25 Νοε 2011

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην αστική δημοκρατία

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι του Δημήτρη Σάρλη, αποτελεί απόσπασμα από άρθρο της ΚΟΜΕΠ με τίτλο "Δυο ριζικά διαφορετικές πολιτικές", του 1975 και είναι επιλογή, προτροπή και παρότρυνση για δημοσίευση στο γλόμπινγκ από πολύ καλό Φίλο και Συναγωνιστή.
Οι κομμουνιστές που είναι άξιοι του ονόματος τους καθορίζουν τη θέση τους απέναντι στην αστική δημοκρατία, ξεκινώντας από τον ολόπλευρο υπολογισμό της φύσης και του ρόλου της, καθώς και των ιδιομορφιών της κάθε φορά πολιτικής κατάστασης μέσα στην οποία αγωνίζονται. Γι' αυτό και η θέση τους αυτή είναι όχι στατική, αλλά διαλεκτική. Περιέχει και στοιχεία που είναι πάγια και στοιχεία που μεταβάλλονται ανάλογα με την κατάσταση.


Η πρώτη και βασικότερη πλευρά που παίρνουν υπόψη τους, συνίσταται στο γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα, με οποιαδήποτε πολιτική πρόσοψη και αν παρουσιάζεται, παραμένει πάντα σύστημα αδικίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης, δικτατορία της αστικής τάξης ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Στην εποχή μας, που στο καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχούν τα μονοπώλια, η αστική δημοκρατία στην ουσία της είναι πολιτική μορφή της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Από αυτό ακριβώς το γεγονός πηγάζει η θεμελιώδης θέση ότι οι κομμουνιστές, σαν αδιάλλακτοι εχθροί του καπιταλισμού, είναι κατ' αρχήν αντίπαλοι της αστικής δημοκρατίας.

Η άλλη σημαντική πλευρά, που επίσης υπολογίζουν οι κομμουνιστές είναι οι συνθήκες πάλης που έχουν οι εργαζόμενες μάζες στην αστική δημοκρατία. Πρώτα απ' όλα, η αστική τάξη δεν μπορεί να ασκήσει την κυριαρχία της με κοινοβουλευτική δημοκρατική μορφή, χωρίς ταυτόχρονα να δώσει, παρά τη θέλησή της, στην εργατική τάξη κάποια έστω περιορισμένης σημασίας όπλα. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι οι εργαζόμενες μάζες με την σκληρή, και πολλές φορές αιματηρή πάλη τους, κατακτούν ελευθερίες και δικαιώματα.

Χάρη σ' αυτούς τους δυο παράγοντες και κυρίως στο δεύτερο, η αστική δημοκρατία, παρά τον περιορισμένο και αντιλαϊκό χαρακτήρα της, περιέχει δυο σημαντικά για τη λαϊκή πάλη στοιχεία. Το ένα είναι η ύπαρξη και η δράση των μαζικών, πολιτικών, οικονομικών και εκπολιτιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Το άλλο είναι η ύπαρξη κεντρικών και τοπικών αντιπροσωπευτικών θεσμών και η δυνατότητα των εργαζομένων να κατακτήσουν θέσεις στα αντίστοιχα αιρετά όργανα (κοινοβούλια, δήμοι, κοινότητες). Φυσικά και τα δυο αυτά στοιχεία φέρνουν πάντα έντονη την αστική σφραγίδα, περιχαρακώνονται με ένα σωρό περιορισμούς για να είναι όσο το δυνατό πιο ακίνδυνα για την αστική τάξη. Είναι επίσης γνωστό ότι η ευρύτητα των στοιχείων αυτών διαφέρει από τη μια αστική δημοκρατική χώρα στην άλλη και από τη μια πολιτική στιγμή στην άλλη, σε εξάρτηση κυρίως από το συσχετισμό των δυνάμεων. Ωστόσο, παρ' όλα αυτά, η ύπαρξη αυτών των δυο στοιχείων επιδρά ευνοϊκά στις συνθήκες της ταξικής πάλης των εργαζομένων. Είναι αυτονόητο ότι όσο πιο ισχυρές είναι οι θέσεις που κατακτούν οι εργαζόμενοι, αξιοποιώντας και διευρύνοντας τα στοιχεία αυτά, τόσο πιο ευνοϊκές γίνονται οι συνθήκες της πάλης τους.

Από αυτή την τελευταία αλήθεια βγαίνουν δυο πολιτικά συμπεράσματα για την πρακτική δράση των κομμουνιστών. Το πρώτο συνίσταται στο καθήκον των κομμουνιστών να πρωτοστατούν στον αγώνα για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων, για τον εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής δραστηριότητας. Το δεύτερο υποχρεώνει τους κομμουνιστές να υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής της από το φασισμό. Ταυτόχρονα, όμως, τους υπαγορεύει να μην ξεχνάνε τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα της και τους υποδείχνει ότι, ακριβώς για το λόγο αυτό, πρέπει να την υποστηρίζουν, χωρίς να σταματάνε τη κριτική της αντιλαϊκής ουσίας της, έτσι που η πάλη τους κατά του φασισμού και υπέρ της αστικής δημοκρατίας να μην οδηγεί στη διαιώνιση της τελευταίας, αλλά να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων της ανόδου της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων στην εξουσία.
[...]

Οποιος μελετήσει έστω και συνοπτικά τα προβλήματα με τα οποία ασχολείται το αστικό κοινοβούλιο και τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζει, οδηγείται στις επόμενες βασικές διαπιστώσεις.

Τα δικαιώματα του κοινοβουλίου περιορίζονται και αντίστοιχα ενισχύεται η εξουσία των εκτελεστικών οργάνων. Τα ζητήματα που αφορούν τις ένοπλες δυνάμεις και την εξωτερική πολιτική στην πραγματικότητα βρίσκονται έξω από τον έλεγχο του κοινοβουλίου. Και αν κανένα από αυτά έρθει στο κοινοβούλιο, έρχεται εκ των υστέρων, σαν τετελεσμένο γεγονός, με σκοπό την τυπική έγκριση της λύσης που έδοσαν σ' αυτό τα εκτελεστικά όργανα. Αυτό π.χ., συνέβη με την ελληνοαμερικανική συμφωνία - πλαίσιο για τις στρατιωτικές βάσεις.

Ταυτόχρονα, το κοινοβούλιο χρησιμοποιείται για την ψήφιση αντιδημοκρατικών αντεργατικών και γενικά αντιλαϊκών νόμων. Την έκταση που παίρνει αυτή η δραστηριότητα του κοινοβουλίου την δείχνουν πολύ παραστατικά ο αριθμός και το περιεχόμενο των νόμων που ψηφίστηκαν το τελευταίο διάστημα.

Εξυπακούεται ότι όλα αυτά δεν μπορεί παρά να μειώνουν το κύρος του κοινοβουλίου στα μάτια του λαού. Αλλά η ευθύνη για αυτήν την μείωση του κύρους του βαραίνει αποκλειστικά την αστική τάξη, τα μονοπώλια, γιατί και ο περιορισμός των δικαιωμάτων του κοινοβουλίου και η χρησιμοποίησή του για επιβολή αντιλαϊκών νόμων γίνονται σε τελευταία ανάλυση από τα μονοπώλια και αποβλέπουν στην αποκλειστική εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι τα μονοπώλια, ενώ από τη μια μεριά ρίχνουν μόνα τους το κύρος του κοινοβουλίου, χρησιμοποιώντας το με τον παραπάνω τρόπο, από την άλλη μεριά, προσπαθούν τα ίδια, μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού που βρίσκεται στην υπηρεσία τους, να ανεβάζουν μέσα στο λαό το κύρος αυτό, παρουσιάζοντας το κοινοβούλιο σαν όργανο που δήθεν εκφράζει τη λαϊκή κυριαρχία, φροντίζει για τα λαϊκά συμφέροντα κλπ. Φυσικά, εδώ δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο, γιατί η προσπάθεια αυτή εντάσσεται στην μακροπρόθεσμη στρατηγική των μονοπωλίων, αποβλέπει στη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Τι λοιπόν πρέπει να κάνουν στην προκειμένη περίπτωση οι κομμουνιστές; Να λένε στις μάζες την αλήθεια για το ρόλο του κοινοβουλίου, να τους δείχνουν τι πραγματικά μπορούν να περιμένουν από αυτό ή αντίθετα να τους την κρύβουν, να εξωραΐζουν το ρόλο του και να προσπαθούν να ανεβάσουν το κύρος του στα μάτια τoυς; Είναι φανερό ότι και μόνο η ευθύνη που έχουν οι κομμουνιστές απέναντι στις εργατι­κές και γενικά τις εργαζόμενες μάζες τους επιβάλλει να ενεργούν με τον πρώτο τρόπο, να δείχνουν τον πραγματικό ρόλο του κοινοβουλίου. Το ίδιο φυσικά πράγμα επιβάλλουν στους κομμουνιστές και τα συμφέροντα της πάλης για τη σοσιαλιστική δημοκρατία η οποία θα μένει πάντα μακρινό όνειρο, αν οι κομμουνιστές έβαζαν σαν καθήκον τους την εξύψωση του κύρους του αστικού κοινοβουλίου. Άλλωστε ο καθένας καταλαβαίνει ότι πίστη στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και προσπάθεια ανύψωσης της αίγλης του αστικού κοινοβουλίου είναι πράγματα αλληλοαποκλειόμενα.
[...]

Στον καπιταλισμό, το κοινοβούλιο είναι πολιτικό όργανο της αστικής κυριαρχίας. Επομένως αυτή καθ' εαυτή η ύπαρξή του κάθε άλλο παρά επαναστατική σημασία έχει. Αυτό, για τους οπαδούς του ιστορικού υλισμού, αποτελεί χιλιοαποδειγμένη από την ιστορία και πολύ στοιχειώδικη αλήθεια. Ας πάρουμε π.χ., τις ΗΠΑ, την Αγγλία και άλλες καπιταλιστικές χώρες, όπου το «συνταγματικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο» έχει μακρόχρονη ύπαρξη. Ποια είναι η σημασία που είχε αυτή η ύπαρξη; Είναι φανερό ότι η σημασία της μόνο επαναστατική δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Και η καλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι συνεχίζει να υπάρχει στις χώρες αυτές το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι επίσης φανερό ότι στην απίθανη περίπτωση που οι μαρξιστές των χωρών αυτών έκαναν το τρομερό λάθος να υποστηρίξουν το πλαίσιο αυτό ανεπιφύλακτα σε όλες τις καταστάσεις και να του ανεβάσουν το κύρος, το αποτέλεσμα θα ήταν όχι η προώθηση της επαναστατικής υπόθεσης, αλλά αντίθετα η διαιώνιση του καπιταλισμού.

Το γεγονός ότι η εργατική τάξη προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς για τα συμφέροντά της και για τους επαναστατικούς σκοπούς της δεν σημαίνει καθόλου ότι οι θεσμοί αυτοί έχουν επαναστατική σημασία. Τέτια σημασία έχει μόνο ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο βοηθάει στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Επομένως εδώ επαναστατική σημασία έχει όχι το αστικό κοινοβούλιο, αλλά μόνο η χρησιμοποίησή του από την πρωτοπορεία της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Το ίδιο ισχύει, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, και για κάθε άλλο καπιταλιστικό θεσμό ή αντιδραστική οργάνωση. Αν, π.χ., εκπρόσωποι του επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος μιας καπιταλιστικής χώρας μπουν σε ένα αντιδραστικό συνδικάτο για να κάνουν δουλιά σ' αυτό, η είσοδος τους δεν προσδίδει αυτόματα επαναστατική σημασία στο συνδικάτο αυτό. Επαναστατική σημασία έχει μόνο η δουλιά τους, ενώ το συνδικάτο παραμένει αντιδραστικό, εννοείται, μέχρι τη στιγμή που, χάρη σ' αυτή την επαναστατική δουλιά, η πλειοψηφία των μελών του και η διοίκησή του περάσουν στις θέσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού.

Τα παραπάνω βέβαια έχουν σχέση με την αξιοποίηση του κοινοβουλίου και όλων των αστικών αντιπροσωπευτικών θεσμών στην πάλη για την ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων του λαού και για τη δημιουργία του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης. Και όπως είναι γνωστό, η χρησιμοποίηση αυτή είναι κάτω απ' όλες τις συνθήκες υποχρεωτική και δίνει πάντα θετικά αποτελέσματα, με τον όρο φυσικά, ότι θα είναι πραγματικά επαναστατική.

Οσον αφορά τώρα τη χρησιμοποίηση του κοινοβουλίου σαν δρόμου για την άνοδο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην εξουσία, αυτή αποτελεί από πολλές απόψεις τελείως ξεχωριστό θέμα. Και αποτελεί πρώτα απ' όλα για το λόγο ότι, ενώ ο πρώτος τρόπος χρήσιμοποίησης του είναι αναγκαίος και δυνατός σε όλες τις χώρες που έχουν αστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, δεν συμβαίνει το ίδιο με το δεύτερο τρόπο. Η ιστορία γνωρίζει περιπτώσεις ανόδου της εργατικής τάξης στην εξουσία σε χώρες, όπου οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί ή δεν υπήρχαν καθόλου ή δεν υπήρχαν τη στιγμή πραγματοποίησης αυτής της ανόδου. Γνωρίζει επίσης και περιπτώσεις χωρών, όπου η άνοδος αυτή πραγματοποιήθηκε σε περίοδο ύπαρξης του αστικού κοινοβουλίου, αλλά έξω από αυτό και ενάντια σ' αυτό.

Θεωρητικά, βέβαια, η άνοδος της εργατικής τάξης στην εξουσία μέσω του κοινοβουλίου δεν αποκλείεται, αλλά η πραγματοποίησή της ή μη είναι ένα θέμα που λύνεται ξεχωριστά σε κάθε χώρα και εξαρτάται από τις ιδιομορφίες της ιστορικής της ανάπτυξης, από τις παραδόσεις της, από το συσχετισμό των δυνάμεων και κυρίως από τη στάση των αντιδραστικών δυνάμεων. Εφόσον οι παράγοντες αυτοί επιτρέπουν ένα τέτιο δρόμο, το κύριο στο δρόμο αυτό θα είναι όχι φυσικά το κοινοβούλιο, αλλά το μαζικό κίνημα και η εξωκοινοβουλευτική πάλη του.

Πρέπει όμως να τονιστεί ότι και σ' αυτήν την περίπτωση, μέχρι την πετυχημένη ολοκλήρωση αυτού του δρόμου, το κοινοβούλιο διατηρεί τον προηγούμενο χαρακτήρα του. Επαναστατικό χαρακτήρα παίρνει μόνο αφού, χάρη στην άνοδο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην εξουσία, αλλάξει το ταξικό του περιεχόμενο, περάσει από την υπηρεσία της αστικής τάξης στην υπηρεσία του εργαζόμενου λαού, πράγμα που ενδέχεται να επιφέρει ορισμένες τροποποιήσεις της μορφής του.

Απ' όλα τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι, αντίθετα από τους ισχυρισμούς των αναθεωρητών, η υπεράσπιση του κοινοβουλευτικού πλαισίου δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί «βασικό σημείο επαναστατικής σημασίας». Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τη χώρα μας, η οποία από την άποψη αυτή δεν μπορεί να παρουσιάζει καμιά ιδιομορφία, γιατί απλούστατα η δημοκρατία των μονοπωλίων είναι παντού η ίδια στην ουσία της, παίζει σε όλες τις χώρες τον ίδιο ταξικό ρόλο. Το ότι οι αναθεωρητές φτάνουν στο σημείο να διατυπώνουν μια τόσο εξώφθαλμη αντιμαρξιστική αντίληψη, είναι κάτι που δεν συνδέεται καθόλου με τις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας μας, αλλά που αποτελεί προϊόν και έκφραση του «ελληνικού δρόμου προς τον ελληνικό σοσιαλισμό» τους.

Στον τόπο μας έχει εξαντλητικά αποδειχτεί ότι ο «ελληνικός δρόμος» τους προς το σοσιαλισμό συνίσταται στην απολυτοποίηση του κοινοβουλευτικού δρόμου και ότι ο «ελληνικός σοσιαλισμός» τους, εκτός απ' όλες τις άλλες αντιμαρξιστικές πλευρές του, προβλέπει ένα τέτιο πολιτικό εποικοδόμημα, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελεί βελτιωμένη έκδοση του σημερινού «κοινοβουλευτικού πλαισίου».[...]


Σημείωση: Ο Δημήτρης Σάρλης, υπήρξε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής, μόνιμος αξιωματικός. Για όποιον θέλει να διαβάσει περισσότερα για τον Δ. Σάρλη, ας δει τον παρακάτω σύνδεσμο.
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1191248

19 σχόλια:

  1. Πολυ ενδιαφερουσα αναρτηση, faro και με πολυ.. ''ζουμι'' για σχολια! ;)
    Aπο τα συμπεράσματα για την πρακτική δράση των κομμουνιστών κρατω:

    1. To καθήκον των κομμουνιστών να πρωτοστατούν στον αγώνα για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων, για τον εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής δραστηριότητας.
    2. Την υποχρεωση των κομμουνιστων να υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής της από το φασισμό.

    Mας εχουν περισσοτερο αναγκη, απ ο τι εμεις αυτους! ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Elva: Είναι φανερό ότι ο κάθε είδους περιορισμός της ελευθερίας του ανθρώπου, πρέπει να βρίσκει την σθεναρή αντίσταση κάθε κομμουνιστή.
    Σε κάθε περίπτωση ...

    Ξέρεις, άλλο να έχεις να κάνεις ένα βήμα, και άλλο δύο ...
    Την υπερασπίζεσαι, δηλαδή, την αστική δημοκρατία, αλλά για να την ανατρέψεις και να την αντικαταστήσεις με τον σοσαλισμό.

    Απλά πράγματα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπαρχει ιστορικο παραδειγμα σοσιαλιστικης επαναστασης,απεναντι σε καθεστως αστικης δημοκρατιας;
    Υπαρχει ιστορικο παραδειγμα επιτυχημενης μεταβασης σε σοσιαλιστικη οικοδομηση,μεσα απο τους θεσμους της αστικης δημοκρατιας;
    (οι ερωτησεις δεν ειναι ρητορικες,αν και εχω μια αποψη πανω στο θεμα)

    Συνηθως οπου εγινε προσπαθεια για μεταβαση σε σοσιαλιστικη οικοδομιση,αυτο εγινε σε μεταβατικες περιοδους που δεν ηταν παγιωμενη η αστικη δημοκρατια(οπως το 17),κατα την διαρκεια πολεμων και εθνικοαπελευθερωτικων αγωνων και απεναντι σε δικτατοριες.Σε περιπτωσεις δηλαδη που η εξουσια δεν ηταν καθολου παρουσα ή δεν ηταν νομιμοποιημενη στα ματια του λαου.
    Πως μπορει να επιτευχθει κατι τετοιο απεναντι σε καθεστως αστικης δημοκρατιας που ο λαος ειναι ενσωματωμενος σε αυτη και την θεωρει νομιμη εξουσια;Οταν μαλιστα ο εκφασισμος της αστικης δημοκρατιας σε περιοδους κρισης,η αυξηση της καταστολης και η αυταρχικοτητα,δεν γινονται αντιληπτα στο λαο ως το αλλο προσωπο του ιδιου καθεστωτος,αλλα ως παρεκλιση απο αυτο και οι λυσεις που επιζητα ειναι του τυπου: "περισσοτερη (αστικη)δημοκρατια" ;;

    W.T

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. W.T: 1. Όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, ανέτρεψαν αστικά καθεστώτα - με τις όποιες παραλλαγές τους και τις συνθήκες του τότε ανάπτυξής τους.
    Η άποψη ότι π.χ. στην Ρωσία δεν υπήρχε καν αστική δημοκρατία το 1917, δεν εκφράζει την πραγματικότητα.

    2. Όχι μόνο δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο, αλλά και είναι νομοτελειακό ότι ΔΕΝ μπορεί να γίνει κανενός είδους σοσιαλιστικής οικοδόμησης (επίτρεψέ μου να το εκφράσω έτσι) στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, αλλά μόνο μέσα από την ανατροπή της.

    Είναι ξεκάθαρα ότι η αστική δημοκρατία (με πολύ απλά λόγια, όταν τα βασικά μέσα παραγωγής τα κατέχουν ελάχιστοι ιδιώτες) βρίσκει τον "εαυτό" της και σε διχτατορικά καθεστώτα και σε φασιστικά καθεστώτα ακόμα και σε αυτήν την ίδια την φεουδαρχία.
    Ας μην ξεχνάμε ότι συνέχεια ή αλλιώς "εκσυγχρονισμός" της φεουδαρχίας κλπ. είναι η αστική δημοκρατία.

    Έχεις ένα δίκιο στους προβληματισμούς που βάζεις.
    Για να μπορέσεις να ριζοσπαστικοποιήσεις, να αλλάξεις συνειδήσεις και πραχτικές ενός ολόκληρου λαού, θέλει πολύ δουλειά.
    Καθημερινή και επίμονη.
    Δεν ξεριζώνονται εύκολα κάποια πράγματα.
    Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσουμε κιόλας !
    Έτσι δεν είναι ;

    Με την καθημερινή πάλη, με το παράδειγμα, με την ζύμωση, θα φτάσουμε στο επίπεδο να μπορέσουν όσο το δυνατό περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης να αντιληφθούν ότι πρέπει να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
    Γιατί, τι άλλο είναι ο σοσιαλισμός ;
    Παρά η ανάδειξη στην εξουσία του συνόλου του εργαζόμενου λαού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κανείς δεν μπορεί, παρά να συμφωνήσει με τις παρατηρήσεις του Φάρου και της ELVA.
    @W.T.:
    Πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου.
    -Ναι, έχουμε ιστορικά παραδείγματα εργατικών επαναστάσεων-εξεγέρσεων εντός αστοδημοκρατικών καθεστώτων. Πολύ πρόχειρα μου έρχονται στο νου, εκτός της Οκτωβριανής (που έγινε ΜΕΤΑ την ολοκλήρωση της αστοδημοκρατικής επανάστασης), η επανάσταση του Νοέμβρη του '18 στην Γερμανία, η "διπλή κόκκινη χρονιά" ' του '18-'19 στην Ιταλία (λίγο πριν την άνοδο του φασισμού), Η Κινέζικη επανάσταση που ήρθε σαν συνέχεια της αστοδημοκρατικής υπό τον Τσανγκ-Γκάϊ-Τσενγκ (και σε σύγκρουση με την δεύτερη), η εξέγερση των αναρχικών της CNT κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης του ...λαϊκού μετώπου(!) στην Ισπανία, και φαντάζομαι πως με λίγο ψάξιμο όλο και πάποια άλλη θα βρούμε...
    -Οχι, δεν υπάρχει παράδειγμα σοσιαλιστικής μετάβασης μέσα από αστοδημοκρατικούς θεσμούς. Οταν η αστική δημοκρατία βρεθεί στον κίνδυνο να χρησιμεύσουν οι θεσμοί της προς μία τέτοια κατεύθηνση, απλά αυτοκαταργήται σαν δημοκρατική, προκειμένου να παραμείνει αστική σαν εξουσία.
    -Πραγματικά οι επαναστάσεις γίνονται σε περιόδους που "οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, και οι κάτω αρνούνται να κυβερνηθούν όπως πριν". Αυτό ισχύει όχι μόνο για τις προλεταριακές, αλλά και για τις αστικές επαναστάσεις. Ας σκεφτούμε λίγο κάτω από ποιες συνθήκες έγιναν, η Γαλλική ή η Αμερικάνικη επανάσταση. Εννοείται πως όταν ένας κοινωνικός σχηματισμός ζει "ομαλά", δεν δυανύουμε επαναστατική περίοδο. Το κλειδί εδώ δεν μπορεί παρά να είναι η σχέση Πραγωγικών σχέσεων-παραγωγικών δυνάμεων, και το εάν οι πρώτες εμποδίζουν τις δεύτερες (όπως καλή ώρα σήμερα στην Ελλάδα). Εννοείται πως η "απονομιμοποίηση της αστικής εξουσίας (δημοκρατίας) στα μάτια του λαού", είναι εκ των ουκ άνευ όρος για την δημιουργία επαναστατικής κατάστασης.
    Το δίκοπο μαχαίρι σε αυτήν την υπόθεση είναι πως η "απονομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας" μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει και στον απροκάλυπτο φασισμό, προοπτική καθόλου ευπρόσδεκτη. Ας μην ξεχνάμε πως το πρόβλημα το έχουμε με το "αστική" και όχι με το "δημοκρατία". Εδώ, κατά την γνώμη μου χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
    -Το θέμα (κατά την γνώμη μου πάντα) είναι να αποκαλύπτουμε τις ομοιότητες αστικής δημοκρατίας και φασισμού σαν μορφές δικτατορίας της αστικής τάξης, αλλά να μην εξομοιώνουμε αυτά τα δύο, εξωραΐζοντας τα αμφότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, ανέτρεψαν αστικά
    καθεστώτα - με τις όποιες παραλλαγές τους και τις συνθήκες του τότε ανάπτυξής τους."

    -Μου το εξηγεις πως το εννοεις.Γιατι στην Κουβα π.χ το καθεστως ηταν δικτατορια.Σιγουρα μια παραλλαγη της καπιταλιστικης εξουσιας,αλλα οχι αστικη δημοκρατια(εκλογες,κοινοβουλια).Για το 1917 παντως ειπα οτι η αστικη δημοκρατια δεν ηταν παγιωμενη(οχι οτι δεν υπηρχε) και ως μη παγιωμενη και εξαιρετικα βραχυβια δεν ειχε την ευκαιρια να ενσωματωσει το λαο και να αποτελεσει αδιαμφησβητητη "νομιμοτητα".
    Ο προβληματισμος μου ειναι εαν γινεται να υπαρξει επανασταση απεναντι σε ενα καθεστως που εχει ενσωματωσει τον λαο,μια παγιωμενη δηλαδη αστικη δημοκρατια που εχει μια σχετικη νομιμοποιηση(με λιγα λογια οταν ο λαος δεν μπορει να αναγνωρισει ποιος ειναι ο εχθρος σε αντιθεση με δικτατοριες ή εθνικοαπελευθερωτικους αγωνες που οι εχθροι ειναι προφανεις).
    Ή η οποια επανασταση θα βρει εδαφος μεσα σε ενδοιμπεριαλιστικους πολεμους ή ως αντισταση στον εκφασισμο.
    Πολυ φοβαμαι οτι θα συμβει το δευτερο.

    W.T

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Διαβάστε και για το ποια δημοκρατία υπερασπίζονται οι οπορτουνιστές!!!

    http://www.rizospastis.gr/page.do?id=13790&publDate=24%2F11%2F2011&direction=&pageNo=5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμε, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά.

    Αρκεί να δει κανείς τα ... δάκρυα που έχυσε ο Τσίπρας για την ... υπογραφή του Σαμαρά και θα καταλάβει πολλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. TRASH: Σίγουρα υπάρχουν διαφορές και μάλιστα σημαντικές, ανάμεσα στις διάφορες εκφάνσεις της εξουσίας των μονοπωλίων.

    Ίσως και γι αυτό υπάρχουν και κάποιες συγχύσεις σε διάφορους ανθρώπους.
    π.χ. κάποιοι πιστεύουν ότι δεν είναι το ίδιο καθεστώς (της αστικής δημοκρατίας) είτε μιλάμε για την Γερμανία είτε για την Λιβύη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. W.T: Φίλε μου, η ζωή θα δείξει που, κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιους τρόπους θα έχουμε την επόμενη (ή τις επόμενες) σοσιαλιστική επανάσταση.

    Η όποια δικτατορία (που σαν λέξη θα πει εξουσία), είτε ήταν του Πινοσέτ, είτε του Μπατίστα, είτε του Παπαδόπουλου, είτε όποιου άλλου, σε καμία περίπτωση δεν έβαλε εμπόδια (ίσα ίσα) στην ανάπτυξη της λεγόμενης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", δηλαδή της κατοχής των μέσω παραγωγής, του εμπορίου, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που ανήκαν στα χέρια μιας χούφτας πλουτακρατών !

    Ο διαχωρισμός των καθεστώτων δεν είναι ούτε τα Κοινοβούλια (κι ο Σαντάμ κοινοβούλιο είχε), ούτε οι εκλογές (π.χ. γνωρίζεις τι είδους εκλογές γίνονται στις ΕΠΑ), αλλά στο ποιος κατέχει και νέμεται τον πλούτο μιας χώρας.

    Η άποψή μου είναι ότι ο λαός όσο ενσωματωμένος κι αν είναι, μπορεί μια μέρα να "ξυπνήσει" - επίτρεψέ μου να εκφραστώ έτσι.
    Κι ο λαός της τσαρικής Ρωσίας κι ο Κινέζικος κι ο Κουβανέζικος κι οι Βιετναμέζοι δεν ήταν σε καλύτερη, σε μεγαλύτερη συνειδητοποίηση από άλλους.
    Όμως, όταν ήρθε η ώρα, όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, όταν βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, τότε όλα άλλαξαν μονομιάς.
    Ας μην πιστεύουμε ότι υπάρχουν λαοί που δεν έχουν τύχη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @faros
    Μαλλον δεν εγινα κατανοητος,αφου μου εξηγεις πραγματα που φυσικα γνωριζω και συμφωνω:"Η όποια δικτατορία ......μιας χούφτας πλουτακρατών!"
    και:"Ο διαχωρισμός ..............τον πλούτο μιας χώρας"

    Φυσικα και οι χουντες οπως και οι αστικες δημοκρατιες ειναι εκφανσεις της εξουσιας/δικτατοριας των αστων/καπιταλιστων.
    Ως τροπος επιβολης εξουσιας ομως ειναι διαφορετικα πραγματα.Οι χουντες χρησιμοποιουνται απο τους καπιταλιστες σε περιοδους κρισης οταν η εξουσια τους δεν μπορει να επιβληθει μεσα απο αστικες δημοκρατιες.Και στη μια και στην αλλη περιπτωση εξουσια εχουν οι καπιταλιστες,απλα στην πρωτη περιπτωση ο λαος αντιλαμβανεται την επιβολη γιατι αυτη ειναι ωμη με χρηση βιας,ενω στη δευτερη υποκλεπτεται η συναινεση του λαου με μερικα ψιχουλα και μπολικη προπαγανδα.
    Αυτο που αναρωτηθηκα εγω ειναι εαν υπηρξε ή μπορει να υπαρξει σοσιαλιστικη επανασταση απεναντι σε πολιτευμα αστικης δημοκρατιας ή (1)ο λαος κινητοποιειται μονο σε περιπτωση καταλυσης της αστικης δημοκρατιας(ωμης χουντας) και μεσα απο στη μαχη εναντιον του φασισμου περασουμε στο σοσιαλισμο ή (2)μεσα σε ενα πολεμο μεταξυ καπιταλιστων δημιουργηθουν επαναστατικες συνθηκες.
    Αν δηλαδη ειναι νομοτελεια να υποστουμε τα (1) και (2) ενδεχομενα για να υπαρξει σοσιαλιστικη επανασταση ή αν γινευται απ'ευθειας απο αστικη δημοκρατια.

    @TRASH
    Συμφωνω στα περισσοτερα.
    (μονο για την Κινα εχω καποιες ενστασεις αφου οι καταληλες συνθηκες δημιουργηθηκαν μετα απο πολεμικη συραξη)

    W.T

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @W.T.:
    Υπάρχει κάτι που καλό είναι να μην το ξεχνάμε.
    Η επανάσταση είναι μία επώδυνη διαδικασία η οποία συνοδεύεται από εμφύλιο πόλεμο, σκοτωμούς, πείνα, αποκλεισμούς και άλλα, καθόλου όμορφα, τέτοια πράγματα. Για να μπει η πλειοψηφεία του λαού σε μία τέτοια διαδικασία πρέπει να δει με τα μάτια της (και όχι απλά να πειστεί) πως έχει να κερδίσει από αυτήν περισσότερα από όσα έχει να χάσει. Από αυτήν την οπτική είναι λογικό πως οι περισσότερες μεγάλες επαναστάσεις ύπηρξαν ουρά ιμπεριαλιστικών πόλεμων.
    Για τον φασισμό, δεν θα συμφωνήσω πως προκαλεί επαναστατικές καταστάσεις (τουλάχιστον στην αρχή του). Οσο μπορεί να εξασφαλίζει μία στοιχειώδη οικονομική ευημερία στα μεσαία στρώματα, συνήθως εξασφαλίζει και την μεγάλη λαϊκή ανοχή (βλέπε χούντα στην Ελλάδα)ή ακόμη και αποδοχή (π.χ. Ιταλία ή Γερμανία στον μεσοπόλεμο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. W.T: Φίλε μου, κατ΄αρχή δεν σου εξηγώ ... (πλατύ χαμόγελο).
    Απόψεις ανταλλάσουμε ... (το ίδιο χαμόγελο)

    Σωστά επισημαίνεις ότι επί της ουσίας (για την αστική δημοκρτία) συμφωνούμε.

    Τώρα, για να πω τη γνώμη μου για το θέμα που βάζεις, πρώτα πρέπει να τονίσω το εξής.
    Για να έχουμε σοσιαλιστική επανάσταση σε μια χώρα, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις.
    Δεν θα τις πω με επιστημονικούς όρους, αλλά απλά, όπως τις καταλαβαίνω εγώ.
    Λοιπόν, χρειάζεται να υπάρχουν τα μέσα για αυτό, δηλαδή να μπορεί μια χώρα να σταθεί στα πόδια της, ανεξάρτητα από τις έξωθεν παρεμβάσεις.
    π.χ. να υπάρχουν ικανά είδη διατροφής για το λαό, ώστε να μην εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.
    Δεύτερο, αυτοί που σήμερα κυβερνούν (πριν την επανάσταση δηλαδή) να μην μπορούν να κυβερνήσουν ακριβώς εξ αιτίας της πολιτικής που εφαρμόζουν.
    Τέλος, να έχει πάρει την απόφαση ο λαός να κάνει την υπέρβαση και να πάρει την εξουσία.

    Όλοι αυτοί οι παράγοντες, είναι φανερό ότι μπορούν να εμφανιστούν, ανεξάρτητα της μορφής της αστικής εξουσίας.

    Να πούμε και το εξής. Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η αστική δημοκρατία, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Όσο πιο ανεπτυγμένα, δηλαδή, ή συγκεντρωμένα θα είναι τα μέσα παραγωγής, τόσο πιο εύκολη θα είναι η κοινωνικοποίησή τους.

    Τώρα, ερώτημα - κουίζ:
    - Ποιες από τις παραπάνω προϋποθέσεις ανατροπής της αστικής εξουσίας, υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. TRASH: Σίγουρα, μια σοσιαλιστική επανάσταση, δεν θα γίνει με ... άνθη και ... ροδοπέταλα !

    Η αντίδραση, αυτών που χάνουν την εξουσία, αλλά και ενός κόσμου βολεμένου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα είναι από ισχυρή έως ... λυσσαλέα.

    Από κει και πέρα, η γνώμη μου είναι, ότι από τον βαθμό συμμετοχής του εργαζόμενου λαού και των στρατευμένων παιδιών του στην επανάσταση, θα εξαρτηθουν και οι απώλειες, οι θυσίες, αυτά που θα χαθούν.
    Μπορεί, αυτά, να είναι μηδαμινά (στο τέλος) σε σχέση με αυτά που έχει να κερδίσει ο λαός.
    Υπάρχει πείρα για να ξέρουμε τι πρέπει να γίνει.

    Τώρα, να τονίσω ότι, οι επόμενες σοσιαλιστικές επαναστάσεις δεν θα περιμένουν κάποιον μεγάλο πόλεμο ...
    Μάλλον θα αναδυθούν πιο πριν ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ''η αστική δημοκρατία, παρά τον περιορισμένο και αντιλαϊκό χαρακτήρα της, περιέχει δυο σημαντικά για τη λαϊκή πάλη στοιχεία. Το ένα είναι η ύπαρξη και η δράση των μαζικών, πολιτικών, οικονομικών και εκπολιτιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Το άλλο είναι η ύπαρξη κεντρικών και τοπικών αντιπροσωπευτικών θεσμών και η δυνατότητα των εργαζομένων να κατακτήσουν θέσεις στα αντίστοιχα αιρετά όργανα (κοινοβούλια, δήμοι, κοινότητες).''

    Αν αυτο γινει συνειδηση απο ολους θα σπασουν οι αριστεριστικες αυταπατες

    ''η άνοδος της εργατικής τάξης στην εξουσία μέσω του κοινοβουλίου δεν αποκλείεται, αλλά η πραγματοποίησή της ή μη είναι ένα θέμα που λύνεται ξεχωριστά σε κάθε χώρα και εξαρτάται από τις ιδιομορφίες της ιστορικής της ανάπτυξης, από τις παραδόσεις της, από το συσχετισμό των δυνάμεων και κυρίως από τη στάση των αντιδραστικών δυνάμεων. Εφόσον οι παράγοντες αυτοί επιτρέπουν ένα τέτιο δρόμο, το κύριο στο δρόμο αυτό θα είναι όχι φυσικά το κοινοβούλιο, αλλά το μαζικό κίνημα και η εξωκοινοβουλευτική πάλη του.''

    αυτο ειναι απαντηση στις σοσιαλδημοκρατικες αυταπατες.

    Τωρα για τις αναρχοατομικιστικες αυταπατες ειναι αλλη κουβεντα.

    Μονο που η εμπειρια που εχει σωρευτει απο τους αστους δεν ειναι αμελητεα.Οι σημερινες συνθηκες ειναι πιο ωριμες (οι αντικειμενικς συνθηκες ειναι ετοιμες) για περασμα στο σοσιαλισμο, ωστοσο οι μηχανισμοι της κυριαρχης ταξης ειναι πιο ισχυροι.

    Η αντιδραση στο οργανωμενο κινημα μπορει να εχει διαβαθμισεις, πολλες εφεδρειες, ελιγμους και να απομακρυνει το κινημα απο το στοχο συνεχεια.

    Συμφωνω με το σχολιο ενος φιλου οτι πολλα φασιστικα καθεστωτα εδειξαν πιο φιλολαικο προσωπειο και θολωσαν τα πραγματα.Ειδικα αγροτικα στρωματα αλλα και μικροΕΒΕ τα στηριξαν και αυτο εξηγειται.

    Δουλεια μυρμηγκιου για μια υποθεση που ισως δεν δουμε καν εμεις, δυστυχως Η' ευτυχως αυτη ειναι η αληθεια.Αλλα δεν βλεπω να υπαρχει και αλλος δρομος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. jorje7: Πολύ σημαντικές, καίριες θα έλεγα οι επισημάνσεις σου.

    Σίγουρα όλα αυτά τα χρόνια, οι μηχανισμοί της αστικής δημοκρατίας, έχουν αποχτήσει πολύ βαθειές ρίζες, έχουν πολλαπλασιαστεί, μπορούν και εμποδίζουν την ριζοσπαστικοποίηση των λαών.

    Το πέρασμα στο σοσιαλισμό, σε κάθε χώρα, μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Όμως, σε κάθε περίπτωση, βασικός όρος για την επιτυχία του εγχειρήματος, είναι η κατάργηση κάθε μηχανισμού της αστικής δημοκρατίας.

    Και, αυτό, προϋποθέτει πολύ καλή οργάνωση του Κινήματος, ξεκάθαρους στόχους, επιμερισμός ευθυνών, αποφασιστικότητα, γνώση.
    Υπάρχουν, σήμερα, αυτά, στην Ελλάδα ;
    Σε ένα μικρό μεν (αυτή τη στιγμή), αλλά με μεγάλη δυναμική και προοπτική ανόδου κομμάτι του λαού μας.
    Στο ΚΚΕ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η προλεταριακή επανάσταση ανατρέπει τη δικτατορία των μονοπωλίων.
    Το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί την αστική τάξη στην εκάστοτε στιγμή, δεν μπορεί να είναι παρά επιλογή της αστικής τάξης. Έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό η δικτατορία των μονοπωλίων να έχει μία φασιστικού τύπου διακυβέρνηση όταν οι λαϊκές μάζες ζητάνε την απαλλαγή τους από τον αστικό ζυγό. Ο κίνδυνος απαλλοτρίωσης των αστών δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άλλες επιλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Άρης: Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη επιλέγει αυτούς που θα την εκπροσωπήσουν ...

    Μόνο που μερικές φορές, έχουμε και κάποιες (λόγω ... ενδοοικογενειακών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων) αυτονομήσεις ...

    Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που το "παίζουν" ... βασιλικότεροι του βασιλιά !!!

    Γι΄αυτό και κάποιες φορές βλέπουμε μέχρι και "πόλεμο" μεταξύ διαφόρων εκφράσεων της πλουτκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα

Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...