Κάποιος θα κάνει την αρχή (αναδημοσίευση)

(Αναδημοσιεύεται από Kartesios)

Δεν τη μπορώ την ηττοπάθεια. Δεν την αντέχω. Αυτό το «ε, και τι να κάνουμε;» είναι μαχαιριά που κόβει τις φτερούγες. Δε μπορώ τη μοιρολατρία. Τη μίρλα. Την «εθνική κατάθλιψη».

Τους άνεργους, άνεργους να παραμένουν, τους απολυμένους να δέχονται την απόλυση σαν έτοιμοι από καιρό, το μαγαζάκι να βάζει λουκέτο κατεβάζοντας στόρια στην ιστορία και τις ελπίδες του.

Δεν αντέχω τον γερμανοτσολιά με το κράνος και την ασπίδα, που μιλά πρόστυχα σε όποια περάσει μπροστά από τη καταραμένη διμοιρία του κι αύριο θα απλώσει χέρι να πιάσει και κώλο. Κι αν υπάρξει ένα «άντε γαμήσου», θα πέσει ροπαλιά κι ύστερα κάποιος θα φωνάξει «προσαγωγή».

Αυτή η νύχτα δε γίνεται να μην ξημερώσει. Μια Ελλάδα συγκαμένη σαν τα μπούτια του Βενιζέλου. Μια Ελλάδα εμετική σαν το ρέψιμο του Πάγκαλου που βρωμάει σκατά και γελοίες δικαιολογίες. Πόσο να την αντέξεις;

Αυτή η συλλογική ενοχικότητα πρέπει να τελειώνει πριν γίνει συνένοχη της καταστροφής. Αν γίνει, τότε ναι, μαζί θα τα έχουμε φάει. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα έχουμε φάει.

Μπορεί να μην τολμάμε να κάνουμε κάτι για εμάς. Μπορεί να τα εγκαταλείψαμε όλα στη μοίρα. Όμως την κόρη του ποιος θέλει να τη δει πουτάνα Γερμανού τουρίστα και τον γιο του κλέφτη για να ζήσει; Κανείς. Γι’ αυτό και θα κάνει αυτό που πρέπει.

Όλοι μας θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Και τι είναι αυτό; Είναι αυτό που σκεφτόμαστε, που ζητάμε, που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνει κι όλο ελπίζουμε ότι κάποιος άλλος θα το κάνει αντί για εμάς.

Όμως τα μυαλά μαζεύουν σύννεφα. Κάποια βλέμματα σκοτεινιάζουν. Δεν ξέρω ποιος θα κάνει την αρχή, όμως κάποιος θα την κάνει. Δε θα είναι ήρωας, ούτε ήρωας θα γίνει. Θα είναι ένας από μας που δεν άντεξε άλλο.

Οι λύσεις που ετοιμάζονται να παρουσιαστούν ως «σωτηρία της χώρας», είναι χειρότερες ακόμη κι από το μεγαλύτερο χθεσινό πρόβλημα. Καμία λύση δε μπορούμε να περιμένουμε από αυτά τα κοράκια.

Η λύση είναι να μυρίσουμε το φόβο τους. Όχι όλοι μας. Αυτό δε γίνεται. Κάποιοι έχασαν την όσφρησή τους ύστερα από τόσα χρόνια συναλλαγής με κομματικά γραφεία και λαμογιές.

Η λύση είναι να φοβηθούν τα καθάρματα. Να τρομάξουν. Το σκοινί πάντα κόβεται όταν το τραβήξεις πολύ. Το παρατράβηξαν ήδη. Κρέμονται από μια κλωστή ψυχραιμίας μας. Αυτοί το ξέρουν κι ελπίζουν να αντέξει μέχρι να ολοκληρώσουν την αποστολή τους.

Το κακό είναι ότι δεν το ξέρουμε εμείς. Αν το ξέραμε, θα είχαμε κόψει την κλωστή αμέσως και τότε θα νιώθαμε τη δύναμή μας. Όχι όλοι, εντάξει, να μην τα ξαναλέμε. Φτάνει αυτή η ανακύκλωση διαπιστώσεων, γκρίνιας και μοιράσματος ευθυνών μεταξύ μας.

Παντού υπήρχαν οι συνεργάτες των κατακτητών, μην το παίζουμε ξαφνιασμένοι. Και στη γερμανική κατοχή υπήρχαν έλληνες συνεργάτες των ναζί. Και σήμερα υπάρχουν συνεργάτες του καθεστώτος.

Δεν είναι δυνατόν να μην ξεκινά τίποτα επειδή υπάρχουν αυτοί. Δεν είναι δυνατόν να μη γίνεται τίποτα επειδή «σιγά μην τρέξω για να σωθεί ο μαλάκας». Ο μαλάκας δε θέλει να σωθεί, έχει βολευτεί.

Δεν υπάρχουν περιθώρια. Ούτε διλλήματα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για να διαφωνούμε αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Υπάρχει μόνο μια λύση: Το ποτήρι στα μούτρα τους. Αν είναι για κάτι να μαλώσουμε, ας είναι για το ποιος θα προλάβει να τους το πετάξει πρώτος.

Kartesios