Οι διαχειριστές ζορίζονται !

Δύο είναι τα βασικά δεδομένα, που αυτή την περίοδο, καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα.

Το πρώτο είναι ότι η καπιταλιστική κρίση όσο πάει και βαθαίνει, πέρα από κάθε πρόβλεψη των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών Οργανισμών.

Το δεύτερο είναι το γεγονός ότι οι οξύτατοι ανταγωνισμοί στο φόντο της κρίσης, για το ποιος θα χάσει και πόσα κατά τον επιμερισμό των ζημιών που ούτως ή άλλως θα συμβεί με την ελεγχόμενη (αυτό τουλάχιστον προσπαθούν, γιατί αν τα πράγματα εξελιχθούν σε μη ελεγχόμενη, άστα να πάνε) καταστροφή μέρους του συσσωρευμένου κεφαλαίου και των συσσωρευμένων αγαθών.

Βέβαια, στα παραπάνω, πρέπει να προστεθεί και η συνεχώς μεγαλύτερη λαϊκή πίεση στο πολιτικό προσωπικό (κόμματα) του κεφαλαίου,  εξ αιτίας της διογκούμενης δυσαρέσκειας όλο και μεγαλύτερων λαϊκών στρωμάτων.

Κυρίως αυτό, καταδεικνύεται αυτόν τον καιρό (στο μέλλον προφανώς θα πάρουν σειρά κι άλλες χώρες) στην Ελλάδα, χώρα που έχει «επιλεγεί» να πειραματιστούν με την υποτίμηση (μεγάλη ή μικρή είναι αδιάφορο) μέρους του κρατικού χρέους – μορφή χρέους, που έχει να κάνει με τα κρατικά ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων της Ε.Ε..

Ένα «πείραμα», που στόχο έχει την σωτηρία του κεφαλαίου με την μετακύλιση της όποιας ζημιάς του στις πλάτες του λαού.

Το πρόβλημα των μονοπωλίων (ευρωπαϊκών και άλλων) είναι ότι γνωρίζουν ότι αυτό στην Ελλάδα δεν θα είναι αφενός και τόσο εύκολο (οι πρόσφατες μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις κυρίως από τις ταξικές δυνάμεις το απόδειξαν περίτρανα), αφετέρου δε, ότι αυτό θα λειτουργήσει ως ντόμινο και θα συμπαρασύρει κι άλλες χώρες, μεταξύ αυτών και «μεγάλες».

Στα πλαίσια αυτά, καλλιεργούνται τα γνωστά σενάρια για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, εκδίωξη της χώρας από το ευρώ, αναθεώρηση των συνταγματικών συνθηκών της Ευρωζώνης για να είναι πιο εύκολη η «τιμωρία» κλπ.

Είναι χαρακτηριστική η «κόντρα» μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, στην ουσία της ανάμεσα στην πλουτοκρατία των δύο χωρών, λες και δεν υπάρχουν άλλες χώρες στην Ε.Ε. – το πρόβλημά τους είναι σ΄αυτές τις χώρες να υπάρξουν οι λιγότερες ζημιές.

Βλέπετε, με ένα … γενναίο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, η χώρα που θα χάσει (κοντοπρόθεσμα) θα είναι η Γαλλία, ενώ την Γερμανία που οι τράπεζές της είναι λιγότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος την συμφέρει ένα μεγάλο κούρεμα.

Ανάλογα προβλήματα υπάρχουν και με την κρίση στην Ισπανία και την Ιταλία – χώρες που έχοντας μεγαλύτερο οικονομικό μέγεθος κάνουν κυρίως την Γαλλία να τρέμει από μια πιθανή χρεοκοπία. Γι αυτό και ζητάει αύξηση των πόρων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) από τα 440 δις ευρώ στο 1 ή και στα 2 τρις ευρώ ώστε να μπορέσει να τροφοδοτήσει τις τράπεζές της με ζεστό χρήμα από τη χασούρα εξ αιτίας του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους και άλλων χωρών που θα ακολουθήσουν.

Γενικά (για να μην χαθούμε στις λεπτομέρειες) οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών (Γερμανία, Γαλλία), αυτή τη στιγμή, θα καταγράψουν τις τελικές αποφάσεις και όσον αφορά τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας και των άλλων χωρών.

Το σίγουρο είναι, ότι η όποια τελική συμφωνία καταγραφεί τις επόμενες μέρες, θα είναι πρόσκαιρη, μέχρι δηλαδή το επόμενο αδιέξοδο που θα φέρει η κρίση και η ανάγκη για καταστροφή επιπλέον κεφαλαίου.

Έτσι, ενώ σήμερα (Κυριακή 23 Οκτώβρη) πραγματοποιείται η κρίσιμη (όπως λένε) Σύνοδος Κορυφής, ήδη προγραμματίζεται νέα Σύνοδος για την επόμενη Τετάρτη και ας μου επιτραπεί να κάνω την πρόβλεψη, θα επακολουθήσουν κι άλλες τις επόμενες βδομάδες και μήνες.

Τόσο βαθειά είναι η κρίση, απότοκο της παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών.

Στο σημείο αυτό να πούμε δυο λόγια για το περιβόητο «κούρεμα». Αυτό, έχει να κάνει με την πραγματική, σημερινή αξία των κρατικών ομολόγων του δημοσίου, που κυρίως βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών. Το ύψος ανέρχεται περίπου στα 200 δις ευρώ, από τα οποία τα 75 δις βρίσκονται στις ελληνικές τράπεζες.

Αν π.χ. το «κούρεμα» (μάλλον πάει περίπατο η συμφωνία της 21 Ιουλίου για 21%) ανέλθει στο 30%, αυτό θα σημάνει ότι κάθε ομόλογο που έχει εκδώσει το ελληνικό δημόσιο, θα επανεκδοθεί με νέα ονομαστική αξία κατά 30% χαμηλότερης αξίας. Βέβαια, τελικά, με την αύξηση του χρόνου κατοχής του, θα ξαναφτάσει στην αρχική του αξία ίσως και μεγαλύτερη, αλλά βραχυπρόθεσμα η τράπεζα θα έχει πρόβλημα ρευστότητας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προβλήματα βιωσιμότητας.

Είναι φανερό ότι όλα τα παραπάνω, οι αντιθέσεις και τα παζάρια στην Ε.Ε. και αλλού καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, σε άλλο άρθρο αποδείξαμε το ψευδές του ισχυρισμού ότι τα δάνεια χρησιμεύουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, η πλήρης καταστροφή των οποίων είναι προϋπόθεση για κάθε επιπλέον βήμα προς την ελεγχόμενη χρεοκοπία («κούρεμα») και ταυτόχρονα όρος αναγκαίος για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων – όσο πιο πολύ πλησιάζεις στους μισθούς Κίνας, τόσο πιο ανταγωνιστικός είσαι.

Οι εξελίξεις αυτές, επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ, που εδώ και χρόνια έχει χαρακτηρίσει την Ε.Ε. ως λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου και πως ο καπιταλισμός δεν παίρνει από μερεμέτια, γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός, επιτίθεται με λύσσα στους λαούς.
Σήμερα, προβάλλει πιο καθαρά η αναγκαιότητα της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που παράγει κρίσεις και δυστυχία για το λαό.
Πραγματική διέξοδος στο λαό, μπορεί να δώσει μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους.

σ.σ.: Το άρθρο αυτό, δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις τόσο, όσο να αποτελέσει την αφορμή για μια πλατιά συζήτηση