Στις 21 σοσιαλισμός

Σοσιαλισμός(με την καλή έννοια)

Ακούγονται διάφορα και πολλά για την μεγάλη 48ωρη απεργία στις 19-20/10 τόσο στον έξω κόσμο όσο, και ακόμα περισσότερο στον μέσα(ιντερνέτ, τηλεόραση κλπ). Με τόσα που ακούγονται, όπως είναι λογικό, ο καθ ένας που προβληματίζεται για το μέλλον του λαού αυτού του τόπου, προσπαθεί μέσα στο κεφάλι του, και μέσα από συζητήσεις και ενημέρωση, να αξιολογήσει τα όποια δεδομένα και να εκτιμήσει την κατάσταση. Παρακάτω πρόκειται να κάνω μια καταγραφή μερικών δικών μου σκέψεων πάνω στο ζήτημα, αφενός για να τις βάλω σε μια σειρά, και αφετέρου για να τις μοιραστώ και να πάρω την ανάλογη ανατροφοδότηση από όσους προτίθενται να σχολιάσουν.

Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή, βρίσκει τον ελληνικό λαό(συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που μοιράζονται τον τόπο μαζί του) σε μια κατάσταση δίχως προηγούμενο, που όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα δεδομένα ολοένα και χειροτερεύει. Συναισθήματα απόγνωσης, οργής, αγανάκτησης κυριεύουν τον κόσμο, αλλά μαζί με αυτά, και η ανάγκη να μάθει, να αξιολογήσει, να αντιδράσει, να επικοινωνήσει, να αγωνιστεί και κυρίως να συναγωνιστεί. Αυτού του είδους η ζύμωση είναι ικανή σταδιακά να τον οδηγήσει στην απόρριψη εκείνου του παλιού συστήματος παθητικής σκέψης, που καθόλου πλέον δεν δείχνει να τον βοηθάει, αντίθετα λειτουργεί περισσότερο σαν βαρίδι και αυτό είναι κάτι που πολλοί έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν και να το αντιπαλεύουν.

Την 48ωρη απεργία εγώ προσωπικά, ανάλογα και πως θα εξελιχθούν τα πράγματα(διότι υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στους οποίους θα αναφερθώ και παρακάτω), την βλέπω ως έναν πιθανό καταλύτη, ικανό να επισπεύσει την διαδικασία της ζύμωσης σε ένα ικανοποιητικό αριθμό ανθρώπων. Ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό, είναι να αρχίσει ο λαός να συνειδητοποιεί την δύναμη του. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, χρειάζεται να του αποκαλυφθούν οι αδυναμίες, αρχικά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και σε δεύτερο χρόνο, όλων εκείνων των πολιτικών μορφωμάτων που έχουν παρόμοιους στόχους, προσηλωμένους στην διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος και του φορτώματος της κρίσης του στην πλάτη του λαού. Η μαζικότητα της απεργίας και η συμμετοχή του κόσμου στις κινητοποιήσεις είναι η καλύτερη μέθοδος για να ξεβρακωθούν όλοι εκείνοι που έχουν καταφέρει, όχι από ανικανότητα αλλά εκτελώντας ένα σχέδιο δεκαετιών, να μας χώσουν βαθιά στο σκοτεινό τούνελ από το οποίο ελπίζουν ότι δεν θα βρούμε διέξοδο.

Το σύστημα βέβαια θα αντιδράσει, και εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, για να μην μας ξεφύγει το πράγμα από τα χέρια. Τρόποι αντίδρασης του συστήματος είναι για παράδειγμα η άγρια καταστολή των διαδηλωτών, ούτως ώστε να εξαγριωθεί ο κόσμος και να αντιδρά, όχι βάσει της λογικής, αλλά των εκρηκτικών εκείνων συναισθημάτων που έχουν συσσωρεύει μέσα του και έτσι να καταλήξει το όλο πράγμα σε μια ακόμα μπαχαλοκατάσταση. Ένας εύκολος τρόπος να πυροδοτηθεί μια τέτοια διαδικασία, είναι μέσα από αντιδράσεις τύπου κουκουλοφόρων, αστυνομικών και μη, οι οποίοι θα δώσουν την αφορμή για να ξεκινήσουν οι οδομαχίες και τα όσα έπονται αυτών. Θεωρώ πως το διήμερο των απεργιακών κινητοποιήσεων, αυτός είναι ένας από τους κινδύνους που δύσκολα θα αποφευχθεί, για αυτό και εμείς θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας 14 στην περιφρούρηση, ώστε να αποφύγουμε να μας χρεώσουν(όπως έχουν προσπαθήσει κατά το παρελθόν), πρωτοφανή παρατράγουδα τα οποία δεν θα έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα.

Στην αντίθετη περίπτωση, αν το πλήθος αντιδράσει ως όχλος και κάνει καμιά περίεργη κίνηση(να αποπειραθεί να μπει στην βουλή εννοώ), τότε πρόκειται να χυθεί αίμα, και αυτό δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, θεωρώ πάντως πως δύσκολα να μας βγει σε καλό(και εννοώ του λαού), τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τίποτα, δεν νομίζω ότι είμαστε ακόμα έτοιμοι για το μεγάλο «μπάμ», αν και σίγουρα πηγαίνουμε με γοργά βήματα προς αυτό. Πάνω σε αυτό έκανα μια σειρά από σκέψεις, οι οποίες σχηματοποιήθηκαν στο μυαλό μου με την παρακάτω παρομοίωση.

Όσοι πηγαίνετε στην θάλασσα για μπάνιο την άνοιξη, ή στις αρχές του φθινοπώρου, θα έχετε διαπιστώσει πως ο πιο εύκολος τρόπος να μπει κανείς στο νερό, όταν αυτό δεν είναι  και τόσο ζεστό, είναι να πάρει φόρα και να βουτήξει με την μια, θα πάρει υποστεί μια στιγμιαία ψυχρολουσία, αλλά γρήγορα θα συνηθίσει. Αν όμως το πάει σιγά σιγά, μέχρι το νερό να του φτάσει στο στήθος, που είναι και το τελευταίο ευαίσθητο σημείο, θα δεινοπαθήσει και θα βασανιστεί για πολύ περισσότερη ώρα. Τι θέλω να πω; Ότι ορισμένες φορές είναι καλύτερα να ορμήσεις στα γρήγορα, και όχι να κάθεσαι να το «φιλοσοφείς» διότι έτσι στην καλύτερη περίπτωση θα καθυστερήσεις, ενώ στη χειρότερη θα το αναβάλεις επ’ αόριστο. Το ζήτημα είναι, ότι για να φτάσω εγώ σε αυτό το συμπέρασμα, δηλαδή ότι είναι καλύτερα να βουτάς παρά να (ανα)μασάς, πρώτα δοκίμασα κάμποσες φορές και τις δύο μεθόδους, και κατόπιν της απαραίτητης ορθολογικής διαδικασίας που λέγεται συγκριτική  μέθοδος, πήρα την όποια απόφαση. Δηλαδή με λίγα λόγια, μπορεί όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή, της ανατροπής, να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να αρμέξουμε σαν ταύροι, όμως πρέπει πρώτα να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να σκεφθούμε αναλύοντας τα όποια δεδομένα και διερευνώντας πως θα καταλήξουμε στα ζητούμενα.

Μερικές από τις ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε είναι οι εξής:

-        Είμαστε εμείς σαν άτομα έτοιμοι;

-        Είναι ο λαός έτοιμος;

-        Είναι το κόμμα έτοιμο;(ένα ειν το κόμμα είπαμε)

-        Ποιες είναι οι δυνάμεις μας;

-        Ποιες είναι οι δυνάμεις του αντιπάλου;(μην ξεχνάμε πως αυτοί έχουν τανκ και έχουν μπάσει και στην χώρα ευρωκομάντο)

-        Ποιο είναι το πλάνο;

Αυτές φυσικά είναι μερικές μόνο από τις ερωτήσεις οι οποίες ζητούν απαντήσεις ή έστω κριτική προσέγγιση. Υπάρχουν όπως είναι λογικό αμέτρητες, και ερχόμαστε πάλι στο ζήτημα του (ανα)μασήματος μέχρι αηδίας, όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να αναβάλουμε την δράση μας για πάντα, διότι οι εξελίξεις δεν μας περιμένουν. Επίσης αν μείνουμε στις ερωτήσεις χωρίς να οργανώνουμε ταυτόχρονα τις δυνάμεις μας, πάλι δεν κάνουμε τίποτα και είναι πιθανό να βρεθούμε εμείς, και όχι ο καπιταλισμός με τα σώβρακα κατεβασμένα. Εκτιμώ πάντως, και να σημειωθεί στα πρακτικά, ότι ως τώρα τα πάμε καλά τόσο και στην θεωρία, όσο και στην δράση, και πως όταν έρθει (με την συνδρομή μας)εκείνη η ευλογημένη στιγμή δεν θα τρέχουμε σαν σπρίντερ με τη γλώσσα έξω για να μην χάσουμε την ευκαιρία.

Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω, με την ελπίδα να ξεκινήσει διάλογος, καληνύχτα ή καλημέρα, ότι εσείς προτιμάτε…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)