Τι σημαίνει για τους κομμουνιστές “ξεσηκωθείτε”; #globalchange #syntagma #kketweet

Ξεσηκωθείτε. Μια παραίνεση που την άκουγε ο λαός απ' τους κομμουνιστές χρόνια και ζαμάνια, το πιο διαχρονικό κάλεσμα μιας επαναστατικής οργάνωσης που θέλει να ανατρέψει το σύστημα.

Δεν λέμε ότι έχουμε ντε και καλά το κλόπι-ράιτ και δεν μας πειράζει που κι άλλα κόμματα, οργανώσεις, ομαδούλες και κινήματα υιοθετούν συνθήματα που πρωτοείπαμε εμείς. Αυτό θέλουμε στο κάτω-κάτω, τα συνθήματα αυτά να τα πάρει ο κόσμος και να τα κάνει δικά του. Το ξεσηκωθείτε είναι άλλωστε μονάχα μια λεξούλα.

Κάποτε, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και των παχιών αγελάδων, εμείς πάλι λέγαμε “ξεσηκωθείτε” γιατί πάντα κυνηγούσαμε το σοσιαλισμό, άσχετα αν λοξοδρομούσαμε και σκοντάφταμε στο δρόμο, το σοσιαλισμό τον είχαμε εκεί στο βάθος του μονοπατιού.

Σήμερα, που ο κόσμος ξεκόλλησε κάπως απ' τον καναπέ και κατεβαίνει, είτε σαν αγαναχτισμένος, είτε με τα συνδικάτα, είτε με το ΠΑΜΕ, είτε με άλλο τρόπο, ποσοτικά μπορείς να πεις η παραίνεση “ξεσηκωθείτε” εισακούγεται περισσότερο, μεγάλης κρίσεως δοθείσης. Πάλι, δεν μπορείς να πεις ότι γίνεται Ο χαμός και ο κόσμος κατεβαίνει μιλιούνια και φρακάρουν οι πλατείες (αν εξαιρέσεις τις μεγάλες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων τον Ιούνιο, το σωστό να λέγεται), θα θέλαμε ακόμα περισσότερο ποσοτικά, αλλά για την ώρα ας μην είμαστε πλεονέκτες.

Η ποσότητα όσο αυξάνεται θα φτάσει στιγμή που επαναστατικά, με ένα απότομο άλμα, τσουπ! Θα μεταβληθεί σε ποιότητα και θα αποτελέσει την κρίσιμη μάζα που μπορεί να κινήσει βουνά! Δεν τα λέω μόνο εγώ, έτσι γίνεται σε όλα τα εξελισσόμενα πράματα στη φύση και στην κενωνία, το λέει η υλιστική διαλεκτική που είναι η φιλοσοφική βάση του μαρξισμού.

Αυτό το πράμα όμως δεν γίνεται μηχανικά, αυτόματα. Γίνεται με τη συνειδητή δράση των μαζών κι εδώ πρέπει να επιχειρήσουμε να ξεπεράσουμε το σύνθημα “ξεσηκωθείτε”.

Ξεσηκώθηκα, ωραία. Κατέβηκα στο δρόμο, πήγα στη συγκέντρωση, άκουσα την ομιλία, είδα τη συναυλία. Έκανα πορεία, κράτησα τη σημαία, βάσταξα το πανώ, φώναξα συνθήματα, πιο ντροπαλά στην αρχή, περισσότερο μετά που κανα δυο φωνακλάδες δίπλα μου μ' έσπρωχναν και μου διναν θάρρος να φωνάξω κι εγώ. Μέχρι και αντίκρυσα τα ΜΑΤ, έφαγα χημικό στη μάπα, τσατίστηκα, έβρισα, έπαιζα γροθιές στο δωμάτιό μου μόνος μου, όταν δεν με κοίταγε κανείς κλπ.

Βλέπω τον κόσμο και χαίρομαι, προσπαθώ να υπολογίσω πόσο κόσμο έχουμε, ψάχνω μεθόδους όσο γίνεται πιο ακριβούς υπολογισμού. Όταν βλέπω ότι είμαστε πυκνά και φτάνει η πορεία μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο χαίρομαι, λέω μέσα μου “έχουμε κόσμο (δόξα τω θεώ!)”. Όταν είμαστε αραιά κι απλωμένοι λέω είχε κακό καιρό, είναι καθημερινή, είναι κλειστή η αγορά, ακρίβυνε η βενζίνη, είναι βαρύς ο στίβος κλπ, ανθρώπινα είναι όλα.

Έφαγα μια γκλομπιά, πέταξα μια πέτρα, ψάχνω να βρω αποτελεσματικότερο τρόπο να δυσκολέψω τη δουλειά του βρωμόμπατσου, εκπαιδεύομαι στο αντάρτικο πόλεων και στο τρέξιμο μέσα στα στενά της πόλης.

Η κατσαρόλα δεν κάνει πολύ θόρυβο πια, προτιμώ τα εμαγιέ που κάνουν πιο κρυστάλλινο ήχο, φοράω μακρυά καπέλλα, φυσάω σφυρίχτρες, μουντζώνω το μπουρδέλο τη βουλή και ονειρεύομαι να καεί (με το φαινόμενο της αυτοανάφλεξης;), συμμετέχω σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ακούω τον καθένα να λέει το μακρύ του και το κοντό σαν το τάιμ-λάιν στο τουίτερ, όπου όλοι ακολουθούμε όλους, κατά το ισοπεδωτικό “όλοι εναντίον όλων” που χαρακτηρίζει τη μικροαστική κλάψα.

Όλ' αυτά λοιπόν ωραία είναι αλλά αφορούν τη μορφή κι όχι το περιεχόμενο του λαϊκού κινήματος. Γιατί η πραγματικότητα, όταν δεν υπάρχει στόχος, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει εκτίμηση και κατανομή δυνάμεων (πώς να υπάρχει αφού δεν υπάρχει σχέδιο;), όταν απορείς για το “μετά”, όλ' αυτά θα ξεφτίσουν και θα μαραζώσουν.

Κι αυτό είναι ακόμα η παιδική αρρώστια, η ιλαρά και η ανεμοβλογιά των αγανακτισμένων παντού στον κόσμο, η διαμαρτυρία για τη διαμαρτυρία. Η οργή για τη οργή, το ξεσήκωμα για το ξεσήκωμα. Και παλιότερα είχαμε τα διάφορα κοινωνικά φόρουμ και τα Πόρτο Αλέγκρε και ξέφτισαν, εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Και να' τα πάλι επέστρεψαν με άλλη μορφή. Εκεί είναι το πρόβλημα: μόνο μορφή. Περιεχόμενο γιοκ, ή καλύτερα στόχος, στρατηγική γιοκ.

Θα μου πεις, έστω κι έτσι όμως κατεβαίνει κόσμος, κι όποιος πρέπει να προβληματιστεί θα προβληματιστεί, θα μπει στο τριπάκι να σκεφτεί στόχους.

Όταν μαθαίνεις γραφή, μαθαίνεις μικρός μια φορά και μετά συνέχεια το βελτιώνεις: την ορθογραφία, το να γράφεις καθαρά, πιο γρήγορα κλπ. Σκέψου κάθε φορά που θα έγραφες κάτι να χρειαζόταν να ξαναμάθεις το αλφάβητο, γραμματική και συντακτικό κλπ. Ο άνθρωπος που είναι ένας, στη διάρκεια της ζωής του μαθαίνει κάτι και δύσκολα ξεμαθαίνει. Κοινωνίες ολόκληρες με κάθε γενιά να διαδέχεται την άλλη είναι πιο σύνθετο το πράμα, η μεταφορά της πείρας και της γνώσης απ' τον παλιό στον νέο.

Υπάρχουν τα βιβλία της ιστορίας γι' αυτό το σκοπό υπάρχουν και οι συλλογικές οργανώσεις που έχουν μια διιστορική συνέχεια όπως το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και κυρίως φυσικά το ΚΚΕ. Δεν είναι χαζό, τόση εμπειρία από αγώνες, από δύσκολες καταστάσεις για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα, να ξαναξεκινάς απ' την αρχή;

Άρα λοιπόν, το “ξεσηκωθείτε” (που κι εμείς το λέμε, το κάναμε και πανώ στην ακρόπολη) για μας σημαίνει, εκτός απ' το να κατέβεις στους δρόμους, να πας κι ένα βήμα παραπέρα. Πολλά βήματα παρα πέρα. Π.χ να πας μια βόλτα κι απ' το σωματείο σου, να δεις τι διάλο είν' αυτό; Να πας, να μάθεις, να ενδιαφερθείς, να πηγαίνεις στις γενικές συνελεύσεις, να παίρνεις το λόγο, να λες την άποψή σου, να κάνεις έλεγχο στη διοίκηση. Πώς αλλιώς θα εφαρμόσουμε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο αύριο-μεθαύριο, μόνο με τη θεωρία;

Να πας στις επιτροπές και τις συνελεύσεις της γειτονιάς σου, κι εκεί τα ίδια να κάνεις. Να πάρεις το λόγο, να φωνάξεις και να μαλώσεις άμα χρειαστεί, να στίψεις το μυαλό σου μαζί με τους άλλους να δεις τι μπορείς να κάνεις για να νιώσεις ότι εσύ έχεις τον κύριο λόγο. Να νιώσεις ότι κι εσύ μπορείς να έχεις εξουσία κι όχι μια αφηρημένη, απόμακρη εκεί ψηλά “πολιτική ηγεσία” που υποτίθεται ότι εσύ τη βγάζεις. Τι, μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια με μια ψήφο στις εκλογές θα πραγματώνεις την “λαϊκή κυριαρχία”; Μήπως πρέπει όλοι ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, πώς διάλο θα οργανώσουμε την κοινωνία ώστε να έχουμε λόγο όλοι, να καθορίζουμε τα πράματα κομμάτι περισσότερο απ' όσο μια φορά στα τέσσερα χρόνια; Μήπως πρέπει να σκεφτούμε τι ακριβώς χαρακτηριστικά έχει αυτή η κοινωνία που ζούμε και γίναμε έτσι (αντι να νομίζουμε ότι οι κρίσεις είναι φυσικά φαινόμενα σαν τους σεισμούς και τις πλημμύρες;)

Αυτούς τους προβληματισμούς είχαν άνθρωποι πριν από χρόνια και ζαμάνια, που ξεσηκώνονταν και τότε. Ζούπηξαν τα μυαλά τους κάτι Μαρξ κι Ένγκελς και έβγαλαν ζουμί, για παράδειγμα το “μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος”, που δεν είναι ντε και ντε ένα κομματικό ντοκουμέντο όπως το καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά το αποτέλεσμα της επιστημονικής μελέτης όλης της ανθρώπινης ιστορίας, πώς λειτουργεί και που θα καταλήξει, που πρέπει να καταλήξει.

Με άλλα λόγια, το σχέδιο και η προοπτική υπάρχει εδώ και 150 χρόνια, το λεν Σοσιαλισμό, εφαρμόστηκε σε κάποια σημεία της γης, αλλού μ' επιτυχία, αλλού άγαρμπα, όχι χωρίς λάθη αλλά και με τεράστια επιτεύγματα, και το ότι διαλύθηκαν αυτές οι χώρες δεν σημαίνει ότι ήταν λάθος το σύστημα. Το σύστημα εφαρμόστηκε επειδή ήταν ιστορική και αναπόφευκτη ανάγκη, άλλωστε κανένα σύστημα (δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός) δεν καθιερώθηκε μιά κι έξω στην ιστορία. Είχαν μεγάλα πισωγυρίσμα και έκαναν δεκάδες και δεκάδες χρόνια για να σταθεροποιηθούν, έτσι θα γίνει και με το σοσιαλισμό.

Ψάξτε το λίγο και θα δείτε ότι στο σοσιαλισμό θα μας οδηγήσουν τα πράματα, καθώς άλλος, διαφορετικός τρόπος οργάνωσης δεν γίνεται: στο ένα μεγάλη ατομική ιδιοκτησία, στο άλλο μεγάλη κοινωνική ιδιοκτησία. Θα το συνειδητοποιήσετε καλύτερα – κι εμείς το συνειδητοποιούμε συνέχεια όλο και περισσότερο, ούτε κι εμείς τα ξέρουμε όλα- όταν οργανωθούμε όλοι μαζί σαν ΤΑΞΗ (οι εργαζόμενοι) μαζί με τα λαϊκά στρώματα που έχουμε κοινά συμφέροντα.

Ξεσηκωθείτε λοιπόν κι οργανωθείτε.