οστρόφσκι δεν ήταν και τόσο μακριά από την πραγματικότητα… Η πανουργία του παπά Βασίλι , ο ραγιαδισμός της αλλαγής της βάρδιας εκείνη την πρώτη μέρα της δουλειάς, το σκύψιμο του κεφαλιού του γείτονα σε κάθε μορφή κατοχής (των όπλων τότε, των αγορών σήμερα), ήταν δίπλα μου και τα έβλεπα. Είτε στην καθηγήτριά μου και στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τις υποχωρήσεις στη ζωή της, είτε στον συνάδερφο που από τον φόβο της απόλυσης έσκυβε το κεφάλι σε όλες τις απαιτήσεις για την «βιωσιμότητα» της εταιρείας, είτε στους υποταγμένους κυρ Παντελίδες μια ζωή φοβισμένους και βολεμένους στην «ασφάλεια» και στη γυάλα του μικρόκοσμού τους… Και ενώ από την μία έβλεπες τον Πάβελ και τους συντρόφους τους να παλεύουν ακόμα και με τα θεριά της φύσης για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου για τα παιδιά τους, πάντα θα ξεπηδούσαν και παράσιτα τύπου «εργατικής αντιπολίτευσης» σαν τον Ντουμπάβα… (καλά ειδικά εδώ το βιβλίο λειτουργεί σαν χαρτορίχτρα ή μέντιουμ με την σημερινή πραγματικότητα και «αριστερούς» με αγάπες σε υπουργεία και προσπάθειες για ερχομό του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο).

Και όσο κάποιοι έπαιξαν το ρόλο του καλού μπάτσου και κάποιοι άλλοι του κακού (βλέπε υπογραφή για δεσμεύσεις), και όσο κάποιοι σε παράθυρα σκούζουν για την σωτήρια 6^η δόση , και όσο κάποιοι ξεκάθαρα πλέον λένε για ξεκλήρισμα όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, και όσο ορισμένοι τούμπες (απροκάλυπτα πλέον) δηλώνουν ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην έρθει ο Κομμουνιστικός «κίνδυνος» (τουλάχιστον στον πανικό τους ομολογούν ποιος είναι και ο ρόλος τους και ο ταξικός εχθρός τους), τόσο από την άλλη πλευρά θα έχουμε την ελπίδα να ρίχνει το φώς της και να ζεσταίνει την ψυχή και την καρδιά του καθένα από εμάς…

Ένας μήνας μάχης αξιοπρέπειας από εργαζόμενους και η ζωντανή απόδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης από ανθρώπους της τάξης τους… σίγουρα δεν είναι οι μόνοι, ούτε οι πρώτοι και σίγουρα ούτε οι τελευταίοι… ακόμα πολύ δρόμο έχουμε μέχρι να ψοφήσουν τα παράσιτα… μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, ο αγώνας των εργαζομένων στην Χαλυβουργία είναι αγώνας όλων μας. Και η αξιοπρέπειά τους είναι και η δική μας αξιοπρέπεια. Καλή δύναμη αδέρφια της τάξης της εργατιάς… Και τα λόγια του τρελό Ιταλού, εκεί στην πύλη της Χαλυβουργίας ας είναι η καμπάνα στα αυτιά μας : «Έχουμε χρέος απέναντι σε αυτούς που έδωσαν και την προσωπική τους ζωή και το αίμα τους να αντισταθούμε. Να μην κάνουμε βήμα πίσω. Το οφείλουμε όμως και στα παιδιά μας, τους επόμενους εργαζόμενους που δεν πρέπει να μας μουντζώνουν, αλλά να μας δοξάζουν έστω και ανώνυμα. Σήμερα προσπαθούν να μας γονατίσουν και να μας κόψουν τα κεφάλια, να ξέρουν όμως ότι θα φυτρώσουν ακόμα περισσότερα και πολύ πιο πεισμωμένα».