Αποκαταστημένος Ζαχαριάδης, μουλάδες και μισθοί Κίνας (όχι Ινδίας)

"Πελισσότελο ιμπελιαλισμό για να τσακίσουμε τον
ιμπελιαλισμό (και τον σοσιαλιμπελιαλισμό!)"

Οι μουλάδες (οι θιασώται του μ-λ κομμουνιστικού κινήματος δηλαδή) είναι περισσότερο φιλαράκια μας απ' ότι οι τροτσκιστές, που έχουν μια πιο αριστερο-αναρχίστικη mentalitèe. Ο μαοϊσμός, ή “μαοτσετουνγκισμός” που λέγαν πιο παλιά κάτι μουλάδες είναι η εφαρμογή στην πράξη μιας κομμουνιστικής αντιλήψεως, μιας τακτικής με σύγχρονους όρους που ηκολούθησεν ο μέγας ηγέτης του κινεζικού επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ο Μάο και η οποία έμελλε, σύμφωνα με τους ίδιους τους οπαδούς αυτής της τακτικής να καθιερωθεί σαν “παραπέρα” (το προλεταριακό αντίστοιχο του “περαιτέρω”) ανάπτυξη της μαρξιστικολενινιστικής θεωρίας, που μπολιάστηκε μέσα απ' την πείρα του ΚΚ Κίνας ντεμέκ, με τη “σκέψη του Μάο”. Οι μουλάδες παραδέχονται τον Στάλιν σαν μεγάλο ηγέτη, τον Ζαχαριάδη επίσης (όχι όλοι) και γενικώς σημείο καμπή και γι'αυτούς είναι το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ όπου λεν επικράτησε ο “χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός”, το ΚΚΕ λεν διαλύθηκε ουσιαστικά το 56 με την 6η Ολομέλεια που κατεβάσαν εισήγηση οι “ξένοι” ρεβιζιονιστές Κουούσινεν και Ντεζ, φυσικά το σημερινό ΚΚΕ το θεωρούν σαν κάτι άλλο, δεν είναι λέει αυτό το πραγματικό κουκουέ, το παλιό πριν το 56 ήταν το καλύτερο και τέτοια.
Μετά φυσικά κάποιοι απ' αυτούς ξεφύγαν (όλοι προέρχονται πάντως απ' την ίδια μήτρα, την ΟΜΛΕ) και υιοθέτησαν θεωρίες τριών κόσμων, θεωρίες περί σοσιαλφασισμού και σοσιαλιμπεριαλισμού, κι άστα να παν στο διάλο μετά, αρχίζει το θεωρητικοπολιτικό τουρλουμπούκι, όχι έτσι είπε ο Σουσλόφ, όχι αλλιώς είπε ο Δημητρώφ, όχι το γύρισε στο ρεβιζιονισμό κι ο Χότζα, όχι το ένα, όχι το άλλο, μια απέραντη μπουρδο-μπαρουφολογία που καμμία σχέση δεν έχει με απλά πραγματικά ζητήματα, όπως το πώς να οργανώσεις την πάλη στα σωματεία και δε συμμαζεύεται κλπ κλπ. Όταν ακούτε τη λέξη “ρεβιζιονισμός” να ξέρετε είναι κυρίως ειπείν μουλάδικη ορολογία και στόχο έχει το κουκουέ, εντός ή εχτός εισαγωγικών το πρώτο “κου”, ή με το πρόθεμα -ψευτο-, ή όπως αλλιώς θέλετε.
Η Κίνα σήμερα έφτασε να είναι μια καπιταλιστικότατη και ιμπεριαλιστικότατη χώρα, με πολυεθνικές (Cosco, Huawei, Foxconn κλπ) με σούπερ-ντούπερ εκμετάλλα σχιστομάτου από σχιστομάτη, με το κόμμα να βαφτίζει στο καταστατικό του “μετόχους” τα μεγαλοστελέχη του με αποτέλεσμα να έχει γίνει το ΚΚ Κίνας σαν ένα λόμπι επιχειρηματικής ανέλιξης - αλλά τα σύμβολα σύμβολα – και “μισθούς Κίνας”. Την περίφημη αυτή φράση που, ελλείψει παλαιότερης αναφοράς εισήγαγε ο Σοφιανός, μελος του πι-γάμμα σε παλαιότερη δήλωσή του, εγκαινιάζοντας την άτυπη καταδίκη του κινέζικου ψευτο-κομμουνιστικού κόμματος (δικαιούμεθα οριζοντίως και καθέτως να το βάλουμε και εντός εισαγωγικών, και το πρώτο και το δεύτερο κάππα, μελλοντικά μπορεί και το τρίτο) εκ μέρους του κουκουέ. 

Λειπει το "c" απ' το δεύτερο κοντέηνερ
σαφές δείγμα αποκομμουνιστικοποίησης

Ρε που τον καταντήσαν τον κομμουνισμό και το κομμουνιστικό ιδεώδες τα κινεζάκια! Κι εμείς που νομίζαμε, τότε με τον Ντενγκ, βρε μπας και εφαρμόζουν καμμιά ΝΕΠ για να συσσωρευτεί κεφάλαιο; Βρε μπας και οι “ζώνες ελεύθερων συναλλαγών” είναι κι αυτό “παραπέρα” ανάπτυξη της τακτικής του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, για να επιτευχθεί συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων; Ερχόντουσαν οι κινέζοι σύντροφοι στα φεστιβάλ, στις διεθνείς συναντήσεις, τους βλέπαμε και λέγαμε, δε βαριέσαι, καλά το προχωράν το πράμα, και καναδυο βήματα πίσω δεν βλάπτουν, δεν είναι ευθύγραμμη η ιστορία, ελικοειδής, σπειροειδής, ελατηριοειδής είναι.
Τέτοια χαλασμένα ελικοειδή αμορτισέρ είχαμαν και τη δεκαετία του 80 και βλέπαμε τον Γκορμπατσώφ και τις περεστρόικές του σαν “παραπέρα” ανάπτυξη του σοσιαλισμού, που έστειλαν τη σοβιετία στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα.
Και σαν από ειρωνία της ιστορίας, το 91 με κατεβασμένη σημαία στο κρεμλίνο, με σμπαραλιασμένο, χτυπημένο χάμου σαν χταπόδι κόμμα από διπλή διάσπαση κι αντεπανάσταση, φέραν τα κόκκαλα του Ζαχαριάδη να τον αναπάψουμε στα ζεστά ελληνικά χώματα, μη τον αφήσουμε και γίνει απολίθωμα στην τούντρα του Σοργκούτ. Τον τίμησαν τότε όλοι, κουκουέδες, αριστεροί, σταλινο-ζαχαριαδικοί σύντροφοι μπαρμπάδες, πολεμιστές του ΔΣΕ και τό' φερε η ώρα, στα δυο χιλιάδες έντεκα μετά χριστόν, να τον αποκαθιστούμε μέσα στα τρίσβαθα της καπιταλιστικιάς κρίσης μετά βαΐων, κλάδων και κόκκινων σημαιών (που να πω τη μαύρη μου αλήθεια, πολύ πεθύμησα να κουβαλήσω, καλή και του ΠΑΜΕ η σημαία αλλά ξασπρισμένη και με το μπλεδάκι μέσα της παναθεμά την, την ψιλοβαρέθηκα). Θα ξαναπάρουν όλα το δρόμο τους σιγά-σιγά.
Η Κίνα κρατά τα κόκκινα λάβαρα ψηλά, τα κρατάν κάτισχνοι απ' την πείνα εργάτες της Foxconn απ' τους μισθούς Κίνας, που όπως δείχνουν τα πράματα θα έρθουν κι εδώ στας Ευρώπας, σε καμμιά Ρουμανία, Ουγγαρία, Ελλάδα όπως μας αποκάλυψε στον “Αθέατο Κόσμο” ο ευρωβουλευτής του Σύριζα, ο Χουντής (παλιός σύντροφος κι αυτός, μέλος του πι-γάμμα) υπάρχει σχέδιο να κάνουν κι εδώ στην Ευρώπη ζώνες, όπου δεν θα ισχύουν συλλογικές συμβάσεις, δεν θα ισχύει γενικώς εργατικό δίκαιο, δεν θα υπάρχει φορολογία του κεφαλαίου κλπ.
Έχει μεγάλη πολιτική σημασία η δήλωση του ΓΑΠ, στην απαίτηση της τρόικας να καταργηθεί η ΕΓΣΣΕ. Λέει “δεν θα γίνουμε Ινδία”! Γιατί δεν λέει, όπως όλος ο καλός κόσμος πια “δεν θα γίνουμε Κίνα;” Από που κι ως που “Ινδία” δηλαδή, από πότε το ΔΝΤ εφαρμόζει το “ινδικό μοντέλο” και δεν το ξέραμε; 

Έτσι δεν θα γίνουμε ποτέ, το υπεσχέθη ο ΓΑΠ

Φαίνεται πώς ο ΓΑΠ ελπίζει σε κινέζικες επενδύσεις, σε τίποτα αγορά ελληνικών ομολόγων (ποιος ξέρει, μπορεί μελλοντικά και ευρω-ομολόγων, άλλη μια επιθυμία των τσιπροκουβέληδων που πραγματοποιηθεί) και δεν τον παίρνει να χλευάζει έτσι τις εργασιακές σχέσεις στην Κίνα. Πράγμα που μας οδηγεί εις άλλην μία αντίφαση της αστικής επιχειρηματολογίας περί “σοβιετικού τύπου” εκπαίδευση, περί τελευταίας κομμουνιστικής χώρας της Ευρώπης (Βορίδης)... Θα ρθουν οι “κομμουνιστές” Κινέζοι δηλαδή, να συμβάλλουν στην “αποκομμουνιστικοποίηση” της τελευταίας “κομμουνιστικής” χώρας της Ευρώπης (αφού φυσικά αλλάξει και η σοβιετικού τύπου παιδεία) προκειμένου να μη γίνουμε Ινδία σε μισθούς αλλά Κίνα... Μύλος! Δεν ξέρω αν οι μαοτσετουνγκιστές φαντάζονταν κάτι τέτοιο ότι θα γινόταν, δεν ξέρω αν οι μουλάδες έχουν κι αυτοί τις ενοχές τους και αποφεύγουν σφυρίζοντας να πουν για την σημερινή Κίνα, δεν ξέρω αν νιώθουν περισσότερο η λιγότερο άνετα με το καινούριο κουκουέ που αποκατάστησε (καθυστερημένα λεν πολλοί) το κατεξοχήν σύμβολο του παλιού-καλού κουκουέ, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα γίνω ρακένδυτος Ινδός με σαρίκι στην κεφάλα να παίρνω το μπανάκι μου στον Βραχμαπούτρα, θα γίνω ρακένδυτος Κινέζος με μισθό Κίνας στις “ελεύθερες ζώνες” της Ευρώπης και θα προσπαθώ να βρέξω τις πατούσες μου στον ξεραμένο Γιανγκ-Τσε-Κιάνγκ απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, σίγουρα θα πάρω ένα όμορφο κίτρινο χρώμα απ' την αβιταμίνωση όταν εργάζομαι στην πολυεθνικιά Cosco.
Να το ξέρετε όμως καπιταλιστικά σκυλιά, απ' τους κομμουνιστές θα το 'βρετε πάλι, κι όσες παπαριές να πείτε περί “σοβιετικού τύπου παιδείες” και “τελευταίες κομμουνιστικές χώρες στην Ευρώπη”, πάλι κόκκινες σημαίες θα βρείτε μπροστά σας. Αμήν!
Καιρός για μια προλετκάλτ μαντινάδα που καιρό έχω να γράψω, τώρα που έχω και οίστρο μάλιστα θα με βγει καλή:

τα κεφάλια μέσ' αγάπη μου, να παλαίψουμε μαζί
οικογένεια να χτίσουμε τρακόσα γω, τρακόσα εσύ