Βία και "αριστερισμός"

Το σχολιαζόμενο άρθρο από το «βαθύ κόκκινο» δημοσιεύθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με ένα, πάνω στο ίδιο σχεδόν ζήτημα από το “redfly planet”. Νομίζω πως έχει μεγάλη σχέση και με παλιότερο δικό μου εδώ.

Επέλεξα να κάνω μία κριτική ειδικά στο συγκεκριμένο άρθρο, γιατί νομίζω πως εκφράζει με έναν πολύ καθαρό τρόπο μία ολόκληρη σειρά από πλάνες (κατ’εμέ) ενός χώρου ο οποίος θεωρεί για τον εαυτό του, πως κινείται «αριστερά» του ΚΚΕ.

Μας λένε λοιπόν οι σύντροφοι:

«τα ένστολα τομάρια που αποτελούν τις δυνάμεις καταστολής είναι εντελώς αφιονισμένα»

Μα καλά, πότε δεν ήταν; Ετσι εύκολα ξεχνάμε; Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ένα διακοσάκιλο γουρούνι προσπαθούσε με σαφή δολοφονική πρόθεση, να λιώσει το κεφάλι της Μέλπως, στο οδόστρωμα έξω από την ΑΣΟΕΕ; Τώρα δηλαδή αφιονίστηκαν;  Η μήπως απλά, μέθοδες που αφορούσαν μειοψηφικές (κατά κύριο λόγο) ομάδες, τώρα παίρνουν γενικευμένο χαρακτήρα (βλέπε και εδώ);

Και συνεχίζουν:

«αρχίζουν να διαμορφώνονται συνειδήσεις σε κόσμο που μέχρι τώρα δεν είχε καμιά σχέση με εξεγερσιακό πνεύμα.»

Δηλαδή το «ταξικό πνεύμα» (με 15%, το πολύ, συμμετοχή στις απεργίες στον ιδιωτικό τομέα), το έχουν ήδη κατακτήσει, και μόνο το «εξεγερσιακό» τους έλειπε για να κάνουν επανάσταση! Μα καλά ρε αδέρφια, τα πιστεύετε και οι ίδιοι;

Και από πότε το ζητούμενο έγινε το «εξεγερσιακό πνεύμα» [που μπορεί να το έχει και ο κάθε θιγμένος από την κρίση μικρο(μην πω και μεσό-)αστός], και έπαψε να είναι η ταξική συνείδηση;

Παρακάτω μας λένε για :

«επιστροφή σε πρακτικές αυταρχισμού και μεθόδους καταστολής που ευδοκίμησαν στη χώρα πριν από τη μεταπολίτευση, θυμίζοντας μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας»

Μάλιστα λοιπόν, «πριν από την μεταπολίτευση». Τα ονόματα Κουμής, Κανελοπούλου, Τσιρώνης, Καλτεζάς, που έχω πρόχειρα, μου κάνουν για μετά την χούντα. Γιατί τέτοια αθώωση των πρακτικών των μεταπολιτευτικών αστικών κυβερνήσεων;

Στις επόμενες τρεις παράγραφους ακολουθεί μία ανάλυση της «κρίσης», με την οποία καμία διαφωνία δεν μπορώ να έχω, και πηγαίνουμε στο ζουμί:

«Να γίνουν παρελθόν οι πορείες-παρελάσεις»

Δηλαδή; Οσο πιο πολύ ξύλο φάει ο κόσμος που κατεβαίνει, τόσο το καλύτερο; Να γίνουν δηλαδή οι πορείες από «παρελάσεις», «αγώνες δρόμου» ποιός θα σώσει το κεφάλι του πρώτος;

Οχι αυτό βέβαια, μας λένε παρακάτω οι σύντροφοι, και μέχρι εδώ μας καλύπτουν κιόλας. Τι θέλουν λοιπόν; Μας το λένε παρακάτω:

 «να σταματήσει ο κόσμος να κατεβαίνει στις διαδηλώσεις σαν υποψήφιο θύμα»

Και για να γίνει (κατά την άποψη τους) αυτό πρέπει «να απορρίψει τα βαρίδια του σεβασμού της αστικής νομιμότητας».

Δηλαδή αυτό είναι το πρόβλημα! Τα βαρίδια της αστικής νομιμότητας, τα οποία όπως πληροφορούμαστε παρακάτω:

«καλλιεργεί η ξεπουλημένη συνδικαλιστική εργατοπατερία και όχι μόνο.»

(Το «όχι μόνο» να το θεωρήσω σαν «αβροφροσύνη» προς το ΠΑΜΕ;)

Από ότι λοιπόν καταλαβαίνουμε, το πρόβλημα του κινήματος δεν έγκειται στο ότι οι εργαζόμενοι στην συντριπτική πλειοψηφεια τους, είναι τόσο διαποτισμένοι από τον μικροαστισμό και ατομικισμό που δεν γράφονται καν, ακόμη και στα ταξικά σωματεία (που υπό κανονικές συνθήκες, ακόμη και στα άλλα, μπαίνεις και τα παίρνεις...), που δεν κατεβαίνουν καν, ούτε στις «πορείες παρελάσεις» όπως οι σύντροφοι τις χαρακτηρίζουν, που ακόμη και αυτοί που είναι πρόθυμοι να σπάσουν έναν ΜΑΤατζή στο ξύλο -Τρίτη απόγευμα, -σιγά μην σηκωθούν Κυριακή πρωί να πάνε στο σωματείο τους να ψηφίσουν για την απεργία... Δεν είναι το πρόβλημα η έλειψη ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ που σε κάνει ανίκανο να αντιπαρατεθείς με τις δυνάμεις καταστολής.

Το πρόβλημα (κατά τους συντρόφους) είναι ο ...«σεβασμός στην αστική νομιμότητα», και πολύ βολικά ξεχνάνε πως το να πραγματοποιήσεις μία απεργία ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΕΙΣ, καταπατά ήδη, την «αστική νομιμότητα» από μόνο του. Γιατί μπορεί κάποιες απεργίες να είναι «νόμιμες»(όσες είναι τυπικά), αλλά η περιφρούρηση τους είναι πάντα παράνομη, γιατί σύμφωνα με το αστικό δίκαιο καταπατάει τα «δικαιώματα στην εργασία» των απεργοσπαστών...

Συμπερασμα δικό μου:

Υπάρχει ακόμη και από μαρξιστές, μία διολίσθηση προς μικροαστικές αναρχικές θεάσεις που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος, που βλέπουν τον μπάτσο και χάνουν τους καπιταλιστές. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν προκαλεί έκπληξη η κριτική προς το ΠΑΜΕ, σαν τάχα «μη συγκρουσιακού» και επακόλουθα «μη επαναστατικού» κατά κάποιους. Και ταυτόχρονα μιλώντας για χούντες κλπ, τείνουν να ξεχνούν την βασική για κάθε μαρξιστή αρχή πως «η καλύτερη αστική δημοκρατία δεν παύει να είναι δικτατορία της αστικής τάξης».

Δεν το ξανασκεφτόμαστε όλοι μαζί ρε συντρόφια;