Κόκορας κρασάτος

Καινούργιος κόκορας στο κοτέτσι; Όχι βέβαια . Εμείς οι Κομμουνιστές αυτά τα περί πρώτου, δεύτερου τα έχουμε λύσει μέσα στο μυαλό μας … στον τορβά και τον αγώνα μπαίνουμε για να δώσουμε ζωή και όχι για να εισπράξουμε… ανοίγει παρένθεση κομματάκι μεγάλη …Και όταν λέω Κομμουνιστές προφανώς δεν εννοώ τυπάκια που κάπου ,κάπως ,κάποτε έκαναν την βόλτα τους από το Κόμμα και τώρα την βόλτα αυτή την περιφέρουν από εδώ κι από εκεί σαν τίτλο σε βιογραφικό (μην ξεχνώντας να τονίσουν την μεταμέλειά τους για αυτό βεβαίως – βεβαίως) και σαν να είναι οι πλέον «ειδικοί» Κουκουεδολόγοι με άποψη για το χρώμα στα γραφεία του ΚΚΕ ή ακόμα και για το χρόνο ψησίματος στα σουβλάκια στα φεστιβάλ της ΚΝΕ (αν κι εδώ που τα λέμε το δεύτερο μπορεί να έχει και μία αξία) . …ουπς ξέχασα ,εδώ κλείνει η παρένθεση … Και ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερώτημα που καίει μέρα νύχτα τα επιτελεία των ΜΜΕ … Και τι κάνεις εδώ ρε φίλε; πώς και αποφάσισες (λίγο μεγάλος είναι η αλήθεια) να μπείς στον κόσμο των blog και μάλιστα σε ένα blog που συχνάζουν οι (φτου κακά ) ληστοσυμμορίται …και μάλιστα όχι μόνο συχνάζουν αλλά υπερασπίζονται κι από πάνω την κατάργηση ανθρώπου από άνθρωπο , μιλάνε για ισότητα ,για δύναμη της εργατικής τάξης ,για πανανθρώπινη λευτεριά ( ξανανοίγω παρένθεση και θα το κάνω συχνά στα κείμενά μου… σε ανύποπτη φάση σε μία κουβέντα μου με τον Χρόνη τον Μίσσιο μου έλεγε για το αλύπητο ξύλο που έφαγε από έναν «πατριώτη» της ασφάλειας γιατί τον ενοχλούσε η ατάκα «πανανθρώπινη λευτεριά»… την φάση αυτή την περιγράφει σε ένα από τα βιβλία του με πολύ παραστατικό τρόπο) … η απάντηση είναι απλή… από καθαρή και γάργαρη ψωνάρα … ήθελα να μπαίνουν κάπου οι σκέψεις μου ,να τις βλέπω μετά στην οθόνη του υπολογιστή μου και να κάνω τον καμπόσο στον καθρέπτη μου με το χέρι ά λα κοντού από την Γαλλία ορμώμενου … βίτσια είναι αυτά και καλό είναι να μην τα καταπιέζεις ειδικά στην ηλικία μου που το έμφραγμα αρχίζει να σου μιλάει γλυκά και τρυφερά … εδώ θα είμαστε λοιπόν να λέμε την γνώμη μας , να υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε ,για να τον κάνουμε ακόμα καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας ,για να ζούμε έτσι που δεν θα ντρεπόμαστε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά «για να το καίει το μέτωπο ο ήλιος» ,για να μην επιτρέπουμε ούτε έναν λεκέ στο τιμημένο λάβαρο που οι σύντροφοί μας , μας το έδωσαν ποτισμένο με το αίμα τους… ναι τελικά και ένας ακόμα κόκορας στο κοτέτσι που ακούει στο όνομα blogsevikos … θα τα λέμε συχνά (απειλή είναι αυτό)