27 Νοε 2011

ΠΩΣ ΔΕΝΟΤΑΝΕ Τ΄ ΑΤΣΑΛΙ




Σωτήριον (για ποιόν άραγε) έτος 1984… όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιόν τρόπο έφτασε στα χέρια μου η όγδοη έκδοση του βιβλίου του Νικολάι Οστρόφσκι. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ όταν παίρνω έναν βιβλίο στα χέρια μου πρώτα το μυρίζω… ναι, καλά διαβάσατε, το μυρίζω. Ειδικά στα καινούργια, αυτή η αίσθηση του κλειστού βιβλίου και η προσδοκία για το τι θα διαβάσεις , λειτουργεί λίγο περίεργα για εμένα… Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι το εξώφυλλο και ειδικά όταν έχει καμιά φωτογραφία ή σκίτσο λίγο έξυπνο τότε, πριν ακόμα το ανοίξω μάλλον το βιβλίο έχει κερδίσει το στοίχημα ακόμα κι αν μιλάει για ροζ χελώνες ή την σωτηρία της πορτοκαλί γαρίδας… τρομερό κριτήριο δεν μπορείτε να πείτε… το θέμα είναι ότι με έναν περίεργο τρόπο (πάντα) όταν μου αρέσει το εξώφυλλο, μου αρέσει και το βιβλίο, οπότε όσο και να προσπαθήσει κάποιος να με πείσει, πικάρει ή ότι άλλο για το γεγονός, απλά γυρίζω επιδεικτικά το κεφάλι από την άλλη και γυρνάω σελίδα…

«Ποιοί από σας ήρθανε πριν απ΄ τις γιορτές στο σπίτι μου να εξετασθούνε; Ας σηκωθούνε» . Κάπως έτσι μπήκα στη ζωή των ανθρώπων και στις προσπάθειες τις γενιάς τους, που πραγματοποίησαν την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του Σοσιαλισμού… μαζί με την ζωή του Πάφκα και των συντρόφων του, ατελείωτες ώρες ρουφούσα τις σελίδες ενός έπους των απλών ανθρώπων να αποτινάξουν από τις ζωές τους, το βρωμερό σύστημα των κηφήνων που μόνο στόχο ύπαρξης έχει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο… και οι σελίδες του βιβλίου του Οστρόφσκι είναι λιγάκι λερωμένες αφού όποτε γυρνούσα σπίτι πρώτα το βιβλίο αυτό έπιανα στα χέρια μου, λίγο τσαλακωμένες καθώς η βιασύνη μου να δώ (ή να ξαναδώ καθώς το είχα λιώσει) την συνέχεια με έκανε ανυπόμονο, σε μερικά σημεία βρεγμένες , καθώς ακόμα και σήμερα (στα 40 παρά κάτι πλέον) υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να μην δακρύσω όταν διαβάζω:

«Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μην τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τάζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει να πεθαίνοντας να πεί: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – Στον Αγώνα για την απελευθέρωση της Ανθρωπότητας» …

Και όσο μεγάλωνα, ανακάλυπτα ότι οι χαρακτήρες του Οστρόφσκι δεν ήταν και τόσο μακριά από την πραγματικότητα… Η πανουργία του παπά Βασίλι , ο ραγιαδισμός της αλλαγής της βάρδιας εκείνη την πρώτη μέρα της δουλειάς, το σκύψιμο του κεφαλιού του γείτονα σε κάθε μορφή κατοχής (των όπλων τότε, των αγορών σήμερα), ήταν δίπλα μου και τα έβλεπα. Είτε στην καθηγήτριά μου και στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τις υποχωρήσεις στη ζωή της, είτε στον συνάδερφο που από τον φόβο της απόλυσης έσκυβε το κεφάλι σε όλες τις απαιτήσεις για την «βιωσιμότητα» της εταιρείας, είτε στους υποταγμένους κυρ Παντελίδες μια ζωή φοβισμένους και βολεμένους στην «ασφάλεια» και στη γυάλα του μικρόκοσμού τους… Και ενώ από την μία έβλεπες τον Πάβελ και τους συντρόφους τους να παλεύουν ακόμα και με τα θεριά της φύσης για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου για τα παιδιά τους, πάντα θα ξεπηδούσαν και παράσιτα τύπου «εργατικής αντιπολίτευσης» σαν τον Ντουμπάβα… (καλά ειδικά εδώ το βιβλίο λειτουργεί σαν χαρτορίχτρα ή μέντιουμ με την σημερινή πραγματικότητα και «αριστερούς» με αγάπες σε υπουργεία και προσπάθειες για ερχομό του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο).

Και όσο κάποιοι έπαιξαν το ρόλο του καλού μπάτσου και κάποιοι άλλοι του κακού (βλέπε υπογραφή για δεσμεύσεις), και όσο κάποιοι σε παράθυρα σκούζουν για την σωτήρια 6η δόση , και όσο κάποιοι ξεκάθαρα πλέον λένε για ξεκλήρισμα όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, και όσο ορισμένοι τούμπες (απροκάλυπτα πλέον) δηλώνουν ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην έρθει ο Κομμουνιστικός «κίνδυνος» (τουλάχιστον στον πανικό τους ομολογούν ποιος είναι και ο ρόλος τους και ο ταξικός εχθρός τους), τόσο από την άλλη πλευρά θα έχουμε την ελπίδα να ρίχνει το φώς της και να ζεσταίνει την ψυχή και την καρδιά του καθένα από εμάς…

Ένας μήνας μάχης αξιοπρέπειας από εργαζόμενους και η ζωντανή απόδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης από ανθρώπους της τάξης τους… σίγουρα δεν είναι οι μόνοι, ούτε οι πρώτοι και σίγουρα ούτε οι τελευταίοι… ακόμα πολύ δρόμο έχουμε μέχρι να ψοφήσουν τα παράσιτα… μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, ο αγώνας των εργαζομένων στην Χαλυβουργία είναι αγώνας όλων μας. Και η αξιοπρέπειά τους είναι και η δική μας αξιοπρέπεια. Καλή δύναμη αδέρφια της τάξης της εργατιάς… Και τα λόγια του τρελό Ιταλού, εκεί στην πύλη της Χαλυβουργίας ας είναι η καμπάνα στα αυτιά μας : «Έχουμε χρέος απέναντι σε αυτούς που έδωσαν και την προσωπική τους ζωή και το αίμα τους να αντισταθούμε. Να μην κάνουμε βήμα πίσω. Το οφείλουμε όμως και στα παιδιά μας, τους επόμενους εργαζόμενους που δεν πρέπει να μας μουντζώνουν, αλλά να μας δοξάζουν έστω και ανώνυμα. Σήμερα προσπαθούν να μας γονατίσουν και να μας κόψουν τα κεφάλια, να ξέρουν όμως ότι θα φυτρώσουν ακόμα περισσότερα και πολύ πιο πεισμωμένα».

6 σχόλια:

  1. Πολυ καλη η αναρτηση σου, blogseviko.Tελικα ο Οστρόφσκι ενεπνευσε χιλιαδες με το βιβλιο του αυτο, που τοσο ομορφα και απλα, (γιατι ετσι ειναι η ζωη οταν εχεις καταλαβει για ποια πραγματα αξιζει να αγωνιστεις), δινει μαθηματα ζωης και αγωνα!

    Με την ευκαιρια θα ηθελα να παραθεσω μια ομιλια, με τον ιδιο τιτλο, που με εντυπωσιασε για το ηθος και την αποφασιστικοτητα της. Ειναι της Μαριας Δελη, συζυγου απεργου χαλυβουργου που μιλησε σε συγκεντρωση στην Ελευσινα, αποσπασμα της οποιας δημοσιευσε ο Ριζος.

    http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6563129


    Μαθήματα ζωής και αγώνα

    ''Εχω την τιμή να είμαι σύζυγος χαλυβουργού. Ενός απεργού χαλυβουργού που αγωνίζεται μαζί με τους συναδέλφους του, σαν μια γροθιά, 25 μέρες τώρα. Οι σύντροφοί μας ξέρουν ότι εμείς και τα παιδιά μας είμαστε στο πλάι τους, στηρίζουμε τον αγώνα τους και αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι δεν έσκυψαν το κεφάλι στον εκβιασμό και στην τρομοκρατία του βιομήχανου. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι επέλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Επέλεξαν τον ηρωικό εργατικό αγώνα για να υπερασπιστούν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. Είμαστε εδώ μαζί με τα παιδιά μας, συζητάμε με τα παιδιά μας, τους λέμε την αλήθεια. Με ζωντανό παράδειγμα τους πατεράδες τους. Κάνουμε κουρελόχαρτο μπροστά στα μάτια τους την αντίληψη, που τους περνάνε μέσα από τα βιβλία, ότι για την ανάπτυξη της κοινωνίας είναι απαραίτητο να υπάρχουν επιχειρηματίες. Ας έρθει ο Μάνεσης να βάλει μπροστά το εργοστάσιο! Τα παιδιά μας είναι περήφανα για τους πατεράδες τους. Παίρνουν μαθήματα ζωής και αγώνα από τους χαλυβουργούς. Μαθαίνουν τώρα ότι οι εργάτες πατεράδες τους δε σκύβουν το κεφάλι στην εκμετάλλευση και τα αφεντικά, δε ζητιανεύουν το δίκιο τους, αγωνίζονται γι' αυτό, παλεύουν. Εχουμε χρέος όλες οι μανάδες σαν και μας, που μεγαλώνουμε την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, να μάθουμε στα παιδιά μας ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Να τους μάθουμε ότι η ζωή τους και το μέλλον τους θα κριθεί στους ταξικούς αγώνες, στην ενότητα και στην αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, της τάξης τους. Για μας δεν έχει γυρισμό. Συνεχίζουμε με όλους τους εργαζόμενους. Πιο δυνατά - πιο μαζικά - πιο συλλογικά - πιο οργανωμένα - πιο ταξικά. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. blogseviko πραγματικά με συγκίνησε η αναφορά σου σε ένα βιβλίο που και εμένα με έχει σημαδέψει!! γράφω τώρα έχοντας το βιβλίο -μισοδιαλυμένο, ταλαιπωρημένο, με έντονη τη μυρωδιά του παλιού, αφού ήταν κλεισμένο σε κούτα μαζί με άλλα διαμάντια των παιδικών μου χρόνων για πολλά χρόνια- δίπλα μου, έτοιμο για μια καινούργια ανάγνωση... (Σύγχρονη Εποχή, Δεκέμβριος 1980 και στην τελευταία του σελίδα με παιδικά γράμματα, γράφω..... "Είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει!!"....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέρχο "δέσιμο" των στιγμών που περιγράφει ο Οστρόφσκι με το σήμερα !

    Και τέλειο "κλείσιμο" !

    Ακριβώς ΑΥΤΟ μας δείχνουν οι Χαλυβουργοί και το Κίνημα Αλληλεγγύης και Συμπαράστασης που έχει αναπτυχθεί:

    - Πως δένεται το ατσάλι !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καλά έκανες και μας ξαναθύνησες τον Οστρόφσκι. "Υποχρεωτικό" ανάγνωσμα για όποιον θέλει να καταλάβει τι σημαίνει κομμουνισμός.
    Παρεπιπτόντως, υπάρχει σε σειρά στον 902tv, σε συνέχειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ωραια αναρτηση (πρεπει καποια στιγμη να το διαβασω, μιας και το εχω στη βιβλιοθηκη και καθεται)
    : ]]]]]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι απίστευτο πως στα μάτια ενός "αστού", βουτηγμένου στον σάπιο φιλελευθερισμό- φασισμό (όταν τα πράγματα για κάποιους ζορίσουν), την δουλικότητα απέναντι στον "ανώτερο", την απόκτηση χρήματος, διασυνδέσεων και δημοσίων σχέσεων... για την απόκτηση του μαγικού κουρελόχαρτου και ψυχοφθόρου δηλητηρίου, ο γιος μιας φτωχής μάνας, δίχως πατέρα και με αγράμματο αδερφό να σηκώνει ανάστημα και διεκδικεί την θέση του στον Ήλιο της ελεύθερης Ζωής.Πώς την βρήκε την δύναμη;.. Αφού είναι ένας από τους αδύνατους της ζωής, θα πει κανένας μηδενιστής. Η δύναμη μας, πρέπει να το θυμόμαστε, βρίσκεται εκεί όπου έχουμε αλληλεγγύη και δεσμούς πραγματικής αλληλοεκτίμησης, βάσει των αρετών και της αυθεντικότητας των αισθημάτων μας. Οι προλετάριοι και οι αδικημένοι εχουν αυθεντικότητα, ενώ κάποιοι άλλοι ΟΧΙ. Νιώθω πολύ πιο ανώτερος από κάθε "δυνατό, ενάρετο, πατριώτη, μαχητή της (και καλά) δημοκρατίας" και τείνω το χέρι μου απέναντι στον Οστρόφσκυ!хорошо!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα

Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...